Καλά…εμείς μετράμε από την προηγούμενη βδομάδα πόσα υποσιτισμένα παιδιά υπάρχουν σε κάθε τάξη.
“Ασπίδα προστασίας” κοκορεύονται δήμαρχοι και υπουργείο Παιδειας.
Πριν δυο χρόνια θα ήταν επιστημονική φαντασία να μιλάμε για παιδί που “πίνει γάλα, μόνο όταν η μαμά φέρνει στο σπίτι”.
Δεν υπάρχουν κόκκινες γραμμές;
‘Καταγραφή παιδιών που πεινάνε’
Πώς αυτό είναι “ανεκτό”;
Πώς και δεν είμαστε όλοι στο δρόμο..έστω οι δάσκαλοι που τα βλέπουμε αυτά τα παιδιά…πώς δεν είμαστε στο δρόμο μόνο για αυτό; Χωρίς άλλη απαίτηση, ούτε για το γελοίο μισθό μας, ούτε για την ανύπαρκτη ασφάλιση, ούτε για απολύσεις και αξιολογήσεις..
“Μόνο” γιατί πεινάνε τα παιδιά μας.
Πρέπει να αποφασίσουμε αν είμαστε – μόνο – μισθωτοί ή αν είμαστε πρώτ’απ’όλα δάσκαλοι.
Ο συντεχνιακός και κλαδικός συνδικαλισμός πρέπει να πεθάνει.
Η δική μας δουλειά είναι να μεγαλώνουμε παιδιά.
Το όριο της κακοποίησης από το ληστρικό κράτος πέρασε στα άδεια στομάχια.
Τι περιμένουμε ακριβώς;
[σχολιο]