Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012, 20.00 EMΠ Γκινη

Αφού το κράτος και το κεφάλαιο σκληραίνουν τη σταση τους και λεηλατούν ασύδωτοι το μισθό μας και τα εργασιακά μας δικαιώματα, είναι αναγκαίο να σκληρύνουμε και μεις τη δική μας στάση. Για να μην επικρατήσει η ψυχολογία της παραίτησης και της ηττοπάθειας, για να αναχαιτισθεί η διαρκής πτωτική πορεία του απεργιακού κινήματος απαιτείται ίσως σήμερα ισχυρότερη βούληση από κάθε άλλη περίοδο.
• Φτιαχνουμε απεργιακές επιτροπές αλληλεγγυων (συνταξιουχων και αδιοριστων εκπαιδευτικων) και διορισμένων εκπαιδευτικών
• Οι απεργιακές επιτροπές κλείνουν τις εισόδους των σχολείων την ημερα της απεργίας…
Με τον αποκλεισμό της εισόδου οι επιτροπές απεργών και αλληλέγγυων δείχνουν ότι η απεργία γίνεται με όρους μάχης και όχι με όρους ζύμωσης. Δεν αφήνουν τους εργαζόμενους στη μοναξιά τους . Δεν εγκαταλείπουν τον εργαζόμενο μόνο του να απαντήσει στην ερώτηση « Τι θα κάνετε την ημερα της απεργίας; Θα απεργήσετε;». Δεν αφήνουν την απεργία να μετατραπεί σε … μία αστική σφιγμομέτρηση που απεικονίζει στρεβλά τις διαθέσεις των εργαζομένων. Το πλαστό δίλημμα , η ύπουλη ερώτηση « απεργείτε σήμερα ή όχι;» δεν τίθεται καν. Γιατί κανένας δεν θα μπεί για να εργασθεί , άρα κανένας δεν πιέζεται να δηλώσει «απεργός ή εργαζόμενος» .
Αν οι επιτροπές περιφρούρησης δεν αποκλείσουν την είσοδο των χώρων εργασίας την ημερα της απεργίας , αν δεν εμφανισθούν ως μία οργανωμένη και αποφασισμένη δύναμη την κρίσιμη ώρα, τότε η συμμετοχή στην απεργία θα είναι μαλλον μηδαμινή. Η οργή ομως ξεχείλησε. Στις 26/9/12 λοιπον να μην περιοριστουμε στα ασφυκτικά πλαισια του θεσμοθετημενου συνδικαλισμού….

Από τη μια πλευρά έχουμε την άνευ όρων παράδοση της συνδικαλιστικής ηγεσίας και από την άλλη την παραίτηση σε βαθμό αναισθησίας της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων-ανέργων στην επίθεση που δεχόμαστε. Στην παρούσα περίοδο βέβαια δε λείπουν οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες, οι οποίοι μας θυμίζουν ότι ίσως και να είμαστε ζωντανοί. Αγώνες όπως των εργατών στη ΒΙΟ.ΜΕ αλλά και της ΣΕΚΑΠ -με την απόφασή τους για αυτοδιαχείριση των εργοστασίων: Όπως η 9-μηνη απεργία των χαλυβουργών. Όπως η αντίσταση των κατοίκων στα μεταλλεία χρυσού της Χαλκιδικής. Όπως οι δεκάδες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες ανά την ελλάδα. Όπως οι συνελεύσεις γειτονιών με δράσεις που πραγματοποιούν για υγεία, ανεργία, φτώχεια, ρατσισμό, κοινωνική στήριξη, χαράτσια. Όπως οι κινητοποιήσεις διάφορων πρωτοβάθμιων σωματείων που καταλήγουν σε μικρές μεν, αλλά σημαντικές νίκες.

Οι διαμαρτυρίες, τα παράπονα και τα κλαψουρίσματα για το πόσο φτωχοί και καταφρονεμένοι είμαστε δεν πρόκειται να έχουν το παραμικρό αποτέλεσμα. Από τη στιγμή που επαναφέρουν εργασιακές συνθήκες των αρχών της βιομηχανικής επανάστασης, εμείς τι ακριβώς διαπραγματευόμαστε; Ενώ οι κυρίαρχοι δεν έχουν αφήσει κανένα περιθώριο μπροστά στα συμφέροντά τους, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που αυτοπροσδιορίζονται και ως «κοινωνικοί εταίροι», δηλαδή συνεργάτες κυβέρνησης-εργοδοσίας, δεν μπορούν να διασφαλίσουν ούτε ένα ευρώ, ούτε μια θέση εργασίας.

Στα κόμματα της αριστεράς, από τα σημαντικά γεγονότα του φλεβάρη και μετά, μπορούμε να παρατηρήσουμε την αντίφαση επαναστατικής ρητορικής και κινηματικής απραξίας. Αντίφαση η οποία τρέφεται πλέον και από τα αποτελέσματα των εκλογών, στις οποίες (εκλογές) φαίνεται ότι έχουν εγκλωβιστεί αρκετές και σημαντικές δυνάμεις των κατώτερων στρωμάτων.
Γνωρίζοντας ότι η απαξίωση κομμάτων, συνδικαλιστών, πολιτικών εύκολα οδηγεί στη συντηρητικοποίηση και στο φασισμό, η κριτική μας απαραίτητα πρέπει να συνοδεύεται με θέσεις και πρακτικές ξεπεράσματος και επανα-ανακάλυψης του τι σημαίνει συνδικαλισμός, τι σημαίνει απεργία, τι σημαίνει αγώνας, τι σημαίνει αλληλεγγύη.

 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Τι μεγάλα λόγια στις ανακοινώσεις ολμε, αδεδυ, ελμε: συσπείρωση, συντονισμός, γενικές απεργίες, δημιουργία ενός πανίσχυρου μετώπου, πολύμορφες δράσεις. Ωραίες ευχές. Ας απεγκλωβιστούμε επιτέλους από το άγχος αν οι δράσεις-κινητοποιήσεις μας είναι νόμιμες ή παράνομες. Δε μας ενδιαφέρει αν λοιδωρηθούμε ως φοροφυγάδες, τζαμπατζήδες ή παράνομοι. Πόσο νόμιμη είναι άραγε η εξαθλίωση που μας έχουν επιβάλει; Άλλωστε αυτό που προωθείται κεντρικά τον τελευταίο καιρό είναι η «εξίσωση των άκρων». Ενώ η ναζιστική βία μπαίνει στον ίδιο παρονομαστή με μια εργοστασιακή κινητοποίηση, εμείς επιμένουμε να θέλουμε να δείχνουμε «καλό χαρακτήρα» μήπως και στοχοποιηθούμε. Αφού μας οδηγούν να ζούμε και να εργαζόμαστε σε συνθήκες αρχών 20ου αιώνα, ας μελετήσουμε και μεις τους τρόπους που αντιδρούσε, διεκδικούσε και επιτιθόταν τότε η εργατική τάξη. Μιλάει η ολμε για συντονισμό και πολύμορφες δράσεις. Τι εννοούν, πώς και με ποιους θα γίνει δε λένε και κυρίως δεν πράττουν ΤΙΠΟΤΑ. Ας δούμε με ορισμένα χτυπητά παραδείγματα τι σημαίνει στην πραγματικότητα πολύμορφη δράση, συντονισμός εργαζομένων, ταξική αλληλεγγύη:

•  Οι καταλήψεις υπηρεσιών-εργασιακών χώρων-δρόμων δε γίνεται να προαναγγέλλονται ως συμβολικές και να ανακοινώνεται η ώρα λήξης τους. Η εξέλιξη μιας κατάληψης αποφασίζεται μέσα στην κατάληψη και όχι εκ των προτέρων στα γραφεία. Αυτό που απαιτείται να έχει προηγηθεί είναι η οργάνωσή της, η προπαγάνδισή της, η σύνδεσή της με άλλα γεγονότα και τελικά η κλιμάκωσή της.                          Οι καταλήψεις αντί για το σημαντικότερο όπλο μας, με τη μορφή που γίνονται, έχουν καταντήσει καρικατούρα αυτοπροβολής της     αγωνιστικότητας αριστερών ντουντουκοφόρων.

• Οι εργαζόμενοι στενάζουμε από τα χαράτσια και τους φόρους. Να οργανώσουμε άμεσα τη μη πληρωμή τους με τη στήριξη αυτών που αρνούνται να πληρώσουν. Ήδη αρκετές συλλογικότητες, συνελεύσεις γειτονιών, ομάδες έχουν κάνει σημαντική πρόοδο προς αυτή την κατεύθυνση. Θα μας κακοχαρακτηρίσουν στο σκάι, αν το συνδικάτο προωθήσει παρόμοιες πρωτοβουλίες;

• Η αλληλεγγύη που αναμασάμε συνεχώς δεν είναι κάτι το υπερβατικό στη σφαίρα των ιδεών. Έχει υλική και ταξική υπόσταση, εκφράζεται έμπρακτα και δεν εξαργυρώνεται. Η συνδικαλιστική ηγεσία για να ξεμπερδεύει, έχει ανακαλύψει τη φάμπρικα των ψηφισμάτων και από πράξεις τίποτα. Μέσω των επιτροπών αγώνα λοιπόν βρισκόμαστε με άλλους εργαζόμενους, προγραμματίζουμε κοινές δράσεις, στηρίζουμε και στηριζόμαστε οικονομικά στους αγώνες.

•  Οι εργαζόμενοι στα μέσα σταθερής τροχιάς (ΗΣΑΠ, ΜΕΤΡΟ, ΤΡΑΜ) έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις ενάντια στην αύξηση της τιμής των εισιτηρίων. Ένας εργαζόμενος για να πάει και να έρθει στη δουλειά του θα θέλει 75Ε. Σε κοινή συμπόρευση ολμε-δοε με τα αντίστοιχα σωματεία τους, προωθούμε και καλύπτουμε συνδικαλιστικά τη μη πληρωμή εισιτηρίου από όσους πάνε ή έρχονται από την εργασία τους. Ας μη χαρακτηριστεί ως ανεφάρμοστη ή αριστερίστικη η συγκεκριμένη πρόταση. Σε αρκετές περιοχές του κόσμου οι εργάτες έχουν κερδίσει το κόστος μεταφοράς από και προς την εργασία να βαρύνει τον εργοδότη.

• Η αλληλεγγύη που αναμασάμε συνεχώς δεν είναι κάτι το υπερβατικό στη σφαίρα των ιδεών. Έχει υλική και ταξική υπόσταση, εκφράζεται έμπρακτα και δεν εξαργυρώνεται. Η συνδικαλιστική ηγεσία για να ξεμπερδεύει, έχει ανακαλύψει τη φάμπρικα των ψηφισμάτων και από πράξεις τίποτα. Μέσω των επιτροπών αγώνα λοιπόν βρισκόμαστε με άλλους εργαζόμενους, προγραμματίζουμε κοινές δράσεις, στηρίζουμε και στηριζόμαστε οικονομικά στους αγώνες.

•  Οι πορείες διαμαρτυρίας, οι απεργίες, η διεκδίκηση οικονομικών κεκτημένων είναι οι σίγουροι τρόποι αντίδρασης, τους οποίους οι εξουσία με τους μηχανισμούς που διαθέτει, τους παίζει στα δάκτυλα. Σε εμάς μένει να βάλουμε σε κίνηση διαφορετικούς.

ΑΠΕΡΓΙΑ

Το πραγματικό περιεχόμενό της είναι η παρεμπόδιση της λειτουργίας της επιχείρησης ή της δημόσιας υπηρεσίας με το να βρίσκονται οι απεργοί στο χώρο εργασίας. Η απεργία κρίνεται στο δρόμο με δράσεις, και ΜΟΝΟ εκεί. Καμία δεν έφερε αποτέλεσμα σημειώνοντας απλώς και μόνο υψηλά ποσοστά συμμετοχής.

Την ημέρα της απεργίας δεν έχει ουσιαστικά καμία αξία αν θα δηλώσουμε ή όχι απεργοί, αλλά αντίθετα έχει αξία να εμποδίσουμε τη λειτουργία της επιχείρησης ή της δημόσιας υπηρεσίας. Όποιος την ημέρα της απεργίας μένει στο σπίτι του και δε συμμετέχει σε απεργιακές δράσεις και διαδηλώσεις είναι ίσως προτιμότερο να δηλώσει «ασθενής» παρά «απεργός». Ας δηλώσει ασθενής και ας προσφέρει το ημερομίσθιο στον αγώνα κάποιων άλλων εργαζομένων ή στο απεργιακό ταμείο του συνδικάτου του. Δεν έχει αξία να μένουμε στο σπίτι μας και «να δηλώνουμε απεργοί για να δείξουμε την αντίθεσή μας στην κυβερνητική πολιτική», γιατί η κυβέρνηση δεν επηρεάζεται καθόλου από τις δηλώσεις μας, όσο μαζικές και αν είναι. Αντίθετα έχει σημασία να σαμποτάρουμε και να εμποδίσουμε τη λειτουργία κάθε επιχείρησης, υπηρεσίας και κάθε θεσμού του αστικού κράτους. Έχουν καταφέρει να στρεβλώσουν το νόημα της απεργίας και οι απεργοί να φαντάζουμε κάτι σαν πρωτοχριστιανοί που πρέπει να αυτοτιμωρούμαστε έως να μας λυπηθούν. Η δήλωση ότι απεργούμε, η οποία όμως δε συνοδεύεται από δράση με στόχο την παρεμπόδιση της λειτουργίας του σχολείου, είναι μάλλον χαμένο ημερομίσθιο.

 ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ

Θεωρούμε άμεση και επιτακτική την ανάγκη για άμεση συμμετοχή όλων των εργαζομένων στη δράση και στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων. Μόνο οι αυτοοργανωμένοι αγώνες δασκάλων και καθηγητών, θα καταφέρουν να καταργήσουν αυτό το ιεραρχικό μοντέλο οργάνωσης, να διώξουν αυτή την “αρχαία σκουριά” που δε λέει να φύγει από πάνω μας από την εποχή των πυραμίδων! Είναι απαραίτητη η δημιουργία μόνιμων επιτροπών αγώνα που θα συζητούν και θα αποφασίζουν όλες τις μορφές δράσης ενάντια στα σχέδια οποιασδήποτε κυβέρνησης και οποιασδήποτε μεταρρύθμισης.

Οι επιτροπές αγώνα θα λειτουργούν με εθελοντική συμμετοχή των συναδέλφων, στη βάση των αρχών της άμεσης δημοκρατίας, έξω, πέρα και ενάντια σε οποιαδήποτε ιεραρχική λογική. Οι επιτροπές δεν πρέπει να ασχολούνται μονομερώς μόνο με εργασιακά ζητήματα και προετοιμασία διεκδικητικού πλαισίου ή απεργιακών κινητοποιήσεων, αλλά και με εκπαιδευτικά και παιδαγωγικά ζητήματα, και κυρίως την κριτική στη δομή, στο περιεχόμενο και την ιδεολογία της παρεχόμενης από το κράτος εκπ/σης.

ΑΠΕΡΓΙΑΚΑ ΤΑΜΕΙΑ

Η επίθεση που δεχόμαστε απαντιέται μόνο με αντεπίθεση. Θα εμπλακούμε θέλουμε δε θέλουμε σε αγώνα πολύμορφο και απαιτητικό, ο οποίος δε νοείται χωρίς την ύπαρξη ταμείου αλληλεγγύης. Λειτουργία λοιπόν ταμείων τα οποία θα λειτουργούν κάτω από τον πλήρη έλεγχο των γεν.συνελεύσεων και όχι των δσ. Με αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων, στα απεργιακά ταμεία να περάσουν όλα τα χρήματα των ταμείων των ελμε και των διδασκαλικών συλλόγων, καθώς και οι ετήσιες συνδρομές των συναδέλφων προς την ολμε ή τη δοε. Ας σταματήσουν επιτέλους τα συνέδρια σε πολυτελή ξενοδοχεία (να γίνονται σε σχολεία στο φυσικό χώρο των δασκάλων). Ας σταματήσουν τα ταξίδια των συνδικαλιστών στο εξωτερικό

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ – ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

Έχει να κάνει και με τη δική μας ενημέρωση αλλά και την ενημέρωση της κοινωνίας πέρα και ενάντια στους κρατικούς και εργοδοτικούς διαύλους. Οι επιτροπές αγώνα και οι σύλλογοι πρέπει να αναλάβουν αυτό το πολύ σημαντικό κομμάτι. Η κυρίαρχη προπαγάνδα και ο φασισμός έχουν καταφέρει να συκοφαντούν έναν – έναν κλάδο ξεχωριστά, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Αναγνωρίζουμε ότι ο μόνος δρόμος είναι η κλιμάκωση και η ένταση όλων των πρωτότυπων μορφών αγώνα που έχουν αναδυθεί, αλλά και ο επαναπροσδιορισμός της απεργίας, της συνέλευσης, της συγκέντρωσης, της εργατικής δράσης, σε κατευθύνσεις επικίνδυνες για το κράτος και το κεφάλαιο.

σεπτέμβρης 2012

Πρωτοβουλία εκπαιδευτικών βάσης

Βάρκιζα Τέλος

Του Σπύρου Σκανιακού       

Η συμφωνία της Βάρκιζας υπογράφτηκε στις 12 Φλεβάρη του 1945. Μετά από 67 χρόνια ζoύμε τον αστισμό σε όλο το μεγαλείο του. Τα μεγάλα λόγια για την αντικαπιταλιστική ανατροπή τελειώνουν, “το δεν κατάλαβες τι είπαμε, τι συμφωνήσαμε, τι κάναμε” έχει κοντά πόδια, τα ΓΡΑΠΤΑ όμως μένουν:

12 Φλεβάρη 2012: Μια “νέα Βάρκιζα” συνυπογράφεται από ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ και μέρος της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, που διαγκωνίζεται για να γίνει  κοινοβουλευτική.
Η κοινοβουλευτική Αριστερά του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ, όχι μόνο δεν αποχώρησε από το κοινοβούλιο νομιμοποιώντας τη συνταγματική εκτροπή, που υλοποιούν οι δυνάμεις του δικομματισμού, αλλά τρέμει τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση, που ξεχείλισε χθες στους δρόμους της Αθήνας. Η αδυναμία της να χειραγωγήσει την εξεγερσιακή διάθεση των λαϊκών στρωμάτων, γίνεται φόβος μπροστά σε πιθανή μείωση των δημοσκοπικών της ποσοστών και στο ενδεχόμενο μήπως και δεν κατορθώσει να τη μετατρέψει σε ψηφαλάκια στις επόμενες εκλογές.

Αυτά είναι τα διδάγματα που κράτησε από το Δεκέμβρη του 2008. Γι αυτό φρόντισε να διαχωριστεί από την εξεγερσιακή κατάσταση που εκδηλώθηκε χθες το βράδυ στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις της χώρας και συμπορεύτηκε χέρι – χέρι με τον Γ. Καρατζαφέρη και τη Ντόρα Μπακογιάννη:

– Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι «οι δυνάμεις της κρατικής καταστολής άφησαν παρακρατικές δυνάμεις να καίνε την Αθήνα».

– Ο γραμματέας της Δημοκρατικής Συμμαχίας χαρακτηρίζει τα επεισόδια στην Αθήνα ως «Οργανωμένη αλητεία των κουκουλοφόρων».

– Το ΚΚΕ καταγγέλλει ότι «κρατικό σχέδιο καταστολής και τρομοκράτησης του λαού που βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη».

– Ο Γιώργος Καρατζαφέρης συνιστά «ηρεμία, αυτοπειθαρχία και απομόνωση των εξτρεμιστικών στοιχείων από όπου και αν προέρχονται αυτά», 

και για την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά πάρτε μια ιδέα από την Ανακοίνωση του γραφείου τύπου του ΝΑΡ και της ν.ΚΑ  στις  12.02.12.
«Το σχέδιο δημιουργίας συνθηκών ακαθόριστης αστάθειας, που θα διευκολύνει κάθε είδους κρατικά κυβερνητικά σχέδια για την επιβολή κλίματος κατάστασης έκτακτης ανάγκης, εξυπηρετούν και οι δεκάδες εμπρησμοί στο κέντρο της Αθήνας. Οι περισσότεροι ξεπήδησαν σε σημεία που δρούσαν μεγάλες δυνάμεις της αστυνομίας και της ασφάλειας».
–    Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ με ανακοίνωσή της καταγγέλλει: «Ένα συντονισμένο όργιο βίας και χημικού πολέμου έλαβε χώρα από τις δυνάμεις της αστυνομίας και  τους παρακρατικούς μηχανισμούς, με στόχο να διαλύσει τη μεγαλειώδη διαδήλωση».
–
Στα ΕΥΚΟΛΑ βγάζουν ανακοινώσεις με αυτή τη λογική, στα ΔΥΣΚΟΛΑ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ;
ΑΝΤΕΕ  ΓΕΙΑΑΑ!!!!!

ΣΚΑΝΙΑΚΟΣ ΣΠΥΡΟΣ
πρώην μεταλλεργάτης, νυν εκπαιδευτικός

μια ειδηση με σθενος:

”Συναδελφισσα, εργαζομενη σε δημοτικο σχολειο του Πειραια, δηλωνει παραιτηση… ( Εφημεριδα ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑς 28/1/12).
Εμπρακτη αμφισβητηση του ρολου του εκπαιδευτικού στον αστικό εξουσιαστικό θεσμό που λεγεται “δημοσιο σχολειο”.
Μετά τη δραστική μειωση του μισθού, ιδιαιτερα στους ασθενεστερους εκπαιδευτικούς (εφθασαν τα 700 ευρω οι μηνιαιες αποδοχες των νεοτερων εκπαιδευτικών ) και τη δραστική επιδεινωση των ορων αναπαραγωγής της εργατικής δυναμης ευρυτερα, η αρνηση εργασιας, ισως μπει πια στην ημερησια διαταξη…”