[Μαρτης-γδαρτης κ πού εισαι ακομα…]

Ένα είναι το πραγματικό  δίλημμα και το έθεσε σε όλη την ανθρωπότητα ο προλετάριος που αυτοπυπολήθηκε στην Τυνησία: ‘κοινωνική ανατροπή ή θάνατος’. Έτσι άλλαξαν τα όρια των ανθρώπων  και ξεκίνησε μία νέα σελίδα της ιστορίας. Ένα μήνα μετά στο Ηράκλειο της Κρήτης άνεργος εκπαιδευτικός, πατέρας δύο παιδιών, αυτοκτονεί κάτω από το βάρος συσσωρευμένων χρεών.

Η  φρίκη  της  νέας  τάξης

Ολόκληρος ο πλανήτης μένει άφωνος με όσα συμβαίνουν. Η έκπτωση σε όλους τους τομείς της ζωής είναι ραγδαία, πολυμέτωπη, πολύπλευρη και οργανωμένη από τα κράτη και το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο.

Η πυρηνική καταστροφή της Ιαπωνίας η φρίκη της νέας τάξης πραγμάτων με τους βομβαρδισμούς αμάχων σε Λιβύη και  Παλαιστίνη, η εξέγερση σε Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική, η κατάρρευση της κυβέρνησης στην Πορτογαλία, που απειλεί τη συνοχή του ευρώ, η μαζική διαδήλωση στο Λονδίνο συνδέονται και μάλιστα άμεσα.. Η πυρηνική ενέργεια είναι η μόνη φθηνή που μπόρεσε να στηρίξει την ανάπτυξη των σημερινά ισχυρών οικονομιών, ενώ η στρατιωτική καταστολή των παγκόσμιων πλανητομπάτσων έχει σταλεί αποκλειστικά σε περιοχές ενεργειακού ενδιαφέροντος.

Ένα  χρόνο πριν

Μέσα από τη συνεχή τροµοκρατία των ΜΜE  περί του χρέους ‘µας’, οι µοντέρνοι ηθικολόγοι, οι ιεροκήρυκες του λόγου του κεφάλαιου και του χρήµατος προσπαθούσαν πριν ένα περίπου χρόνο να µας πείσουν πως, για να εξοφλήσουµε το χρέος ‘µας’ στους δανειστές ‘µας’, οφείλουµε να σηκώσουµε το σταυρό του µαρτυρίου των θυσιών, να δηλώσουµε πίστη στο Σύμφωνο Σταθερότητας και γεµάτοι δέος να προσδοκούµε το πλήρωµα του χρόνου που θα φέρει τη µετα-ελλειµµατική ζωή (γνωστή παλαιότερα µε την ποιητικότερη έκφραση ‘φως στην άκρη του τούνελ’). Προσπαθούσαν  να μας πείσουν πως, αν δεν εσωτερικεύσουμε μέρος της ενοχής γι αυτό το χρέος ‘μας’, θα πρέπει τουλάχιστον να συναινέσουμε στον αποκλεισμό κοινωνικών ομάδων -ανέργων, μεταναστών, ‘προνομιούχων’ δημόσιων υπάλληλων- από υπηρεσίες και συστήματα του κράτους που υπερφόρτωσαν για να καλύψουν τις ανάγκες αυτών που είναι πλέον περιττοί.

Φυσικά έκρυβαν επιμελώς το γεγονός ότι κρίση δε σημαίνει έλλειψη χρημάτων, αλλά ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει  συσσώρευση  αμύθητου πλούτου, που λόγω του τεράστιου όγκου του  δυσκολεύεται πια να παράγει νέα υψηλά ποσοστά κέρδους. Οι καπιταλιστές στο σύνολό τους, τραπεζίτες, χρηματιστές, βιομήχανοι, εφοπλιστές   έχουν συσσωρεύσει αμύθητα πλούτη, που δεν μπορούν πια να αποδώσουν υψηλά ποσοστά κέρδους, γιατί το ποσοστό κέρδους είναι αντιστρόφως ανάλογο του κεφαλαίου που επενδύεται.

Η  επιδείνωση της κρίσης

Σήμερα, ένα χρόνο μετά, περιγράφουν διαρκώς επιδεινούμενη την κατάσταση, χωρίς περιστροφές, ωραιοποιήσεις ή υποσχέσεις.  Η ανεργία ξεπέρασε και τις πιο  μαύρες προβλέψεις. Έρευνα της ΕΛΣΤΑΤ δείχνει ότι το Νοέμβριο 2010 ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός ήταν 4.320.927 άτομα, ενώ το σύνολο των απασχολούμενων ανήλθε σε 4.307.054 άτομα. Δηλαδή ο οικονομικά μη ενεργός πληθυσμός ξεπέρασε το 50%. Αλυσιδωτές πτωχεύσεις επιχειρήσεων και καταστημάτων επιβαρύνουν διαρκώς το ποσοστό ανεργίας, ενώ κανένα κυβερνητικό στέλεχος  δεν υπόσχεται  ότι θα ληφθούν  μέτρα μείωσής της.

Το ελληνικό δημόσιο χρέος  αγγίζει τα 350 δις. Με το αισιόδοξο 5% επιτόκιο σημαίνει 17,5 δις το χρόνο μόνο για την πληρωμή των τόκων. Οι  σύνοδοι κορυφής της ΕΕ, που προσπαθούν να συμβιβάσουν τα συγκρουόμενα συμφέροντα των διαφόρων μερίδων του κεφάλαιου, αποκαλύπτουν ότι ακόμα και με τα πιο αισόδοξα κυβερνητικά  σενάρια για τις περικοπές των δημόσιων δαπανών, την είσπραξη φόρων, το ρυθμό ανάπτυξης, την εξέλιξη του πληθωρισμού, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας  και τη συμπεριφορά των διεθνών αγορών το ελληνικό δημόσιο χρέος χαρακτηρίζεται πια από ‘μη βιώσιμη εξέλιξη’.

Το ενδεχόμενο κουρέματος του δημόσιου χρέους συζητιέται πλέον ανοιχτά. Το ίδιο  ισχύει και για τις υπόλοιπες χώρες της Νότιας Ευρώπης και όχι μόνο. Αυτό σημαίνει ότι για το χρηματιστηριακό κεφάλαιο  εγκυμονεί  κίνδυνος  μερικής απαξίωσης.

Αναδιάρθρωση & ένταση της καταστολής

Για να αποφύγει την απαξίωσή του το χρηματιστηριακό κεφάλαιο επιχειρεί να επιβάλει αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή νέα ταξική συνθήκη. Με στόχο αυτή την αναδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων οι κυβερνήσεις, ως γνήσιοι υπάλληλοι του κεφάλαιου, μειώνουν τους μισθούς και  τις συντάξεις, αυξάνουν τo φόρο σε όλα τα είδη ευρείας λαϊκής κατανάλωσης, περικόπτουν τις δαπάνες για υγεία και παιδεία, καταργούν με νόμο τις συλλογικές συμβάσεις και ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν  τη δημόσια περιουσία.  Το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας είναι ουσιαστικά  μία προσπάθεια να αξιοποιηθεί το κεφάλαιο που βρίσκεται εγκλωβισμένο στο χρηματοπιστωτικό σύστημα και απειλείται με απαξίωση (‘πράκτορες του χάους’).

Όμως  η νέα λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων και του εισοδήματος που επιβάλλει το κεφάλαιο δεν ενοποιεί τους προλετάριους, αλλά αντίθετα αναπαράγει και ενισχύει τους διαχωρισμούς μέσα στις γραμμές τους. Το πάγωμα και η μείωση των μισθών στο δημόσιο συνοδεύεται από τη συμπίεση των μισθών και την κατάργηση των συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα. Η ψαλίδα μεταξύ των δήθεν ‘προνομιούχων’ δημοσίων υπαλλήλων, των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα, των μισοαπασχολούμενων και των ανέργων παραμένει και ενισχύεται. Δεν πιέζονται μόνο οι δήθεν «προνομιούχοι», έτσι ώστε να εξομοιωθούν με τους κατώτερα αμειβόμενους. Πιέζονται όλοι προς τα κάτω. Επίσης, οι διαχωρισμοί ενισχύονται μέσω του εντεινόμενου κατακερματισμού των εργασιακών σχέσεων σε κάθε χώρο δουλειάς. Οι διαφορές παλιών-νέων-νεότερων επιδεινώνονται. Οι νεότεροι είναι ελαστικά εργαζόμενοι μισοαπασχολούμενοι, προσωρινοί ή ακόμα και άμισθοι για μεγάλο χρονικό διάστημα.

Οι  κρατούντες αντιλαμβάνονται  ότι απειλούνται σοβαρά από τις γενιές των απόκληρων που έρχονται. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι  μία νέα εξέγερση μπορεί να συμπεριλάβει ακόμα  και στρώματα που το 2008 είχαν μείνει  αδρανή. Δεν είναι το φάντασμα του Δεκέμβρη μόνο ως παρελθόν που τους φοβίζει, αλλά κυρίως  η ενδεχόμενη  επανεμφάνισή του.  Γι’ αυτό  καταφεύγουν  σε μία εκ νέου ενίσχυση της καταστολής. Επιχειρούν να διαλύσουν κάθε προσπάθεια δυναμικής και αντισυστημικής δράσης και να καλλιεργήσουν το φόβο, την παθητικότητα και το μίζερο ατομικισμό. Με την πολύτιμη συνδρομή των ΜΜΕ   καλλιεργούν  το έδαφος για να επιβάλουν  ένα  νέο  δόγμα μηδενικής ανοχής. Ο  στόχος του νέου αυτού δόγματος είναι η ευρεία  καταστολή των διαδηλώσεων, των καταλήψεων και  κάθε  δυναμικής   δράσης  στους  δρόμους  των πόλεων

Ματαίωση  των προσδοκιών και  βλάβη των ανθρώπινων σχέσεων

Οι προλετάριοι έχουν διαμορφώσει  ιστορικές  ανάγκες και προσδοκίες  για πρόσβαση σε φυσική διατροφή, μόρφωση, ψυχαγωγία, σωματική & ψυχική υγεία, οι οποίες όμως  για να ικανοποιηθούν απαιτούν ένα στοιχειωδώς αξιοπρεπή μισθό. Η μείωση μισθού συμβολίζει  ματαίωση των προσδοκιών τους και  σημαντική  επιδείνωση  των  ανθρώπινων σχέσεων. Γιατί η οικονομία είναι  σύνολο σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων. Τραγική επιβεβαίωση είναι ο αυτόχειρας άνεργος εκπαιδευτικός από το Ηράκλειο, που δεν άντεχε να βλέπει καθημερινά τα παιδιά του να υποφέρουν.

Οι συνάδελφοι που συμμετέχουν στις απεργίες  και  τις  διαδηλώσεις ανησυχούν ουσιαστικά για αυτή την  επιδείνωση των ανθρώπινων σχέσεων και όχι για το χρήμα. Όσοι διεκδικούν αυξήσεις μισθών δε συνηγορούν στην καταναλωτική μανία του καπιταλισμού, αλλά  αντίθετα υπερασπίζουν την κοινωνική αλληλεγγύη και συνοχή.

Η μείωση μισθών αναδιαμορφώνει όμως και τη σχέση μας με τη φύση, αφού από τη μια αναγκάζει τον φτωχότερο να καταναλώνει ακόμα και τρόφιμα ‘ύποπτης προέλευσης’ (μεταλλαγμένα, φτιαγμένα από μολυσμένες πρώτες ύλες κλπ.) κι από την άλλη επιδεινώνει την υστερία κατανάλωσης προβάλλοντας την ‘πράσινη ανάπτυξη’ ως προνομιακή για όσους διαθέτουν δυνατότητα πρόσβασης σ’αυτήν, ενώ αποδεδειγμένα συμβάλλει αφενός στην αύξηση των ενεργειακών «αναγκών» ξεπλύνοντας καταναλωτικές ενοχές, αφετέρου αυξάνει την παγκόσμια ανισότητα (ας θυμηθούμε με τα βιολογικά καύσιμα την αύξηση της τιμής τροφίμων σε χώρες παραγωγής και την ‘κρίση πείνας’ που προκάλεσε ή ακόμα την ανελέητη φθορά των δασών με την κατασκευή αυτοκινητόδρομων, προκειμένου να ευνοηθεί το ‘πράσινο’ αυτοκίνητο, αντί να προωθούνται άλλα μέσα μεταφοράς).

Τέλος, αν η λιτή διαβίωση δεν είναι ελεύθερη επιλογή που στηρίζεται στη συνειδητή περιφρόνηση του καπιταλιστικού καταναλωτισμού ή στο σεβασμό της φύσης, αλλά είναι μία αναγκαστική προσαρμογή λόγω περικοπής των μισθών, τότε γίνεται αβάσταχτη δικτατορία. Όμως  κάθε δικτατορία,  γεννάει μέσα στις γραμμές των καταπιεσμένων οργή και διάθεση  αντίστασης και εξέγερσης.

Οι  αντιστάσεις

Γι  αυτό, όταν έγιναν οι πρώτες περικοπές μισθών στο δημόσιο (Μάρτης 2010), οι περισσότεροι  προβλέπαμε ότι το εργατικό κίνημα θα υπερασπιστεί μαζικά τα κεκτημένα. Όμως, οι  απεργίες και διαδηλώσεις που έγιναν δεν μπορούν να θεωρηθούν μαζικές αντιδράσεις που αντιστοιχούν στο μέγεθος της επίθεσης. Η μεγάλη πλειοψηφία παραμένει σιωπηλή διατηρώντας στάση αναμονής.

Αυτό οφείλεται σε πολλούς παράγοντες: Κατακερματισμός του προλεταριάτου, φόβος και σοκ, υπονομευτική δράση της γραφειοκρατίας. Ωστόσο, υπάρχουν κάποια  αξιοπρόσεκτα  νέα σημάδια, που δείχνουν ότι η επίδραση  του σοκ  έχει αρχίσει να φθίνει:

• Οι απεργίες, οι καταλήψεις και οι διαδηλώσεις  αυξάνονται μέρα με τη μέρα. Αλλά είναι διάσπαρτες και ασυντόνιστες. Ο αγώνας ενάντια στις  συγχωνεύσεις των σχολείων αγκαλιάζει  όλο και περισσότερους γονείς-μαθητές και εκπαιδευτικούς και μετατρέπεται σε μαζικό κίνημα πανελλαδικής κλίμακας. Οι μαθητές της Λάρισας, που ξεκίνησαν απεργία πείνας ενάντια στη συγχώνευση του σχολείου τους, αποφάσισαν να αντισταθούν με τον πλέον δεσμευτικό τρόπο στη κατάργηση της σχολικής τους κοινότητας. Ναυτεργάτες, μεταλλεργάτες, συμβασιούχοι στους ΟΤΑ, εργαζόμενοι στα Ναυπηγεία, στη ΔΕΗ, αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, εργαζόμενοι στις συγκοινωνίες, φοιτητές και μαθητές έχουν βρεθεί τους τελευταίους μήνες  στους δρόμους του αγώνα, αλλά μεμονωμένα και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές.
• Οι κλαδικοί αγώνες, παρά την ασύστολη συκοφάντηση από τα ΜΜΕ και τους  διάσημους πολιτικούς και οικονομικούς αναλυτές, κερδίζουν τη συμπάθεια της κοινωνίας. Ο κοινωνικός αυτοματισμός άλλων εποχών δε λειτουργεί. Οι απεργίες στις συγκοινωνίες χειροκροτούνται και ενθαρρύνονται από άλλες κατηγορίες εργαζόμενων. Η κατάληψη του υπουργείου υγείας και η απεργία των γιατρών είχε τη συμπαράσταση ακόμη και πολλών που ταλαιπωρήθηκαν («…αν δε νικήσουν και αυτοί..»· έλεγαν πολλοί εργαζόμενοι με νόημα).
• Η   περίπτωση  της Κερατέας  με την  απρόβλεπτη λαϊκή  αντιβία βρίσκει ευρεία απήχηση στις συνειδήσεις ως ένα ξεχωριστό παράδειγμα  αντίστασης με κάθε μέσο.
• Τα κινήματα για ελεύθερες μετακινήσεις, στις συγκοινωνίες και στις οδούς με διόδια έδειξαν  ευρηματικότητα, αγωνιστικότητα, διάρκεια και μαζικότητα. Μάλλον  θα αποτελέσουν σημεία αναφοράς στο άμεσο μέλλον. Το σημαντικότερο που έχουν να επιδείξουν είναι η αυτοοργάνωση. Λόγω της φύσης αυτών των κινητοποιήσεων, δεν έχουν θέση οι διαμεσολαβήσεις συνδικαλιστικού ή κομματικού τύπου. Το γεγονός ότι αυτή τη στιγμή επεκτείνεται σε άρνηση πληρωμών επισκέψεων στα νοσοκομεία δείχνει την ευρύτερη διάθεση για προάσπιση του «δημόσιου αγαθού».
• Στις διαδηλώσεις-συγκεντρώσεις των μεγάλων συνδικάτων τα μισθολογικά και κλαδικά συνθήματα υποχωρούν,  ενώ βρίσκουν  απήχηση τα περί κλεφτών, μπουρδέλου βουλής, πουλημένων συνδικαλιστών.
• Οι πορείες–παρελάσεις, που προγραμματίζει  η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, αμφισβητούνται έμπρακτα και ξεφεύγουν από τον έλεγχό της.  Αυθόρμητα ξεσπάσματα, όπως η επίθεση στον Χατζιδάκη και τα γιαούρτια στον Πάγκαλο επιδοκιμάζονται από τη συντριπτική πλειοψηφία του λαού.

Η  εξάντληση των  συνδικαλιστικών  αποθεμάτων

Eνώ οι συνελεύσεις των εργαζόμενων σε πολλούς κλάδους δεν κατάφεραν να συγκεντρώσουν το ενδιαφέρον και να δώσουν την οποιαδήποτε προοπτική, κάποιες άλλες συνελεύσεις -όπως των οδηγών της ΕΘΕΛ- ήταν ιδιαίτερα μαζικές συγκεντρώνοντας μερικές φορές έως και 2500 άτομα. Οι εργαζόμενοι λοιπόν δεν έχουν απαξιώσει τις συνελεύσεις. Απλώς, παίρνουν ενεργό μέρος σε όσες νομίζουν ότι διακυβεύεται κάτι σημαντικό, ότι ο λόγος τους θα ακουστεί και όχι σε κάθε ανούσια  συνδικαλιστική επίδειξη ρητορικής ικανότητας.

Φυσικά μία συνέλευση δε φτάνει  εύκολα στην απόφαση να διώξει τους γραφειοκράτες, όπως έγινε με τους οδηγούς.  Ωστόσο αυξάνονται  διαρκώς τα σημάδια, που δείχνουν ότι εξαντλούνται ραγδαία τα αποθέματα της συνδικαλιστικής διαμεσολάβησης της προηγούμενης ταξικής συνθήκης.

Η  εξάντληση των συνδικαλιστικών  αποθεμάτων, όμως, δε συνοδεύεται από κάποια πολιτική ενοποίηση γιατί  το περιεχόμενο των ταξικών συγκρούσεων δεν επιτρέπει νέα διαμεσολάβηση. Οι διεκδικητικοί αγώνες, όσο μαζικοί και μαχητικοί και αν είναι, αποδεικνύονται αναποτελεσματικοί. Αυτή η αναποτελεσματικότητα υπονομεύει κάθε νέα πολιτική ενοποίηση και  άρα κάθε νέα διαμεσολάβηση. Όλα δείχνουν περίοδο πολυδιάσπασης και πολιτικής αστάθειας. Η δίπολη πολιτική ζωή της μίας και μόνο λύσης με διαφορετικό περιτύλιγμα δείχνει να μην πείθει όπως παλαιότερα. Από εκλογική  άποψη (αν και αυτό έχει πολύ μικρή αξία) τα αστικά κόμματα του κέντρου συρρικνώνονται και ενισχύονται  η αποχή,  η ακροδεξιά  και η ακροαριστερά.

Γεννιέται  το  νέο  υποκείμενο;

Τους τελευταίους μήνες συμβαίνουν κάποια αξιοπρόσεκτα γεγονότα που δείχνουν ότι ένα νέο κίνημα έχει  αρχίσει να συγκροτείται εμβρυακά.

• Γεννιούνται συνελεύσεις σε γειτονιές, όπου συναντιούνται κάτοικοι διαφορετικής επαγγελματικής ταυτότητας και  επομένως καταργούνται οι διαχωρισμοί που αναπαράγει ο συνδικαλισμός. Αφορμή μπορεί να είναι η υπεράσπιση κάποιου ελεύθερου χώρου, αλλά ακόμα και ενός σχολείου ή νοσοκομείου. Αξιοσημείωτη είναι η περίπτωση της λειτουργικής κατάληψης του ΕΠΑΛ Αργυρούπολης  (γονείς μαθητές και εκπαιδευτικοί κατέλαβαν το υπό κατάργηση  σχολείο και με καθημερινή  συνέλευση αποφάσιζαν τι  μαθήματα θα κάνουν).
• Γεννιούνται νέα κινήματα, όπως το κίνημα ‘‘Δεν πληρώνω’’, τα οποία  επίσης  συνενώνουν εργαζόμενους, νεολαίους, άνεργους και καταργούν τους συνδικαλιστικούς και κλαδικούς διαχωρισμούς
• Οι απεργίες των μεγάλων συνδικάτων (ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ) γίνονται όλο και περισσότερο ευκαιρία συνάντησης στο δρόμο όλων των  οργισμένων  προλετάριων. Η αντιβία των διαδηλωτών αυξάνεται  διαρκώς.
• Η κλαδική απεργία και διαδήλωση των εκπαιδευτικών (22/2/11)  μπορεί να χαρακτηριστεί αποτυχημένη.  Όμως η συμμετοχή και η μαχητικότητα των εκπαιδευτικών στη διαδήλωση της 23/2/11 ξεπέρασε μάλλον κάθε προσδοκία. Γιατί την 23/2/11 μπορούσαν να συναντηθούν στους δρόμους με όλους τους εργαζόμενους, να  σπάσουν τις  διαχωριστικές γραμμές που αναπαράγουν οι κλαδικές  κινητοποιήσεις και  να συμβάλουν στη γέννηση των νέων μορφών οργάνωσης και πάλης.
• Το σύνθημα ‘Πάμε Σύνταγμα-Μένουμε Σύνταγμα’ μαζί με την προτροπή ‘Να γίνει το Σύνταγμα πλατεία Ταχρίρ’ αντανακλά την επίδραση που έχει στη συνείδηση όλων  μας  η εξέγερση  στις  αραβικές  χώρες. Η εξέγερση αυτή μας δείχνει, εκτός των  άλλων,  ότι το νέο κίνημα  θα γεννηθεί μάλλον πάνω στη βάση της άμεσης σχέσης των ανθρώπων και όχι με συζητήσεις και ψηφοφορίες στις τακτικές γενικές συνελεύσεις των γραφειοκρατικοποιημένων συνδικάτων ή στα γραφεία των κομμάτων, των οργανώσεων ή των συνδικαλιστικών παρατάξεων. Θα είναι καρπός της  διάθεσης των οργισμένων εργατών, ανέργων, φοιτητών, κατοίκων της γειτονιάς να συναντηθούν στους δρόμους και να προχωρήσουν σε κοινή δράση.
• Ένα όλο και αυξανόμενο μέρος των πολιτών κάθε ηλικίας και εργασιακής κατάστασης αποφασίζει να δρα περιφερειακά από τις ως τώρα οργανωμένες και προβλέψιμες αντιστάσεις. «Αγνοώντας» στις συγκεκριμένες δράσεις τη συνηθισμένη μετωπική μαχητική μορφή αντίστασης, χτίζουν μέρα με τη μέρα πυρήνες εναλλακτικής διαβίωσης και συνύπαρξης, όπου η κυρίαρχη αξία -το χρήμα- απουσιάζει. Τα ανταλλακτικά και χαριστικά παζάρια, οι συλλογικές κουζίνες, οι ‘τράπεζες χρόνου’ και οι ιστοσελίδες ανταλλαγών αγαθών και υπηρεσιών είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα. Γεννιέται εμβρυακά μία νέα μορφή συνύπαρξης όπου -χωρίς να επικαλείται καμία «ανθρωπιστική διάθεση»- δε χωρά η έννοια της εμπορευματοποίησης. Δε χωρά  καμία δράση και καμία σχέση που πρεσβεύει το νεοφιλελεύθερο αναπτυξιακό μοντέλο.

Και τώρα ;

Ο δρόμος που πρέπει να ακολουθήσουμε είναι η κλιμάκωση και η ένταση όλων των πρωτότυπων μορφών αγώνα που έχουν αναδυθεί, αλλά και ο επαναπροσδιορισμός της απεργίας, της συνέλευσης, της συγκέντρωσης, της εργατικής δράσης σε κατευθύνσεις επικίνδυνες για το κράτος και το κεφάλαιο.

Η παραπάνω «εύκολη» λεκτικά  διαπίστωση του τι πρέπει να γίνει, κολλάει στο πώς. Ίσως το  σπουδαιότερο είναι η συνάντηση  των ανθρώπων  και  ο  συντονισμός  των διαθέσεων για δράση. Για παράδειγμα η ενεργή συμμετοχή εργαζόμενων-ανέργων στο κίνημα ‘δεν πληρώνω’ έχει έδαφος να υλοποιηθεί, γιατί οι συγκοινωνίες επηρεάζουν τη ζωή όλων και έρχεται να στηρίξει τον αγώνα των εργαζόμενων στα ΜΜΜ για δημόσιες συγκοινωνίες. Η συνειδητοποίηση της αλληλεξάρτησής μας με άλλες κοινωνικές και εργασιακές ομάδες και της αλληλεπίδρασης των διεκδικήσεών μας με τα ‘δικά’ τους αιτήματα δείχνει να κερδίζει έδαφος και να ανοίγει μια πιο συλλογική αντιμετώπιση των ‘μεταρρυθμιστικών ενεργειών και κατασταλτικών δράσεων’ της ‘δημοκρατικά εκλεγμένης’ εξουσίας.

Ο απεγκλωβισμός από τις παραδοσιακές μορφές δράσης είναι επίσης  αναγκαίος. Το ξόδεμα ενέργειας, χρόνου, διάθεσης για μια συνέλευση των 30 ατόμων ή για μια απεργία του 7% μόνο και μόνο ‘γιατί έτσι ξέρουμε να αντιδρούμε’ επιτέλους ας σταματήσουν.

Να οργανώσουμε καταλήψεις, κλεισίματα δρόμων, παραδειγματική αντιβία, μπλοκαρίσματα παραγωγής, κινητοποιήσεις κατοίκων, συνευρέσεις ανταλλαγών και αλληλεγγύης και γενικά να δείξουμε εμπιστοσύνη και να συμμετέχουμε ενεργά στην ευρηματικότητα και μαχητικότητα  των οργισμένων  προλετάριων….                                                                                      Μάρτης  2011

Αντίσταση  παντού και με κάθε μέσο

ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΝΑ ΞΟΦΛΗΣΟΥΜΕ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΜΑΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ ΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ

Πρωτοβουλία   για   την   αυτοοργάνωση   στην   εκπαίδευση