ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΙΩΠΑ

Την Πέμπτη 8 Οκτωβρη δικάζονται παιδιά. Τα παιδια μας. Οι μαθητές μας. Τι έκαναν; Οργίστηκαν.

Έμαθαν πως ένας συμμαθητής τους δολοφονήθηκε στις 6 Δεκέβρη εν ψυχρώ, από σφαίρα αστυνομικού στην πλατεία,  που βρισκόταν με την παρέα του.

Τα σχολεία ξεκίνησαν  καταλήψεις. Θα μπορούσαν να πάνε σπίτια τους να κοιμηθούν. Θα μπορούσαν να πάνε σε «καφε» να παίξουν «ον-λάιν» παιχνίδια. Ενιωσαν, όμως, πως συμπάσχουν. Γι’ αυτό αποφάσισαν  να βγούν στους δρόμους και να διαδηλώσουν αυτοοργανωμένα την οργή τους.

Εμεις όμως, δάσκαλοι και καθηγητές θα συνεχίσουμε άραγε να τους φιμώνουμε και να τους μαντρώνουμε; Θα συνεχίσουμε να καταστέλουμε τις επιθυμίες τους και τα οράματά τους;   Ποιό μάθημα δίνουμε;

Την απάντηση να τη δώσουμε στα δικαστήρια με την παρουσία μας στις 8 Οκτώβρη. Να θυμίσουμε σε αυτούς που δικάζουν παιδιά ότι το αίμα του Αλέξη είναι ακόμα νωπό και ότι οι αγώνες ούτε δικάζονται ούτε φυλακίζονται. Ο  κάθε ένας που βγαίνει στους δρόμους έχει κατακτήσει το δικαίωμα και να διαδηλώνει και να αμφισβητεί μια σαθρή εξουσία που παλεύει να επιπλεύσει. Κανένα ένδικο μέσο δε θα φέρει γιατρειά παρά και μόνο η τιμωρία φυσικών και ηθικών αυτουργών που όπλισαν και οπλίζουν ένστολους δολοφόνους 15χρονων.

•    ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΔΙΩΚΟΜΕΝΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ

•    ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ  ΚΑΘΕ  ΔΙΩΞΗ  ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ  ΤΟΥ  ΔΕΚΕΜΒΡΗ

•    ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ ( Οδός Σκουζέ )             ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ – Στάση Εργασίας και συγκέντρωση την Πέμπτη   8/10/09   το πρωί

•    Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

•    ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ  ή  ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ,  ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΔΕ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕ ΦΥΛΑΚΙΖΕΤΑΙ …

« Πρωτοβουλία  γιά  την  αυτοοργάνωση  στην εκπαίδευση »

απο την παρεμβαση αλληλεγγυης στην πλ. Κοραη στον Πειραια 7/10/09:

καλεσμα για ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ  ΜΑΘΗΤΕΣ ΜΑΣ

Τεταρτη 30 Σεπτεμβρη στο ΠΑΠΕΙ  19.00

η «Πρωτοβουλία γιά την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση» συζητα με εκπαιδευτικους, μαθητες, γονεις

για το κειμενο που θα μοιραστει κ τις κινησεις αλληλεγγυης στους δικαζομενους μαθητες μας.  Η δικη θα γινει την Πεμπτη 8-10-09.

ΟΛΟΙ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ 8-10-09:

ΜΑΘΗΤΕΣ – ΓΟΝΕΙΣ – ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ

ΝΑ ΜΗ ΛΕΙΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΑΣ ΟΛΩΝ ΜΑΣ

ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΟΜΙΜΟΙ Η ΠΑΡΑΝΟΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΟΙ ΚΑΙ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΔΕ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΚΑΙ ΔΕ ΦΥΛΑΚΙΖΕΤΑΙ …

. 1η επιστολή.

«Αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει»
Μπερνάρντο Σοάρες(Φερνάντο Πεσσόα)

Η οδύσσειά μου συνεχίζεται…
Ήταν 18 Δεκέμβρη απόγευμα Πέμπτης, όταν εγώ με την παρέα μου κατευθυνόμασταν προς το Κέντρο μέσα από την οδό Ακαδημίας. Η εικόνα γύρω μας ήταν η συνηθισμένη των τελευταίων ημερών, ενός τοπίου βομβαρδισμένου, με χημικά και δακρυγόνα στην ατμόσφαιρα που πρόδιναν ότι είχαν προηγηθεί επεισόδια, συχνό φαινόμενο της περιόδου, μετά την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Καθώς προχωράγαμε δυνάμεις των ΜΑΤ ξεπρόβαλαν μπροστά μας και βάλθηκαν να κυνηγούν τον κόσμο που βρισκόταν πάνω στην οδό Ακαδημίας. Ο κόσμος έτρεχε πέρα δώθε. Κάποιος μ’ έσπρωξε δυνατά , έπεσα κάτω και τότε άρχισε η γιορτή. Οι ματατζήδες άρχισαν να με βρίζουν με προσβλητικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς και να με κτυπάνε, κάποιος φίλος μου φώναζε. Ύστερα με πιάσανε, σταθήκανε ολόγυρα, με βρίζανε κι άρχισαν να με ψάχνουν. Κάποιος άρπαξε το μικρό σακίδιο που είχα στην πλάτη κι άρχισε να το ψάχνει «μη φοβάσαι μου είπε, δεν θα σου βάλουμε τίποτα μέσα». Το σακίδιο δεν είχε παρά προσωπικά μου πράγματα. Με σπρώξανε σε ένα παγκάκι, με ξάπλωσαν μπρούμυτα και με δέσανε με χειροπέδες, ύστερα με φόρτωσαν σε μια κλούβα και με πήγαν στην Ασφάλεια.
Εκεί μου λέγανε ότι πέταγα πέτρες . Όσο πέρναγε η ώρα, όμως, τα πράγματα χειροτέρευαν. Το κατηγορητήριο αυξήθηκε και συμπληρώθηκε με λογής κακουργήματα και πλημμελήματα. Οι πέτρες έγιναν μολότωφ. Παρότι δεν υπήρχε τίποτε που να με συνδέει μ’ αυτά. Αλλά αυτό δεν φαινόταν να απασχολεί.
Άρχισε το πήγαιν’ έλα στα δικαστήρια. Κι εκεί , μια και δεν υπήρχαν στοιχεία, φτιαχτήκανε. Οι αστυνομικοί που με συνέλαβαν, αλλάξανε τις καταθέσεις τους και καταθέσαν ότι επί τρεις ώρες τους πέταγα μολότωφ: με το πρόσωπο γυμνό, με τα χέρια καθαρά, με τα μάτια καθαρά, χωρίς μια στάχτη επάνω μου, χωρίς μια σκιά στα ρούχα μου . Και στις 22 του μήνα μου ανακοίνωσαν ότι κρίθηκα προφυλακιστέος. Μια μέρα μετά , με μετέφεραν στις φύλακες του Κορυδαλλού.
Εκεί βρίσκομαι μέχρι και σήμερα , δύο μήνες μετά την σύλληψη μου. Και τίποτε δεν κινείται. Οι μέρες περνάνε και εγώ μένω εδώ να περιμένω, δέσμιος της ακινησίας, δέσμιος μιας παράλογης και ασφυκτικής γραφειοκρατίας ή ίσως μιας εκδικητικής αδιαφορίας.

Όλο αυτό το διάστημα δεν τσάκισα. Με κράτησαν και με κρατάνε οι άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα μου να με στηρίξουν, φίλοι, γνωστοί είτε και άγνωστοι ως χτες, με κράτησε η αλληλεγγύη των ανθρώπων γνωστών και άγνωστων . Για χάρη τους δεν θα πέσω. Για χάρη τους θα κρατήσω. Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια δυναμώνει τη θέλησή μου για μια κοινωνία δίκαιη, το πάθος μου για ελευθερία, το πείσμα μου να σταθώ όρθιος. Και θα σταθώ.
Μπορεί να με έπιασαν τυχαία, να μη συνδέομαι με τα γεγονότα που με κατηγορούν, απέναντι όμως στον γενικευμένο ωχαδερφισμό, το να «παίρνεις θέση», να μην κλείνεσαι στο εγώ σου, να βγαίνεις από την ατομική σου περίπτωση, είναι η υπεύθυνη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη.
Η δική μου θέση είναι από τη μεριά του κομματιού της κοινωνίας που θέλει να βγει από την απάθεια, που θέλει πραγματικά να αρχίσει, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, να αποφασίζει για τη ζωή του.

Θοδωρής Ηλιόπουλος

————————————————————————

13 Ιουλ 2009

2η επιστολή

Διανύουμε τον τρίτο μήνα μετά το πέρας των Δεκεμβριανών του εικοστού πρώτου αιώνα. Μιας περιόδου που στιγματίστηκε από την οργή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, όλων των ηλικιών, με εναρκτήριο λάκτισμα τον άδικο χαμό του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Είμαι κομμάτι αυτού που έγινε, δεν είμαι έξω, δεν είμαι απέναντι είμαι και είναι μέσα μου. Ως σκεπτόμενο άτομο έπρεπε να ήμουν εκεί όχι μονό ψυχή αλλά και σώματι. Να συμμετέχω στον κοινωνικό διάλογο, να συναποφασίσω με τον κόσμο βάσει των προβληματισμών της σύγχρονης ζωής. Τα προβλήματα όμως που αντιμετωπίζει η οικογένεια μου δεν μου το επέτρεψαν…παρέμενα στο πατρικό μου σπίτι, ώστε να φροντίζω τους ηλικιωμένους γονείς μου με ότι αυτό συνεπάγεται και κάθε χτύπος της καρδιάς μου παλλόταν όλο και πιο δυνατά. Με διακατείχαν τα συναισθήματα της θλίψης, του θυμού, αλλά και της απογοήτευσης προς τα πού οδεύεται το μέλλον μας, το μέλλον αυτού του κόσμου που προσδοκούσα να βασίζεται στην ισότητα και τη δικαιοσύνη.
Τα όνειρα μου μετατράπηκαν σε εφιάλτες από τις δεκαοκτώ του Δεκέμβρη, οι οποίοι συνεχίζουν ακόμη και σήμερα. Θα μπορούσαν να είχαν μετριαστεί στις πέντε του Μάρτη, αν η αίτηση της αποφυλάκισης μου είχε γίνει δεκτή. Τα αρμόδια όμως δικαστικά όργανα την απέρριψαν, με το πρόσχημα ότι είναι πολύ πιθανό να προβώ στις ίδιες πράξεις (?!) καθότι θεωρούμαι επικίνδυνος για την κοινωνία. Η ηλικία των τριάντα χρόνων μου, το λευκό ποινικό μου μητρώο αλλά και οι μαρτυρίες υπεράσπισης ακόμη και από αυτόπτη μάρτυρα δημοσιογράφο καθώς και η ιδιαιτερότητα της οικογενειακής μου κατάστασης δεν πτόησε τους αρμόδιους.
Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται. Παραμένω έγκλειστος ζώντας καθημερινά τις φάσεις και τις αντιφάσεις του.

Στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, κρίνεσαι επικίνδυνος ανά πάσα στιγμή, ακόμη και για κάτι που δεν έκανες.

Εν κατακλείδι, σας υποβάλω το ερώτημα:
Κάθε άνθρωπος έχει δικαιώματα η μόνο υποχρεώσεις?
Το δίκιο υπό ποιες προϋποθέσεις ορίζεται?

Θοδωρής Ηλιόπουλος

—————————————

1 Αυγ 2009

Επιστολή του Θοδωρή Ηλιόπουλου

Το ημερολόγιο δείχνει 29 Ιουλίου του 2009.
Βρίσκομαι στην 20η μέρα απεργίας πείνας, φανερά εξαντλημένος και νευριασμένος με το νοσοκομειακό σύστημα των φυλακών. όλοι τάχα μου ενδιαφέρονται για μένα, για τη ζωή του συνανθρώπου τους, μα κανείς δεν έχει φροντίσει, «δεν έχει την αρμοδιότητα» να γίνουν όλες οι απαραίτητες εξετάσεις ώστε να μεταφερθώ στο νοσοκομείο των κρατουμένων.
Η καθημερινή ταλαιπωρία των εξετάσεων καταβάλει ολοένα τον οργανισμό μου ιδίως δε, η χθεσινή που με βρήκε στο πέρα δώθε επί 2μιση ώρες, ώστε να εξεταστούν τα ζωτικά μου όργανα και να παραπεμφθώ σε εξετάσεις αίματος.
«είμαι σε πρώτη προτεραιότητα για αυτές».
Θα πραγματοποιηθούν τη Δευτέρα 3 Αυγούστου, όταν θα βρίσκομαι ήδη στην 25 ημέρα απεργίας πείνας…
Παρότι που καίω πλέον μυϊκό ιστό και η πίεση και το ζάχαρο μου βρίσκονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Βέβαια το ότι κρατιέμαι στα πόδια μου, που η ψυχή μου ξέρει πως, θάβεται από κακεντρέχειες του τύπου: «αυτός τρώει κρυφά»

Εις το επανιδειν

Θοδωρής Ηλιόπουλος
Από τα νεκροσέντονα των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού

apofylakisithodoriiliopoulou.blogspot.com

======

27/08

Αποφυλακίστηκε  ο Θ. Ηλιόπουλος μετά από 49 ημέρες απεργίας πείνας και με περιοριστικούς όρους την απαγόρευση εξόδου του από τη χώρα και την υποχρεωτική παρουσία του κάθε 15 ημέρες σε αστυνομικό τμήμα

Ο πολιτικός χρόνος τρέχει…

Το απόγευμα της 18ης του περασμένου Δεκεμβρίου ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, βρισκόμενος στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στον χώρο όπου την ίδια στιγμή επεισόδια εκτυλίσσονται, ανάμεσα σε πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι παρακολουθούν τα όσα διαδραματίζονται, συλλαμβάνεται από τις αστυνομικές δυνάμεις. Εν μέσω των διαμαρτυριών του συγκεντρωμένου πλήθους, αλλά και δημοσιογράφων που κάλυπταν τα γεγονότα –ενδεικτική η περίπτωση ρεπόρτερ του «ΣΚΑΪ», κατά τη διάρκεια ζωντανής αναμετάδοσης–, οι οποίοι επεσήμαιναν ότι ουδεμία συμμετοχή είχε στις μαινόμενες συγκρούσεις, ο Θ. Ηλιόπουλος πέφτει θύμα τις βαναυσότητας των ανδρών των ΜΑΤ. Οδηγείται στη Γενική αστυνομική Διεύθυνση, όπου έκπληκτος βλέπει να του προσάπτεται πληθώρα σοβαρών κατηγοριών. Σύντομα κρίνεται προφυλακιστέος·  παραμένει έκτοτε έγκλειστος στις φυλακές. Είναι πλέον ο μόνος που εξακολουθεί να κρατείται για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, αφού τελευταίως οι αρμόδιοι έκριναν πως η κράτηση του θα πρέπει να παραταθεί για ένα ακόμη εξάμηνο· αιτιολόγησαν δε την απόφαση τους, υπογραμμίζοντας ότι ο κατηγορούμενος –για τον οποίον σημειώνουν πως με τις ενέργειες του «τραυμάτισε τη Δημοκρατία»– δεν επέδειξε μεταμέλεια.

Και, όντως, ο Θ. Ηλιόπουλος ουδέποτε δήλωσε τη μεταμέλεια του, απλά επειδή ουδέποτε απεδέχθη τα όσα του καταμαρτυρούν· αλλά αντίθετα εξαρχής διακήρυττε την αθωότητα του, γεγονός, προφανώς, ανεπίτρεπτο που, σύμφωνα πάντοτε με την ακατανίκητη λογική των αξιότιμων δικαστών, ισοδυναμεί με «απουσία μεταμέλειας» –  μίλησε κανείς για το τεκμήριο της αθωότητας; Ο κατηγορούμενος αποδεικνύεται αδίστακτος, τολμά και αμφισβητεί τις καταθέσεις των αστυνομικών οργάνων! Συνιστούν αυτές, άλλωστε, το μόνο επιβαρυντικό στοιχείο εναντίον του, παρότι τα όργανα τις τάξεως δεν κατόρθωσαν ενώπιον της ανακρίτριας, και προτού αυτή τους υποδείξει τον «ένοχο», να ανακαλέσουν στη μνήμη τους το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο της εμφάνισης του, τη μακριά γενειάδα και το κοτσιδάκι όπου ήταν πιασμένα τα μαλλιά του – στοιχείο που, εδώ που τα λέμε, είναι, ευλόγως, από μόνο του ενοχοποιητικό, όταν η Δικαιοσύνη ασχολείται με τρίχες, εκτός βέβαια και αν ο κατηγορούμενος συν τοις άλλοις φορά και ιερατικά άμφια. Επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο που, με το πρόσωπο ακάλυπτο, φέρεται να εκτόξευε εναντίον τους παντός είδους αντικείμενα, πρωτοστατώντας στα επεισόδια, για ώρες συνεχόμενες – πρόκειται για τις ίδιες ώρες, όπου μάρτυρες καταθέτουν ότι ο κατηγορούμενος βρισκόταν αλλού.

Αλλά βέβαια οι καταθέσεις των αστυνομικών διέπονται από μεγαλύτερη φερεγγυότητα εν συγκρίσει με τις μαρτυρίες των κοινών θνητών και δεν είναι η πρώτη φορά όπου κάποιος διώκεται με μόνες αυτές ως «πειστήριο». Τέτοιες περιπτώσεις με κατηγορητήρια που θεμελιώνονται εξ ολοκλήρου σε χαλκευμένα στοιχεία έχουμε επανειλημμένως δει να καταρρέουν στο παρελθόν κατά την εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων. Ας αναφέρουμε ενδεικτικά την περίπτωση του Simon Chapman, ο οποίος χρειάστηκε να παραμείνει προφυλακισμένος για 6 μήνες, προτού οι δικαστές κατορθώσουν να διακρίνουν, αυτό που οι απλοί άνθρωποι είχαν προ πολλού δει σε σχετικό βίντεο της ΕΤ3, όπου οι άνδρες των ΜΑΤ εμφανίζονται να συγκεντρώνουν πλήθος από τσάντες με μολότωφ που περισυλλέγουν από το θέατρο των επεισοδίων, και να τις «φορτώνουν» στον εμβρόντητο, χτυπημένο από τα γκλομπ τους, διαδηλωτή· ή πιο πρόσφατα εκείνη την περίφημη του φοιτητή με τα «πράσινα παπούτσια». Και για κάθε υπόθεση που τυχαίνει να δει το φως της δημοσιότητας υπάρχουν ποιος ξέρει πόσες παρόμοιες, όπου όσοι, άθελα τους, καθίστανται πρωταγωνιστές δεν συλλαμβάνονται από το φακό – συλλαμβάνονται όμως από τις δυνάμεις της τάξεως.

Ζητάμε την αποφυλάκιση του Θ. Ηλιόπουλου, έχοντας πειστεί για την αθωότητα του. Αλλά αφού συνιστά σύνηθες φαινόμενο διάφορες περιθωριακές, εντός ή εκτός εισαγωγικών, ομάδες να αιτούνται της απελευθέρωσης κρατουμένων, θα είναι αρκετοί όσοι στα λεγόμενα μας θα αντιτείνουν: «Kι εμάς τι μας νοιάζει για το φίλο σας; Τα έχουμε ξανακούσει». Στο ερώτημα αυτό θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στη συνέχεια, έχοντας ήδη έως το τρέχον σημείο παραθέσει, νομίζουμε, ορισμένα επιχειρήματα, ευελπιστώντας ότι θα καταδειχθεί πως η αλληλεγγύη που εκφράζουμε δεν είναι «ελεημοσύνη», πρόκειται εδώ για μια κίνηση πολιτική· για μια υπόθεση πολιτική, για μια υπόθεση, δηλαδή, που αφορά τον καθένα. Αλλά ας αρχίσουμε προασπιζόμενοι τη στοιχειώδη λογική: Οι κινητοποιήσεις των φυλακισμένων του περσινού Νοεμβρίου έληξαν με τις εξαγγελίες του τότε υπουργού δικαιοσύνης Χατζηγάκη, ο οποίος δεσμευόταν για τη λήψη μέτρων, υποσχόμενος την αποσυμφόρηση των φυλακών, τη βελτίωση των άθλιων συνθηκών κράτησης. Ο Διάδοχός του βουλευτής Κέρκυρας κος Δένδιας τι έχει πράξει ως προς την υλοποίηση των εν λόγω εξαγγελιών; Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος προφυλακίστηκε με την αιτιολογία ότι είναι ύποπτος τέλεσης νέων αδικημάτων, παρότι διατηρεί λευκό ποινικό μητρώο· παρόλο που είναι γνωστός ο τόπος διαμονής του. Θα μπορούσε κάλλιστα να αφεθεί ελεύθερος έως την τέλεση της δίκης, προκειμένου, συν τοις άλλοις, να μην επιδεινώνεται περεταίρω το πρόβλημα του συνωστισμού στα κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενα «σωφρονιστικά καταστήματα», όπου οι κρατούμενοι στοιβάζονται σε συνθήκες ανεπίτρεπτες. Αντ’ αυτού παράτυπα κρατείται, γιατί άραγε; Επειδή «τραυμάτισε τη Δημοκρατία», ισχυρίζονται όσοι συστηματικά, κατ’ εξακολούθησιν, «τραυματίζουν» τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις θεμελιώδεις ελευθερίες. Όσοι υπηρετούν πιστά το παρόν ολιγαρχικό καθεστώς, υπεραμύνονται αυτού και ταυτοχρόνως των δικών τους προνομίων που από αυτό απορρέουν, μεριμνούν, ούτως ώστε να μένει η δημοκρατία στο απυρόβλητο, αλώβητη. Κανείς, ούτε και οι ίδιοι, δεν μπορεί να την πλήξει· αφού ουδείς δύναται να «τραυματίσει» κάτι που απλά δεν υφίσταται.

Ο Θ. Ηλιόπουλος ήδη μετρά 8 μήνες έγκλειστος. Όταν με την εκδίκαση της υπόθεσης φανεί η σαθρότητα του κατηγορητηρίου, αυτό καταρρεύσει εξαιτίας της παντελούς απουσίας στοιχείων, θα λάβει ο αθωωθέντας κάποια «αποζημίωση»; Θεωρείται το διάστημα των 8 μηνών μεγάλο ή μικρό; Θα έχουν άραγε εντός των επομένων 8 μηνών διεξαχθεί πρόωρες εκλογές; Ο Θ. Ηλιόπουλος τη στιγμή που οι γραμμές αυτές γράφονται συμπληρώνει 20 ημέρες απεργίας πείνας. Είναι 20 μέρες πολλές ή λίγες; Πόσο μετράνε σε «πολιτικό χρόνο»; Ο κος Νίκος Δένδιας, καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός για υποθέσεις, όπως αυτή του Θ. Ηλιόπουλου, σε διάστημα λίγων ημερών –ας πούμε 20– προσέθεσε στο ενεργητικό του μια σειρά σπουδαίων επιτευγμάτων. Προσφάτως παρουσιάστηκε στην Κέρκυρα η προμελέτη για την κατασκευή αερολιμένος στην περιοχή της Λευκίμης, υπόθεση την οποία ο υπουργός έχει ταυτίσει με το άσπιλο πρόσωπό του – πρόκειται για ένα έργο-αναπτυξιακό δώρο στους ιθαγενείς της περιοχής, οι οποίοι στην πλειονότητα τους φαίνεται να το αποδέχονται ασμένως, και που πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι αδύνατο να γίνει, ενώ αν γίνει είναι πρόδηλο ότι θα σημάνει μιαν ασύλληπτη οικολογική καταστροφή για το σύνολο του νησιού. Επίσης ο κος Ν. Δένδιας πέρασε στη βουλή το περιβόητο νομοσχέδιο για τις κουκούλες·  και ακόμη προωθούνται οι γνωστές ρυθμίσεις  για την απρόσκοπτη συνεχή χρήση των καμερών σε δημόσιους χώρους, τη συλλογή και διατήρηση από τις διωκτικές αρχές του DNA πολιτών κλπ. Ο κος Ν. Δένδιας κινδυνεύει από δήμαρχος να γίνει κλητήρας, κατά το κοινώς λεγόμενο. Σημαντικό τμήμα του ακροατηρίου της νέας δημοκρατίας τείνει ευήκοον ους προς το ΛΑΟΣ. Ο εσωκομματικός αντίπαλος του κου Ν. Δένδια, του οποίου στην εκλογική αναμέτρηση του 2007 είχε επικρατήσει με βραχεία κεφαλή, κος Στέφανος Γκίκας, μέχρι πρότινος εκπρόσωπος τύπου του υπουργείου εθνικής άμυνας, πρώην αρχιπλοίαρχος του πολεμικού ναυτικού και με έτοιμη εκλογική πελατεία, προίκα από τον πρώην υπουργό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, και επίσης στρατιωτικό, πατέρα του, φαντάζει ως μια ιδιαιτέρως θελκτική επιλογή για το εν λόγω ακροατήριο.

Αλίμονο, όμως, ας είμαστε σοβαροί. Ο Θ. Ηλιόπουλος δεν είναι πια και τόσο σημαντικός. Η απελευθέρωση του ή μη δεν θα κρίνει την επανεκλογή ή μη του κου Ν. Δένδια, του οποίου η απελευθέρωση από τα δεσμά των εσωκομματικών ισορροπιών δεν αναμένεται. Ο κος Ν. Δένδιας είναι ένας πραγματιστής πολιτικός· γεγονός που δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως πράγματα. Αλλά, τέλος πάντων, ο Θ. Ηλιόπουλος είναι σημαντικός για εμάς. Μεταξύ άλλων λόγων επειδή η περίπτωση του δεν αφορά μόνο τον ίδιο, επειδή στη θέση του θα μπορούσαμε να βρεθούμε εμείς, να βρεθεί σχεδόν ο οποιοσδήποτε. Βέβαια κατανοούμε ότι σε μια κοινωνία που αναδεικνύει ως αντιπροσώπους της ανθρώπους που συγχέουν τα κοινά με το προσωπικό όφελος, την –ειρωνεία! –«πολιτική» τους επιβίωση, το να θέτεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου δυσχεραίνεται. Αλλά, για να παραθέσουμε εδώ μια αποστροφή από την πρώτη επιστολή του Θ. Ηλιόπουλου μέσα από τη φυλακή, «το να «παίρνεις θέση», να μην κλείνεσαι στο εγώ σου, να βγαίνεις από την ατομική σου περίπτωση, είναι η υπεύθυνη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη». Κάνουμε, λοιπόν, έκκληση, απευθυνόμενη προς όλους να το ξανασκεφτούν· και απαιτούμε…

…την άμεση αποφυλάκιση του άδικα προφυλακισμένου Θοδωρή Ηλιόπουλου, βρισκόμενου σε απεργία πείνας από τις 10/7

www.aytonomoikerkyras.blogspot.com

ΜΑΖΙΚΟΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

Έχουν συμπληρωθεί σχεδόν 8 μήνες από τη στιγμή που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση και όλα δείχνουν ότι η έξοδος από το τούνελ της αργεί πολύ ακόμα.
Μέχρι χθες μας έλεγαν ότι είναι μόνο χρηματοπιστωτική και σήμερα βλέπουμε να αγγίζει όλες τις πλευρές της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Μας έλεγαν ότι είναι ένα στιγμιαίος τριγμός, σήμερα βλέπουμε ότι είναι σεισμός πολλών ρίχτερ.
Μέχρι χθες μας έλεγαν ότι η θεά «ελεύθερη αγορά», στην οποία προσκυνούν η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, η ΕΕ και οι εργοδότες, έχει σχεδόν μαγικές ιδιότητες, εξαλείφει τα προβλήματα, ικανοποιεί κάθε ανάγκη. Σήμερα βλέπουμε πως είναι ένα οδοστρωτήρας που ισοπεδώνει τα δικαιώματά μας.
Μέχρι χθες μας έλεγαν πως η μισθωτή εργασία –ή μήπως σκλαβιά;-, η κοινωνία της εκμετάλλευσης, η κρατική καταπίεση και καταστολή είναι το «τέλος της ιστορίας», είναι μονόδρομος. Και σήμερα βλέπουμε πως τούτος ο μονόδρομος το μόνο που έχει να υποσχεθεί είναι ότι το αύριό μας θα είναι χειρότερο από το σήμερα και το χθες.
Μέχρι χθες μας έλεγαν πως η «παγκοσμιοποίηση», η «ανάπτυξη» και η ΕΕ, φέρνουν πρόοδο και βελτιώνουν το επίπεδο ζωής, πως ο κόσμος που οικοδομούν είναι λίγο πολύ «όμορφος, ηθικός και αγγελικά πλασμένος». Σήμερα βλέπουμε πως είναι ένα κόσμος που λεηλατεί δικαιώματα, καταστρέφει τη φύση, στραγγαλίζει την επιστήμη, πνίγει τη δημοκρατία, χειραγωγεί τη σκέψη, ευτελίζει τον πολιτισμό και παραδίδει τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι σε μια μικρή φέτα πολυεθνικών και αφεντικών.

ΔΕ ΦΤΑΙΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ – ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΓΙ’ ΑΥΤΗ

Οι εργαζόμενοι και οι νέοι είναι οι μόνοι που δεν φταίνε για την κρίση. Ας ψάξουν αλλού τον ένοχο. Όχι απλώς στην κακή κυβέρνηση, στα γκόλντεν μπόις, στο νεοφιλελευθερισμό, τις υπερβολές των ελεύθερων αγορών και στην ακόρεστη δίψα για κέρδος των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών. Αλλά στο ίδιο το σύστημα του κέρδους και της ελεύθερης αγοράς, της εκμετάλλευσης και της ανταγωνιστικότητας, στην ίδια την πολιτική που ακολουθούν χρόνια τώρα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, η ΕΕ και το ΔΝΤ, και θυσιάζει τις ανάγκες μας στο βωμό των χρηματιστηριακών δεικτών, των προγραμμάτων σταθεροποίησης, των κριτηρίων κερδοφορίας.
Γι’ αυτό δεν «τσιμπάμε» σε όσους παρουσιάζουν τη κρίση σαν μια συμφορά που πλήττει λίγο πολύ «το κοινό σπίτι όλων μας», την «επιχείρησή μας», την «εθνική οικονομία μας». Ούτε σ’ αυτούς που μας προτρέπουν να «βάλουμε πλάτη», να κάνουμε θυσίες (βλέπε μείωση μισθών και συντάξεων, ωράριο τύπου Μίχαλου, αύξηση φόρων κ.λπ.) προκειμένου να σωθεί η «επιχείρησή μας» ή «εθνική οικονομία μας» και να ξανανεβούμε στο «τραίνο της ανάπτυξης», που δήθεν θα αυξήσει τους μισθούς, θα μειώσει την ανεργία, θα κάνει ανθρώπινη την κοινωνική ασφάλιση.
Η κρίση, επομένως, δεν είναι ίδια για όλους – ούτε η έξοδος από αυτήν. Για τους εργοδότες η κρίση σημαίνει απλώς μείωση των κερδών που είχαν υφαρπάξει εκμεταλλευόμενοι τη δική μας δουλειά. Για μας σημαίνει λιτότητα, ακρίβεια, ανεργία, ανασφάλεια, κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων.
Σημαντικό πρόβλημα για το χώρο μας είναι και η ελαστική εργασία (ωρομίσθιοι, αναπληρωτές), που έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, όπως και στους υπόλοιπους εργαζόμενους,  με ανυπολόγιστες συνέπειες για την εργατική οικογένεια και τη ζωή μας.
Ιδιαίτερα οδυνηρές είναι οι συνέπειες για τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, καθώς η κρίση συναντάει την αντιασφαλιστική  πολιτική όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων (νόμοι Σιούφα και Πετραλιά από τη ΝΔ, Ρέππα από το ΠΑΣΟΚ κ.λπ.).
Φτάσαμε έτσι σήμερα, το Ταμείο Πρόνοιας των Δημοσίων Υπαλλήλων να καθυστερεί έως και τρία χρόνια το εφάπαξ (κάθε χρόνο γίνονται 1.200 αιτήσεις και εγκρίνονται 400-500), διότι δήθεν δεν φτάνουν τα αποθεματικά του για να το αποδώσει, να υπάρχουν  80 συνάδελφοί μας που πέθαναν πριν προλάβουν να το πάρουν.
Κι όμως, τόσα χρόνια εμείς από το υστέρημά μας πληρώναμε τις ασφαλιστικές μας εισφορές με την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής έστω και μετά τη σύνταξή μας. Αυτές όμως γίνονται βορά στον τζόγο του Χρηματιστηρίου, στα δομημένα ομόλογα ή στα υπερκέρδη της κάθε Εθνικής Τράπεζας. Όπως ακριβώς και οι εισφορές των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα καταληστεύτηκαν από το κράτος, τις τράπεζες και τους εργοδότες (60 τρις ευρώ χάθηκαν, όταν πριν από λίγους μήνες η περιουσία των ταμείων ήταν 31 τρις.). Και αυτά τα 31 τρις όμως μόνο τους τελευταίους μήνες μειώθηκαν λόγω της κρίσης και του ότι ήταν στο χρηματιστήριο κατά 25%.
Κι όχι μόνο αυτό. Ο νόμος Ρέππα που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ και εφαρμόζει η ΝΔ αυξάνει τις κρατήσεις μας, τα όρια συνταξιοδότησης και μειώνει τη σύνταξη (καθώς δεν υπολογίζονται τα δώρα και η άδεια). Και αυτός ο νόμος, χέρι χέρι με το νόμο της Πετραλιά, με τις συγχωνεύσεις ταμείων,  αντί να εξισώσουν τις ασφαλιστικές παροχές όλων των εργαζομένων προς τα πάνω (μεγαλύτερες συντάξεις, καλύτερο εφάπαξ, μείωση ορίων συνταξιοδότησης κ.λπ.), μοίρασαν τις ζημιές που δημιούργησαν αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν τόσα χρόνια τη δουλειά μας.
Φτάσαμε ακόμα στο σημείο ο ΟΠΑΔ να χρωστάει παντού (σε νοσοκομεία, γιατρούς, φαρμακοποιούς) και παρά τις συνεχείς δεσμεύσεις της (η τελευταία είναι για 31/3) η κυβέρνηση να μην καλύπτει ως οφείλει τα χρέη αυτά. Έτσι, όλο και περισσότεροι συνάδελφοι αναγκάζονται να πληρώσουν μόνοι τους για φάρμακα, γιατρούς, εξετάσεις, νοσηλεία, για να πάρουν τα χρήματα που τους αναλογούν «κάποτε» από τον ΟΠΑΔ. Έτσι, η  υγεία από δωρεάν κοινωνικό αγαθό γίνεται όλο και περισσότερο εμπόρευμα για όσους μπορούν να το απολαύσουν και πολυτέλεια για την πλειοψηφία των εργαζομένων.
Τελευταία ξανάνοιξε το ζήτημα μια νέας «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης» και καλούμαστε από την κυβέρνηση σε ένα διάλογο χωρίς προαπαιτούμενα. Μα τα προαπαιτούμενα υπάρχουν ήδη. Οι δαπάνες για την παιδεία μειώνονται αντί να αυξάνονται. Το δημόσιο σχολείο –ιδεολογικός και οικονομικός μηχανισμός της άρχουσας τάξης- αναβαθμίζει το ρόλο του στον ταξικό καταμερισμό της εργασίας (βλέπε ΕΠΑΛ), οξύνει τους ταξικούς φραγμούς, συμβάλλει στην πνευματική και πολιτιστική λοβοτομή την νεολαίας, προετοιμάζει νέους ελαστικά εργαζόμενους και ανθρώπους μη κριτικά σκεπτόμενους. Δεν υπάρχει, λοιπόν, tabula rasa.
Ο διάλογος που καλούμαστε να συμμετάσχουμε και τον οποίο πρέπει αποφασιστικά να αρνηθούμε μόνο στόχο έχει να ενισχύσει κοινωνικά την πολιτική και οικονομική εξουσία, τις κυβερνήσεις της και την ΕΕ, να τους δώσει άλλοθι νομιμοποίησης. Καμιά σχέση δεν έχει με τους δικούς μας αγώνες για ένα άλλο σχολείο, που θα ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της νεολαίας και της κοινωνίας, για ουσιαστική γνώση που θα απελευθερώνει τον άνθρωπο, μακριά από τις ανάγκες της ελεύθερης αγοράς, του κέρδους και της μισθωτής σκλαβιάς.                                                                                                                         Συνάδελφοι  ,συναδάλφισσες                                                                                                                Για τους εργοδότες, τους τραπεζίτες και τους κεφαλαιοκράτες η διέξοδος από την κρίση περνάει μέσα από τη μείωση των μισθών, τις απολύσεις, την εκ περιτροπής εργασία, τη μερική απασχόληση, τα νέα αντιασφαλιστικά πακέτα, τις ενέσεις ρευστότητας από το κράτος τύπου 28 δις (που για να καλυφθούν θα οδηγήσουν σε άγρια φορομπηξία), το ζουρλομανδύα του Συμφώνου Σταθερότητας. Για τους εργαζόμενους και τους νέους, η διέξοδος από την κρίση βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, στη ρήξη με αυτή την πολιτική και στην ανατροπή της, στο συλλογικό αγώνα για τα δικαιώματά μας, στην κοινή αναζήτηση και πάλη για μια πορεία της κοινωνίας που δεν θα υπαγορεύεται από τα απαγορευτικά στοπ της πολιτικής της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ, των αφεντικών και της μισθωτής εκμετάλλευσης αλλά θα έχει ως φωτεινούς σηματοδότες τις πραγματικές ανάγκες, τα όνειρα και τις απαιτήσεις των εργαζομένων.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ

Δεν προσδοκούμε τίποτα αγωνιστικό από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Αντίθετα, τους βλέπουμε απέναντί μας, φραγμό και τείχος σε κάθε αυθεντικό και μαχητικό αγώνα. Τους βλέπουμε να υπογράφουν κοινά πορίσματα με τον ΣΕΒ για την «αντιμετώπιση της κρίσης» και να δηλώνουν υποταγή στον Καραμανλή όταν απαίτησε το Δεκέμβρη να μη γίνει η απεργιακή πορεία, αλλά να είναι απόντες από τα εργοστάσια που απολύουν και από τους αγώνες της νεολαίας, να απέχουν από τις πρωτοβουλίες για την Κούνεβα και να μη δέχονται στη δύναμή τους τους ελαστικά εργαζόμενους.
Δεν προσδοκούμε, επίσης, από συνδικαλιστικές πρακτικές που δεν ενώνουν τους εργαζόμενους, δεν δίνουν πραγματικές μάχες και αρκούνται σε κάποιες παραπάνω έδρες στα ΔΣ και στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.
Δεν προσδοκούμε, τέλος, ότι η απάντηση στην κρίση από τη σκοπιά των εργαζομένων μπορεί να έρθει μέσα από τις εκλογές, με την όποια κυβερνητική εναλλαγή ή τις προσθαφαιρέσεις στα ποσοστά των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Αντίθετα, προσδοκούμε μόνο από το συλλογικό αγώνα και την αλληλεγγύη των ίδιων των εργαζομένων, από τη μαχητική διεκδίκηση και την αυτοοργάνωση, από την άμεση δημοκρατία στην απόφαση και τη διαχείριση του αγώνα, από την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, από μια πολιτική ταξική, εργατική και ανατρεπτική που θα ασκείται από εμάς για εμάς.
Απαιτούμε:                                                                                                                                 – Το Ταμείο Πρόνοιας (ΤΠΔΥ) να αποδίδει άμεσα, τη στιγμή της συνταξιοδότησης, το εφάπαξ, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση. Να μας επιστρέψουν τα χρήματα που μας έκλεψαν τόσα χρόνια ή χάθηκαν με ευθύνη κυβέρνησης και τραπεζών στο χρηματιστήριο. Έξω τα ταμεία από το χρηματιστήριο. Καμιά αύξηση εισφορών – αύξηση των συντάξεων.
– Πλήρης υγειονομική-φαρμακευτική περίθαλψη από τον ΟΠΑΔ. Να απαιτήσουμε ταυτόχρονα πραγματική δημόσια υγεία, που δεν θα στηρίζεται στους ιδιώτες μικρούς ή μεγάλους.                                                                                                                                            – Να μην περάσει η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια για τις γυναίκες.
– Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά κ.λπ.).
– Αυξήσεις για ζωή και όχι για επιβίωση. Κανένας καθαρός βασικός μισθός κάτω από τα 1.400 ευρώ. Την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν.
– Καμιά απόλυση – μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, ενιαία εργασιακά δικαιώματα για όλους τους εκπαιδευτικούς.                                                                                                    Κατάργηση της ωρομισθίας και της αναπλήρωσης. Κατάργηση του νόμου για τα ΣΔΙΤ και κάθε εφαρμογής του στην εκπαίδευση. Κατάργηση του ΑΣΕΠ.                                                         – Κατάργηση της ημιαπασχόλησης και κάθε μορφής ελαστικής εργασίας και των δουλεμπορικών εταιριών.
– Άμεσος διπλασιασμός των δαπανών για την παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μείωση των στρατιωτικών δαπανών, αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου και των χρηματιστηριακών πράξεων. Ούτε ευρώ στις τράπεζες – και τα 28 δις στους εργαζόμενους.
– Μείωση της φορολογίας των μισθωτών – μείωση τιμών και κατάργηση ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης. Δωρεάν πρώτη κατοικία για όλους .
– Ενιαίο 14χρονο βασικό δημόσιο και δωρεάν σχολείο, για όλους, χωρίς εξεταστικά φίλτρα και ταξικούς φραγμούς, ως μορφή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Μαζικές προσλήψεις εκπαιδευτικών.
-Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και για  όλους, κατοχύρωση επαγγελματικού δικαιώματος μόνο με το πτυχίο .
– Κατάργηση όλων των αντιεκπαιδευτικών νόμων (Αρσένη, Γιαννάκου κ.λπ.). Όχι στην οδηγία της ΕΕ για την αναγνώριση των ιδιωτικών κολεγίων.
– Δωρεάν επαγγελματική και τεχνική εκπαίδευση και κατάρτιση για όλους μετά το ενιαίο βασικό σχολείο, ενταγμένη στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Κατάργηση των ιδιωτικών OEEK-IEK-KEK Άνοιγμα νέων ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ και όχι στο κλείσιμο τους. Μόνιμη σταθερή δουλειά στους εκπαιδευτικούς των τεχνικών ειδικοτήτων .
-Να πληρώσουν οι ένοχοι και οι ηθικοί αυτουργοί της απόπειρας δολοφονίας της Κ.Κούνεβα .
-Να πάψει τώρα κάθε δίωξη απέναντι σε μαθητές αλλά και κάθε εργαζόμενο και άνεργο για την εξέγερση του Δεκέμβρη.

7-5-09           ΤΑΞΙΚH ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΒΑΣΗΣ      ΛΑΚΩΝΙΑΣ