ΜΑΖΙΚΟΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

Έχουν συμπληρωθεί σχεδόν 8 μήνες από τη στιγμή που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση και όλα δείχνουν ότι η έξοδος από το τούνελ της αργεί πολύ ακόμα.
Μέχρι χθες μας έλεγαν ότι είναι μόνο χρηματοπιστωτική και σήμερα βλέπουμε να αγγίζει όλες τις πλευρές της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Μας έλεγαν ότι είναι ένα στιγμιαίος τριγμός, σήμερα βλέπουμε ότι είναι σεισμός πολλών ρίχτερ.
Μέχρι χθες μας έλεγαν ότι η θεά «ελεύθερη αγορά», στην οποία προσκυνούν η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, η ΕΕ και οι εργοδότες, έχει σχεδόν μαγικές ιδιότητες, εξαλείφει τα προβλήματα, ικανοποιεί κάθε ανάγκη. Σήμερα βλέπουμε πως είναι ένα οδοστρωτήρας που ισοπεδώνει τα δικαιώματά μας.
Μέχρι χθες μας έλεγαν πως η μισθωτή εργασία –ή μήπως σκλαβιά;-, η κοινωνία της εκμετάλλευσης, η κρατική καταπίεση και καταστολή είναι το «τέλος της ιστορίας», είναι μονόδρομος. Και σήμερα βλέπουμε πως τούτος ο μονόδρομος το μόνο που έχει να υποσχεθεί είναι ότι το αύριό μας θα είναι χειρότερο από το σήμερα και το χθες.
Μέχρι χθες μας έλεγαν πως η «παγκοσμιοποίηση», η «ανάπτυξη» και η ΕΕ, φέρνουν πρόοδο και βελτιώνουν το επίπεδο ζωής, πως ο κόσμος που οικοδομούν είναι λίγο πολύ «όμορφος, ηθικός και αγγελικά πλασμένος». Σήμερα βλέπουμε πως είναι ένα κόσμος που λεηλατεί δικαιώματα, καταστρέφει τη φύση, στραγγαλίζει την επιστήμη, πνίγει τη δημοκρατία, χειραγωγεί τη σκέψη, ευτελίζει τον πολιτισμό και παραδίδει τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι σε μια μικρή φέτα πολυεθνικών και αφεντικών.

ΔΕ ΦΤΑΙΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ – ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΓΙ’ ΑΥΤΗ

Οι εργαζόμενοι και οι νέοι είναι οι μόνοι που δεν φταίνε για την κρίση. Ας ψάξουν αλλού τον ένοχο. Όχι απλώς στην κακή κυβέρνηση, στα γκόλντεν μπόις, στο νεοφιλελευθερισμό, τις υπερβολές των ελεύθερων αγορών και στην ακόρεστη δίψα για κέρδος των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών. Αλλά στο ίδιο το σύστημα του κέρδους και της ελεύθερης αγοράς, της εκμετάλλευσης και της ανταγωνιστικότητας, στην ίδια την πολιτική που ακολουθούν χρόνια τώρα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, η ΕΕ και το ΔΝΤ, και θυσιάζει τις ανάγκες μας στο βωμό των χρηματιστηριακών δεικτών, των προγραμμάτων σταθεροποίησης, των κριτηρίων κερδοφορίας.
Γι’ αυτό δεν «τσιμπάμε» σε όσους παρουσιάζουν τη κρίση σαν μια συμφορά που πλήττει λίγο πολύ «το κοινό σπίτι όλων μας», την «επιχείρησή μας», την «εθνική οικονομία μας». Ούτε σ’ αυτούς που μας προτρέπουν να «βάλουμε πλάτη», να κάνουμε θυσίες (βλέπε μείωση μισθών και συντάξεων, ωράριο τύπου Μίχαλου, αύξηση φόρων κ.λπ.) προκειμένου να σωθεί η «επιχείρησή μας» ή «εθνική οικονομία μας» και να ξανανεβούμε στο «τραίνο της ανάπτυξης», που δήθεν θα αυξήσει τους μισθούς, θα μειώσει την ανεργία, θα κάνει ανθρώπινη την κοινωνική ασφάλιση.
Η κρίση, επομένως, δεν είναι ίδια για όλους – ούτε η έξοδος από αυτήν. Για τους εργοδότες η κρίση σημαίνει απλώς μείωση των κερδών που είχαν υφαρπάξει εκμεταλλευόμενοι τη δική μας δουλειά. Για μας σημαίνει λιτότητα, ακρίβεια, ανεργία, ανασφάλεια, κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων.
Σημαντικό πρόβλημα για το χώρο μας είναι και η ελαστική εργασία (ωρομίσθιοι, αναπληρωτές), που έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, όπως και στους υπόλοιπους εργαζόμενους,  με ανυπολόγιστες συνέπειες για την εργατική οικογένεια και τη ζωή μας.
Ιδιαίτερα οδυνηρές είναι οι συνέπειες για τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, καθώς η κρίση συναντάει την αντιασφαλιστική  πολιτική όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων (νόμοι Σιούφα και Πετραλιά από τη ΝΔ, Ρέππα από το ΠΑΣΟΚ κ.λπ.).
Φτάσαμε έτσι σήμερα, το Ταμείο Πρόνοιας των Δημοσίων Υπαλλήλων να καθυστερεί έως και τρία χρόνια το εφάπαξ (κάθε χρόνο γίνονται 1.200 αιτήσεις και εγκρίνονται 400-500), διότι δήθεν δεν φτάνουν τα αποθεματικά του για να το αποδώσει, να υπάρχουν  80 συνάδελφοί μας που πέθαναν πριν προλάβουν να το πάρουν.
Κι όμως, τόσα χρόνια εμείς από το υστέρημά μας πληρώναμε τις ασφαλιστικές μας εισφορές με την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής έστω και μετά τη σύνταξή μας. Αυτές όμως γίνονται βορά στον τζόγο του Χρηματιστηρίου, στα δομημένα ομόλογα ή στα υπερκέρδη της κάθε Εθνικής Τράπεζας. Όπως ακριβώς και οι εισφορές των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα καταληστεύτηκαν από το κράτος, τις τράπεζες και τους εργοδότες (60 τρις ευρώ χάθηκαν, όταν πριν από λίγους μήνες η περιουσία των ταμείων ήταν 31 τρις.). Και αυτά τα 31 τρις όμως μόνο τους τελευταίους μήνες μειώθηκαν λόγω της κρίσης και του ότι ήταν στο χρηματιστήριο κατά 25%.
Κι όχι μόνο αυτό. Ο νόμος Ρέππα που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ και εφαρμόζει η ΝΔ αυξάνει τις κρατήσεις μας, τα όρια συνταξιοδότησης και μειώνει τη σύνταξη (καθώς δεν υπολογίζονται τα δώρα και η άδεια). Και αυτός ο νόμος, χέρι χέρι με το νόμο της Πετραλιά, με τις συγχωνεύσεις ταμείων,  αντί να εξισώσουν τις ασφαλιστικές παροχές όλων των εργαζομένων προς τα πάνω (μεγαλύτερες συντάξεις, καλύτερο εφάπαξ, μείωση ορίων συνταξιοδότησης κ.λπ.), μοίρασαν τις ζημιές που δημιούργησαν αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν τόσα χρόνια τη δουλειά μας.
Φτάσαμε ακόμα στο σημείο ο ΟΠΑΔ να χρωστάει παντού (σε νοσοκομεία, γιατρούς, φαρμακοποιούς) και παρά τις συνεχείς δεσμεύσεις της (η τελευταία είναι για 31/3) η κυβέρνηση να μην καλύπτει ως οφείλει τα χρέη αυτά. Έτσι, όλο και περισσότεροι συνάδελφοι αναγκάζονται να πληρώσουν μόνοι τους για φάρμακα, γιατρούς, εξετάσεις, νοσηλεία, για να πάρουν τα χρήματα που τους αναλογούν «κάποτε» από τον ΟΠΑΔ. Έτσι, η  υγεία από δωρεάν κοινωνικό αγαθό γίνεται όλο και περισσότερο εμπόρευμα για όσους μπορούν να το απολαύσουν και πολυτέλεια για την πλειοψηφία των εργαζομένων.
Τελευταία ξανάνοιξε το ζήτημα μια νέας «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης» και καλούμαστε από την κυβέρνηση σε ένα διάλογο χωρίς προαπαιτούμενα. Μα τα προαπαιτούμενα υπάρχουν ήδη. Οι δαπάνες για την παιδεία μειώνονται αντί να αυξάνονται. Το δημόσιο σχολείο –ιδεολογικός και οικονομικός μηχανισμός της άρχουσας τάξης- αναβαθμίζει το ρόλο του στον ταξικό καταμερισμό της εργασίας (βλέπε ΕΠΑΛ), οξύνει τους ταξικούς φραγμούς, συμβάλλει στην πνευματική και πολιτιστική λοβοτομή την νεολαίας, προετοιμάζει νέους ελαστικά εργαζόμενους και ανθρώπους μη κριτικά σκεπτόμενους. Δεν υπάρχει, λοιπόν, tabula rasa.
Ο διάλογος που καλούμαστε να συμμετάσχουμε και τον οποίο πρέπει αποφασιστικά να αρνηθούμε μόνο στόχο έχει να ενισχύσει κοινωνικά την πολιτική και οικονομική εξουσία, τις κυβερνήσεις της και την ΕΕ, να τους δώσει άλλοθι νομιμοποίησης. Καμιά σχέση δεν έχει με τους δικούς μας αγώνες για ένα άλλο σχολείο, που θα ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της νεολαίας και της κοινωνίας, για ουσιαστική γνώση που θα απελευθερώνει τον άνθρωπο, μακριά από τις ανάγκες της ελεύθερης αγοράς, του κέρδους και της μισθωτής σκλαβιάς.                                                                                                                         Συνάδελφοι  ,συναδάλφισσες                                                                                                                Για τους εργοδότες, τους τραπεζίτες και τους κεφαλαιοκράτες η διέξοδος από την κρίση περνάει μέσα από τη μείωση των μισθών, τις απολύσεις, την εκ περιτροπής εργασία, τη μερική απασχόληση, τα νέα αντιασφαλιστικά πακέτα, τις ενέσεις ρευστότητας από το κράτος τύπου 28 δις (που για να καλυφθούν θα οδηγήσουν σε άγρια φορομπηξία), το ζουρλομανδύα του Συμφώνου Σταθερότητας. Για τους εργαζόμενους και τους νέους, η διέξοδος από την κρίση βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, στη ρήξη με αυτή την πολιτική και στην ανατροπή της, στο συλλογικό αγώνα για τα δικαιώματά μας, στην κοινή αναζήτηση και πάλη για μια πορεία της κοινωνίας που δεν θα υπαγορεύεται από τα απαγορευτικά στοπ της πολιτικής της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ, των αφεντικών και της μισθωτής εκμετάλλευσης αλλά θα έχει ως φωτεινούς σηματοδότες τις πραγματικές ανάγκες, τα όνειρα και τις απαιτήσεις των εργαζομένων.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ

Δεν προσδοκούμε τίποτα αγωνιστικό από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Αντίθετα, τους βλέπουμε απέναντί μας, φραγμό και τείχος σε κάθε αυθεντικό και μαχητικό αγώνα. Τους βλέπουμε να υπογράφουν κοινά πορίσματα με τον ΣΕΒ για την «αντιμετώπιση της κρίσης» και να δηλώνουν υποταγή στον Καραμανλή όταν απαίτησε το Δεκέμβρη να μη γίνει η απεργιακή πορεία, αλλά να είναι απόντες από τα εργοστάσια που απολύουν και από τους αγώνες της νεολαίας, να απέχουν από τις πρωτοβουλίες για την Κούνεβα και να μη δέχονται στη δύναμή τους τους ελαστικά εργαζόμενους.
Δεν προσδοκούμε, επίσης, από συνδικαλιστικές πρακτικές που δεν ενώνουν τους εργαζόμενους, δεν δίνουν πραγματικές μάχες και αρκούνται σε κάποιες παραπάνω έδρες στα ΔΣ και στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.
Δεν προσδοκούμε, τέλος, ότι η απάντηση στην κρίση από τη σκοπιά των εργαζομένων μπορεί να έρθει μέσα από τις εκλογές, με την όποια κυβερνητική εναλλαγή ή τις προσθαφαιρέσεις στα ποσοστά των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Αντίθετα, προσδοκούμε μόνο από το συλλογικό αγώνα και την αλληλεγγύη των ίδιων των εργαζομένων, από τη μαχητική διεκδίκηση και την αυτοοργάνωση, από την άμεση δημοκρατία στην απόφαση και τη διαχείριση του αγώνα, από την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, από μια πολιτική ταξική, εργατική και ανατρεπτική που θα ασκείται από εμάς για εμάς.
Απαιτούμε:                                                                                                                                 – Το Ταμείο Πρόνοιας (ΤΠΔΥ) να αποδίδει άμεσα, τη στιγμή της συνταξιοδότησης, το εφάπαξ, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση. Να μας επιστρέψουν τα χρήματα που μας έκλεψαν τόσα χρόνια ή χάθηκαν με ευθύνη κυβέρνησης και τραπεζών στο χρηματιστήριο. Έξω τα ταμεία από το χρηματιστήριο. Καμιά αύξηση εισφορών – αύξηση των συντάξεων.
– Πλήρης υγειονομική-φαρμακευτική περίθαλψη από τον ΟΠΑΔ. Να απαιτήσουμε ταυτόχρονα πραγματική δημόσια υγεία, που δεν θα στηρίζεται στους ιδιώτες μικρούς ή μεγάλους.                                                                                                                                            – Να μην περάσει η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια για τις γυναίκες.
– Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά κ.λπ.).
– Αυξήσεις για ζωή και όχι για επιβίωση. Κανένας καθαρός βασικός μισθός κάτω από τα 1.400 ευρώ. Την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν.
– Καμιά απόλυση – μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, ενιαία εργασιακά δικαιώματα για όλους τους εκπαιδευτικούς.                                                                                                    Κατάργηση της ωρομισθίας και της αναπλήρωσης. Κατάργηση του νόμου για τα ΣΔΙΤ και κάθε εφαρμογής του στην εκπαίδευση. Κατάργηση του ΑΣΕΠ.                                                         – Κατάργηση της ημιαπασχόλησης και κάθε μορφής ελαστικής εργασίας και των δουλεμπορικών εταιριών.
– Άμεσος διπλασιασμός των δαπανών για την παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μείωση των στρατιωτικών δαπανών, αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου και των χρηματιστηριακών πράξεων. Ούτε ευρώ στις τράπεζες – και τα 28 δις στους εργαζόμενους.
– Μείωση της φορολογίας των μισθωτών – μείωση τιμών και κατάργηση ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης. Δωρεάν πρώτη κατοικία για όλους .
– Ενιαίο 14χρονο βασικό δημόσιο και δωρεάν σχολείο, για όλους, χωρίς εξεταστικά φίλτρα και ταξικούς φραγμούς, ως μορφή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Μαζικές προσλήψεις εκπαιδευτικών.
-Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και για  όλους, κατοχύρωση επαγγελματικού δικαιώματος μόνο με το πτυχίο .
– Κατάργηση όλων των αντιεκπαιδευτικών νόμων (Αρσένη, Γιαννάκου κ.λπ.). Όχι στην οδηγία της ΕΕ για την αναγνώριση των ιδιωτικών κολεγίων.
– Δωρεάν επαγγελματική και τεχνική εκπαίδευση και κατάρτιση για όλους μετά το ενιαίο βασικό σχολείο, ενταγμένη στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Κατάργηση των ιδιωτικών OEEK-IEK-KEK Άνοιγμα νέων ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ και όχι στο κλείσιμο τους. Μόνιμη σταθερή δουλειά στους εκπαιδευτικούς των τεχνικών ειδικοτήτων .
-Να πληρώσουν οι ένοχοι και οι ηθικοί αυτουργοί της απόπειρας δολοφονίας της Κ.Κούνεβα .
-Να πάψει τώρα κάθε δίωξη απέναντι σε μαθητές αλλά και κάθε εργαζόμενο και άνεργο για την εξέγερση του Δεκέμβρη.

7-5-09           ΤΑΞΙΚH ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΒΑΣΗΣ      ΛΑΚΩΝΙΑΣ