… οι σύντροφοι του Σωτήρη Πέτρουλα στις διαδηλώσεις του  ’65
… οι 350 στην κατάληψη του Πολυτεχνείου, το Νοέμβρη του ’73
… στις άγριες εργοστασιακές απεργίες της μεταπολίτευσης
… οι διαδηλωτές της πορείας στις 17 Νοέμβρη του ’80, στην οποία     θρηνήσαμε τη Σταματίνα Κανελλοπούλου και τον Ιάκωβο Κουμή
… μαζί με το Μιχάλη Καλτεζά το ’85
… στις καταλήψεις-διαδηλώσεις για τη δολοφονία του Νίκου Τεμπονέρα το Γενάρη του ’91
… οι 500 συλληφθέντες στο Πολυτεχνείο το ’95
… κουκουλοφόροι στην εξέγερση του 2008
… κουκουλοφόροι στην απεργία της 20ης Οκτώβρη 2011

  Αποτιμώντας λοιπόν τη 48ωρη απεργία 19-20 Οκτώβρη, δεν “ξαφνιαστήκαμε”, ούτε “σοκαριστήκαμε” από τη στάση του ΚΚΕ. Φυσικά, δε θα τη χαρακτηρίσουμε “αισχρή” και “προδοσία” ή “σφάλμα” και“απαράδεκτη”.
Η στάση του αυτή (παρά τις διαφορές των κάθε φορά πολιτικών και κοινωνικών περιστάσεων) είναι διαχρονική, και έχει να κάνει με τη σταλινική οριοθέτηση των «εχθρών του κόμματος», που βαφτίζονται και «εχθροί του λαού». Ο μηχανισμός του κόμματος δεν μπορεί να αποδεχθεί ότι ένα κίνημα ή κάποια αυθόρμητη κίνηση γνήσια συγκρουσιακή θα γεννηθεί εκτός των ορίων του. Κάθε τι που παραπέμπει στη ρήξη οφείλει να αποδοθεί στους κρατικούς μηχανισμούς.
Την τέχνη της πρακτορολογίας τη χρησιμοποιεί με μεγάλη άνεση και το μεγαλύτερο τμήμα της αριστεράς.
Στο πέρασμά τους από το παλαιό ΚΚΕ έχασαν πολλά, αλλά όχι και την τέχνη της πρακτορολογίας. Μια τέχνη την οποία διατήρησαν με σκοπό να προβάλουν το χώρο τους ως μοναδική “έγκυρη” και “καταδιωγμένη απ’ όλους” επαναστατική φωνή.
Απέναντι στο ορμητικό ποτάμι του κοινωνικού-ταξικού κινήματος, που μέσω του αδιαμεσολάβητου αγώνα μπορεί να ανατρέψει τα πάντα, το ΚΚΕ επέλεξε το ρόλο του κυματοθραύστη για μια ακόμη φορά.
Λειτουργώντας ως ανεπίσημος, εσωτερικός, κατασταλτικός μηχανισμός το ΚΚΕ, με όχημα το ΠΑΜΕ, επιχείρησε να επιβάλλει την ηγεμονία του στους δρόμους, να προκαθορίσει την έκταση και το περιεχόμενο των κοινωνικών και ταξικών αντιστάσεων φέρνοντάς τες στα μέτρα του.
Η επιλογή της συγκρότησης αλυσίδων από τα ΚΝΑΤ, στραμμένες προς την υπόλοιπη διαδήλωση, υποκαθιστώντας τα ΜΑΤ και προστατεύοντας τη Βουλή, ήταν μια επιλογή εχθρική απέναντι στον κόσμο που αντιστέκεται στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται και αγωνίζεται ενάντια στην εξαθλίωση της ζωής του.
Ευθύνη του μηχανισμού του ΚΚΕ ήταν και η σύγκρουση που ακολούθησε, καθώς ανέλαβε την περιφρούρηση –και όχι την περικύκλωση- του κοινοβουλίου απέναντι σε μια κοινωνία που υποφέρει από τους νόμους και τα διατάγματα που ψηφίζονται εκεί.
Τι απέδειξε τελικά το ΚΚΕ με τη στάση του τη 2η μέρα;
Πρώτον, τον αντεπαναστατικό του ρόλο μέσα στα κινήματα. Επιβεβαίωσε για άλλη μια φορά το ρόλο του μέσα στην ιστορία: από την εποχή της νομιμοποίησής του, αποτελούσε και αποτελεί το ανάχωμα μεταξύ εργατικών – κοινωνικών αγώνων, εργοδοσίας και κράτους. Άλλωστε το σύνθημα που ακουγόταν ήταν «εμπρός λαέ μη σκύβεις το κεφάλι, αυτοί θα σε προδώσουν στη Βάρκιζα και πάλι»!
Δεύτερον, έθεσαν σε κίνδυνο εκατοντάδες ανθρώπους. Πολλοί προσπαθώντας να γλιτώσουν από την κατασταλτική μανία των  ΚΝΑΤ, πήδησαν μόνοι τους από το δρόμο μέσα στην πλατεία Συντάγματος. Ήταν τυχεροί, γιατί κάποιους άλλους τους πέταξαν επιφανή στελέχη του ΚΚΕ!
Τραγικό γεγονός ο θάνατος του εργάτη συνδικαλιστή Δημήτρη Κοτζαρίδη. Ως απόδοση τιμής στη μνήμη του οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι ο θάνατός του είναι κρατική δολοφονία, δε σχετίζεται με τις συγκρούσεις, αλλά με την εισπνοή των χημικών της αστυνομίας.
Η καπηλεία του θανάτου του από το ΚΚΕ είναι πραγματικά εκπληκτική: έχεις νεκρό στις γραμμές σου και αρχικά προσπαθείς να υποβαθμίσεις το θέμα, ενώ μετά απαλλάσσεις εντελώς την Αστυνομία, πριν ακόμη ολοκληρωθούν όχι μόνο οι τοξικολογικές εξετάσεις, αλλά ακόμη και η νεκροτομή.
Δολοφονική ήταν επίσης και η απόφαση του κράτους και της ΕΛ.ΑΣ. να κρατήσει και τις 2 μέρες της απεργίας κλειστούς τους σταθμούς του μετρό σε Σύνταγμα και Ευαγγελισμό, εμποδίζοντας έτσι την άμεση μεταφορά τραυματισμένων διαδηλωτών στο νοσοκομείο του Ευαγγελισμού, καθώς και την αδυναμία στέγασης του ιατρείου του Συντάγματος, όπως αυτά λειτούργησαν και στη 48ωρη απεργία στις 28-29 Ιουνίου.
Την προηγούμενη μέρα, την Τετάρτη 19/10:
Οι διαδηλώσεις σε όλη την Ελλάδα ήταν απίστευτα μεγάλες. Η μεγάλη συμμετοχή στην απεργία, αλλά και στις πορείες, μπορεί να αναδείξει τη δυναμική της κοινωνίας που μπορεί να αντισταθεί και να αγωνιστεί ενάντια στην επίθεση που δέχεται.
Ενώ δεν υπήρχε το ΠΑΜΕ  για να περιορίζει με τις αλυσίδες της περιφρούρησης τη δυναμική του κινήματος, οι  προλετάριοι που συμμετείχαν στις διαδηλώσεις  αυτές, δεν προχώρησαν σε κάποια μαζικών διαστάσεων επίθεση ενάντια στους αστικούς θεσμούς.
Μπορεί να φαίνεται παράδοξο, αλλά η αλήθεια είναι ότι μόνο κάποιοι ταξιτζήδες, λίγοι εργαζόμενοι της ΠΟΕ-ΟΤΑ και μερικές εκατοντάδες, το πολύ 1-2 χιλιάδες,  νεαροί προλετάριοι με πέτρες και μολότωφ (και μια γιαγιά) δοκίμασαν να συγκρουστούν με τις δυνάμεις καταστολής. Η μεγάλη μάζα των διαδηλωτών μέσα σε 2 ώρες αποχώρησε από το Σύνταγμα.
Το χιλιοειπωμένο σύνθημα “Μια νύχτα μαγική σαν την Αργεντινή…. ” δεν ανταποκρίνεται στη δυναμική των διαδηλώσεων  της 19ης Οκτώβρη 2011.
Είναι φανερό όμως, πως ακόμη δεν μπορεί να δημιουργηθεί ένα εξεγερτικό κίνημα ανατροπής, το οποίο να τολμήσει να  μπει στη βουλή ή να ρίξει την κυβέρνηση. Δυστυχώς το όποιο κίνημα υπάρχει, είναι αυτοπεριορισμένο μέσα στα πλαίσια της ειρηνικής διαμαρτυρίας, η οποία (μάλλον) σέβεται τα όρια που θέτει η αστική νομιμότητα και οι κατασταλτικές δυνάμεις του κράτους. Είναι φανερή η έλλειψη οργάνωσης από τα κάτω που θα οδηγήσει στην ισχυροποίηση των κινημάτων.
Συμπεράσματα:
Οι κομματικές ηγεσίες από το Σύριζα και την Ανταρσύα,  μέχρι τη συντριπτική πλειοψηφία των αριστερών οργανώσεων, οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές και –δυστυχώς- σύλλογοι εκπ/κων,  έσπευσαν να συνταχθούν πίσω από το ΚΚΕ και να κατασυκοφαντήσουν τους αναρχικούς και όσους διαδηλωτές στάθηκαν απέναντι του, προσβλέποντας στη δημιουργία ενός νέου ενδοσυστημικού πόλου εξουσίας.
Οι ψοφοδεείς οπορτουνιστές συκοφάντησαν με ευκολία τους αγωνιζόμενους που συγκρούστηκαν με τα ΚΝΑΤ και τις δυνάμεις των ΜΑΤ στη συνέχεια. Μια στάση που φανερώνει το φόβο τους μπροστά στο διογκούμενο ρεύμα της συνολικής αμφισβήτησης του οικονομικού και πολιτικού συστήματος που κερδίζει διαρκώς έδαφος κοινωνικά, μπροστά στις εκατοντάδες των αγωνιστών που δεν μπορούν να ελέγξουν και να χειραγωγήσουν και αντιπροσωπεύουν προοπτικά το μεγαλύτερο κίνδυνο για το σύστημα και τους στυλοβάτες του.
Από την άλλη βέβαια, πρέπει να αναγνωρίσουμε πως η 48ωρη απεργία, οι καταλήψεις υπουργείων, δημαρχείων, υπηρεσιών, το βραχυκύκλωμα του κρατικού μηχανισμού για 2 εβδομάδες, οι οριακές διαμαρτυρίες σε όλες τις πόλεις κατά τον εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου, δείχνουν την ευρηματικότητα και το πείσμα των αντιστάσεων.
Ίσως μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι εργαζόμενοι με αυτές τους τις ενέργειες, παραβιάζουν τα όρια της αστικής νομιμότητας και αυτό είναι πολύ σημαντικό και θετικό βήμα. Αλλά φαίνεται ότι προς το παρόν διστάζουν να κάνουν το ίδιο και στο δρόμο.
Οι νεαροί προλετάριοι με τις πέτρες και τις μολοτωφ που τολμούν να αμφισβητούν στο δρόμο αυτά τα όρια, δεν αλλάζουν τη συνολική εικόνα των μαζικών διαδηλώσεων της 19ης Οκτώβρη και κατ’ επέκταση και της 20ης Οκτώβρη… προς το παρόν…
Όλο αυτό το διάστημα έχουν αναδυθεί μια σειρά από κοινωνικά εγχειρήματα τα οποία φαίνεται ότι δίνουν ανάσες αξιοπρέπειας, αλλά και υλικά οφέλη στους ανέργους, εργαζόμενους, συνταξιούχους. Εγχειρήματα άρνησης πληρωμών, αυτοοργάνωσης γειτονιών, αλληλοβοήθειας και εργατικής αλληλεγγύης, τα οποία ξεπερνούν και αμφισβητούν έμπρακτα την κομματική και συνδικαλιστική καθοδήγηση.
Εγχειρήματα και αντιστάσεις που σαφώς επηρεάζουν τις κεντρικές πολιτικές εξελίξεις, παρά τη στήριξη που έχει ο κοινοβουλευτισμός από το σύνολο του πολιτικού κόσμου.
Η μόνη διέξοδος για όλους εμάς που θέλουμε να αρνηθούμε την υποταγή της κοινωνίας στους βίαιους μετασχηματισμούς που μας επιφυλάσσουν οι κυβερνήσεις, που θέλουμε να αρνηθούμε το μεσοπρόθεσμο, το μνημόνιο, το πολυνομοσχέδιο, τις συμφωνίες με την τρόικα και οτιδήποτε υπονομεύει τη ζωή μας και καταργεί τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματά μας, είναι ο αυτοοργανωμένος αγώνας, τα αυτοδιαχειριζόμενα εγχειρήματα, η ενότητα των προλετάριων (εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων, φοιτητών, μαθητών) στην πράξη και όχι στον κομματικά και ιεραρχικά οργανωμένο συνδικαλισμό, που σκοπό έχει τη χειραγώγηση των αγώνων και των εργαζομένων.
Άρνηση στα ανούσια διλήμματα, αντίσταση στην επίθεση του κεφαλαίου, ανυπακοή στις παράλογες απαιτήσεις τους και αδιαπραγμάτευτη αλληλεγγύη σε όσους διώκονται στις διαδρομές του φόβου, της ανέχειας και της υποτέλειας που μας πλασάρουν ως μοναδική συνένοχη λύση τους.

  Δεν αναγνωρίζουμε και δεν πληρώνουμε κανένα χρέος τους

Πανεκπαιδευτικό κίνημα με κοινές πορείες μαθητών-φοιτητών-εκπαιδευτικών-εργαζομένων ανέργων-συνταξιούχων-συνελεύσεις γειτονιών

 Γενική απεργία διάρκειας τώρα

Πρωτοβουλία για συνελεύσεις βάσης στην εκπαίδευση,  Νοέμβρης 2011