Οι  εργολαβοι  εκοψαν  το  ρευμα  2  οικογενειών  μαθητων μας… Οι 2 μαθητες αυτοί πηγαινουν στην ΕΠΑΣ Περαματος… Δεν  προκειται  για το  χαρατσι…..Το  ρευμα κοπηκε  επειδή οι οικογένειες  τους δεν  μπορουσαν να πληρωσουν τον απλο λογαριασμό του  ρευματος (οχι το χαρατσι)…  Προκειται δηλαδή για ακραια περπτωση  φτωχειας….   Ο συντονισμος  δρασης  εκπαιδευτικών ( Παρεμβασεις- Αγ. Κινησεις- Αγ. Συνεργασία- Ανενταχτοι ) καλεί  σε  κινητοποιηση  τους  εκπαιδευτικούς  του  Πειραια  την  Πέμπτη  22/12/11  ωρα 1μμ στη  ΔΕΗ  των  Καμινιων  για  να  πιεσουμε  να  επανασυνδεθεί   το  ρευμα….  Η  κινητοποιηση  ξεκινησε  απο τους εκπαιδευτικούς της  ΕΠΑΣ Περαματος….  Οποιος  μπορεί  ας  ελθει  στη  ΔΕΗ  την Πέμπτη….

 το καλεσμα του συντονισμου δρασης

Στο πλαίσιο της σχετικής απόφασης (613/14-12-2011, «ανοιχτή επιστολή – Κανένα σπίτι μαθητή μας χωρίς ρεύμα! Πρωινή δωρεάν σίτιση στα σχολεία σε όλους τους μαθητές») της γενικής συνέλευσης ΕΛΜΕ, καλούμε τους συναδέλφους σε κινητοποίηση στη ΔΕΗ Καμινίων, για να απαιτήσουμε την άμεση επανασύνδεση του ρεύματος στα σπίτια δύο μαθητών μας από την ΕΠΑΣ Περάματος.

Σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες πρέπει να δυναμώσει η αγωνιστική αλληλεγγύη ΟΛΩΝ ΜΑΣ! Κανένας μόνος του!

Να μην επιτρέψουμε τη διακοπή του ρεύματος σε κανένα σπίτι μαθητή, σε κανένα σπίτι εργατικής οικογένειας, σε κανένα σπίτι οικογένειας ανέργου!

• Ολοι την Πέμπτη 22/12 στη ΔΕΗ Καμινίων, στις 1 μμ (Αγ.Ελευθερίου 114)

               Η  απεργία  της 1^ης  Δεκέμβρη  2011 όχι μόνο δε συνέβαλε στην ανάπτυξη του κινήματος αλλά αντίθετα  την έβλαψε. Μεταξύ αυτών που “δήλωσαν απεργοί” την ημέρα αυτή,  μάλλον υπάρχουν  αρκετοί  που  έμειναν με  ένα  πικρό αίσθημα.   Εχασαν ενα ημερομισθιο, το οποιο δεν πηγε στον αγωνα (π.χ. δεν το πρόσφεραν στους απεργούς  χαλυβουργούς) χωρίς  κανένα αποτελεσμα.   Παρά την απωλεια  του ημερομίσθιου το σχολείο  τους  λειτούργησε.

Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις  επιμένουν ότι την ημερα της απεργίας πρεπει να δηλώνουμε απεργοί και να χάνουμε ημερομίσθια, γιατί πρέπει να φανεί  η αντίθεσή μας στην κυβερνητική πολιτική. Καλούν ακομα και τους αδειούχους (πχ. ασθενείς) εργαζόμενους να δηλωσουν “απεργοι” για να εχουμε «υψηλά ποσοστά συμμετοχής στην απεργία και ετσι να φανεί καθαρά η καταδικη της κυβερνητικής πολιτικής». Αφαιρούν όμως έτσι απο την απεργία το πραγματικό της περιεχομενο.

Λεγοντας “απεργια” οι συνδικαλιστικές παρατάξεις δεν εννοούν  παρεμπόδιση της λειτουργίας  της  επιχείρησης ή της δημόσιας υπηρεσίας, αλλά   καταδίκη  της  κυβερνητικής πολιτικής.  Η  άποψη  αυτή  ουσιαστικά μετατρέπει τις απεργίες σε άσφαιρες  διαμαρτυρίες.

Την ημέρα της απεργίας δεν έχει ουσιαστικά καμία αξία αν θα δηλώσουμε ή οχι απεργοί, αλλά  αντιθετα εχει αξία να εμποδίσουμε τη λειτουργία της επιχείρησης ή της δημοσιας υπηρεσίας. Όποιος  την ημερα της απεργίας  μενει  στο σπίτι του και δε συμμετέχει σε απεργιακές δράσεις και διαδηλώσεις είναι  ίσως προτιμότερο να δηλώσει « ασθενής»  παρά «απεργός».  Ας δηλώσει ασθενής και ας προσφέρει  το ημερομίσθιο   στον αγώνα καποιων άλλων εργαζομένων  ή στο απεργιακό ταμείο του συνδικάτου του. Κάθε δήλωση οτι  απεργούμε,  η οποια όμως  δε συνοδεύεται απο  δράση  με στοχο την  παρεμπόδιση της λειτουργίας του σχολείου,  είναι μάλλον χαμένο ημερομίσθιο…

Γιατί  όμως η ηγεσία  της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ  απέφυγε  να κηρύξει  συνέχιση της απεργιας στις 19-20 Οκτωβρη (τοτε υπηρχε ενα ανερχομενο και πολυ μαζικό κινημα)  και  καθήλωσε τα πάντα για 40 ημερες;   Και αφού καθηλωσε τα παντα για 40 ημέρες μετά   γιατί επέλεξε την  1^η  Δεκεμβρη;;  Γιατί μια 24ωρη απεργία  σε ασχετη ημερομηνία;;

H επιλογή της ημερας (1/12/11) πρεπει να μας κανει  ιδιαιτερα καχυποπτους, γιατί “φροντιζει” να εχει απόσταση ασφαλειας απο την 6η Δεκεμβρη. Αν ήθελαν να φουντώσει το κίνημα θα επέλεγαν ως ημερα 24ωρης πανεργατικής απεργιας την 7η Δεκεμβρη, ετσι ωστε να γινει ουσιαστικά διημερη κινητοποιηση νεολαιας – εργαζομενων. Αλλωστε  οι ημερες  συζήτησης και ψηφισης του προϋπολογισμού ήταν 6-8 Δεκέμβρη.  Με τους όρους  λοιπόν  που κηρύχτηκε και έγινε αυτή  η απεργία  μαλλον  αποδείχτηκε  μια ύπουλα μεθοδευμένη πραξη της συνδικαλιστικής ηγεσίας που ωφέλησε την κυβέρνηση Παπαδήμου, παρά μία πραξη αντίστασης  που  ειχε στοχο να  χτυπήσει την κυβερνηση….

Μπροστα λοιπόν στη θλιβερή πραγματικοτητα της απόφασης   για μία ασφαιρη 24ωρη απεργια την 1η Δεκεμβρη και δεδομενου οτι οι τοπικες ΕΛΜΕ και δασκαλικοι συλλογοι δεν καλεσαν  καμία συνέλευση μάχης για να οργανωθεί η περιφρούρηση της απεργίας εγκαταλείποντας τον κάθε εκπαιδευτικό την Πεμπτη το πρωι στη μοναξιά του, μαλλον  επρεπε  να κρατησουμε μια αντιφατική σταση ως εξης:  Την ημερα αυτη  ο στόχος μας έπρεπε  να είναι  η οσο γινεται μεγαλυτερη αναστατωση και παρεμποδιση στη λειτουργία των επιχειρήσεων αλλά και των δημόσιων υπηρεσιών με όσο γίνεται λιγότερο κόστος για τους εργαζόμενους…

Αυτό  για τους εκπαιδευτικούς σημαίνει:

• Πρωτα-πρώτα όσοι έχουμε αποφασίσει να απεργήσουμε ερχόμαστε πρωι-πρωι στο σχολείο μας για να επηρεάσουμε όσο μπορουμε περισσότερο τα πραγματα, εξοπλισμένοι με προκηρύξεις, αφίσες και ίσως πανό.   Απεργία δε σημαίνει οτι μένουμε στο σπίτι μας.
• Οπου μπορούμε κλείνουμε τα σχολεία με πρωινή απεργιακή φρουρά, στην οποια συμμετέχουν και αλληλέγγυοι ( συνταξιουχοι, συγγενικά προσωπα των εργαζομενων…)  και καλουμε τους εκπαιδευτικους του σχολειου να στηριξουν τον αποκλεισμό, αλλά να μη δηλωσουν απεργοί για να μη γινει κράτηση στο μισθό τους.
• Αν οι μαθητές μας εχουν αποφασίσει να κάνουν αποχή  και πορεία, τοτε ερχόμαστε πρωι-πρωι στην εισοδο του σχολειου μας με πανο και ισως  ντουντούκα,  δηλώνουμε απεργοι, καλουμε ολους τους συνάδελφους να δηλωσουν απεργοί και συμμετέχουμε χωρις καμια επιφυλαξη στη μαθητικη πορεία.  Εχει  ιδιαίτερα  μεγάλη  σημασία να είμαστε ως απεργοι πρωι-πρωι στο σχολειο μας και να στηριξουμε τους μαθητές μας, αν θέλουν να κάνουν πορεία.
• Στα δημοτικά και τα νηπιαγωγεία, αν μπορούμε να συμφωνήσουμε με το σύλλογο γονέων, καλουμε τους γονεις να ελθουν το πρωι της  24ωρης απεργίας  στο σχολειο και να κανουμε ολοι μαζί ( μαθητες-δασκαλοι- γονεις ) τοπικη διαδηλωση.
• Αν δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα απο ολα αυτά, τότε επιστρατεύουμε τον “αθεμιτο τροπο”, να δηλωσουμε ασθένεια την ημερα της απεργιας ή κατι παρόμοιο, ετσι ωστε να  συμβάλλουμε  στην παρεμπόδιση  της λειτουργιας  του σχολειου, χωρις ομως να υποστούμε περικοπή μισθού.

Γενικά η στάση μας την ημέρα μιας σποραδικής 24ωρης απεργίας  αμφίβολης αποτελεσματικότητας  μαλλον πρεπει να ειναι :  «ΟΥΤΕ ΑΣΚΟΠΑ ΧΑΜΕΝΑ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΑ – ΟΥΤΕ ΜΑΘΗΜΑ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ». Οι εργαζόμενοι σε καθε επιχείρηση και καθε δημόσια υπηρεσία γνωρίζουν καλύτερα απο τον καθένα πως μπορουν με «θεμιτούς και αθέμιτους τρόπους» να εμποδίσουν τη λειτουργία της επιχείρησης ή της υπηρεσίας. Ας  επιλέξουν λοιπόν τον τρόπο με τον οποίο θα καταφέρουν να εμποδίσουν τη λειτουργία της υπηρεσίας με το μικρότερο δυνατό κόστος….

Πρωτοβουλία για συνελεύσεις βάσης στην εκπαίδευση

Δεκεμβρης    2011                                                       http://ekpaideysi.espivblogs.net

… οι σύντροφοι του Σωτήρη Πέτρουλα στις διαδηλώσεις του  ’65
… οι 350 στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του ’73
… στις άγριες εργοστασιακές απεργίες της μεταπολίτευσης
… οι διαδηλωτές της πορείας στις 17 Νοέμβρη του ’80, στην οποία     θρηνήσαμε τη Σταματίνα Κανελλοπούλου και τον Ιάκωβο Κουμή
… μαζί με το Μιχάλη Καλτεζά το ’85
… στις καταλήψεις-διαδηλώσεις για τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα το Γενάρη του ’91
… οι 500 συλληφθέντες στο Πολυτεχνείο το ’95
… κουκουλοφόροι στην εξέγερση του 2008
… κουκουλοφόροι στην απεργία της 20ης Οκτώβρη 2011

  Αποτιμώντας λοιπόν τη 48ωρη απεργία 19-20 Οκτώβρη, δεν “ξαφνιαστήκαμε”, ούτε “σοκαριστήκαμε” από τη στάση του ΚΚΕ. Φυσικά, δε θα τη χαρακτηρίσουμε “αισχρή” και “προδοσία” ή “σφάλμα” και“απαράδεκτη”.
Η στάση του αυτή (παρά τις διαφορές των κάθε φορά πολιτικών και κοινωνικών περιστάσεων) είναι διαχρονική, και έχει να κάνει με τη σταλινική οριοθέτηση των «εχθρών του κόμματος», που βαφτίζονται και «εχθροί του λαού». Ο μηχανισμός του κόμματος δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι ένα κίνημα ή κάποια αυθόρμητη κίνηση γνήσια συγκρουσιακή θα γεννηθεί εκτός των ορίων του. Κάθε τι που παραπέμπει στη ρήξη οφείλει να αποδοθεί στους κρατικούς μηχανισμούς.
Την τέχνη της πρακτορολογίας τη χρησιμοποιεί με μεγάλη άνεση και το μεγαλύτερο τμήμα της αριστεράς.
Στο πέρασμά τους από το παλαιό ΚΚΕ έχασαν πολλά, αλλά όχι και την τέχνη της πρακτορολογίας. Μια τέχνη την οποία διατήρησαν με σκοπό να προβάλουν το χώρο τους ως μοναδική “έγκυρη” και “καταδιωγμένη απ’ όλους” επαναστατική φωνή.
Απέναντι στο ορμητικό ποτάμι του κοινωνικού-ταξικού κινήματος, που μέσω του αδιαμεσολάβητου αγώνα μπορεί να ανατρέψει τα πάντα, το ΚΚΕ επέλεξε το ρόλο του κυματοθραύστη για μια ακόμη φορά.
Λειτουργώντας ως ανεπίσημος, εσωτερικός, κατασταλτικός μηχανισμός το ΚΚΕ, με όχημα το ΠΑΜΕ, επιχείρησε να επιβάλλει την ηγεμονία του στους δρόμους, να προκαθορίσει την έκταση και το περιεχόμενο των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων φέρνοντάς τες στα μέτρα του.
Η επιλογή της συγκρότησης αλυσίδων από τα ΚΝΑΤ, στραμμένες προς την υπόλοιπη διαδήλωση, υποκαθιστώντας τα ΜΑΤ και προστατεύοντας τη Βουλή, ήταν μια επιλογή εχθρική απέναντι στον κόσμο που αντιστέκεται στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται και αγωνίζεται ενάντια στην εξαθλίωση της ζωής του.
Ευθύνη του μηχανισμού του ΚΚΕ ήταν και η σύγκρουση που ακολούθησε, καθώς ανέλαβε την περιφρούρηση –και όχι την περικύκλωση- του κοινοβουλίου απέναντι σε μια κοινωνία που υποφέρει από τους νόμους και τα διατάγματα που ψηφίζονται εκεί.
Τι απέδειξε τελικά το ΚΚΕ με τη στάση του τη 2η μέρα;
Πρώτον, τον αντεπαναστατικό του ρόλο μέσα στα κινήματα. Επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το ρόλο του μέσα στην ιστορία: από την εποχή της νομιμοποίησής του, αποτελούσε και αποτελεί το ανάχωμα μεταξύ εργατικών – κοινωνικών αγώνων, εργοδοσίας και κράτους. Άλλωστε το σύνθημα που ακουγόταν ήταν «εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, αυτοί θα σε προδώσουν στη Βάρκιζα και πάλι»!
Δεύτερον, έθεσαν σε κίνδυνο εκατοντάδες ανθρώπους. Πολλοί προσπαθώντας να γλιτώσουν από την κατασταλτική μανία των  ΚΝΑΤ, πήδησαν μόνοι τους από το δρόμο μέσα στην πλατεία Συντάγματος. Ήταν τυχεροί, γιατί κάποιους άλλους τους πέταξαν επιφανή στελέχη του ΚΚΕ!
Τραγικό γεγονός ο θάνατος του εργάτη συνδικαλιστή Δημήτρη Κοτζαρίδη. Ως απόδοση τιμής στη μνήμη του οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι ο θάνατός του είναι κρατική δολοφονία, δε σχετίζεται με τις συγκρούσεις, αλλά με την εισπνοή των χημικών της αστυνομίας.
Η καπηλεία του θανάτου του από το ΚΚΕ είναι πραγματικά εκπληκτική: έχεις νεκρό στις γραμμές σου και αρχικά προσπαθείς να υποβαθμίσεις το θέμα, ενώ μετά απαλλάσσεις εντελώς την Αστυνομία, πριν ακόμη ολοκληρωθούν όχι μόνο οι τοξικολογικές εξετάσεις, αλλά ακόμη και η νεκροτομή.
Δολοφονική ήταν επίσης και η απόφαση του κράτους και της ΕΛ.ΑΣ. να κρατήσει και τις 2 μέρες της απεργίας κλειστούς τους σταθμούς του μετρό σε Σύνταγμα και Ευαγγελισμό, εμποδίζοντας έτσι την άμεση μεταφορά τραυματισμένων διαδηλωτών στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού, καθώς και την αδυναμία στέγασης του ιατρείου του Συντάγματος, όπως αυτά λειτούργησαν και στη 48ωρη απεργία στις 28-29 Ιουνίου.
Την προηγούμενη μέρα, την Τετάρτη 19/10:
Οι διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα ήταν απίστευτα μεγάλες. Η μεγάλη συμμετοχή στην απεργία, αλλά και στις πορείες, μπορεί να αναδείξει τη δυναμική της κοινωνίας που μπορεί να αντισταθεί και να αγωνιστεί ενάντια στην επίθεση που δέχεται.
Ενώ δεν υπήρχε το ΠΑΜΕ  για να περιορίζει με τις αλυσίδες της περιφρούρησης τη δυναμική του κινήματος, οι  προλετάριοι που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις  αυτές, δεν προχώρησαν σε κάποια μαζικών διαστάσεων επίθεση ενάντια στους αστικούς θεσμούς.
Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά η αλήθεια είναι ότι μόνο κάποιοι ταξιτζήδες, λίγοι εργαζόμενοι της ΠΟΕ-ΟΤΑ και μερικές εκατοντάδες, το πολύ 1-2 χιλιάδες,  νεαροί προλετάριοι με πέτρες και μολότωφ (και μια γιαγιά) δοκίμασαν να συγκρουστούν με τις δυνάμεις καταστολής. Η μεγάλη μάζα των διαδηλωτών μέσα σε 2 ώρες αποχώρησε από το Σύνταγμα.
Το χιλιοειπωμένο σύνθημα “Μια νύχτα μαγική σαν την Αργεντινή…. ” δεν ανταποκρίνεται στη δυναμική των διαδηλώσεων  της 19ης Οκτώβρη 2011.
Είναι φανερό όμως, πως ακόμη δεν μπορεί να δημιουργηθεί ένα εξεγερτικό κίνημα ανατροπής, το οποίο να τολμήσει να  μπει στη βουλή ή να ρίξει την κυβέρνηση. Δυστυχώς το όποιο κίνημα υπάρχει, είναι αυτοπεριορισμένο μέσα στα πλαίσια της ειρηνικής διαμαρτυρίας, η οποία (μάλλον) σέβεται τα όρια που θέτει η αστική νομιμότητα και οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους. Είναι φανερή η έλλειψη οργάνωσης από τα κάτω που θα οδηγήσει στην ισχυροποίηση των κινημάτων.
Συμπεράσματα:
Οι κομματικές ηγεσίες από το Σύριζα και την Ανταρσύα,  μέχρι τη συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών οργανώσεων, οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές και –δυστυχώς- σύλλογοι εκπ/κων,  έσπευσαν να συνταχθούν πίσω από το ΚΚΕ και να κατασυκοφαντήσουν τους αναρχικούς και όσους διαδηλωτές στάθηκαν απέναντι του, προσβλέποντας στη δημιουργία ενός νέου ενδοσυστημικού πόλου εξουσίας.
Οι ψοφοδεείς οπορτουνιστές συκοφάντησαν με ευκολία τους αγωνιζόμενους που συγκρούστηκαν με τα ΚΝΑΤ και τις δυνάμεις των ΜΑΤ στη συνέχεια. Μια στάση που φανερώνει το φόβο τους μπροστά στο διογκούμενο ρεύμα της συνολικής αμφισβήτησης του οικονομικού και πολιτικού συστήματος που κερδίζει διαρκώς έδαφος κοινωνικά, μπροστά στις εκατοντάδες των αγωνιστών που δεν μπορούν να ελέγξουν και να χειραγωγήσουν και αντιπροσωπεύουν προοπτικά το μεγαλύτερο κίνδυνο για το σύστημα και τους στυλοβάτες του.
Από την άλλη βέβαια, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η 48ωρη απεργία, οι καταλήψεις υπουργείων, δημαρχείων, υπηρεσιών, το βραχυκύκλωμα του κρατικού μηχανισμού για 2 εβδομάδες, οι οριακές διαμαρτυρίες σε όλες τις πόλεις κατά τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, δείχνουν την ευρηματικότητα και το πείσμα των αντιστάσεων.
Ίσως μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι εργαζόμενοι με αυτές τους τις ενέργειες, παραβιάζουν τα όρια της αστικής νομιμότητας και αυτό είναι πολύ σημαντικό και θετικό βήμα. Αλλά φαίνεται ότι προς το παρόν διστάζουν να κάνουν το ίδιο και στο δρόμο.
Οι νεαροί προλετάριοι με τις πέτρες και τις μολοτωφ που τολμούν να αμφισβητούν στο δρόμο αυτά τα όρια, δεν αλλάζουν τη συνολική εικόνα των μαζικών διαδηλώσεων της 19ης Οκτώβρη και κατ’ επέκταση και της 20ης Οκτώβρη… προς το παρόν…
Όλο αυτό το διάστημα έχουν αναδυθεί μια σειρά από κοινωνικά εγχειρήματα τα οποία φαίνεται ότι δίνουν ανάσες αξιοπρέπειας, αλλά και υλικά οφέλη στους ανέργους, εργαζόμενους, συνταξιούχους. Εγχειρήματα άρνησης πληρωμών, αυτοοργάνωσης γειτονιών, αλληλοβοήθειας και εργατικής αλληλεγγύης, τα οποία ξεπερνούν και αμφισβητούν έμπρακτα την κομματική και συνδικαλιστική καθοδήγηση.
Εγχειρήματα και αντιστάσεις που σαφώς επηρεάζουν τις κεντρικές πολιτικές εξελίξεις, παρά τη στήριξη που έχει ο κοινοβουλευτισμός από το σύνολο του πολιτικού κόσμου.
Η μόνη διέξοδος για όλους εμάς που θέλουμε να αρνηθούμε την υποταγή της κοινωνίας στους βίαιους μετασχηματισμούς που μας επιφυλάσσουν οι κυβερνήσεις, που θέλουμε να αρνηθούμε το μεσοπρόθεσμο, το μνημόνιο, το πολυνομοσχέδιο, τις συμφωνίες με την τρόικα και οτιδήποτε υπονομεύει τη ζωή μας και καταργεί τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματά μας, είναι ο αυτοοργανωμένος αγώνας, τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, η ενότητα των προλετάριων (εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων, φοιτητών, μαθητών) στην πράξη και όχι στον κομματικά και ιεραρχικά οργανωμένο συνδικαλισμό, που σκοπό έχει τη χειραγώγηση των αγώνων και των εργαζομένων.
Άρνηση στα ανούσια διλήμματα, αντίσταση στην επίθεση του κεφαλαίου, ανυπακοή στις παράλογες απαιτήσεις τους και αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη σε όσους διώκονται στις διαδρομές του φόβου, της ανέχειας και της υποτέλειας που μας πλασάρουν ως μοναδική συνένοχη λύση τους.

  Δεν αναγνωρίζουμε και δεν πληρώνουμε κανένα χρέος τους

Πανεκπαιδευτικό κίνημα με κοινές πορείες μαθητών-φοιτητών-εκπαιδευτικών-εργαζομένων ανέργων-συνταξιούχων-συνελεύσεις γειτονιών

 Γενική απεργία διάρκειας τώρα

Πρωτοβουλία για συνελεύσεις βάσης στην εκπαίδευση,  Νοέμβρης 2011

Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν να γίνουν η σπίθα που θα κάψει τον κάμπο της κοινωνικής ερήμου και της παθητικότητας, γιατί αποτελούν το ορμητικό ποτάμι της κοινωνικής αντίστασης και εξέγερσης που είναι αδιανόητη για κάθε λογική εξουσίας και “καθωσπρέπει” αγωνιστική συμπεριφορά.

Η βδομάδα που έρχεται είναι ιδιαίτερα κρίσιμη για το Πασοκικό κράτος και τις κατοχικές δυνάμεις του Δ.Ν.Τ. και της Ε.Ε. Θα επιδιώξουν με κάθε τρόπο την παραπέρα εξαθλίωση του πληθυσμού και τη λεηλασία του ανθρώπινου δυναμικού και του κοινωνικού πλούτου.

 Οι νέοι γερμανοτσολιάδες θέλουν να παραδώσουν ότι απόμεινε όρθιο στην παιδεία,στην υγεία και σε κάθε άλλο τομέα της κοινωνικής ζωής, εκτελώντας τους εργαζόμενους. Μας θέλουν εργαζόμενους χωρίς μισθό και δικαιώματα, πειθήνιους και υποταγμένους σε μια καθημερινότητα χωρίς τους βασικούς όρους διαβίωσης.

 Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, σπλάχνο από τα σπλάχνα της κοινωνικής αδικίας και καταπίεσης, πιεζόμενη από τη διαρκώς αυξανόμενη οργή και αγανάκτηση του κόσμου, αποφασίζει με τη 48ωρη απεργία της 19 και 20 Οκτώβρη να σώσει ότι απέμεινε από τα προσχήματα: “ο κόσμος δεν συμμετέχει στις απεργίες, δεν κατεβαίνει στο δρόμο”, κτλ. Στο παζλ της κοινωνικής χρεωκοπίας, οι θύτες και τα θύματα “όλοι μαζί”.

 Καμιά εμπιστοσύνη δεν μπορεί να υπάρχει από τους αγωνιζόμενους, εργαζόμενους, εκπαιδευτικούς, συνταξιούχους, άνεργους, δημοτικούς υπαλλήλους και κάθε κοινωνική ομάδα που συνθλίβεται, στις μανούβρες και τις εξαγγελίες των μηχανισμών επιβολής και χειραγώγησης.

 Οι “κανονισμένες” απεργίες μπορούν να γίνουν ο τάφος των νεκροθαφτών της κοινωνίας, της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας – ντόπιας και ξένης , μόνο αν ο κόσμος νιώσει την πραγματική του δύναμη, ξεπεράσει την πεπατημένη των απεργιών – σούπα και του περιπάτου στο κέντρο της Αθήνας με τις σημαιούλες, με τον περισσότερο κόσμο στο σπίτι του ή ακόμα χειρότερα στην εργασία του.

 Να οργανωθούμε ενάντια σε κάθε γραφειοκρατία με απεργιακές επιτροπές και συνελεύσεις βάσης σε κάθε σχολείο, σε κάθε χώρο εργασίας,σε κάθε γειτονιά.

 Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι μπορούν να γίνουν η σπίθα που θα κάψει τον κάμπο της κοινωνικής ερήμου και της παθητικότητας, γιατί αποτελούν το ορμητικό ποτάμι της κοινωνικής αντίστασης και εξέγερσης που είναι αδιανόητη για κάθε λογική εξουσίας και “καθωσπρέπει” αγωνιστική συμπεριφορά.

• Να παρθούν πίσω όλα τα μέτρα των δύο τελευταίων χρόνων και να μην περάσει κανένα νέο στην παιδεία και παντού.

• Μαθητές, φοιτητές, δάσκαλοι, καθηγητές έχουμε τα ίδια συμφέροντα.

• Αρνούμαστε οργανωμένα να πληρώσουμε φόρους, χαράτσια, δάνεια. Μας ανήκουν τα πάντα. Δεν τους χρωστάμε τίποτα. Δε θα τους αφήσουμε να λεηλατήσουν άλλο τη ζωή μας.

• Να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας.

• Καθολική συμμετοχή σε απεργίες διαρκείας και μάχης σε κάθε χώρο δουλειάς, για το αυτονόητο: αξιοπρέπεια, αντίσταση, ανυπακοή, αλληλεγγύη.

• Ή εμείς ή αυτοί!

 Πρωτοβουλία για συνελεύσεις βάσης στην εκπαίδευση         17/10/2011

Το επόμενο ραντεβού της Πρωτοβουλίας είναι την Παρασκευή 21/10/2011 στις 19:00, στα γραφεία της ΟΛΜΕ.

Συνελεύσεις μάχης στην εκπαίδευση   (πρωτοβάθμια-δευτεροβάθμια )

   Πώς θα οργανώσουμε με επιτυχία τις επόμενες απεργιακές κινητοποιήσεις;  Ενώ οι εργαζόμενοι και οι συνταξιουχοι του δημοσίου δέχονται άγρια επίθεση στο μισθό  και στη σύνταξη, οι απεργιακές κινητοποιήσεις στο δημόσιο επαναλαμβάνονται με τον ίδιο αδιέξοδο τρόπο. Ενώ ο μισθός μειώνεται σημαντικά, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες καλούν κάθε ημέρα της απεργίας να χάνουμε ένα ακόμα ημερομίσθιο. Μήπως βρισκόμαστε σε μία  κρίσιμη στιγμή;  Μήπως  πρέπει να αλλάξουμε  τον τρόπο που πραγματοποιούμε την απεργια; Μήπως μπορούμε να κλείσουμε τα σχολεία χωρίς  να θυσιάσουμε ημερομίσθια;

Μία σύγκριση

Τι έγινε την Πέμπτη 22/9/11 στην εκπαίδευση και τι έγινε στις αστικές  συγκοινωνίες; Πόσα σχολεία έκλεισαν

λόγω της  απεργίας των  εκπαιδευτικών;  Η  απάντηση είναι απογοητευτική: ελάχιστα! Την ίδια όμως ημέρα η απεργία στις  αστικές συγκοινωνίες νέκρωσε  όλο το λεκανοπέδιο Αττικής! Δεν κινήθηκε ούτε μισό μέσο μεταφοράς.  Αυτό γίνεται κατά κανόνα  τα τελευταία χρόνια. Οταν γίνεται απεργία στην εκπαιδευση, τα  σχολεία  στη μεγάλη πλειοψηφία τους λειτουργούν, ενώ όταν γίνεται απεργία σε κάποιους άλλους κλάδους (εξαρτάται απο τον κλάδο) οι λειτουργίες νεκρώνουν. Γιατί; Ποιό είναι το στοιχείο που κάνει τη διαφορά;

 Την ημέρα της απεργίας

Η απάντηση βρίσκεται στη δράση  την ημέρα  της απεργίας. Στην εκπαίδευση οι εργαζόμενοι την ημερα της  απεργίας,  εγκαταλείπονται στη  μοναξιά τους. Οι συνδικαλιστές  συμπεριφέρονται σαν να πρόκειται για ένα  σύνολο  ανθρώπων όπου ο  καθένας  μόνος  του  απαντάει  αν θα  απεργήσει ή όχι. Οι ΕΛΜΕ και οι δασκαλικοι σύλλογοι στην καλύτερη περίπτωση περιορίζουν τη δράση τους στην ενημέρωση και  ζύμωση  τις  προηγούμενες ημέρες και καλούν σε μία απεργιακή συγκέντρωση στο κέντρο της πόλης.  Οι πιο μαχητικοί και ενεργοί συνδικαλιστές της βάσης μοιράζουν προκηρύξεις, κολλάνε  αφίσσες, αναρτούν πανό, κάνουν ενημερωτικές  εξορμήσεις  στα  σχολεία, αλλά την  ημέρα της απεργίας αφήνουν τους εκπαιδευτικούς μόνους τους να αποφασίσουν αν θα απεργήσουν ή οχι. Συμπεριφέρονται σαν αγκιτάτορες-προπαγανδιστές, οι οποίοι αφού κοπιασαν για να εξηγήσουν τη μεγάλη σημασία που έχει η επιτυχία της απεργίας, περιμένουν τα αποτελέσματα. Μετράνε τα ποσοστά συμμετοχής στην απεργία όπως γίνεται  στις  δημοσκοπήσεις.  Τα ποσοστά όμως συρρικνώνονται διαρκώς και έχουν πια γίνει  μονίμως απογοητευτικά. Καί όμως, συνεχίζουν απτόητοι να επαναλαμβάνουν την ίδια αδιέξοδη δράση.

Αντίσταση-οργάνωση-αλληλεγγύη

Στις αστικές συγκοινωνίες όμως,  την ημέρα της απεργίας οι απεργοί αποκλείουν τις εισόδους  των  αμαξοστάσιων. Στα λιμάνια,  ομάδες περιφρούρησης ναυτεργατών και αλληλέγγυων  αποκλείουν τους καταπέλτες των πλοίων. Στα μεγάλα καταστήματα και σε πολλές ιδιωτικές εταιρίες απεργιακές επιτροπές αποκλείουν τις  εισόδους.

Οι απεργιακές επιτροπές αποτελούνται κυρίως  από  αλληλέγγυους άλλων κλάδων και δευτερευόντως ή ελάχιστα από απεργούς.  Μερικές ημέρες πριν την ημερομηνία της απεργίας το σωματείο της επιχείρησης (πχ. Wind) απευθύνει κάλεσμα αλληλεγγύης για την περιφρούρηση της  απεργίας. Γίνεται μία ανοιχτη συνέλευση μάχης. Οι συμμετέχοντες στη συνέλευση είναι κυρίως αλληλέγγυοι και δευτερευόντως εργαζόμενοι  στην επιχείρηση. Αφού δηλωθούν οι διαθεσιμότητες, καθορίζονται οι απεργιακές επιτροπές που θα αποκλείσουν τις  εισόδους των καταστημάτων της  επιχείρησης την ημέρα της απεργίας. Ομοίως στα λιμάνια, στα πολυκαταστήματα, στις τράπεζες, στις ταχυμεταφορές,  μπροστά στις  εισόδους  των  επιχειρήσεων την ημέρα της απεργίας  παρατάσσονται φοιτητές, ανεργοι, συνταξιούχοι, εργαζόμενοι σε άλλους  κλάδους και μάλλον ελάχιστοι απεργοί.

Το σύνθημα «αντίσταση-οργάνωση–αλληλεγγύη»  υλοποιείται την ημέρα της απεργίας, μπροστά στις αποκλεισμένες εισόδους των επιχειρήσεων.

Μάχη ή ζύμωση;

   Με τον αποκλεισμό της εισόδου οι επιτροπές απεργών και αλληλέγγυων δείχνουν ότι η απεργία γίνεται με όρους  μάχης και όχι με όρους ζύμωσης.  Δεν  αφήνουν τους  εργαζόμενους  στη  μοναξιά   τους. Δεν εγκαταλείπουν τον  εργαζόμενο  μόνο του να  απαντήσει στην ερώτηση  «Τι θα κάνετε την ημερα της  απεργίας; Θα απεργήσετε;». Δεν αφήνουν την απεργία να μετατραπεί σε…μία αστική σφιγμομέτρηση που απεικονίζει στρεβλά τις διαθέσεις των εργαζομένων.  Το πλαστό δίλημμα, η  ύπουλη  ερώτηση « απεργείτε σήμερα ή  όχι;» δεν τίθεται καν. Γιατί κανένας δεν θα μπεί στην επιχείρηση για να  εργασθεί , άρα κανένας δεν πιέζεται να δηλώσει  «απεργός ή εργαζόμενος» .

Αν  οι επιτροπές περιφρούρησης δεν  αποκλείσουν την  είσοδο  των  επιχειρήσεων την  ημερα της  απεργίας , αν  δεν  εμφανισθούν ως  μία  οργανωμένη και  αποφασισμένη  δύναμη την  κρίσιμη ώρα,  τότε η επιχείρηση  θα  λειτουργήσει  κανονικά. Η συμμετοχή  στην  απεργία  θα  είναι  κατα  κανόνα μηδαμινή.

Συνελεύσεις μάχης για τον οργανωμένο αποκλεισμό της εισόδου των σχολείων

Η πρόταση για το νέο τρόπο διεξαγωγής της απεργίας είναι η εξής :

Πρώτα-πρώτα   οι ΕΛΜΕ και οι δασκαλικοι σύλλογοι κάθε περιοχής απευθύνουν ένα κοινό ανοιχτό κάλεσμα  για να γίνει μία  κοινή  συνέλευση μάχης με στόχο τον οργανωμένο αποκλεισμό των σχολείων την ημερα της  απεργίας.  Το  καλεσμα   απευθύνεται φυσικά στους διορισμένους εκπαιδευτικούς που εργάζονται στα  σχολεία  της  περιοχής. Απευθύνεται όμως επιπλέον, και μάλιστα εντονότερα, σε συνταξιούχους, σε αδιόριστους  εκπαιδευτικούς, σε φοιτητές, σε ανεργους, σε  γονείς  και  στους  εκπαιδευτικούς των κατειλημμένων σχολείων.

Στη συνέλευση μάχης   γίνεται χαρτογράφηση των  σχολείων  της  περιοχής, δηλώνονται οι διαθεσιμότητες, φτιαχνονται πανό για κάθε ένα σχολείο  και οριζονται  οι  επιτροπές  περιφρούρησης που θα  αποκλείσουν την  είσοδο κάθε  σχολείου.  Στις  επιτροπές συμμετέχουν όχι μόνο διοιρισμένοι εκπαιδευτικοί, αλλά και αλληλέγγυοι  αδιόριστοι, φοιτητές άνεργοι.  Μετά την ανακοίνωση των νέων μέτρων που λεηλατουν τις συντάξεις μας, αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα  η συμμετοχή συνταξιούχων εκπαιδευτικών στις απεργιακές επιτροπές.

Ταυτόχρονα γίνονται εξορμήσεις στα  σχολεία για  ενημέρωση των  εκπαιδευτικών. Στην  ενημέρωση εξηγούμε  ότι  οι  συνθηκες  άλλαξαν και  ότι  η   απεργια θα  γίνει με  διαφορετικούς όρους ως εξής:

• Κανένας συνάδελφος δε θα δηλώσει την προηγούμενη ημέρα αν θα απεργήσει ή όχι. Στα λυκεια και στα γυμνάσια δεν υπαρχει πρόβλημα με  την ηλικια των παιδιών. Στα δημοτικά  διευκρινίζουμε  στους  γονείς  ότι  πρέπει να προετοιμαστούν για 100% συμμετοχή στην απεργία.
• Ερχόμαστε το πρωι  στο  σχολείο και βλέποντας την είσοδο του σχολειου αποκλεισμένη από την επιτροπή περιφρούρησης στηρίζουμε λεκτικά τον αποκλεισμό, ως απόλυτα δίκαιη πράξη.
• Εξηγούμε στους  γονείς, που μπορεί  να αντιδράσουν, ότι έτσι γίνεται η περιφρούρηση της απεργίας όταν οι εργαζόμενοι βρίσκονται σε εξαιρετικά δυσχερή οικονομική κατάσταση ή απειλούνται με απόλυση. Αναφέρουμε ως παραδείγματα την απεργία των ναυτεργατών, των εμποροϋπαλλήλων, της Wind, τον αποκλεισμό της χωματερης, των αμαξοστάσιων κλπ.
• Αποφεύγουμε όμως επιμελώς να δηλώσουμε  απεργοί και δεν  αφήνουμε  κανένα  περιθώριο στη διεύθυνση να κάνει περικοπή μισθού. Εξηγούμε ότι δεν είμαστε απεργοί γιατί ήλθαμε  στο  σχολειο, ενώ είναι σε ολους γνωστό οτι οι  απεργοι δεν έρχονται. Αφού όμως η  είσοδος  εχει  αποκλεισθεί από την απεργιακή επιτροπή δεν μπορούμε ούτε να  έλθουμε  σε  αντίθεση  με   μία  τόσο δίκαιη πράξη ούτε φυσικά να  διαπληκτισθούμε με  τους  συνάδελφους της απεργιακής επιτροπής  για να κάνουμε μάθημα.
• Μετά από 1-2 ώρες παραμονής στην είσοδο του σχολειου οργανώνουμε  μαζί με την απεργιακή επιτροπη,  καλώντας και τους μαθητές μας και  τους  γονείς,  πορεία στις  γειτονιές της  περιοχής  μας και καταληγουμε, αν μπορούμε στο κέντρο της πόλης.
• Την επόμενη ημέρα δε μετράμε ποσοστά της απεργίας. Η απεργία δεν είναι σφιγμομέτρηση. Ειναι μάχη.

Οι νέες συνθήκες που δημιουργούνται από την οικονομική κρίση επιβάλλουν νέους τρόπους οργάνωσης και πάλης. Αφού το κράτος και το κεφάλαιο σκληραίνουν τη σταση τους  και λεηλατούν ασύδωτοι το μισθό μας και τα εργασιακά μας δικαιώματα, είναι αναγκαίο να σκληρύνουμε και μεις τη δική μας στάση.  Για να μην επικρατήσει η ψυχολογία της παραίτησης και της  ηττοπάθειας, για να αναχαιτισθεί η διαρκής  πτωτική πορεία του απεργιακού κινήματος  απαιτείται ίσως σήμερα ισχυρότερη βούληση από κάθε άλλη περίοδο. Είναι αναγκαιο να σταματήσουμε  πια τη  ρουτινιέρικη αδιέξοδη πρακτική μας.

• Οργανώνουμε συνελεύσεις μαχης κοινές πρωτοβάθμιας-δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης
• Φτιαχνουμε απεργιακές επιτροπές αλληλεγγυων και διορισμένων εκπαιδευτικών
• Οι απεργιακές επιτροπές κλείνουν τις εισόδους των σχολείων την ημερα της απεργίας
• Στηρίζουμε τις απεργιακες επιτροπές που κάνουν τον αποκλεισμό  των σχολείων
•  Συμμετέχουμε σε τοπικές συνοικιακές  και κεντρικές πορείες-διαδηλώσεις
• Δε δηλώνουμε «απεργοί» – Δεν αφήνουμε περιθώριο σε  κανένα να  περικόψει  το μισθό μας. Δε μετράμε ποσοστά της απεργίας                                                                                                                    

   Συνέλευση για τη  διάδοση και υλοποιηση της πρότασης: Παρασκευή 14/10/11 ωρα 7μμ στα γραφεία της ΟΛΜΕ  ( Ερμού και Κορνάρου )

Πρωτοβουλία για συνελεύσεις μάχης στην εκπαιδευση                    ekpaideysi.espivblogs.net 

Δημόσια εκπαιδευση.pdf

ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ – ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ: ΕΚΔΗΛΩΣΗ – ΣΥΖΗΤΗΣΗ

απο την Ανοιχτή Λαϊκή Συνέλευση Πειραιά

Παρασκευή 23/09/2011 ώρα 8:00 μ.μ

στην Πλατεία Κοραή στο Σκάκι