Κάθε δυο χρόνια  οι εκπαιδευτικοί καλούνται να προσκυνήσουν τη θεολογική ιδέα της συμπύκνωσης της υπόστασής τους τη μέρα των εκλογών. H υπόσταση  των εκλογέων  βρίσκει σκήνωμα μέσα από μια μυστηριώδη χημική διαδικασία στους αντιπροσώπους, που τη διατηρούν και την ενσαρκώνουν μέσω…επιφοιτήσεως.

Ο θεσμοθετημένος συνδικαλισμός εξαντλεί τα αποθέματά του

Τα μέλη των πρωτοβάθμιων σωματείων εκλέγουν μερικές εκατοντάδες αντιπροσώπους. Αυτοί  προσέρχονται στο συνέδριο της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ και.… εκλέγουν 11 αντιπροσώπους.  Οι  11  αυτοί  είναι  ΜΗ ΑΝΑΚΛΗΤΑ μέλη του Δ.Σ της ομοσπονδίας για 2 χρόνια.

Ως ομοσπονδίες  ΟΛΜΕ-ΔΟΕ  θα έπρεπε να έχουν χαρακτήρα εκτελεστικό και να υλοποιούν  τις αποφάσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων. Αντίθετα όμως, παίρνουν  τις αποφάσεις που κρίνει μια ολιγομελής διαχειριστική ομάδα -μερικές φορές αντίθετα και στις αποφάσεις των Γ.Σ των σωματείων- και επιβάλλουν αυτές τις αποφάσεις από πάνω προς τα κάτω με το δημοκρατικό μανδύα της δήθεν πρότασης.

Μετά το ξέσπασμα της κρίσης (2008) οι γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και των δασκαλικών συλλόγων απομαζικοποιούνται δραματικά. Ελάχιστες πια έχουν απαρτία. Ο θεσμοθετημένος συνδικαλισμός εξαντλεί τα αποθέματά του. Οι  πρόεδροι  των  ΕΛΜΕ και των δασκαλικών συλλόγων  μεταφέρουν κατά κανόνα  αποφάσεις διοικητικών συμβουλίων.Η  εικόνα αυτή μάλλον δείχνει ότι κάθε παρόν είναι μία κριτική του παρελθόντος. Επί σειρά ετών οι γενικές συνελεύσεις  υπήρχαν  μόνο για να υιοθετούν ή να απορρίπτουν τις προτάσεις των  ‘συνδικαλιστών’. Να επικυρώνουν ή να καταψηφίζουν τα πεπραγμένα των εκλεγμένων οργάνων. Να παρακολουθούν με  απίστευτη υπομονή τις παρατάξεις  να διασταυρώνουν τα ξίφη τους με  στόχο την απόσπαση  ψήφων.

Πολλές φορές η ρητορική των συνδικαλιστών στις Γενικές Συνελεύσεις περιλαμβάνει και   ‘εκπαιδευτικά  ζητήματα’. Απορρίπτει  στα λόγια την εκάστοτε κυβερνητική εκπαιδευτική πολιτική.  Αποδέχεται όμως  τους τρείς βασικούς στόχους του καπιταλιστικού σχολείου: τη  διαμόρφωση, την κατανομή και το διαχωρισμό του εμπορεύματος εργατική δύναμη. Ουδέποτε έχουν αμφισβητήσει, την τάξη, την προαγωγή, το ρόλο του εκπαιδευτικού, τα μισητά απουσιολόγια και τη   δαιμονοποίηση  του   εξεγερτικού  ανθρώπινου  στοιχείου.

Μέσα στα συνέδρια οι εκλεγμένοι  αντιπρόσωποι ενεργούν και ψηφίζουν, κατά κανόνα, όχι με βάση μία δεσμευτική εντολή όσων τους εξέλεξαν, αλλά καθοδηγούμενοι από παραταξιακές σκοπιμότητες και παρασκηνιακές συμφωνίες. Οι τοποθετήσεις αλλά και οι αποφάσεις των συνεδρίων αυτών (βλ. απόφαση 14ου συνεδρίου) έχουν πάντα αγωνιστική φρασεολογία, προωθημένα αιτήματα-θέσεις που αφορούν στο σύνολο της παρουσίας των εκπαιδευτικών (οικονομικά, εργασιακά, συνδικαλιστικά, εκπαιδευτικά). Πίσω λοιπόν από αυτή τη ‘θάλασσα’ αιτημάτων κρύβονται οι σκοπιμότητες και η δήθεν αγωνιστικότητα. Ιδιαίτερα στο δημόσιο, όπου ο θεσμοθετημένος συνδικαλισμός αποτελεί οργανικό κομμάτι του κράτους, οι εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων, αλλά και οι διαδικασίες εντός των συνεδρίων, συνδέονται και με σκοπιμότητες αναρρίχησης σε θέσεις προϊσταμένων ή ακόμα πιο ψηλά, στο Υπουργείο. Πολλοί «πατέρες» συνδικαλιστές μετατρέπονται, μέσω των κομμάτων που τους ελέγχουν, σε πολιτικούς παράγοντες, δημάρχους, βουλευτές.

Οι διευθυντές των σχολείων, με τις νέες ρυθμίσεις περνούν πιά καθαρά και απροκάλυπτα στην  πλευρά της εργοδοσίας. Ωστόσο όχι μόνο  οι διευθυντές των σχολείων αλλά  και οι προϊστάμενοι των γραφείων, επίλεκτα στελέχη της διοίκησης,  συμμετέχουν σε όλες τις διαδικασίες του συνδικάτου,  ψηφίζουν και εκλέγονται κανονικά.

Οι προϊστάμενοι των διευθύνσεων και των γραφείων είναι κατά κανόνα πρώην και ίσως νυν συνδικαλιστές. Στο όνομα του καθαγιασμένου αγωνιστικού παρελθόντος τους στηρίζουν τις αντεργατικές αποφάσεις.

Απολογισμός  πεπραγμένων

Ενόψει του 15^ου συνεδρίου της ΟΛΜΕ και της 80^ης Γενικής Συνέλευσης της ΔΟΕ  θα κάνουμε μία συνοπτική αναφορά  στα πεπραγμένα  των  δύο  Δ.Σ. για τη διετία 2009-2011. Παρατηρούμε τα ‘συνήθη ύποπτα’,αλλά με ιστορική βαρύτητα ‘συστατικά’ των  δύο ομοσπονδιών:

• Οι  δύο ομοσπονδίες  πρότειναν απεργίες στις 22, 23 Φλεβάρη και στις 30 Μάρτη. Με τον τρόπο που οι απεργίες αυτές ΔΕΝ οργανώθηκαν,εύλογα δημιουργούν την υπόνοια πως αποφασίστηκαν πιο πολύ για να αποτύχουν, παρά για το αντίθετο. Καμία ουσιαστική και ιδιαίτερη κινητοποίηση δε συνόδευσε τις απεργίες και τις άσφαιρες στάσεις εργασίας. Χωρίς κλιμάκωση, χωρίς προπαγάνδα στην κοινωνία, και εν τέλει χωρίς  διαδικασίες βάσης, απεργία δε γίνεται…
• Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για αναζήτηση συμμαχιών, οι δύο ομοσπονδίες  λειτούργησαν εγκληματικά διαχωριστικά και στην ουσία έκαναν ό,τι μπορούσαν για να παρεμποδίσουν κάθε ουσιαστική αντίδραση ενάντια στα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση. Εξόφθαλμη είναι η κώφευση των  δύο  συνδικάτων,  το πρώτο δεκαήμερο του Φλεβάρη, στις κραυγές  των αγωνιζόμενων απεργών γιατρών του ΙΚΑ, των νοσοκομειακών γιατρών, των εργαζόμενων στις συγκοινωνίες και των φαρμακοποιών… Ο δρόμος έξω από την κατάληψη του Υπουργείου Υγείας ηχεί: ‘ΠΑΙΔΕΙΑ-ΥΓΕΙΑ-ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ’! Οι  δύο  ομοσπονδίες  όμως… αγρόν ηγόρασαν!
• Από τον  απολογισμό πεπραγμένων της  ΟΛΜΕ που δόθηκε στη δημοσιότητα, επισημαίνουμε το  εξής απόσπασμα: ‘Παρά την αδιάλλακτη κυβερνητική στάση να εμμείνει στην περικοπή των αποζημιώσεων όσων εμπλέκονται στη διαδικασία των Πανελλαδικών Εξετάσεων, το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ λαμβάνοντας υπόψη ότι εκτός από εργαζόμενοι είμαστε και παιδαγωγοί, καθώς και την ανάγκη διασφάλισης με αξιόπιστο τρόπο της βαθμολόγησης των γραπτών, αποφάσισε τη μη συνέχιση της αποχής στα Βαθμολογικά Κέντρα’ . Με αυτή την ιστορική δήλωση το Δ.Σ της ΟΛΜΕ ακυρώνει με τον πιο κυνικό τρόπο τη μοναδική πετυχημένη κίνηση των εκπαιδευτικών, βυθίζει τον κλάδο στην ηττοπάθεια και εδραιώνει την πεποίθηση πως η συνδικαλιστική αστυνομία καλά κρατεί. Πρώτα-πρώτα  ένας  νέος, ‘μοντέρνος’ τρόπος διεκδίκησης, ακυρώνεται από την ίδια την ηγεσία του συνδικάτου! Δεύτερον,  με τη δήλωση αυτή οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, που μένουν αμετακίνητοι στον αγώνα για τα δίκαια αιτήματά τους, στιγματίζονται ως μη παιδαγωγοί και τιμωροί των μαθητών τους. Γελοίος, όσο και οδυνηρός τρόπος, για να κουκουλώσει το συνδικαλιστικό όργανο την άμεση εμπλοκή του με το κόμμα και το κράτος…

Οι εκπαιδευτικοί και η αυτοοργάνωση

Ας μην κρυβόμαστε! Ο κόσμος των εργαζόμενων νιώθει τα σωματεία ως όργανα εξουσιαστικά, ιεραρχικά, όπου οι ανούσιες γραφειοκρατικές διαδικασίες του θεσμοθετημένου συνδικαλισμού στραγγαλίζουν το λόγο του και αποδυναμώνουν τη φωνή του. Η συνδικαλιστική ‘προστασία’ είναι αποπνικτική. Εγκλωβίζει τη δράση, μας ευνουχίζει, μας πετά στην απάθεια, στη μοναξιά, στη μοιρολατρεία.

Η ανάδειξη αντιπροσώπων καθόλου δεν αναιρεί την εκμηδένιση της υπόστασης των εργαζόμενων, ίσα-ίσα που την τονίζει εμφατικά. Καλούμαστε να ψηφίσουμε αντιπροσώπους για μια ομοσπονδία που άγεται και φέρεται από την κρατική χειραγώγηση και έτσι παρά το γκρέμισμα των πάντων και, ίσως ακόμα παραπάνω ακριβώς γι’ αυτό, να παραδοθούμε για μια ακόμα φορά  στις πελατειακές σχέσεις, στην επίλυση του ατομικού και να υποκλιθούμε στις ‘αριστοκρατικές’ αρχές της εκπροσώπησης και της εκλογής.

Η αντιπροσώπευση είναι υποκριτική και απατηλή. Δημιουργεί διαίρεση σε κυρίαρχους και κυριαρχούμενους, σε εξουσιάζοντες και εκτελεστές. Η εξάρτησή μας από εκπροσώπους υπονομεύει και ακυρώνει την ικανότητά μας να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και να λύσουμε μόνοι μας τα προβλήματά μας. Οι αδιαμεσολάβητοι αγώνες από το ‘ζωντανό’ κόσμο που θα πάρει πρωτοβουλίες είναι η μόνη διέξοδος από τη δεινή θέση που έχουμε βρεθεί.

Ο ‘συνδικαλισμός χωρίς συνδικαλιστές’ είναι αυτός που θα κάνει τους αγώνες μας ζωντανούς και θα τους ‘οπλίσει’ με την απαραίτητη δυναμική, που θα ανακόψει την ταξική επίθεση που δέχονται όλοι οι προλετάριοι. Θεωρούμε ή όχι τους εαυτούς μας ικανούς και αρμόδιους για τα ζητήματα που μας αφορούν; Γιατί, λοιπόν, μπαίνει ζήτημα επιλογής του ‘αρίστου’, ενώ θα ’πρεπε να μπαίνει ζήτημα αυτοοργάνωσης αυτών που θέλουν να αγωνιστούν και να αναλάβουν πρωτοβουλίες;

Αυτοοργανωμένοι οι εκπαιδευτικοί που θέλουν να δράσουν συλλογικά και οργανωμένα, σε ανοιχτές επιτροπές αγώνα και ομάδες αυτομόρφωσης, μπορούν να συζητούν και να αποφασίζουν ακόμα και εκείνες τις μορφές δράσης που θεωρούνται αυτή τη στιγμή ταμπού από το γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης. Ακηδεμόνευτα, με εθελοντική συμμετοχή και κληρωτή ή εκ περιτροπής εκπροσώπηση, με άμεση δράση οι αγώνες μας μπορούν να αναβαθμιστούν και να πάρουν νέα πνοή.

• ΔΕΝ   ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.
• ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΤΗΣ  ΑΝΑΘΕΣΗΣ, ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΛΥΜΜΕΝΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ.
• ΔΙΑΡΚΕΣ  ΣΥΝΕΔΡΙΟ  ΣΤΟΥΣ  ΔΡΟΜΟΥΣ !
• ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ  ΠΑΝΤΟΥ  ΚΑΙ  ΜΕ  ΚΑΘΕ  ΜΕΣΟ!

Πρωτοβουλία  για  την αυτοοργάνωση  στην  εκπαίδευση           Μάης 2011

[Μαρτης-γδαρτης κ πού εισαι ακομα…]

Ένα είναι το πραγματικό  δίλημμα και το έθεσε σε όλη την ανθρωπότητα ο προλετάριος που αυτοπυπολήθηκε στην Τυνησία: ‘κοινωνική ανατροπή ή θάνατος’. Έτσι άλλαξαν τα όρια των ανθρώπων  και ξεκίνησε μία νέα σελίδα της ιστορίας. Ένα μήνα μετά στο Ηράκλειο της Κρήτης άνεργος εκπαιδευτικός, πατέρας δύο παιδιών, αυτοκτονεί κάτω από το βάρος συσσωρευμένων χρεών.

Η  φρίκη  της  νέας  τάξης

Ολόκληρος ο πλανήτης μένει άφωνος με όσα συμβαίνουν. Η έκπτωση σε όλους τους τομείς της ζωής είναι ραγδαία, πολυμέτωπη, πολύπλευρη και οργανωμένη από τα κράτη και το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο.

Η πυρηνική καταστροφή της Ιαπωνίας η φρίκη της νέας τάξης πραγμάτων με τους βομβαρδισμούς αμάχων σε Λιβύη και  Παλαιστίνη, η εξέγερση σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, η κατάρρευση της κυβέρνησης στην Πορτογαλία, που απειλεί τη συνοχή του ευρώ, η μαζική διαδήλωση στο Λονδίνο συνδέονται και μάλιστα άμεσα.. Η πυρηνική ενέργεια είναι η μόνη φθηνή που μπόρεσε να στηρίξει την ανάπτυξη των σημερινά ισχυρών οικονομιών, ενώ η στρατιωτική καταστολή των παγκόσμιων πλανητομπάτσων έχει σταλεί αποκλειστικά σε περιοχές ενεργειακού ενδιαφέροντος.

Ένα  χρόνο πριν

Μέσα από τη συνεχή τροµοκρατία των ΜΜE  περί του χρέους ‘µας’, οι µοντέρνοι ηθικολόγοι, οι ιεροκήρυκες του λόγου του κεφάλαιου και του χρήµατος προσπαθούσαν πριν ένα περίπου χρόνο να µας πείσουν πως, για να εξοφλήσουµε το χρέος ‘µας’ στους δανειστές ‘µας’, οφείλουµε να σηκώσουµε το σταυρό του µαρτυρίου των θυσιών, να δηλώσουµε πίστη στο Σύμφωνο Σταθερότητας και γεµάτοι δέος να προσδοκούµε το πλήρωµα του χρόνου που θα φέρει τη µετα-ελλειµµατική ζωή (γνωστή παλαιότερα µε την ποιητικότερη έκφραση ‘φως στην άκρη του τούνελ’). Προσπαθούσαν  να μας πείσουν πως, αν δεν εσωτερικεύσουμε μέρος της ενοχής γι αυτό το χρέος ‘μας’, θα πρέπει τουλάχιστον να συναινέσουμε στον αποκλεισμό κοινωνικών ομάδων -ανέργων, μεταναστών, ‘προνομιούχων’ δημόσιων υπάλληλων- από υπηρεσίες και συστήματα του κράτους που υπερφόρτωσαν για να καλύψουν τις ανάγκες αυτών που είναι πλέον περιττοί.

Φυσικά έκρυβαν επιμελώς το γεγονός ότι κρίση δε σημαίνει έλλειψη χρημάτων, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει  συσσώρευση  αμύθητου πλούτου, που λόγω του τεράστιου όγκου του  δυσκολεύεται πια να παράγει νέα υψηλά ποσοστά κέρδους. Οι καπιταλιστές στο σύνολό τους, τραπεζίτες, χρηματιστές, βιομήχανοι, εφοπλιστές   έχουν συσσωρεύσει αμύθητα πλούτη, που δεν μπορούν πια να αποδώσουν υψηλά ποσοστά κέρδους, γιατί το ποσοστό κέρδους είναι αντιστρόφως ανάλογο του κεφαλαίου που επενδύεται.

Η  επιδείνωση της κρίσης

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, περιγράφουν διαρκώς επιδεινούμενη την κατάσταση, χωρίς περιστροφές, ωραιοποιήσεις ή υποσχέσεις.  Η ανεργία ξεπέρασε και τις πιο  μαύρες προβλέψεις. Έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ δείχνει ότι το Νοέμβριο 2010 ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός ήταν 4.320.927 άτομα, ενώ το σύνολο των απασχολούμενων ανήλθε σε 4.307.054 άτομα. Δηλαδή ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός ξεπέρασε το 50%. Αλυσιδωτές πτωχεύσεις επιχειρήσεων και καταστημάτων επιβαρύνουν διαρκώς το ποσοστό ανεργίας, ενώ κανένα κυβερνητικό στέλεχος  δεν υπόσχεται  ότι θα ληφθούν  μέτρα μείωσής της.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος  αγγίζει τα 350 δις. Με το αισιόδοξο 5% επιτόκιο σημαίνει 17,5 δις το χρόνο μόνο για την πληρωμή των τόκων. Οι  σύνοδοι κορυφής της ΕΕ, που προσπαθούν να συμβιβάσουν τα συγκρουόμενα συμφέροντα των διαφόρων μερίδων του κεφάλαιου, αποκαλύπτουν ότι ακόμα και με τα πιο αισόδοξα κυβερνητικά  σενάρια για τις περικοπές των δημόσιων δαπανών, την είσπραξη φόρων, το ρυθμό ανάπτυξης, την εξέλιξη του πληθωρισμού, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας  και τη συμπεριφορά των διεθνών αγορών το ελληνικό δημόσιο χρέος χαρακτηρίζεται πια από ‘μη βιώσιμη εξέλιξη’.

Το ενδεχόμενο κουρέματος του δημόσιου χρέους συζητιέται πλέον ανοιχτά. Το ίδιο  ισχύει και για τις υπόλοιπες χώρες της Νότιας Ευρώπης και όχι μόνο. Αυτό σημαίνει ότι για το χρηματιστηριακό κεφάλαιο  εγκυμονεί  κίνδυνος  μερικής απαξίωσης.

Αναδιάρθρωση & ένταση της καταστολής

Για να αποφύγει την απαξίωσή του το χρηματιστηριακό κεφάλαιο επιχειρεί να επιβάλει αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή νέα ταξική συνθήκη. Με στόχο αυτή την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων οι κυβερνήσεις, ως γνήσιοι υπάλληλοι του κεφάλαιου, μειώνουν τους μισθούς και  τις συντάξεις, αυξάνουν τo φόρο σε όλα τα είδη ευρείας λαϊκής κατανάλωσης, περικόπτουν τις δαπάνες για υγεία και παιδεία, καταργούν με νόμο τις συλλογικές συμβάσεις και ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν  τη δημόσια περιουσία.  Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι ουσιαστικά  μία προσπάθεια να αξιοποιηθεί το κεφάλαιο που βρίσκεται εγκλωβισμένο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και απειλείται με απαξίωση (‘πράκτορες του χάους’).

Όμως  η νέα λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων και του εισοδήματος που επιβάλλει το κεφάλαιο δεν ενοποιεί τους προλετάριους, αλλά αντίθετα αναπαράγει και ενισχύει τους διαχωρισμούς μέσα στις γραμμές τους. Το πάγωμα και η μείωση των μισθών στο δημόσιο συνοδεύεται από τη συμπίεση των μισθών και την κατάργηση των συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα. Η ψαλίδα μεταξύ των δήθεν ‘προνομιούχων’ δημοσίων υπαλλήλων, των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, των μισοαπασχολούμενων και των ανέργων παραμένει και ενισχύεται. Δεν πιέζονται μόνο οι δήθεν «προνομιούχοι», έτσι ώστε να εξομοιωθούν με τους κατώτερα αμειβόμενους. Πιέζονται όλοι προς τα κάτω. Επίσης, οι διαχωρισμοί ενισχύονται μέσω του εντεινόμενου κατακερματισμού των εργασιακών σχέσεων σε κάθε χώρο δουλειάς. Οι διαφορές παλιών-νέων-νεότερων επιδεινώνονται. Οι νεότεροι είναι ελαστικά εργαζόμενοι μισοαπασχολούμενοι, προσωρινοί ή ακόμα και άμισθοι για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οι  κρατούντες αντιλαμβάνονται  ότι απειλούνται σοβαρά από τις γενιές των απόκληρων που έρχονται. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι  μία νέα εξέγερση μπορεί να συμπεριλάβει ακόμα  και στρώματα που το 2008 είχαν μείνει  αδρανή. Δεν είναι το φάντασμα του Δεκέμβρη μόνο ως παρελθόν που τους φοβίζει, αλλά κυρίως  η ενδεχόμενη  επανεμφάνισή του.  Γι’ αυτό  καταφεύγουν  σε μία εκ νέου ενίσχυση της καταστολής. Επιχειρούν να διαλύσουν κάθε προσπάθεια δυναμικής και αντισυστημικής δράσης και να καλλιεργήσουν το φόβο, την παθητικότητα και το μίζερο ατομικισμό. Με την πολύτιμη συνδρομή των ΜΜΕ   καλλιεργούν  το έδαφος για να επιβάλουν  ένα  νέο  δόγμα μηδενικής ανοχής. Ο  στόχος του νέου αυτού δόγματος είναι η ευρεία  καταστολή των διαδηλώσεων, των καταλήψεων και  κάθε  δυναμικής   δράσης  στους  δρόμους  των πόλεων

Ματαίωση  των προσδοκιών και  βλάβη των ανθρώπινων σχέσεων

Οι προλετάριοι έχουν διαμορφώσει  ιστορικές  ανάγκες και προσδοκίες  για πρόσβαση σε φυσική διατροφή, μόρφωση, ψυχαγωγία, σωματική & ψυχική υγεία, οι οποίες όμως  για να ικανοποιηθούν απαιτούν ένα στοιχειωδώς αξιοπρεπή μισθό. Η μείωση μισθού συμβολίζει  ματαίωση των προσδοκιών τους και  σημαντική  επιδείνωση  των  ανθρώπινων σχέσεων. Γιατί η οικονομία είναι  σύνολο σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Τραγική επιβεβαίωση είναι ο αυτόχειρας άνεργος εκπαιδευτικός από το Ηράκλειο, που δεν άντεχε να βλέπει καθημερινά τα παιδιά του να υποφέρουν.

Οι συνάδελφοι που συμμετέχουν στις απεργίες  και  τις  διαδηλώσεις ανησυχούν ουσιαστικά για αυτή την  επιδείνωση των ανθρώπινων σχέσεων και όχι για το χρήμα. Όσοι διεκδικούν αυξήσεις μισθών δε συνηγορούν στην καταναλωτική μανία του καπιταλισμού, αλλά  αντίθετα υπερασπίζουν την κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή.

Η μείωση μισθών αναδιαμορφώνει όμως και τη σχέση μας με τη φύση, αφού από τη μια αναγκάζει τον φτωχότερο να καταναλώνει ακόμα και τρόφιμα ‘ύποπτης προέλευσης’ (μεταλλαγμένα, φτιαγμένα από μολυσμένες πρώτες ύλες κλπ.) κι από την άλλη επιδεινώνει την υστερία κατανάλωσης προβάλλοντας την ‘πράσινη ανάπτυξη’ ως προνομιακή για όσους διαθέτουν δυνατότητα πρόσβασης σ’αυτήν, ενώ αποδεδειγμένα συμβάλλει αφενός στην αύξηση των ενεργειακών «αναγκών» ξεπλύνοντας καταναλωτικές ενοχές, αφετέρου αυξάνει την παγκόσμια ανισότητα (ας θυμηθούμε με τα βιολογικά καύσιμα την αύξηση της τιμής τροφίμων σε χώρες παραγωγής και την ‘κρίση πείνας’ που προκάλεσε ή ακόμα την ανελέητη φθορά των δασών με την κατασκευή αυτοκινητόδρομων, προκειμένου να ευνοηθεί το ‘πράσινο’ αυτοκίνητο, αντί να προωθούνται άλλα μέσα μεταφοράς).

Τέλος, αν η λιτή διαβίωση δεν είναι ελεύθερη επιλογή που στηρίζεται στη συνειδητή περιφρόνηση του καπιταλιστικού καταναλωτισμού ή στο σεβασμό της φύσης, αλλά είναι μία αναγκαστική προσαρμογή λόγω περικοπής των μισθών, τότε γίνεται αβάσταχτη δικτατορία. Όμως  κάθε δικτατορία,  γεννάει μέσα στις γραμμές των καταπιεσμένων οργή και διάθεση  αντίστασης και εξέγερσης.

Οι  αντιστάσεις

Γι  αυτό, όταν έγιναν οι πρώτες περικοπές μισθών στο δημόσιο (Μάρτης 2010), οι περισσότεροι  προβλέπαμε ότι το εργατικό κίνημα θα υπερασπιστεί μαζικά τα κεκτημένα. Όμως, οι  απεργίες και διαδηλώσεις που έγιναν δεν μπορούν να θεωρηθούν μαζικές αντιδράσεις που αντιστοιχούν στο μέγεθος της επίθεσης. Η μεγάλη πλειοψηφία παραμένει σιωπηλή διατηρώντας στάση αναμονής.

Αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες: Κατακερματισμός του προλεταριάτου, φόβος και σοκ, υπονομευτική δράση της γραφειοκρατίας. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια  αξιοπρόσεκτα  νέα σημάδια, που δείχνουν ότι η επίδραση  του σοκ  έχει αρχίσει να φθίνει:

• Οι απεργίες, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις  αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Αλλά είναι διάσπαρτες και ασυντόνιστες. Ο αγώνας ενάντια στις  συγχωνεύσεις των σχολείων αγκαλιάζει  όλο και περισσότερους γονείς-μαθητές και εκπαιδευτικούς και μετατρέπεται σε μαζικό κίνημα πανελλαδικής κλίμακας. Οι μαθητές της Λάρισας, που ξεκίνησαν απεργία πείνας ενάντια στη συγχώνευση του σχολείου τους, αποφάσισαν να αντισταθούν με τον πλέον δεσμευτικό τρόπο στη κατάργηση της σχολικής τους κοινότητας. Ναυτεργάτες, μεταλλεργάτες, συμβασιούχοι στους ΟΤΑ, εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία, στη ΔΕΗ, αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, φοιτητές και μαθητές έχουν βρεθεί τους τελευταίους μήνες  στους δρόμους του αγώνα, αλλά μεμονωμένα και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.
• Οι κλαδικοί αγώνες, παρά την ασύστολη συκοφάντηση από τα ΜΜΕ και τους  διάσημους πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές, κερδίζουν τη συμπάθεια της κοινωνίας. Ο κοινωνικός αυτοματισμός άλλων εποχών δε λειτουργεί. Οι απεργίες στις συγκοινωνίες χειροκροτούνται και ενθαρρύνονται από άλλες κατηγορίες εργαζόμενων. Η κατάληψη του υπουργείου υγείας και η απεργία των γιατρών είχε τη συμπαράσταση ακόμη και πολλών που ταλαιπωρήθηκαν («…αν δε νικήσουν και αυτοί..»· έλεγαν πολλοί εργαζόμενοι με νόημα).
• Η   περίπτωση  της Κερατέας  με την  απρόβλεπτη λαϊκή  αντιβία βρίσκει ευρεία απήχηση στις συνειδήσεις ως ένα ξεχωριστό παράδειγμα  αντίστασης με κάθε μέσο.
• Τα κινήματα για ελεύθερες μετακινήσεις, στις συγκοινωνίες και στις οδούς με διόδια έδειξαν  ευρηματικότητα, αγωνιστικότητα, διάρκεια και μαζικότητα. Μάλλον  θα αποτελέσουν σημεία αναφοράς στο άμεσο μέλλον. Το σημαντικότερο που έχουν να επιδείξουν είναι η αυτοοργάνωση. Λόγω της φύσης αυτών των κινητοποιήσεων, δεν έχουν θέση οι διαμεσολαβήσεις συνδικαλιστικού ή κομματικού τύπου. Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή επεκτείνεται σε άρνηση πληρωμών επισκέψεων στα νοσοκομεία δείχνει την ευρύτερη διάθεση για προάσπιση του «δημόσιου αγαθού».
• Στις διαδηλώσεις-συγκεντρώσεις των μεγάλων συνδικάτων τα μισθολογικά και κλαδικά συνθήματα υποχωρούν,  ενώ βρίσκουν  απήχηση τα περί κλεφτών, μπουρδέλου βουλής, πουλημένων συνδικαλιστών.
• Οι πορείες–παρελάσεις, που προγραμματίζει  η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αμφισβητούνται έμπρακτα και ξεφεύγουν από τον έλεγχό της.  Αυθόρμητα ξεσπάσματα, όπως η επίθεση στον Χατζιδάκη και τα γιαούρτια στον Πάγκαλο επιδοκιμάζονται από τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Η  εξάντληση των  συνδικαλιστικών  αποθεμάτων

Eνώ οι συνελεύσεις των εργαζόμενων σε πολλούς κλάδους δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν το ενδιαφέρον και να δώσουν την οποιαδήποτε προοπτική, κάποιες άλλες συνελεύσεις -όπως των οδηγών της ΕΘΕΛ- ήταν ιδιαίτερα μαζικές συγκεντρώνοντας μερικές φορές έως και 2500 άτομα. Οι εργαζόμενοι λοιπόν δεν έχουν απαξιώσει τις συνελεύσεις. Απλώς, παίρνουν ενεργό μέρος σε όσες νομίζουν ότι διακυβεύεται κάτι σημαντικό, ότι ο λόγος τους θα ακουστεί και όχι σε κάθε ανούσια  συνδικαλιστική επίδειξη ρητορικής ικανότητας.

Φυσικά μία συνέλευση δε φτάνει  εύκολα στην απόφαση να διώξει τους γραφειοκράτες, όπως έγινε με τους οδηγούς.  Ωστόσο αυξάνονται  διαρκώς τα σημάδια, που δείχνουν ότι εξαντλούνται ραγδαία τα αποθέματα της συνδικαλιστικής διαμεσολάβησης της προηγούμενης ταξικής συνθήκης.

Η  εξάντληση των συνδικαλιστικών  αποθεμάτων, όμως, δε συνοδεύεται από κάποια πολιτική ενοποίηση γιατί  το περιεχόμενο των ταξικών συγκρούσεων δεν επιτρέπει νέα διαμεσολάβηση. Οι διεκδικητικοί αγώνες, όσο μαζικοί και μαχητικοί και αν είναι, αποδεικνύονται αναποτελεσματικοί. Αυτή η αναποτελεσματικότητα υπονομεύει κάθε νέα πολιτική ενοποίηση και  άρα κάθε νέα διαμεσολάβηση. Όλα δείχνουν περίοδο πολυδιάσπασης και πολιτικής αστάθειας. Η δίπολη πολιτική ζωή της μίας και μόνο λύσης με διαφορετικό περιτύλιγμα δείχνει να μην πείθει όπως παλαιότερα. Από εκλογική  άποψη (αν και αυτό έχει πολύ μικρή αξία) τα αστικά κόμματα του κέντρου συρρικνώνονται και ενισχύονται  η αποχή,  η ακροδεξιά  και η ακροαριστερά.

Γεννιέται  το  νέο  υποκείμενο;

Τους τελευταίους μήνες συμβαίνουν κάποια αξιοπρόσεκτα γεγονότα που δείχνουν ότι ένα νέο κίνημα έχει  αρχίσει να συγκροτείται εμβρυακά.

• Γεννιούνται συνελεύσεις σε γειτονιές, όπου συναντιούνται κάτοικοι διαφορετικής επαγγελματικής ταυτότητας και  επομένως καταργούνται οι διαχωρισμοί που αναπαράγει ο συνδικαλισμός. Αφορμή μπορεί να είναι η υπεράσπιση κάποιου ελεύθερου χώρου, αλλά ακόμα και ενός σχολείου ή νοσοκομείου. Αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση της λειτουργικής κατάληψης του ΕΠΑΛ Αργυρούπολης  (γονείς μαθητές και εκπαιδευτικοί κατέλαβαν το υπό κατάργηση  σχολείο και με καθημερινή  συνέλευση αποφάσιζαν τι  μαθήματα θα κάνουν).
• Γεννιούνται νέα κινήματα, όπως το κίνημα ‘‘Δεν πληρώνω’’, τα οποία  επίσης  συνενώνουν εργαζόμενους, νεολαίους, άνεργους και καταργούν τους συνδικαλιστικούς και κλαδικούς διαχωρισμούς
• Οι απεργίες των μεγάλων συνδικάτων (ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ) γίνονται όλο και περισσότερο ευκαιρία συνάντησης στο δρόμο όλων των  οργισμένων  προλετάριων. Η αντιβία των διαδηλωτών αυξάνεται  διαρκώς.
• Η κλαδική απεργία και διαδήλωση των εκπαιδευτικών (22/2/11)  μπορεί να χαρακτηριστεί αποτυχημένη.  Όμως η συμμετοχή και η μαχητικότητα των εκπαιδευτικών στη διαδήλωση της 23/2/11 ξεπέρασε μάλλον κάθε προσδοκία. Γιατί την 23/2/11 μπορούσαν να συναντηθούν στους δρόμους με όλους τους εργαζόμενους, να  σπάσουν τις  διαχωριστικές γραμμές που αναπαράγουν οι κλαδικές  κινητοποιήσεις και  να συμβάλουν στη γέννηση των νέων μορφών οργάνωσης και πάλης.
• Το σύνθημα ‘Πάμε Σύνταγμα-Μένουμε Σύνταγμα’ μαζί με την προτροπή ‘Να γίνει το Σύνταγμα πλατεία Ταχρίρ’ αντανακλά την επίδραση που έχει στη συνείδηση όλων  μας  η εξέγερση  στις  αραβικές  χώρες. Η εξέγερση αυτή μας δείχνει, εκτός των  άλλων,  ότι το νέο κίνημα  θα γεννηθεί μάλλον πάνω στη βάση της άμεσης σχέσης των ανθρώπων και όχι με συζητήσεις και ψηφοφορίες στις τακτικές γενικές συνελεύσεις των γραφειοκρατικοποιημένων συνδικάτων ή στα γραφεία των κομμάτων, των οργανώσεων ή των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Θα είναι καρπός της  διάθεσης των οργισμένων εργατών, ανέργων, φοιτητών, κατοίκων της γειτονιάς να συναντηθούν στους δρόμους και να προχωρήσουν σε κοινή δράση.
• Ένα όλο και αυξανόμενο μέρος των πολιτών κάθε ηλικίας και εργασιακής κατάστασης αποφασίζει να δρα περιφερειακά από τις ως τώρα οργανωμένες και προβλέψιμες αντιστάσεις. «Αγνοώντας» στις συγκεκριμένες δράσεις τη συνηθισμένη μετωπική μαχητική μορφή αντίστασης, χτίζουν μέρα με τη μέρα πυρήνες εναλλακτικής διαβίωσης και συνύπαρξης, όπου η κυρίαρχη αξία -το χρήμα- απουσιάζει. Τα ανταλλακτικά και χαριστικά παζάρια, οι συλλογικές κουζίνες, οι ‘τράπεζες χρόνου’ και οι ιστοσελίδες ανταλλαγών αγαθών και υπηρεσιών είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Γεννιέται εμβρυακά μία νέα μορφή συνύπαρξης όπου -χωρίς να επικαλείται καμία «ανθρωπιστική διάθεση»- δε χωρά η έννοια της εμπορευματοποίησης. Δε χωρά  καμία δράση και καμία σχέση που πρεσβεύει το νεοφιλελεύθερο αναπτυξιακό μοντέλο.

Και τώρα ;

Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε είναι η κλιμάκωση και η ένταση όλων των πρωτότυπων μορφών αγώνα που έχουν αναδυθεί, αλλά και ο επαναπροσδιορισμός της απεργίας, της συνέλευσης, της συγκέντρωσης, της εργατικής δράσης σε κατευθύνσεις επικίνδυνες για το κράτος και το κεφάλαιο.

Η παραπάνω «εύκολη» λεκτικά  διαπίστωση του τι πρέπει να γίνει, κολλάει στο πώς. Ίσως το  σπουδαιότερο είναι η συνάντηση  των ανθρώπων  και  ο  συντονισμός  των διαθέσεων για δράση. Για παράδειγμα η ενεργή συμμετοχή εργαζόμενων-ανέργων στο κίνημα ‘δεν πληρώνω’ έχει έδαφος να υλοποιηθεί, γιατί οι συγκοινωνίες επηρεάζουν τη ζωή όλων και έρχεται να στηρίξει τον αγώνα των εργαζόμενων στα ΜΜΜ για δημόσιες συγκοινωνίες. Η συνειδητοποίηση της αλληλεξάρτησής μας με άλλες κοινωνικές και εργασιακές ομάδες και της αλληλεπίδρασης των διεκδικήσεών μας με τα ‘δικά’ τους αιτήματα δείχνει να κερδίζει έδαφος και να ανοίγει μια πιο συλλογική αντιμετώπιση των ‘μεταρρυθμιστικών ενεργειών και κατασταλτικών δράσεων’ της ‘δημοκρατικά εκλεγμένης’ εξουσίας.

Ο απεγκλωβισμός από τις παραδοσιακές μορφές δράσης είναι επίσης  αναγκαίος. Το ξόδεμα ενέργειας, χρόνου, διάθεσης για μια συνέλευση των 30 ατόμων ή για μια απεργία του 7% μόνο και μόνο ‘γιατί έτσι ξέρουμε να αντιδρούμε’ επιτέλους ας σταματήσουν.

Να οργανώσουμε καταλήψεις, κλεισίματα δρόμων, παραδειγματική αντιβία, μπλοκαρίσματα παραγωγής, κινητοποιήσεις κατοίκων, συνευρέσεις ανταλλαγών και αλληλεγγύης και γενικά να δείξουμε εμπιστοσύνη και να συμμετέχουμε ενεργά στην ευρηματικότητα και μαχητικότητα  των οργισμένων  προλετάριων….                                                                                      Μάρτης  2011

Αντίσταση  παντού και με κάθε μέσο

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΞΟΦΛΗΣΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΜΑΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ

Πρωτοβουλία   για   την   αυτοοργάνωση   στην   εκπαίδευση

Nαι, στο σχολείο της γειτονιάς !

Σε κάθε χωριό δημοτικό σχολείο!

Μόρφωση για όλα τα παιδιά !

Η κυβέρνηση γυρίζει σήμερα την Ελλάδα πίσω στα πέτρινα χρόνια του 1950-60, όταν τα χωριά που είχαν λίγους μαθητές έμεναν χωρίς δημοτικό σχολείο. Oι λεγόμενοι «εκσυγχρονιστές» αποδεικνύονται σκοταδιστές.  Αποφασίζουν να καταργήσουν και να συγχωνεύσουν σχολεία !

Τα  χρήματα που  θα εξοικονομήσουν από τις περικοπές στα σχολεία, θα τα δώσουν για  να  ενισχύσουν  την κερδοφορία  του κεφάλαιου. Αυτά έκαναν και κάνουν: Φοροαπαλλαγές για τους καπιταλιστές και λεηλασία του κοινωνικού και του άμεσου μισθού.  Κάθε δραστηριότητα και κάθε επιλογή του κράτους έχει και είχε ανέκαθεν στόχο την επιδότηση του κεφάλαιου.

Όμως, οι  μαθήτριες και οι μαθητές , οι εκπαιδευτικοί  και οι γονείς, αντιλαμβανόμαστε κάθε μέρα  περισσότερο ότι μόνο με αγώνα μπορούμε να υπερασπίσουμε όσα έχουμε καταχτήσει. Γι αυτό ξεκινούν κινητοποιήσεις σε πολλές περιοχές της Αθήνας και της περιφέρειας.

Ας μην περιμένουμε! Ας οργανώσουμε την αντίστασή μας παντού και με κάθε  μέσο!

Να  μην  επιτρέψουμε να γίνουν συγχωνεύσεις σχολείων!

Κανένα  σχολείο να  μην κλείσει.

Πρωτοβουλία για την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση

[απο το πανο στη συνελευση της ΕΛΜΕ Πειραια 7-12-10]

Καταγγέλουμε τη συνεχιζόμενη προφυλάκιση του Άρη Σειρηνίδη, ο οποίος βρίσκεται σε καθεστώς ομηρίας στις φυλακές Κορυδαλλού.

Το Μάιο του 2010 η «αντιτρομοκρατική» υπηρεσία κατηγόρησε ξαφνικά τον Αρη Σειρηνίδη για συμμετοχή σε επίθεση με πυροβολισμό εναντίον κλούβας των Ματ, που έγινε ένα χρόνο νωρίτερα, δηλαδή το καλοκαίρι του 2009.

Το ένα και μοναδικό «πειστήριο» για την δίωξή του είναι η αμφισβητούμενη ταύτιση του γενετικού του υλικού με άλλο γενετικό υλικό που βρέθηκε σε …χειρουργική μάσκα, την οποία οι κατήγοροί του ισχυρίζονται ότι εντόπισαν κοντα στο σημείο του συμβάντος. Το εκτρωματικό σενάριο της «αντιτρομοκρατικής» προκαλεί τη λογική κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου. Κανένας αυτόπτης μάρτυρας δεν κατέθεσε ότι ο άγνωστος, που πυροβόλησε την κλούβα, φορούσε χειρουργική μάσκα. Επί πλέον, σύμφωνα με τις πρώτες καταθέσεις, που έγιναν αμέσως μετά το συμβάν, ο σωματότυπος του Αρη διαφέρει πολύ από το σωματότυπο του άγνωστου που πυροβόλησε. Τέλος, πολλοί κατέθεσαν ότι την ημέρα εκείνη ο Αρης βρισκόταν σε άλλο σημείο, αρκετά οικοδομικά τετραγωνα μακριά. Ωστόσο ο ανακριτής με νομικές ακροβασίες και παρατυπίες, που προκαλούν ακόμα και τα όρια της αστικής δικαιοσύνης, διέταξε την προφυλάκισή του.

Η σκευωρία εναντίον του Αρη Σειρηνίδη μας αφορά όλους. Δημιουργεί επικίνδυνο προηγούμενο δίωξης με βαση τα επιστημονικοφανή πορίσματα για το DNA. Καθιστά κάθε άνθρωπο εν δυνάμει όμηρο ενός κατασκευασμένου γενετικού υλικού. Ιδιαίτερα μετα την αλλαγή της λεγόμενης «αντιτρομοκρατικής» νομοθεσίας και τη θεσμοθέτηση του νέου τρομονόμου, που ποινικοποιεί τους κοινωνικούς αγώνες, η χρήση από το κράτος δηθεν ατράνταχτων «πειστηρίων ενοχής», που στηρίζονται σε ταύτιση του γενετικού μας υλικού, χαράσσει ένα εφιαλτικό μελλον γιά ολους μας….

Πρωτοβουλία γιά την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση

ΨΗΦΙΣΜΑ

Αναπληρωτές μέσω ΕΣΠΑ
Οι ελαστικές μορφές εργασίας διευρύνονται και στην εκπαίδευση. Εκτός από αναπληρωτές και ωρομίσθιους, φέτος η κυβέρνηση δημιούργησε και 1800 αναπληρωτές μειωμένου ωραρίου στην Πρωτοβάθμια εκπαίδευση, οι οποίοι δεν προσλαμβάνονται μέσω του κρατικού προϋπολογισμού αλλά μέσω του κοινοτικού προγράμματος ΕΣΠΑ, Δ’ ΚΠΣ (Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς 2007 – 2013, Δ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης).

Σύμφωνα με αυτό:
Πρώτον: Όχι μόνο δεν καταργείται η ωρομισθία, αλλά με τη σύμβαση που καλούνται να υπογράψουν 2 μήνες μετά την πρόσληψή τους, οι συνάδελφοι αυτοί θα είναι ημερομίσθιοι και δεν θα  αμείβονται τις ημέρες αργίας.

Δεύτερον: H πληρωμή των συναδέλφων είναι εξαιρετικά αβέβαιη. Στα 3 χρόνια (που υπάρχει το ΕΣΠΑ) έχουν εκταμιευτεί μόλις 3,5 δις από τα 26,2 δις όλου του προγράμματος. Το 2010 έχουν παγώσει οι περισσότερες εκταμιεύσεις, γιατί το ελληνικό κράτος δεν έχει συμπληρώσει τη δική του συμμετοχή (που είναι 20% με 30%). Το υπουργείο παιδείας μάλιστα έρχεται τελευταίο στην απορρόφηση. Η κυβέρνηση προσανατολίζεται στην αναθεώρηση του ΕΣΠΑ, το 2011 (λόγω ακριβώς  των προβλημάτων απορροφητικότητας). Οπως συμβαίνει πάντα, η αναθεώρηση αυτή θα γίνει εις βάρος των εργαζόμενων.

Τρίτον: Οι δράσεις μέσω ΕΣΠΑ απαιτούν την εξωτερική αξιολόγηση των έργων. Έτσι, χωρίς να γίνει αντιληπτό από την πλειοψηφία των εκπαιδευτικών, οι συνάδελφοί μας θα αξιολογηθούν και υπάρχει κίνδυνος να βρεθούμε προ τετελεσμένων, παρά τους αγώνες που έχουν δοθεί για το θέμα της αξιολόγησης.

Τέταρτον: Το σημαντικότερο είναι η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων που επιχειρείται στο δημόσιο σχολείο, ο μετασχηματισμός της εκπαιδευτικής διαδικασίας σε “Πράξη – Έργο” τα οποία ανατίθενται εργολαβικά. Γιατί σύμφωνα με την ουσία του ΕΣΠΑ οι εργαζόμενοι αντιμετωπίζονται ως εργολάβοι έργου.
Το τι μπορεί να σημαίνει αυτό, σκόπιμα η σύμβαση δεν αναφέρει τίποτα. Θα μετράνε τα μόρια για το μόνιμο διορισμό και πόσα θα είναι; Θα απολυθούν με τη λήξη της σχολικής χρονιάς ή με τη λήξη του έργου; Αν προκύψουν ώρες έχουν τη δυνατότητα να γίνουν αναπληρωτές πλήρους απασχόλησης;  Η  ασφαλιστική τους κάλυψη είναι όπως των υπολοίπων των αναπληρωτών;
Μπορούμε να μαντέψουμε τις απαντήσεις αφού η κυβερνητική πρακτική δεν μας αφήνει και πολλά περιθώρια ώστε να μαντέψουμε λάθος.

Πρέπει με κάθε τρόπο να μπλοκαριστεί αυτή η εξουσιαστική αλαζονεία που αντιμετωπίζει όλους τους τομείς του δημόσιου-κοινωνικού με τους όρους του κεφαλαίου.
Απαιτούμε
Να σταματήσουν οι προσλήψεις εκπαιδευτικών μέσω ΕΣΠΑ
Να μετατραπούν τώρα οι όποιες συμβάσεις μέσω ΕΣΠΑ σε συμβάσεις μέσω προϋπολογισμού.
Να καταργηθεί ο άθλιος θεσμός των ωρομίσθιων

Πρωτοβουλία για την αυτοοργάνωση  στην εκπαίδευση

Οκτώβριος 2010