Κάθε δυο χρόνια  οι εκπαιδευτικοί καλούνται να προσκυνήσουν τη θεολογική ιδέα της συμπύκνωσης της υπόστασής τους τη μέρα των εκλογών. H υπόσταση  των εκλογέων  βρίσκει σκήνωμα μέσα από μια μυστηριώδη χημική διαδικασία στους αντιπροσώπους, που τη διατηρούν και την ενσαρκώνουν μέσω…επιφοιτήσεως.

Ο θεσμοθετημένος συνδικαλισμός εξαντλεί τα αποθέματά του

Τα μέλη των πρωτοβάθμιων σωματείων εκλέγουν μερικές εκατοντάδες αντιπροσώπους. Αυτοί  προσέρχονται στο συνέδριο της ΟΛΜΕ και της ΔΟΕ και.… εκλέγουν 11 αντιπροσώπους.  Οι  11  αυτοί  είναι  ΜΗ ΑΝΑΚΛΗΤΑ μέλη του Δ.Σ της ομοσπονδίας για 2 χρόνια.

Ως ομοσπονδίες  ΟΛΜΕ-ΔΟΕ  θα έπρεπε να έχουν χαρακτήρα εκτελεστικό και να υλοποιούν  τις αποφάσεις των πρωτοβάθμιων σωματείων. Αντίθετα όμως, παίρνουν  τις αποφάσεις που κρίνει μια ολιγομελής διαχειριστική ομάδα -μερικές φορές αντίθετα και στις αποφάσεις των Γ.Σ των σωματείων- και επιβάλλουν αυτές τις αποφάσεις από πάνω προς τα κάτω με το δημοκρατικό μανδύα της δήθεν πρότασης.

Μετά το ξέσπασμα της κρίσης (2008) οι γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ και των δασκαλικών συλλόγων απομαζικοποιούνται δραματικά. Ελάχιστες πια έχουν απαρτία. Ο θεσμοθετημένος συνδικαλισμός εξαντλεί τα αποθέματά του. Οι  πρόεδροι  των  ΕΛΜΕ και των δασκαλικών συλλόγων  μεταφέρουν κατά κανόνα  αποφάσεις διοικητικών συμβουλίων.Η  εικόνα αυτή μάλλον δείχνει ότι κάθε παρόν είναι μία κριτική του παρελθόντος. Επί σειρά ετών οι γενικές συνελεύσεις  υπήρχαν  μόνο για να υιοθετούν ή να απορρίπτουν τις προτάσεις των  ‘συνδικαλιστών’. Να επικυρώνουν ή να καταψηφίζουν τα πεπραγμένα των εκλεγμένων οργάνων. Να παρακολουθούν με  απίστευτη υπομονή τις παρατάξεις  να διασταυρώνουν τα ξίφη τους με  στόχο την απόσπαση  ψήφων.

Πολλές φορές η ρητορική των συνδικαλιστών στις Γενικές Συνελεύσεις περιλαμβάνει και   ‘εκπαιδευτικά  ζητήματα’. Απορρίπτει  στα λόγια την εκάστοτε κυβερνητική εκπαιδευτική πολιτική.  Αποδέχεται όμως  τους τρείς βασικούς στόχους του καπιταλιστικού σχολείου: τη  διαμόρφωση, την κατανομή και το διαχωρισμό του εμπορεύματος εργατική δύναμη. Ουδέποτε έχουν αμφισβητήσει, την τάξη, την προαγωγή, το ρόλο του εκπαιδευτικού, τα μισητά απουσιολόγια και τη   δαιμονοποίηση  του   εξεγερτικού  ανθρώπινου  στοιχείου.

Μέσα στα συνέδρια οι εκλεγμένοι  αντιπρόσωποι ενεργούν και ψηφίζουν, κατά κανόνα, όχι με βάση μία δεσμευτική εντολή όσων τους εξέλεξαν, αλλά καθοδηγούμενοι από παραταξιακές σκοπιμότητες και παρασκηνιακές συμφωνίες. Οι τοποθετήσεις αλλά και οι αποφάσεις των συνεδρίων αυτών (βλ. απόφαση 14ου συνεδρίου) έχουν πάντα αγωνιστική φρασεολογία, προωθημένα αιτήματα-θέσεις που αφορούν στο σύνολο της παρουσίας των εκπαιδευτικών (οικονομικά, εργασιακά, συνδικαλιστικά, εκπαιδευτικά). Πίσω λοιπόν από αυτή τη ‘θάλασσα’ αιτημάτων κρύβονται οι σκοπιμότητες και η δήθεν αγωνιστικότητα. Ιδιαίτερα στο δημόσιο, όπου ο θεσμοθετημένος συνδικαλισμός αποτελεί οργανικό κομμάτι του κράτους, οι εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων, αλλά και οι διαδικασίες εντός των συνεδρίων, συνδέονται και με σκοπιμότητες αναρρίχησης σε θέσεις προϊσταμένων ή ακόμα πιο ψηλά, στο Υπουργείο. Πολλοί «πατέρες» συνδικαλιστές μετατρέπονται, μέσω των κομμάτων που τους ελέγχουν, σε πολιτικούς παράγοντες, δημάρχους, βουλευτές.

Οι διευθυντές των σχολείων, με τις νέες ρυθμίσεις περνούν πιά καθαρά και απροκάλυπτα στην  πλευρά της εργοδοσίας. Ωστόσο όχι μόνο  οι διευθυντές των σχολείων αλλά  και οι προϊστάμενοι των γραφείων, επίλεκτα στελέχη της διοίκησης,  συμμετέχουν σε όλες τις διαδικασίες του συνδικάτου,  ψηφίζουν και εκλέγονται κανονικά.

Οι προϊστάμενοι των διευθύνσεων και των γραφείων είναι κατά κανόνα πρώην και ίσως νυν συνδικαλιστές. Στο όνομα του καθαγιασμένου αγωνιστικού παρελθόντος τους στηρίζουν τις αντεργατικές αποφάσεις.

Απολογισμός  πεπραγμένων

Ενόψει του 15^ου συνεδρίου της ΟΛΜΕ και της 80^ης Γενικής Συνέλευσης της ΔΟΕ  θα κάνουμε μία συνοπτική αναφορά  στα πεπραγμένα  των  δύο  Δ.Σ. για τη διετία 2009-2011. Παρατηρούμε τα ‘συνήθη ύποπτα’,αλλά με ιστορική βαρύτητα ‘συστατικά’ των  δύο ομοσπονδιών:

• Οι  δύο ομοσπονδίες  πρότειναν απεργίες στις 22, 23 Φλεβάρη και στις 30 Μάρτη. Με τον τρόπο που οι απεργίες αυτές ΔΕΝ οργανώθηκαν,εύλογα δημιουργούν την υπόνοια πως αποφασίστηκαν πιο πολύ για να αποτύχουν, παρά για το αντίθετο. Καμία ουσιαστική και ιδιαίτερη κινητοποίηση δε συνόδευσε τις απεργίες και τις άσφαιρες στάσεις εργασίας. Χωρίς κλιμάκωση, χωρίς προπαγάνδα στην κοινωνία, και εν τέλει χωρίς  διαδικασίες βάσης, απεργία δε γίνεται…
• Παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις για αναζήτηση συμμαχιών, οι δύο ομοσπονδίες  λειτούργησαν εγκληματικά διαχωριστικά και στην ουσία έκαναν ό,τι μπορούσαν για να παρεμποδίσουν κάθε ουσιαστική αντίδραση ενάντια στα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση. Εξόφθαλμη είναι η κώφευση των  δύο  συνδικάτων,  το πρώτο δεκαήμερο του Φλεβάρη, στις κραυγές  των αγωνιζόμενων απεργών γιατρών του ΙΚΑ, των νοσοκομειακών γιατρών, των εργαζόμενων στις συγκοινωνίες και των φαρμακοποιών… Ο δρόμος έξω από την κατάληψη του Υπουργείου Υγείας ηχεί: ‘ΠΑΙΔΕΙΑ-ΥΓΕΙΑ-ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΑ’! Οι  δύο  ομοσπονδίες  όμως… αγρόν ηγόρασαν!
• Από τον  απολογισμό πεπραγμένων της  ΟΛΜΕ που δόθηκε στη δημοσιότητα, επισημαίνουμε το  εξής απόσπασμα: ‘Παρά την αδιάλλακτη κυβερνητική στάση να εμμείνει στην περικοπή των αποζημιώσεων όσων εμπλέκονται στη διαδικασία των Πανελλαδικών Εξετάσεων, το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ λαμβάνοντας υπόψη ότι εκτός από εργαζόμενοι είμαστε και παιδαγωγοί, καθώς και την ανάγκη διασφάλισης με αξιόπιστο τρόπο της βαθμολόγησης των γραπτών, αποφάσισε τη μη συνέχιση της αποχής στα Βαθμολογικά Κέντρα’ . Με αυτή την ιστορική δήλωση το Δ.Σ της ΟΛΜΕ ακυρώνει με τον πιο κυνικό τρόπο τη μοναδική πετυχημένη κίνηση των εκπαιδευτικών, βυθίζει τον κλάδο στην ηττοπάθεια και εδραιώνει την πεποίθηση πως η συνδικαλιστική αστυνομία καλά κρατεί. Πρώτα-πρώτα  ένας  νέος, ‘μοντέρνος’ τρόπος διεκδίκησης, ακυρώνεται από την ίδια την ηγεσία του συνδικάτου! Δεύτερον,  με τη δήλωση αυτή οι συνάδελφοι εκπαιδευτικοί, που μένουν αμετακίνητοι στον αγώνα για τα δίκαια αιτήματά τους, στιγματίζονται ως μη παιδαγωγοί και τιμωροί των μαθητών τους. Γελοίος, όσο και οδυνηρός τρόπος, για να κουκουλώσει το συνδικαλιστικό όργανο την άμεση εμπλοκή του με το κόμμα και το κράτος…

Οι εκπαιδευτικοί και η αυτοοργάνωση

Ας μην κρυβόμαστε! Ο κόσμος των εργαζόμενων νιώθει τα σωματεία ως όργανα εξουσιαστικά, ιεραρχικά, όπου οι ανούσιες γραφειοκρατικές διαδικασίες του θεσμοθετημένου συνδικαλισμού στραγγαλίζουν το λόγο του και αποδυναμώνουν τη φωνή του. Η συνδικαλιστική ‘προστασία’ είναι αποπνικτική. Εγκλωβίζει τη δράση, μας ευνουχίζει, μας πετά στην απάθεια, στη μοναξιά, στη μοιρολατρεία.

Η ανάδειξη αντιπροσώπων καθόλου δεν αναιρεί την εκμηδένιση της υπόστασης των εργαζόμενων, ίσα-ίσα που την τονίζει εμφατικά. Καλούμαστε να ψηφίσουμε αντιπροσώπους για μια ομοσπονδία που άγεται και φέρεται από την κρατική χειραγώγηση και έτσι παρά το γκρέμισμα των πάντων και, ίσως ακόμα παραπάνω ακριβώς γι’ αυτό, να παραδοθούμε για μια ακόμα φορά  στις πελατειακές σχέσεις, στην επίλυση του ατομικού και να υποκλιθούμε στις ‘αριστοκρατικές’ αρχές της εκπροσώπησης και της εκλογής.

Η αντιπροσώπευση είναι υποκριτική και απατηλή. Δημιουργεί διαίρεση σε κυρίαρχους και κυριαρχούμενους, σε εξουσιάζοντες και εκτελεστές. Η εξάρτησή μας από εκπροσώπους υπονομεύει και ακυρώνει την ικανότητά μας να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και να λύσουμε μόνοι μας τα προβλήματά μας. Οι αδιαμεσολάβητοι αγώνες από το ‘ζωντανό’ κόσμο που θα πάρει πρωτοβουλίες είναι η μόνη διέξοδος από τη δεινή θέση που έχουμε βρεθεί.

Ο ‘συνδικαλισμός χωρίς συνδικαλιστές’ είναι αυτός που θα κάνει τους αγώνες μας ζωντανούς και θα τους ‘οπλίσει’ με την απαραίτητη δυναμική, που θα ανακόψει την ταξική επίθεση που δέχονται όλοι οι προλετάριοι. Θεωρούμε ή όχι τους εαυτούς μας ικανούς και αρμόδιους για τα ζητήματα που μας αφορούν; Γιατί, λοιπόν, μπαίνει ζήτημα επιλογής του ‘αρίστου’, ενώ θα ’πρεπε να μπαίνει ζήτημα αυτοοργάνωσης αυτών που θέλουν να αγωνιστούν και να αναλάβουν πρωτοβουλίες;

Αυτοοργανωμένοι οι εκπαιδευτικοί που θέλουν να δράσουν συλλογικά και οργανωμένα, σε ανοιχτές επιτροπές αγώνα και ομάδες αυτομόρφωσης, μπορούν να συζητούν και να αποφασίζουν ακόμα και εκείνες τις μορφές δράσης που θεωρούνται αυτή τη στιγμή ταμπού από το γραφειοκρατικό συνδικαλισμό, ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης. Ακηδεμόνευτα, με εθελοντική συμμετοχή και κληρωτή ή εκ περιτροπής εκπροσώπηση, με άμεση δράση οι αγώνες μας μπορούν να αναβαθμιστούν και να πάρουν νέα πνοή.

• ΔΕΝ   ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ, ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.
• ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑΝ. ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΤΗΣ  ΑΝΑΘΕΣΗΣ, ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΛΥΜΜΕΝΗΣ ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ.
• ΔΙΑΡΚΕΣ  ΣΥΝΕΔΡΙΟ  ΣΤΟΥΣ  ΔΡΟΜΟΥΣ !
• ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ  ΠΑΝΤΟΥ  ΚΑΙ  ΜΕ  ΚΑΘΕ  ΜΕΣΟ!

Πρωτοβουλία  για  την αυτοοργάνωση  στην  εκπαίδευση           Μάης 2011