Από τη μια πλευρά έχουμε την άνευ όρων παράδοση της συνδικαλιστικής ηγεσίας και από την άλλη την παραίτηση σε βαθμό αναισθησίας της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων-ανέργων στην επίθεση που δεχόμαστε. Στην παρούσα περίοδο βέβαια δε λείπουν οι ταξικοί και κοινωνικοί αγώνες, οι οποίοι μας θυμίζουν ότι ίσως και να είμαστε ζωντανοί. Αγώνες όπως των εργατών στη ΒΙΟ.ΜΕ αλλά και της ΣΕΚΑΠ -με την απόφασή τους για αυτοδιαχείριση των εργοστασίων: Όπως η 9-μηνη απεργία των χαλυβουργών. Όπως η αντίσταση των κατοίκων στα μεταλλεία χρυσού της Χαλκιδικής. Όπως οι δεκάδες αντιφασιστικές πρωτοβουλίες ανά την ελλάδα. Όπως οι συνελεύσεις γειτονιών με δράσεις που πραγματοποιούν για υγεία, ανεργία, φτώχεια, ρατσισμό, κοινωνική στήριξη, χαράτσια. Όπως οι κινητοποιήσεις διάφορων πρωτοβάθμιων σωματείων που καταλήγουν σε μικρές μεν, αλλά σημαντικές νίκες.

Οι διαμαρτυρίες, τα παράπονα και τα κλαψουρίσματα για το πόσο φτωχοί και καταφρονεμένοι είμαστε δεν πρόκειται να έχουν το παραμικρό αποτέλεσμα. Από τη στιγμή που επαναφέρουν εργασιακές συνθήκες των αρχών της βιομηχανικής επανάστασης, εμείς τι ακριβώς διαπραγματευόμαστε; Ενώ οι κυρίαρχοι δεν έχουν αφήσει κανένα περιθώριο μπροστά στα συμφέροντά τους, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες που αυτοπροσδιορίζονται και ως «κοινωνικοί εταίροι», δηλαδή συνεργάτες κυβέρνησης-εργοδοσίας, δεν μπορούν να διασφαλίσουν ούτε ένα ευρώ, ούτε μια θέση εργασίας.

Στα κόμματα της αριστεράς, από τα σημαντικά γεγονότα του φλεβάρη και μετά, μπορούμε να παρατηρήσουμε την αντίφαση επαναστατικής ρητορικής και κινηματικής απραξίας. Αντίφαση η οποία τρέφεται πλέον και από τα αποτελέσματα των εκλογών, στις οποίες (εκλογές) φαίνεται ότι έχουν εγκλωβιστεί αρκετές και σημαντικές δυνάμεις των κατώτερων στρωμάτων.
Γνωρίζοντας ότι η απαξίωση κομμάτων, συνδικαλιστών, πολιτικών εύκολα οδηγεί στη συντηρητικοποίηση και στο φασισμό, η κριτική μας απαραίτητα πρέπει να συνοδεύεται με θέσεις και πρακτικές ξεπεράσματος και επανα-ανακάλυψης του τι σημαίνει συνδικαλισμός, τι σημαίνει απεργία, τι σημαίνει αγώνας, τι σημαίνει αλληλεγγύη.

 ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ

Τι μεγάλα λόγια στις ανακοινώσεις ολμε, αδεδυ, ελμε: συσπείρωση, συντονισμός, γενικές απεργίες, δημιουργία ενός πανίσχυρου μετώπου, πολύμορφες δράσεις. Ωραίες ευχές. Ας απεγκλωβιστούμε επιτέλους από το άγχος αν οι δράσεις-κινητοποιήσεις μας είναι νόμιμες ή παράνομες. Δε μας ενδιαφέρει αν λοιδωρηθούμε ως φοροφυγάδες, τζαμπατζήδες ή παράνομοι. Πόσο νόμιμη είναι άραγε η εξαθλίωση που μας έχουν επιβάλει; Άλλωστε αυτό που προωθείται κεντρικά τον τελευταίο καιρό είναι η «εξίσωση των άκρων». Ενώ η ναζιστική βία μπαίνει στον ίδιο παρονομαστή με μια εργοστασιακή κινητοποίηση, εμείς επιμένουμε να θέλουμε να δείχνουμε «καλό χαρακτήρα» μήπως και στοχοποιηθούμε. Αφού μας οδηγούν να ζούμε και να εργαζόμαστε σε συνθήκες αρχών 20ου αιώνα, ας μελετήσουμε και μεις τους τρόπους που αντιδρούσε, διεκδικούσε και επιτιθόταν τότε η εργατική τάξη. Μιλάει η ολμε για συντονισμό και πολύμορφες δράσεις. Τι εννοούν, πώς και με ποιους θα γίνει δε λένε και κυρίως δεν πράττουν ΤΙΠΟΤΑ. Ας δούμε με ορισμένα χτυπητά παραδείγματα τι σημαίνει στην πραγματικότητα πολύμορφη δράση, συντονισμός εργαζομένων, ταξική αλληλεγγύη:

•  Οι καταλήψεις υπηρεσιών-εργασιακών χώρων-δρόμων δε γίνεται να προαναγγέλλονται ως συμβολικές και να ανακοινώνεται η ώρα λήξης τους. Η εξέλιξη μιας κατάληψης αποφασίζεται μέσα στην κατάληψη και όχι εκ των προτέρων στα γραφεία. Αυτό που απαιτείται να έχει προηγηθεί είναι η οργάνωσή της, η προπαγάνδισή της, η σύνδεσή της με άλλα γεγονότα και τελικά η κλιμάκωσή της.                          Οι καταλήψεις αντί για το σημαντικότερο όπλο μας, με τη μορφή που γίνονται, έχουν καταντήσει καρικατούρα αυτοπροβολής της     αγωνιστικότητας αριστερών ντουντουκοφόρων.

• Οι εργαζόμενοι στενάζουμε από τα χαράτσια και τους φόρους. Να οργανώσουμε άμεσα τη μη πληρωμή τους με τη στήριξη αυτών που αρνούνται να πληρώσουν. Ήδη αρκετές συλλογικότητες, συνελεύσεις γειτονιών, ομάδες έχουν κάνει σημαντική πρόοδο προς αυτή την κατεύθυνση. Θα μας κακοχαρακτηρίσουν στο σκάι, αν το συνδικάτο προωθήσει παρόμοιες πρωτοβουλίες;

• Η αλληλεγγύη που αναμασάμε συνεχώς δεν είναι κάτι το υπερβατικό στη σφαίρα των ιδεών. Έχει υλική και ταξική υπόσταση, εκφράζεται έμπρακτα και δεν εξαργυρώνεται. Η συνδικαλιστική ηγεσία για να ξεμπερδεύει, έχει ανακαλύψει τη φάμπρικα των ψηφισμάτων και από πράξεις τίποτα. Μέσω των επιτροπών αγώνα λοιπόν βρισκόμαστε με άλλους εργαζόμενους, προγραμματίζουμε κοινές δράσεις, στηρίζουμε και στηριζόμαστε οικονομικά στους αγώνες.

•  Οι εργαζόμενοι στα μέσα σταθερής τροχιάς (ΗΣΑΠ, ΜΕΤΡΟ, ΤΡΑΜ) έχουν ξεκινήσει κινητοποιήσεις ενάντια στην αύξηση της τιμής των εισιτηρίων. Ένας εργαζόμενος για να πάει και να έρθει στη δουλειά του θα θέλει 75Ε. Σε κοινή συμπόρευση ολμε-δοε με τα αντίστοιχα σωματεία τους, προωθούμε και καλύπτουμε συνδικαλιστικά τη μη πληρωμή εισιτηρίου από όσους πάνε ή έρχονται από την εργασία τους. Ας μη χαρακτηριστεί ως ανεφάρμοστη ή αριστερίστικη η συγκεκριμένη πρόταση. Σε αρκετές περιοχές του κόσμου οι εργάτες έχουν κερδίσει το κόστος μεταφοράς από και προς την εργασία να βαρύνει τον εργοδότη.

• Η αλληλεγγύη που αναμασάμε συνεχώς δεν είναι κάτι το υπερβατικό στη σφαίρα των ιδεών. Έχει υλική και ταξική υπόσταση, εκφράζεται έμπρακτα και δεν εξαργυρώνεται. Η συνδικαλιστική ηγεσία για να ξεμπερδεύει, έχει ανακαλύψει τη φάμπρικα των ψηφισμάτων και από πράξεις τίποτα. Μέσω των επιτροπών αγώνα λοιπόν βρισκόμαστε με άλλους εργαζόμενους, προγραμματίζουμε κοινές δράσεις, στηρίζουμε και στηριζόμαστε οικονομικά στους αγώνες.

•  Οι πορείες διαμαρτυρίας, οι απεργίες, η διεκδίκηση οικονομικών κεκτημένων είναι οι σίγουροι τρόποι αντίδρασης, τους οποίους οι εξουσία με τους μηχανισμούς που διαθέτει, τους παίζει στα δάκτυλα. Σε εμάς μένει να βάλουμε σε κίνηση διαφορετικούς.

ΑΠΕΡΓΙΑ

Το πραγματικό περιεχόμενό της είναι η παρεμπόδιση της λειτουργίας της επιχείρησης ή της δημόσιας υπηρεσίας με το να βρίσκονται οι απεργοί στο χώρο εργασίας. Η απεργία κρίνεται στο δρόμο με δράσεις, και ΜΟΝΟ εκεί. Καμία δεν έφερε αποτέλεσμα σημειώνοντας απλώς και μόνο υψηλά ποσοστά συμμετοχής.

Την ημέρα της απεργίας δεν έχει ουσιαστικά καμία αξία αν θα δηλώσουμε ή όχι απεργοί, αλλά αντίθετα έχει αξία να εμποδίσουμε τη λειτουργία της επιχείρησης ή της δημόσιας υπηρεσίας. Όποιος την ημέρα της απεργίας μένει στο σπίτι του και δε συμμετέχει σε απεργιακές δράσεις και διαδηλώσεις είναι ίσως προτιμότερο να δηλώσει «ασθενής» παρά «απεργός». Ας δηλώσει ασθενής και ας προσφέρει το ημερομίσθιο στον αγώνα κάποιων άλλων εργαζομένων ή στο απεργιακό ταμείο του συνδικάτου του. Δεν έχει αξία να μένουμε στο σπίτι μας και «να δηλώνουμε απεργοί για να δείξουμε την αντίθεσή μας στην κυβερνητική πολιτική», γιατί η κυβέρνηση δεν επηρεάζεται καθόλου από τις δηλώσεις μας, όσο μαζικές και αν είναι. Αντίθετα έχει σημασία να σαμποτάρουμε και να εμποδίσουμε τη λειτουργία κάθε επιχείρησης, υπηρεσίας και κάθε θεσμού του αστικού κράτους. Έχουν καταφέρει να στρεβλώσουν το νόημα της απεργίας και οι απεργοί να φαντάζουμε κάτι σαν πρωτοχριστιανοί που πρέπει να αυτοτιμωρούμαστε έως να μας λυπηθούν. Η δήλωση ότι απεργούμε, η οποία όμως δε συνοδεύεται από δράση με στόχο την παρεμπόδιση της λειτουργίας του σχολείου, είναι μάλλον χαμένο ημερομίσθιο.

 ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ

Θεωρούμε άμεση και επιτακτική την ανάγκη για άμεση συμμετοχή όλων των εργαζομένων στη δράση και στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων. Μόνο οι αυτοοργανωμένοι αγώνες δασκάλων και καθηγητών, θα καταφέρουν να καταργήσουν αυτό το ιεραρχικό μοντέλο οργάνωσης, να διώξουν αυτή την “αρχαία σκουριά” που δε λέει να φύγει από πάνω μας από την εποχή των πυραμίδων! Είναι απαραίτητη η δημιουργία μόνιμων επιτροπών αγώνα που θα συζητούν και θα αποφασίζουν όλες τις μορφές δράσης ενάντια στα σχέδια οποιασδήποτε κυβέρνησης και οποιασδήποτε μεταρρύθμισης.

Οι επιτροπές αγώνα θα λειτουργούν με εθελοντική συμμετοχή των συναδέλφων, στη βάση των αρχών της άμεσης δημοκρατίας, έξω, πέρα και ενάντια σε οποιαδήποτε ιεραρχική λογική. Οι επιτροπές δεν πρέπει να ασχολούνται μονομερώς μόνο με εργασιακά ζητήματα και προετοιμασία διεκδικητικού πλαισίου ή απεργιακών κινητοποιήσεων, αλλά και με εκπαιδευτικά και παιδαγωγικά ζητήματα, και κυρίως την κριτική στη δομή, στο περιεχόμενο και την ιδεολογία της παρεχόμενης από το κράτος εκπ/σης.

ΑΠΕΡΓΙΑΚΑ ΤΑΜΕΙΑ

Η επίθεση που δεχόμαστε απαντιέται μόνο με αντεπίθεση. Θα εμπλακούμε θέλουμε δε θέλουμε σε αγώνα πολύμορφο και απαιτητικό, ο οποίος δε νοείται χωρίς την ύπαρξη ταμείου αλληλεγγύης. Λειτουργία λοιπόν ταμείων τα οποία θα λειτουργούν κάτω από τον πλήρη έλεγχο των γεν.συνελεύσεων και όχι των δσ. Με αποφάσεις των γενικών συνελεύσεων, στα απεργιακά ταμεία να περάσουν όλα τα χρήματα των ταμείων των ελμε και των διδασκαλικών συλλόγων, καθώς και οι ετήσιες συνδρομές των συναδέλφων προς την ολμε ή τη δοε. Ας σταματήσουν επιτέλους τα συνέδρια σε πολυτελή ξενοδοχεία (να γίνονται σε σχολεία στο φυσικό χώρο των δασκάλων). Ας σταματήσουν τα ταξίδια των συνδικαλιστών στο εξωτερικό

ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ – ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗ

Έχει να κάνει και με τη δική μας ενημέρωση αλλά και την ενημέρωση της κοινωνίας πέρα και ενάντια στους κρατικούς και εργοδοτικούς διαύλους. Οι επιτροπές αγώνα και οι σύλλογοι πρέπει να αναλάβουν αυτό το πολύ σημαντικό κομμάτι. Η κυρίαρχη προπαγάνδα και ο φασισμός έχουν καταφέρει να συκοφαντούν έναν – έναν κλάδο ξεχωριστά, με τα γνωστά αποτελέσματα.
Αναγνωρίζουμε ότι ο μόνος δρόμος είναι η κλιμάκωση και η ένταση όλων των πρωτότυπων μορφών αγώνα που έχουν αναδυθεί, αλλά και ο επαναπροσδιορισμός της απεργίας, της συνέλευσης, της συγκέντρωσης, της εργατικής δράσης, σε κατευθύνσεις επικίνδυνες για το κράτος και το κεφάλαιο.

σεπτέμβρης 2012

Πρωτοβουλία εκπαιδευτικών βάσης