ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ. Όλοι την Πέμπτη 6/11/14 ώρα 12 στα προπύλαια.

ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΑΘΗΤΙΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ

ΕΜΠΡΟΣ ΓΙΑ ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Εισαγγελείς δίνουν εντολή στα Αστυνομικά Τμήματα να σχηματιστούν δικογραφίες και να γίνουν συλλήψεις(!) για τις καταλήψεις των σχολείων. Η ποινικοποίηση των μαθητικών αγώνων είναι παλιά πρακτική. Κορυφώθηκε με την «πράξη νομοθετικού περιεχομένου» (1999), με βάση της οποίας σύρθηκαν στα δικαστήρια εκατοντάδες μαθητές που κινητοποιήθηκαν ενάντια στη «μεταρρύθμιση Αρσένη» αλλά και μεταγενέστερα.

Η εμφάνιση ενός μαθητικού ξεσηκωμού είναι μία άμεση απειλή για το κεφάλαιο και το κράτος. Οι ιθύνοντες γνωρίζουν πολύ καλά ότι η νέα γενιά δεν έχει γνωρίσει ούτε ήττες ούτε απογοητεύσεις και γι αυτό μπορεί ξαφνικά να ξεσηκωθεί. Έτσι καταφεύγουν σε κατασταλτικά προληπτικά μέτρα. Επιχειρούν να διαλύσουν κάθε αντισυστημική αντίδραση της νεολαίας και να καλλιεργήσουν το φόβο, την παθητικότητα και το μίζερο ατομικισμό .

Ο ξεσηκωμός των μαθητών των γυμνασίων και λυκείων οφείλεται κατά κύριο λόγο στην ασφυξία που αισθάνονται από τον εγκλωβισμό τους σε ένα καθολικό αδιέξοδο. Εντατικοποίηση, κατηγοριοποίηση και αποκλεισμός των ασθενέστερων συνθέτουν την εικόνα της πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τα τελευταία χρόνια. Όμως ο θεσμός του ΝΕΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ επιδεινώνει αυτή την εντατικοποίηση, την κατηγοριοποίηση και τον αποκλεισμό που φυσικά υπάρχουν ήδη επί δεκαετίες. Η αιτία του ξεσηκωμού είναι βαθιά, αλλά στην τρέχουσα συγκυρία οι μαθητές συσπειρώνονται και ενοποιούνται κάτω από το σύνθημα «ΚΑΤΩ ΤΟ ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ»

Οι εκπαιδευτικοί παρακολουθούν αμήχανοι και οι Ομοσπονδίες ΟΛΜΕ-ΔΟΕ περιορίζονται να στέλνουν υπομνήματα (ενάντια στο ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ) χωρίς αποδέκτη. Είναι άμεσο και επιτακτικό καθήκον του ΔΣ της ΟΛΜΕ να καλέσει αύριο (Πέμπτη 6/11/14) σε απεργία και συμμετοχή των εκπαιδευτικών στα μαθητικά συλλαλητήρια. Δε δικαιολογείται η παραμικρή χρονοτριβή και αδράνεια. Αύριο Πέμπτη 6/11/14 όλοι οι εκπαιδευτικοί πρέπει να απεργήσουν και να συμμετέχουν μαζικά σε όλα τα μαθητικά συλλαλητήρια σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και στις επαρχιακές πόλεις. Στην Αθήνα το Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο γίνεται στις 12μεσημερι στα προπύλαια του Πανεπιστημίου.

  • ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΞΕΣΗΚΩΜΕΝΟΥΣ ΜΑΘΗΤΕΣ
  • ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΚΑΘΕ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ
  • ΚΑΤΩ ΤΟ ΝΕΟ ΛΥΚΕΙΟ
  • ΟΙ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΕΣ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ ΝΑ ΚΑΛΕΣΟΥΝ ΣΕ ΑΠΕΡΓΙΑ
    ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΣΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΑ
  • ΟΛΟΙ ΑΥΡΙΟ (Πέμπτη 6/11/14) ώρα 12 ΣΤΑ ΠΡΟΠΥΛΑΙΑ (του Πανεπιστημίου)

Όχι μόνο να περιγράφουμε την κατάσταση, αλλά κάποτε πρέπει και να την αλλάξουμε

Όχι μόνο να περιγράφουμε την κατάσταση-ΣΕΠΤ.’14 σε.pdf 

βητα074456_nΑναλύοντας τη συγκυρία, από τη μια πλευρά έχουμε τη συνολική επίθεση απαξίωσης της εργασιακής μας δύναμης, του άμεσου και του κοινωνικού μισθού (υγεία, παιδεία, επιδόματα, παροχές κτλ.), αλλά και την ιδιωτικοποίηση, οτιδήποτε μπορεί να αποφέρει κέρδος στους καπιταλιστές. Από την άλλη είναι εμφανής η αναισθητοποίηση του εργατικού κινήματος, που ειδικά από το φλεβάρη του ’14 βρίσκεται σε μία μόνιμη αναμονή “πολιτικών εξελίξεων”.

Η μη αυτονομία του εργατικού συνδικαλιστικού-κινήματος από τα κόμματα, τον κυβερνητισμό, το παραγοντιλίκι, έχει γίνει η ταφόπλακά του. Αυτονομία δε σημαίνει ότι προχωράμε μόνοι μας χωρίς συμμαχίες, χωρίς κόμματα, χωρίς οργάνωση, χωρίς ιδεολογοπολιτικές αναφορές. Δομούμε τον αγώνα μας στη βάση της αλληλεγγύης και των συμφερόντων της τάξης μας. Τα σωματεία – συνδικάτα να αναγνωρίσουν την κατάσταση και οξύνοντας τα αντανακλαστικά τους, να πάρουν αποφάσεις οι οποίες θα δίνουν ανάσες και όχι μόνο στους δικούς τους εργαζoμένους. Στις συνελεύσεις των ΕΛΜΕ προσπαθούμε και βάζουμε ζητήματα τα οποία δίνουν προοπτικές αλλαγής και ξεσκουριάσματος. Ξεφεύγοντας από θεωρητικολογίες, ευχολόγια και βερμπαλισμούς όπως: “Μαζικός ανυποχώρητος αγώνας διάρκειας” των Παρεμβάσεων ή “ανθρώπινη ασπίδα προστασίας για το δημόσιο σχολείο” των ΣΥΝΕΚ, ή “να αποκαλύψουμε τον αντιλαϊκό, ταξικό χαρακτήρα των αναδιαρθρώσεων στην εκπαίδευση” του ΠΑΜΕ.

 

Α. για τους διευθυντές και τα στελέχη και τη σχέση τους με το σωματείο

Αυτοί που έχουν αναλάβει και έχουν δεχτεί στη συντριπτική τους πλειοψηφία να αξιολογήσουν τους εκπαιδευτικούς της δευτεροβάθμιας είναι [πηγή: ΕΛΣΤΑΤ]

  • Οι 13 διευθυντές των περιφερειακών διευθύνσεων.
  • Οι 58 προϊστάμενοι των δ/νσεων β/θμιας εκπαίδευσης.
  • Οι 430 σχολικοί σύμβουλοι.
  • Οι 3370 δ/ντές των σχολείων.
  • Οι 83 δ/ντές των ΣΕΚ.
  • Στη διαδικασία εμπλέκονται φυσικά κι άλλοι όπως γραμματείς υπουργείου, γραμματείς περιφερειών, το Ινστιτούτο Εκπ/κής Πολιτικής, πλήθος οσφυοκαμπτών εκπαιδευτικών.

Από το σύνολο λοιπόν των 60.000 περίπου μόνιμων, οι 4.000 (ποσοστό 6,7%) προορίζονται – εκπαιδεύονται να παίξουν με την τύχη των υπολοίπων. Τα αποτελέσματα της αξιολόγησης έχουν περιγραφεί αναλυτικά:

  • κάποιοι θα απολυθούν,
  • αρκετοί θα δουν τους μισθούς τους να μειώνονται,
  • πολλοί θα διωχθούν πειθαρχικά λόγω άρνησής τους να υποκύψουν στο νεο-επιθεωρητισμό,
  • όλοι θα έρθουμε αντιμέτωποι με το συναδελφικό κανιβαλισμό,
  • όσοι κριθούν ανεπαρκείς θα στιγματιστούν ποικιλοτρόπως, αλλά και όσοι κριθούν θετικά, ας κάνουν υπομονή μέχρι την επόμενη αξιολόγηση,
  • η συνολική κατάσταση θα έχει αντίκτυπο στην ήδη ταλαιπωρημένη παιδεία, στους μαθητές και τις οικογένειές τους.

 

Κάτω από ποια συνθήκη συνυπάρχουμε στο ίδιο συνδικάτο με τους 4.000 αξιολογητές;
Ένα συνδικαλιστικό όργανο συγκροτείται στη βάση των κοινών εργατικών συμφερόντων και αγωνίζεται για αυτά. Ποια είναι τα κοινά συμφέροντα στην προκειμένη περίπτωση; Το εργατικό κίνημα τα σωματεία στον ιδιωτικό τομέα στα οποία συνυπάρχουν εργαζόμενοι μαζί με προϊστάμενους-διευθυντές τα έχει ονομάσει ορθώς, ως “εργοδοτικά σωματεία”.

Ας σταματήσουμε επιτέλους το αστείο με το να καλούμε δ/ντές-συμβούλους σε συναντήσεις, να τους κάνουμε συστάσεις, να εκτοξεύουμε δήθεν απειλές περί διαγραφής χωρίς να το πράττουμε και άλλα φαιδρά. Άλλωστε, οι σύμβουλοι γνωρίζοντας, ορθώς, τα (υλικότατα) συμφέροντά τους, έχουν μέσω της ΠΕΣΣ (του συνδικαλιστικού τους οργάνου) ταχθεί υπέρ (με τα μπούνια) της αξιολόγησης.

Να παρθεί απόφαση ότι, εξ ορισμού, όλοι αυτοί δεν είναι μέλη του συνδικάτου. Θα παραμείνουν μέλη μόνο όσοι αποδεδειγμένα δεχτούν-δηλώσουν ότι δε θα λάβουν με οποιονδήποτε τρόπο μέρος σε κανενός είδους αξιολόγηση συναδέλφων. Μην προτρέξουν οι παρατάξεις να γραφειοκρατικοποιήσουν το αίτημα, βάζοντας ζητήματα καταστατικού. Τα καταστατικά όλων των ΕΛΜΕ σαφώς λένε ότι δεν μπορεί να είναι μέλος όποιος “βεβαιωμένα αντιτίθεται στους σκοπούς της Ένωσης ή αντιδρά στην υλοποίηση αποφάσεων της Γενικής Συνέλευσης”. Είναι ζήτημα στοιχειώδους αυτοσεβασμού να σταματήσει η ξεφτίλα.

Φτάσαμε στο σημείο να ψηφίζει στις εκλογές, πέρυσι το Δεκέμβρη του ’13 στην ΕΛΜΕ Πειραιά, ο περιφερειακός δ/ντής Γκίνης καθώς και πολλοί προϊστάμενοι στις ΕΛΜΕ της χώρας. Ας δούμε και την ΕΣΗΕΑ, στην οποία ζήτημα καταστατικού επικαλούνται και η γελοιοποίηση τους δεν έχει όρια, αφού πέρα από τους μεγαλοδημοσιογράφους καπιταλιστές, μέχρι και η Βούλτεψη συμμετείχε στις εκλογές της 18ης Σεπτεμβρίου.

Μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας· όλοι καταλαβαίνουμε τις (από τριακονταετίας) διαδρομές του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού και των λογής “διαδρομάκηδων”. Πρακτικές που αντιγράφουν και εξελίσσουν με επιδέξιο τρόπο και πολλοί από αυτούς που στάθηκαν παλιότερα κριτικά, απέναντι στη σαπίλα αυτού του συνδικαλισμού. Οι αποφάσεις των Γενικών Συνελεύσεων, αν θέλουμε και διατηρήσουμε έστω τα προσχήματα, να είναι στην κατεύθυνση ξεμπερδέματος επιτέλους αυτού του ζητήματος, το οποίο, ενώ όλες οι παρατάξεις της αριστεράς το επικαλούνται, καμία απολύτως δεν επιθυμεί να το προχωρήσει. Στην τελική, αφού η θεσμολαγνεία μάς έχει πνίξει, να προσθέσουμε μία ακόμη παράγραφο στο καταστατικό.

Β. περί αιρετών και πάλι ο λόγος

Έχοντας δει και νιώσει στο πετσί μας το ρόλο των διάφορων υπηρεσιακών συμβουλίων (ΥΣ): ΠΥΣΔΕ, ΚΥΣΔΕ, ΑΠΥΣΔΕ τα οποία είναι όργανα διοίκησης και μόνο, οι γενικές συνελεύσεις να πάρουν απόφαση και να αποσύρουμε από αυτά τους αιρετούς εκπροσώπους μας, καθώς και να μη συμμετάσχουμε στις ερχόμενες εκλογές των ΥΣ. Η μοναδική “σχέση μας” με αυτά είναι η αγωνιστική-διεκδικητική στάση μας απέναντι στις αποφάσεις τους.

Ποτέ δεν υπήρξε στις διεκδικήσεις του εκπ/κού κινήματος η συνδιοίκηση· ο θεσμός των αιρετών ήταν παραχώρηση, και μόνο, του πολιτικού συστήματος στην κατεύθυνση της ενσωμάτωσης και τελικά της ήττας του εργατικού κινήματος. Μέσω αυτού του θεσμού, η πολιτική εξουσία δίνει επίφαση δημοκρατικότητας στα όργανα διοίκησης, καθώς καταφέρνει και εμφανίζει ότι στη διοίκηση της εκπαίδευσης συμμετέχουν και εκπρόσωποι των εκπαιδευτικών. Διαχέεται έτσι η θέση ότι όλοι ενδιαφερόμαστε εξίσου για την παιδεία, ότι δεν αντανακλούν σ’ αυτήν οι ταξικές ανισότητες της κοινωνίας, ότι είμαστε ισότιμοι στην άσκηση πολιτικής, εξουσιαστές και εξουσιαζόμενοι. Όλες μα όλες οι αποφάσεις της ιεραρχίας υπερψηφίζονται από τα ΥΣ, ακόμη κι αν διαφωνούν οι αιρετοί, αφού έτσι κι αλλιώς μειοψηφούν. Οι μοναδικές ανατροπές αποφάσεων, όπου έχουν υπάρξει, έχουν γίνει μετά από αγωνιστικές παρεμβάσεις των σωματείων.

Οι αιρετοί δεν έχουν αποτρέψει καμία αντεργατική πολιτική της διοίκησης. Η πραγματική λειτουργία τους μέσα εκεί είναι:

  • Να ενημερώνουν λίγο νωρίτερα για αποφάσεις οι οποίες έτσι κι αλλιώς θα γνωστοποιηθούν.
  • Να μας ανακοινώνουν για τις παρασκηνιακές διαβουλεύσεις και διαδρομές της διοίκησης (τι διοίκηση θα ήταν αν δεν είχε παρασκήνιο).
  • Να μεταφέρουν-διαμεσολαβούν την αγανάκτηση των από κάτω και, έτσι, από τη μία να προφυλάσσουν τη διοίκηση από κακοτοπιές, ενώ από την άλλη εκτονώνουν την κατάσταση, χωρίς οι αγώνες να καταφέρνουν να απειλήσουν πραγματικά, ώστε να φτάσουν σε νίκες. Οι λογικές της ανάθεσης απογειώνονται.
  • Να αναπαράγουν- ισχυροποιούν το πελατειακό σύστημα, αφού ψευδώς αφήνουν να εννοηθεί ότι δρουν συναδελφικά σε τοποθετήσεις, άδειες, υπηρεσιακές διαφορές. Έτσι, αρκετοί αιρετοί ανελίσσονται πολιτικά.
  • Nα καλλιεργείται η ψευδής εντύπωση ότι στον κοινό σκοπό (για μια γενικώς και αορίστως καλύτερη παιδεία) συμβάλλουμε όλοι, μαζί με τη διοίκηση, η οποία, “ενώ κάνει ό,τι μπορεί, κάποιες φορές παρανοεί, κάνει λάθη και εμείς είμαστε εκεί για να την υποβοηθάμε”.

Ο μοναδικός θεσμός στον οποίο οι αιρετοί είχαν πράγματι θετική συμβολή ενάντια στις αυθαιρεσίες των διευθυντών ήταν στα πειθαρχικά συμβούλια, γι’ αυτό και τους κατάργησαν από τη σύνθεσή τους. Πλέον, στα πειθαρχικά είναι ο κάθε συνάδελφος μόνος του απέναντι σε διευθυντές και πολιτικούς εντεταλμένους. Τα αποτελέσματα τα βιώνουμε 2 χρόνια τώρα με τις αποφάσεις που παίρνονται εναντίον κυρίως όσων δε σκύβουν το κεφάλι.

Τι και ποιους λοιπόν εξυπηρετούν οι αιρετοί στα όργανα διοίκησης είναι φανερό. Έχουν διαλυθεί και οι παραμικρές αυταπάτες ότι έχουμε κοινά οράματα και συμφέροντα με τη διοίκηση, η οποία έφερε την παιδεία σε αυτό το χάλι που βιώνουμε. Να διαχωρίσουμε τη θέση μας από τη διοίκηση και να σταθούμε αγωνιστικά απέναντί της. Αποχή από τις εκλογές αυτές.

Γ. μήπως οι νίκες κατακτώνται τελικά στα δικαστήρια;

Ρητορικό το ερώτημα, αλλά στην πράξη δε φαίνεται να έχουμε κατακτήσει τη σωστή απάντηση. Ετυμολογικά, φενάκη είναι η περούκα, και πράγματι οι δικηγόροι έχουν αποδειχτεί μία φενάκη για το κίνημα. Οι μισές κινητοποιήσεις της προηγούμενης περιόδου είχαν ως απεύθυνση τα διάφορα δικαστήρια και αυτή η πρακτική συνεχίζεται. Η ΑΔΕΔΥ ξεκινάει τις κινητοποιήσεις για τη φετινή περίοδο αντιτιθέμενη στην απόφαση του πρωτοδικείου ότι η απεργία από τις διαδικασίες αξιολόγησης είναι παράνομη. Φτάσαμε στο σημείο, όπως έχει δημοσιευτεί, δικηγόρος να απαιτεί (και εν μέρει να συμφωνούν εργαζόμενοι) να μην υπάρχει κινητοποίηση έξω από δικαστήριο που εκδικάζει εργατικό ζήτημα, προκειμένου να δείξουμε χαρακτήρα και να μην προσβληθούν οι δικαστές. Μεγάλο μέρος των συνδρομών των σωματείων, αντί να πηγαίνει σε προπαγανδιστικό υλικό και σε κινήσεις αλληλεγγύης, να ξοδεύεται σε δικηγόρους και δίκες.

Οι δικαστικοί αγώνες εννοείται ότι πρέπει να δίνονται, δεν ισχυρίζεται κανένας το αντίθετο, απλώς η νίκη έρχεται, όταν αυτοί είναι οπισθοφυλακή του κινήματος. Δεν υπάρχει καμία περίπτωση να κερδηθεί οτιδήποτε στα δικαστήρια, όταν στους δρόμους και στους χώρους δουλειάς επικρατεί “ησυχία”. Να ξαναθυμηθούμε ότι “Η ιστορία όλων των ως τώρα κοινωνιών είναι η ιστορία ταξικών αγώνων” του κομμουνιστικού μανιφέστου. Δρα αποπροσανατολιστικά η επικέντρωση ολόκληρων γενικών συνελεύσεων γύρω από δικονομικά θέματα.

Δ. κοινά σωματεία με δασκάλους

Επανέρχεται επιτακτικά, εκ των συνθηκών, το αίτημα των κοινών σωματείων. Ενώ η κυβέρνηση εκπονεί σχέδια για ενιαίες διευθύνσεις εκπαίδευσης και περιφερειακής εκπαίδευσης και για ενότητες σχολικών μονάδων, εμείς -καθηγητές, δάσκαλοι, αναπληρωτές, αναπληρωτές ΕΣΠΑ, επί μέρους επιστημονικοί κλάδοι ακόμη και οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικά σχολεία- είμαστε χίλια κομμάτια και δυσκολευόμαστε να συνεννοηθούμε στην πιο απλή αγωνιστική συμπόρευση, με ευθύνη των ομοσπονδιών. Από την άλλη, βέβαια, έχουν γίνει σημαντικά βήματα από τη βάση. Πάντοτε, άσχετα αν υπάρχει απόφαση ή όχι του σωματείου, η αλληλεγγύη έχει εκφραστεί και χτιστεί βήμα-βήμα. Για παράδειγμα, στις περιφρουρήσεις των σχολείων και στις πολύμορφες κινητοποιήσεις στην 8ήμερη απεργία των καθηγητών το Σεπτέμβρη ’13, οι δάσκαλοι, οι ιδιωτικοί εκπαιδευτικοί, αλλά και αδιόριστοι ήταν παρόντες στο κάλεσμα, παρά τις τρικλοποδιές της ΔΟΕ, που προκήρυξε απεργία μετά από μεγάλη πίεση.

Ούτε και σε αυτό το αίτημα είναι πειστικές οι δικαιολογίες περί δεσμευτικών καταστατικών. Το μόνο εμπόδιο είναι οι γραφειοκρατικές αγκυλώσεις ΟΛΜΕ και ΔΟΕ οι οποίες εξυπηρετούν άλλους σκοπούς και συμφέροντα.

Κοινά σωματεία δασκάλων, καθηγητών -μονίμων ή αναπληρωτών- και όλων όσων τυχόν εργάζονται σε μη διευθυντική θέση (καθαρίστριες, ειδικό προσωπικό, φύλακες, τεχνικοί) σε οποιοδήποτε πόστο στη δημόσια α’βάθμια, β’βάθμια ή ειδική εκπαίδευση.

Ε. απεργίες – κινητοποιήσεις

Να απεγκλωβιστούμε από την αμυντική κακόμοιρη στάση. Έχει γίνει δεύτερη φύση του εργατικού κινήματος η προσπάθεια αυτο-θυματοποίησης, αυτο-οικτιρμού και επίκλησης της αστικής νομιμότητας.

Υπάρχουν νίκες του εργατικού κινήματος από τις οποίες μπορούμε να βγάλουμε σημαντικά διδάγματα. Η νικηφόρα έκβαση της απεργίας των εργατών της cosco στο λιμάνι του Πειραιά για παράδειγμα. Ούτε διάρκεια είχε (18 και 19 Ιούλη μέχρι το μεσημέρι), ούτε “νόμιμη” σύμφωνα με το αστικό εργατικό δίκαιο ήταν, αφού δεν υπήρχε καν σωματείο να την προκηρύξει, ούτε απεργιακή συμπόρευση άλλων κλάδων υπήρξε (εδώ κολλάει το ανεκδιήγητο όλων των παρατάξεων της ΟΛΜΕ να επιχειρηματολογούν ότι δεν μπορούν μόνοι τους οι καθηγητές να τραβήξουν μια αξιοπρεπή απεργία). Τι είχε όμως αυτή η απεργία; Την αποφασιστικότητα των απεργών και την επιλογή του πότε και πού θα ξεσπάσει.

Χορτάσαμε από “άκυρες” διεκπεραιωτικές απεργίες οι οποίες γίνονται ακριβώς για να μην έχουν επιτυχία, όπως αυτή στις 23 Σεπτέμβρη της ΑΔΕΔΥ. Υποκρίνονται για τα αντανακλαστικά τους, τα οποία έχουμε δει πώς λειτουργούν σε συνθήκες εργατικών ξεσπασμάτων και έκτακτων περιστάσεων. Οι επιτυχημένες κινητοποιήσεις και απεργίες κρίνονται από το αποτέλεσμα και δεν είναι σε καμία περίπτωση σφυγμομετρήσεις στην πολιτική σκακιέρα.

Οι προϋποθέσεις και οι όροι της επιτυχίας ενός εργατικού αγώνα (και όχι μόνο της απεργίας) είναι:

  • Η προσεχτική επιλογή -όσο εξαρτάται από μας- του χρόνου ξεσπάσματος ενός αγώνα (πχ στις εξετάσεις των μαθητών).
  • Η προετοιμασία του με συνελεύσεις, αυτόνομες επιτροπές αγώνα στις οποίες να ακούγονται εξίσου όλοι και να συναποφασίζουν χωρίς γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, καπελώματα και ιεραρχικές λογικές, η δημιουργία ταμείου αλληλεγγύης.
  • Η αποφασιστικότητα και επινοητικότητα με χρήση του τεράστιου ρεπερτορίου αγώνων που υπάρχει (π.χ. η ενεργοποίηση πρακτικών σαμποτάζ στην αξιολόγηση). Οι παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, οι κοκοραμαχίες στα ΜΜΕ, οι δήθεν εμπιστευτικές πληροφορίες και υποσχέσεις δε μας αφορούν.
  • Ο συντονισμός με άλλους εργαζομένους αλλά και με μαθητές, γονείς, συνελεύσεις γειτονιών.

Χτίζουμε σχέσεις αλληλεγγύης έξω από το σχολείο. Επικοινωνούμε σε προσωπικό επίπεδο, γνωριζόμαστε, στηρίζουμε μαζικά κινητοποιήσεις άλλων κλάδων, ανέργων, συνελεύσεων, με τη φυσική παρουσία μας. Όχι εξ αποστάσεως και με υποσχέσεις του τύπου “ξεκινήστε εσείς και είμαστε μαζί σας” ή μέσω κούφιων συντονισμών κορυφής. Επιλέγουμε και παρεμβαίνουμε σε χώρους αναπαραγωγής της εργατικής τάξης ως κομμάτι αυτής και όχι ως εξωτερικός παρατηρητής (νοσοκομεία, ΟΑΕΔ, ΜΜΜ, λαϊκές αγορές, ταμεία ΔΕΗ κτλ).

εκπαιδευτικοι βασης
σεπτεμβρης 2014
ekpaideysi.espivblogs.net

ΜΙΑ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ

(ο αγώνας των καθηγητών από το Μάιο στο Σεπτέμβρη)

Οι απολογισμοί της απεργίας των καθηγητών το Σεπτέμβρη του ’13,  έχουν ως αφετηρία τα υψηλά ποσοστά 1ης-2ης μέρας παραβλέποντας ότι η εξέλιξη και τελικά η άδοξη λήξη της μετά από 8 ημέρες, είναι άμεσα συσχετισμένη με την απεργία που δεν έγινε 4 μήνες πριν. Με το πραξικόπημα των προέδρων των ΕΛΜΕ το Μάιο, στο οποίο, ακύρωσαν την αποφασισμένη από τη βάση απεργία μέσα στις εξετάσεις. Αν θέλουμε η εκτίμηση να γίνει με το βλέμμα στους αγώνες που έχουμε μπροστά μας και να μην κάνουμε μία δημοσιογραφικού τύπου ανάλυση, οφείλουμε να δούμε τις δύο αυτές προσπάθειες στη διαλεκτική τους ενότητα.

ΔΙΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑ

Το καταστατικό της ΟΛΜΕ προκειμένου για προκήρυξη απεργίας, δίνει μεγάλη δύναμη στη βάση, σε αντίθεση με άλλες ομοσπονδίες και συνδικάτα. Το Διοικητικό Συμβούλιο (ΔΣ) της ΟΛΜΕ προκηρύσσει γύρο συνελεύσεων στις 88 τοπικές ΕΛΜΕ. Η συνέλευση της κάθε ΕΛΜΕ μπορεί να αποφασίσει οποιαδήποτε πρόταση των μελών της, χωρίς να δεσμεύεται από την εισήγηση του ΔΣ της ΟΛΜΕ που ενδεχομένως να υπάρχει (στη συγκεκριμένη απεργία δεν υπήρχε εισήγηση αφού τα 11 μέλη του ΔΣ δεν συμφώνησαν). Ο πρόεδρος της κάθε ΕΛΜΕ δεσμεύεται, στη συνέλευση όλων των προέδρων, να υποστηρίξει-ψηφίσει τις αποφάσεις της δικής του ΕΛΜΕ και όχι την προσωπική του ή παραταξιακή του πρόταση. Για να παρθεί απόφαση απεργίας, πρώτον απαιτούνται 50% συν 1 πρόεδρος από τους παρόντες να υπερψηφίσουν και δεύτερον αυτοί που θα υπερψηφίσουν, να αντιπροσωπεύουν τα 2/3 των 43400 μελών (στοιχεία 2013). Οι ψήφοι των προέδρων δεν έχουν όλες το ίδιο βάρος. Για παράδειγμα η ψήφος προέδρου της ΕΛΜΕ Σερρών “μετράει” ως 11 ψήφοι γιατί η εν λόγω ΕΛΜΕ έχει 1128 μέλη (κάθε 100 μέλη είναι 1 ψήφος) ενώ η ψήφος της ΕΛΜΕ Καστοριάς “μετράει” ως 1 ψήφος γιατί έχει 127 μέλη.

ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΚΑΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙΑ

Τα παραπάνω στοιχεία έχουν τη σημασία τους, ώστε να δούμε τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν οι γραφειοκράτες συνδικαλιστές το καταστατικό, ανάλογα με τις πολιτικές τους επιλογές. Το Μάιο, με το πρωτοφανές για  “όρους και προϋποθέσεις” στην ουσία υπονόμευσαν όχι μόνο τον αγώνα των εκπαιδευτικών αλλά έδωσαν ένα μεγάλο δώρο στην κυβέρνηση για έναν νέο γύρο επίθεσης. Κλείσιμο ΕΡΤ, διαθεσιμότητα εκπαιδευτικών, υγειονομικών, διοικητικών των πανεπιστημίων, σχολικών φυλάκων, κλείσιμο νοσοκομείων, κατάργηση τομέων στα ΕΠΑΛ, νέος νόμος για το λύκειο. Ας τολμήσει ο οποιοσδήποτε να επιχειρηματολογήσει ότι αυτά δεν έχουν σχέση με την “υπεύθυνη στάση” των προέδρων που πρόσκεινται στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και πολλών από αυτούς των ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΩΝ.

Την ίδια τακτική αλλά αντεστραμμένη, θα ακολουθήσουν στην ολομέλεια προέδρων στις 20 Σεπτέμβρη (μετά την 5ήμερη) στην οποία αποφασίστηκε η “κλιμάκωση του αγώνα” με 48ωρη για 23-24 Σεπτέμβρη. Ο εργατοπατερισμός στις δόξες του· τήρηση κατά γράμμα του καταστατικού καθώς το 65,9% που ψήφισε συνέχιση του αγώνα με 5ήμερη δεν είναι αρκετό αφού απαιτείται το 66,6%. Περνάει η 48ωρη η οποία αρχικά είχε το 12%. Έτσι πρόεδροι οι οποίοι είχαν έρθει με 5ήμερη, στη συνέχεια, αφού δεν πέρασε, στήριξαν συμβιβαστικά τη 48ωρη. Οφείλουμε, πάντως, να αναγνωρίσουμε ότι είναι άξιοι συνεχιστές “δοξασμένων” συνδικαλιστικών πρακτικών της προηγούμενης 20ετίας, καταφέρνοντας το 12% να είναι μεγαλύτερο από το 65,9%. Αφού προκήρυξε και η ΑΔΕΔΥ 48ωρη για Τρίτη-Τετάρτη 24-25 Σεπτέμβρη, φτάνουμε έτσι μετά από 8 μέρες απεργίας στις επόμενες συνελεύσεις, για να επικυρωθεί και τυπικά η προδιαγεγραμμένη από τις ηγεσίες, πριν καν ξεκινήσει, πορεία της και να αποφασιστεί η αναστολή.

ΕΩΣ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ

Η περίοδος που διανύουμε είναι ίσως από τις χειρότερες για το εργατικό κίνημα εδώ και πολλές δεκαετίες. Η βάρβαρη πολιτική των κυβερνώντων, υπό την άγρυπνη καθοδήγηση της άρχουσας τάξης, έχει ξεθεμελιώσει τα μόνα πράγματα που αποτελούν τη δύναμή μας: τη μεταξύ μας αλληλεγγύη και το μισθό. Τον άμεσο και τον κοινωνικό μισθό (υγεία, παιδεία, επιδόματα ανεργίας κλπ). Ήδη από τον Ιούνη, το κλίμα ήταν έντονα φορτισμένο, από τις απολύσεις 2200 καθηγητών, το αλαλούμ των αλληλοαναιρούμενων υπουργικών εγκυκλίων, το νέο νόμο για το λύκειο, τις επικείμενες νέες απολύσεις. Ορατή ήταν η θετική ανταπόκριση της εργατικής τάξης για την εξαγγελθείσα ήδη από την αρχή του καλοκαιριού απεργία. Η επιθυμία ενός σοβαρού αγώνα δε σήμαινε “να βγάλουν οι καθηγητές τα κάστανα από τη φωτιά”, αλλά “κάποιοι να κάνουν επιτέλους την αρχή, να μπουν μπροστά και θα συμπαραταχθούμε μαζί τους”. Σύσσωμη η αριστερά φιλολογούσε περί “θερμού φθινοπώρου”, οι συνδικαλιστές για “casus dion” μετά τις απολύσεις, οι παρατάξεις ότι τα σχολεία δε θα ξανανοίξουν.

Αρχές Σεπτέμβρη και τα περί “πολέμου”, “σύγκρουσης”, “όλοι μαζί” κτλ στρογγυλεύονται έως συρρίκνωσης. Τα σχολεία ξεκινάνε κανονικά, διεκπεραιώνοντας όλη τη γραφειοκρατική-διοικητική προετοιμασία που είναι απαραίτητη πριν την έναρξη των μαθημάτων. Οι διοικήσεις εργάζονται στο φουλ, μεθοδεύοντας πλεονάσματα και μετατάξεις εκπαιδευτικών, αύξηση μαθητών στις τάξεις, μετακινήσεις μαθητών. Καμία κίνηση για το μπλοκάρισμα αυτών των διαδικασιών. Στα ΕΠΑΛ, οι επανεξεταστέοι μαθητές στους καταργημένους τομείς, εξετάζονται από καθηγητές άσχετων ειδικοτήτων, μετά από προφορικές εντολές των προϊσταμένων. Τουλάχιστον στα ΕΠΑΛ, με τους 2200 καθηγητές σε διαθεσιμότητα, έπρεπε να υπάρχει γερή κόντρα από την 1η Σεπτέμβρη.
Οι απεργιακές επιτροπές που έχουν στηθεί από το Μάιο, όλη αυτή την περίοδο έως το ξεκίνημα της απεργίας, λειτουργώντας κάτω από τον ασφυκτικό έλεγχο των ΕΛΜΕ, αναλώνονται σε νομικίστικες ενημερώσεις και άνευρες κινητοποιήσεις, αντί να στοχεύουν στην παρακώλυση ή έστω στη παρενόχληση των διοικητικών διαδικασιών.
Καμία σοβαρή αιτιολόγηση από τις παρατάξεις, του λόγου για τον οποίο επέλεξαν τη 16η του μήνα ως έναρξη της απεργίας, τη στιγμή που ο αγιασμός ήταν στις 11 τα μαθήματα ξεκίναγαν στις 12, και η κυβέρνηση έφερε προς ψήφιση στη βουλή το νομοσχέδιο για το “νέο λύκειο” στις 10. Ερχόμαστε όμως στη συνέχεια, και ένα από τα πρώτα αιτήματα της απεργίας, ήταν η απόσυρση του νόμου αυτού που πέρασε χωρίς να κουνηθεί φύλλο. Τα περί εβδομάδας ενημέρωσης μαθητών-γονιών-καθηγητών που σκαρφίστηκαν από το ξεκίνημα των σχολείων έως την απεργία, δε στέκουν, αφού τα γράμματα της ΟΛΜΕ προς τους γονείς και τους μαθητές θα λειτουργούσαν καλύτερα αν ήδη ήταν σε εξέλιξη απεργία.

Εδώ έχουμε τη διοικητική μηχανή να εργάζεται απερίσπαστη, οργανώνεται, προετοιμάζει την επίθεση, νιώθοντας σίγουρη πως ότι και να κάνει δεν πρόκειται να εμποδιστεί. Από την άλλη, η ΟΛΜΕ και οι παρατάξεις, εγκλωβισμένες σε αποφάσεις, δείχνουν ανέτοιμες για ελιγμούς τακτικής και εγκλωβισμού του αντιπάλου. Οι κινήσεις τους, συνδικαλιστικά προβλέψιμες, δεν αποπνέουν την αίσθηση της σύγκρουσης σε αντίθεση με τα λόγια, τα κείμενα και τις αφίσες τους.

Δεν απαξιώνουμε φυσικά το κίνημα που δημιουργήθηκε (και με τη βοήθεια των παρατάξεων) μέσα στο καλοκαίρι. Πραγματοποιήθηκαν παρεμβάσεις-κινητοποιήσεις σε όλες – κυριολεκτικά – τις περιοχές της χώρας αλλά και στο εξωτερικό. Σε παραλίες, χωριά, νησιά, σε συναυλίες, σε πανηγύρια, λαϊκές αγορές, πλατείες. Αναρτήθηκαν πανό, γράφτηκαν συνθήματα και η παρουσία στα ΜΜΕ ήταν σχεδόν καθημερινή. Γράφτηκαν κείμενα, δημιουργήθηκαν βίντεο, έγιναν αναλύσεις και πρωτότυπες εκδηλώσεις, σκηνοθετήθηκαν παραστάσεις και δρώμενα. Οι καθηγητές συμμετείχαν οπουδήποτε ξέσπασε κάποιος αγώνας (στην ΕΡΤ, στα νοσοκομεία, στη δολοφονία από ελεγκτή του Θανάση στο Περιστέρι, στις Σκουριές, στα δημαρχεία, σε αντιφασιστικές κινητοποιήσεις). Το επικοινωνιακό παιχνίδι είχε επιτέλους κερδηθεί.
Για μια ακόμη φορά υπήρξε πρωτοβουλιακή κινητοποίηση χωρίς να περιμένει κανένας “να κάνουν κάτι οι συνδικαλιστές”. Έμοιαζε, σαν όλοι να ήξεραν τι πρέπει να κάνουν χωρίς να περιμένουν οδηγίες ή μπροστάρηδες.

Η ΑΠΕΡΓΙΑ ΔΙΑΡΚΕΙΑΣ    

  • Οι 5ήμερες επαναλαμβανόμενες βγήκαν από τη βάση των καθηγητών με πρόταση των αριστερών παρατάξεων εκτός του ΠΑΜΕ και κόντρα στην ΟΛΜΕ που δεν έκανε καμία εισήγηση προς τις συνελεύσεις, αν και όλο το καλοκαίρι μίλαγε για απεργία.
    Κόντρα στα ρετάλια της ΔΑΚΕ και ΠΑΣΚΕ οι οποίοι πουλούσαν κυβερνητικό συνδικαλισμό χωρίς κανείς να αγοράζει και να ασχολείται.
    Κόντρα στο ΠΑΜΕ το οποίο από την αρχή πρότεινε 48ωρες όπως η ΔΑΚΕ και επένδυσε στην ήττα έως το τέλος.
  • Τη μεγάλη διαφορά σε σχέση με άλλες απεργίες την έκαναν οι ανοιχτές (όχι μόνο καθηγητών) απεργιακές επιτροπές και σε μικρότερο βαθμό τα απεργιακά ταμεία. Εκφράστηκε έτσι έμπρακτα η αλληλεγγύη με τη μορφή σύνδεσης, επικοινωνίας, αλληλοτροφοδότησης του αγώνα. Φάνηκε ότι υπήρχε ανάγκη στο εργατικό κίνημα, κάποιος να τραβήξει μπροστά.
  • Με την έναρξη της απεργίας στις 16-17 Σεπτέμβρη και την καθολική συμμετοχή, κατέπεσαν και οι τελευταίες ελπίδες όσων προδίκαζαν πως οι γονείς, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι θα ήταν ενάντιοι. Πολύ σωστά και έγκαιρα οι πολύμορφες δράσεις αγκαλιάστηκαν από το σύνολο των λαϊκών στρωμάτων. Η υπόθεση της παιδείας, ενταγμένη στον αγώνα για την υπεράσπιση της εργασιακής μας δύναμης δεν άφησε χώρο για συντεχνιασμούς.
  • Επιτεύχθηκε ικανοποιητικός βαθμός ενότητας μεταξύ των καθηγητών τουλάχιστον. Ο κατακερματισμός, που σαν το σαράκι ύπουλα υπονομεύει, χτυπήθηκε μέσα στη διαδικασία του αγώνα (αλλά επανεμφανίστηκε, όπως αναμενόταν, στη λήξη της απεργίας).
  • Έκαναν την εμφάνισή τους (χωρίς όμως να γενικευτούν ή να παίξουν καθοριστικό ρόλο για την εξέλιξη των πραγμάτων) μαχητικές και αποφασιστικές μορφές πάλης, θαμμένες από τους νεκροθάφτες του “υπεύθυνου συνδικαλισμού”, αλλά όχι σβησμένες από τη μνήμη του ταξικού κινήματος όπως αποδείχθηκε. Απεργιακές φρουρές και μπλοκαρίσματα σχολείων όχι μόνο από καθηγητές. Ενεργοποίηση συνταξιούχων εκπαιδευτικών. Καταλήψεις σχολείων, με τη σύμπραξη σε κοινό αγώνα από τους μαθητές, και όχι απλώς στήριξης της απεργίας. Προσπάθεια αυτοοργάνωσης μέσω των απεργιακών επιτροπών, πέρα και πολλές φορές ενάντια στις οδηγίες των παρατάξεων. Αυτονόμηση απεργών από όσες απεργιακές επιτροπές ελέγχονταν ασφυκτικά από τα ΔΣ των ΕΛΜΕ. Αμφισβήτηση και σε αρκετές περιπτώσεις ξεπέρασμα των ορίων (συνδικαλιστικών, νομιμότητας) στη δράση του κινήματος.
  • Αν και έχουν εκφραστεί ποικίλες απόψεις, η δολοφονία του Παύλου Φύσσα έδωσε και αντιφασιστικό χαρακτήρα στο υπόλοιπο της απεργίας. Οι διεκδικήσεις μπορεί να πήγαν στο παρασκήνιο, αλλά ο διάλογος για το φασισμό, ως συστατικό του καπιταλισμού και ο ρόλος του σχολείου ως ιδεολογικός μηχανισμός, φαίνεται ότι ανοίγει.

  ΠΑΡΟΛΑ ΑΥΤΑ, ΟΙ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ..

Η στρατηγική των παρατάξεων που στήριξαν την απεργία (ΣΥΝΕΚ, ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ) ήταν … ξεκινάμε και βλέπουμε. Το σχέδιο που είχαν, ήταν να γίνει η απεργία με όσο το δυνατόν μεγαλύτερα ποσοστά, να κατέβει η πλειοψηφία των καθηγητών στο δρόμο για 2-3 μέρες ώστε να προκληθεί γενική αναστάτωση και «λαϊκός ξεσηκωμός». Από το σημείο αυτό και μετά, προσδοκούσαν σε καθαρά πολιτικές εξελίξεις, οι οποίες, σαν από μηχανής θεός, θα έδιναν τη λύση. Πέρα από την πληθώρα θεωρητικών αναλύσεων, το καταιγισμό άρθρων και κειμένων με επαναστατικό λόγο, το έλλειμμα πρακτικής και η εμμονή σε προτάσεις παλαιοσυνδικαλιστικού τύπου ήταν αυτά που κυριάρχησαν. Αναλώθηκαν στους σχεδιασμούς κορυφής αυτοχριζόμενοι ως αλάθητοι οργανωτές του αγώνα, που οι αποφάσεις τους περνάνε στη βάση.

  • Προσπάθησαν να έχουν υπό τον ασφυκτικό τους έλεγχο τις απεργιακές επιτροπές και σε πολλές ΕΛΜΕ το κατάφεραν χρησιμοποιώντας διάφορα κόλπα. Δεν καλούσαν σε συνελεύσεις των επιτροπών και όποτε γινόταν τελικά κάποια συζήτηση, είχε το χαρακτήρα της ενημέρωσης από τα μέλη του ΔΣ προς τους καθηγητές. Θεωρούσαν αυτονόητο ότι οι επιτροπές είχαν το ρόλο να διεκπεραιώνουν τις αποφάσεις του ΔΣ, και από την άλλη, οι ενέργειες των επιτροπών ελέγχονταν από το ΔΣ. Τις μετέτρεψαν από όργανα συντονισμού της δράσης σε περατζάδα φορέων και κομμάτων προς άγρα πελατείας. Έτσι ευνουχισμένο, το σημαντικότερο όργανο πάλης ξέμεινε από μαζικότητα σε αρκετές ΕΛΜΕ.  Έτσι, ο αγώνας δεν πέρασε στα χέρια των απεργών, εγκλωβίστηκε πίσω από πολιτικές σκοπιμότητες και δεν οργανώθηκαν δυναμικές δράσεις (πραγματικές και όχι συμβολικές καταλήψεις διευθύνσεων, περιφερειών, ΔΟΥ, δήμων, σαμποτάζ της οικονομικής δραστηριότητας με μπλοκαρίσματα διακίνησης εμπορευμάτων κτλ).
    Σε αρκετές περιπτώσεις ο κόσμος απομακρύνθηκε από τις επιτροπές και προσπάθησε να συντονιστεί σε επίπεδο σχολείου ή γειτονιάς αφήνοντας τις επιτροπές στους συνδικαλιστές.
    Σε κάποιες άλλες ελάχιστες περιοχές, οι επιτροπές κατάφεραν και αυτονομήθηκαν από τις ΕΛΜΕ, μαζικοποιήθηκαν και οργάνωσαν υποδειγματικές δράσεις.
  • Οχύρωσαν τη δράση πίσω από τα όρια της αστικής νομιμότητας και μιας απροσδιόριστης “συνδικαλιστικής ηθικής”. Έτσι, αν και λέγεται απεργιακή φρουρά, επιτρέπει στους απεργοσπάστες να μπουν. Μπλοκάρεται η λειτουργία του σχολείου, αλλά χωρίς να σφραγίζονται οι πόρτες και επιτρέποντας στο διευθυντή να περάσει ώστε να δηλώσει τους απεργούς. Κοινός ο αγώνας καθηγητών μαθητών, αλλά οι καθηγητές δε συμμετέχουν σε καταλήψεις σχολείων για να μην κατηγορηθούν ως υποκινητές.
  • Επέλεξαν να μετατρέψουν την απεργία σε μία διαρκή καταμέτρηση ποσοστών συμμετοχής, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αργά ή γρήγορα (γρήγορα όπως αποδείχτηκε) τα ποσοστά θα αντιστραφούν. Στο λεξικό της ταξικής πάλης, απεργία σημαίνει σύγκρουση· μάχη για τη φθορά και την ήττα του αντιπάλου. Έχει κυριαρχήσει όμως η άποψη ότι αρκεί ο απεργός να τη δηλώσει, να χάσει το μεροκάματο ώστε να βγουν τα ποσοστά και ας φαντασιωθεί ότι αγωνίζεται αναθέτοντας τα υπόλοιπα στους συνδικαλιστές. Αν η απεργία ήταν για να δηλώσει το 95% των καθηγητών ότι διαφωνεί με την κυβερνητική πολιτική και όχι να την ανατρέψει γιατί δεν κάναμε μια δημοσκόπηση ώστε να μείνουν τα μεροκάματα, να γλιτώσουμε και το τρέξιμο; Απλώς αντί να οργανώσουν από την αρχή στρατηγική νίκης, αντίθετα μεθόδευσαν με αυτό τον τρόπο τον ενδεχόμενο απεγκλωβισμό τους αν η απεργία ξέφευγε από τον έλεγχό τους.
  • Το κύριο βάρος μέσα στην απεργία δόθηκε στην ενημέρωση του κόσμου και των ίδιων των απεργών με στόχο τη δημιουργία πολιτικού μετώπου ενάντια στην κυβέρνηση. Αν και γνωρίζοντας ότι η συγκεκριμένη απεργία δε θα τραβήξει σε διάρκεια και ο χρόνος λειτουργούσε ασφυκτικά εναντίον, η αριστερά επέμενε στη ζύμωση, τη προπαγάνδα και τις θεωρητικούρες, τη στιγμή που και οι πέτρες ήξεραν τι παίζεται στα σχολεία. Όλοι περίμεναν τη σκληρή κόντρα που είχαν προαναγγείλει οι καθηγητές· δεν περίμεναν να ενημερωθούν.
  • Από την αρχή ήταν γνωστό ότι ο σημαντικότερος λόγος αναστολής θα ήταν το οικονομικό. Υπήρχαν πολλές προτάσεις από τη βάση (κυκλική συμμετοχή στην απεργία, εκ περιτροπής μπλοκαρίσματα σχολείων ώστε να μη δηλώνονται απεργοί, καταλήψεις διευθύνσεων ώστε να μην ζητούνται στοιχεία απεργών) οι οποίες επιτυγχάνουν το στόχο της μη λειτουργίας των σχολείων ως εργασιακών χώρων. Όλες μα όλες συκοφαντήθηκαν με το χειρότερο τρόπο από τις παρατάξεις και κυρίως το ΠΑΜΕ. Η πρόσδεση και η εμμονή στη δογματικού τύπου θυσία αλλιώς δεν υπάρχει αγώνας, έγινε στοιχείο της στρατηγικής της απεργίας.
  • Συνεχίζουν να αναμασάνε την καραμέλα ότι οι καθηγητές ήταν μόνοι τους. Ογδόντα χιλιάδες εργαζόμενοι συν τους αλληλέγγυους που έδωσαν το παρόν, δεν είναι καθόλου μόνοι τους σε οτιδήποτε αποφασίσουν. Αυτό που έλειψε και θα λειτουργούσε στη διάχυση σύνδεση και γενίκευση εργατικών αγώνων, ήταν η σύγκρουση και οι επιθετικές κινήσεις από την πλευρά των καθηγητών.
  • Εκκωφαντική είναι η σιγή τους μετά το τέλος της απεργίας. Δεν υπήρξε ποτέ κανένα επεξεργασμένο σχέδιο για το μετά, λες και η απεργία ήταν το τέλος των αγώνων. Αν και η επίθεση συνεχίζεται αμείωτη, οι συνδικαλιστικές ηγεσίες προσποιούνται διάφορες νίκες για τον κλάδο: ενότητα, εντιμότητα, ηρωισμός, παρακαταθήκη για το μέλλον, ενεργοποίηση της βάσης, αλληλεγγύη κτλ. Στις απεργίες όμως η νίκη ή η ήττα έχει υλική υπόσταση και στη συγκεκριμένη απεργία η ήττα δεν αφορά μόνο τους καθηγητές.

ΠΑΜΕ … ΣΑΝ ΑΛΛΟΤΕ

Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ ως οι “ειδικοί της ταξικής πάλης” εφάρμοσαν το θεώρημα του νεκροθάφτη: “αφού κάποια στιγμή θα πεθάνεις, το προβλέπω και θα περιμένω να σε θάψω”. Επένδυσαν στην ήττα, εκτιμώντας ότι ο αγώνας είναι έτσι κι αλλιώς χαμένος, από τη στιγμή που δεν υπάρχει συντονισμός με παλλαϊκό μέτωπο και που δε βάζει ζητήματα ρήξης με τη στρατηγική των μονοπωλίων. Πιστό στη λογική “εμείς-εμείς οι μόνοι συνεπείς” επιμένει να βαφτίζει τις 48ωρες “κλιμάκωση του αγώνα” και να υπονομεύει με κάθε τρόπο την επιτυχία της απεργίας ώστε να επαληθευτεί στο τέλος. Η τακτική του ήταν ότι ακολουθούμε σε όλα την ΑΔΕΔΥ, το οποίο άλλωστε φάνηκε και από τις κινητοποιήσεις της ΔΟΕ. Επέμενε πεισματικά από την αρχή στις 48ωρες που έτσι κι αλλιώς θα γίνονταν αφού τις είχε προκηρύξει η ΑΔΕΔΥ.

Ενώ τα μέλη του ΠΑΜΕ δήλωναν απεργοί όλες τις μέρες, ήταν απόντες από τις απεργιακές επιτροπές και τις τοπικές δράσεις που οργανώνονταν. Αν και σημειώθηκε πρωτοφανής συμμετοχή στις γενικές συνελεύσεις, προσπάθησαν να τις συκοφαντήσουν βάζοντας συνεχώς θέματα απαρτίας, ψηφοφοριών, λήψης αποφάσεων. Διαγκωνίζονταν με το υπουργείο για το ποιος θα δώσει χαμηλότερα ποσοστά απεργών, καθώς έπαιρναν στοιχεία για την απεργία όχι από τις ΕΛΜΕ αλλά από τις διευθύνσεις. Χυδαιολόγησαν απέναντι σε απεργούς αλλά και στο κίνημα, ανασύροντας για ακόμη μία φορά τα περί προβοκατόρων, ανυπόμονων μικροαστών, ανεύθυνων, επικίνδυνων κτλ. δίνοντας άλλοθι στην κυβερνητική προπαγάνδα.

Ενώ ρητόρευαν περί μετώπου, στις ομοσπονδίες ή σωματεία που έχει δύναμη το ΠΑΜΕ, η στάση των μελών του ήταν αρνητική στη διεύρυνση του απεργιακού αγώνα. Ακόμη και εκεί που πρώτη δύναμη στο ΔΣ είναι το ΠΑΜΕ δεν έκαναν απολύτως τίποτα. Στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας μάλιστα, με ευθύνη του ΠΑΜΕ, το οποίο έχει την πλειοψηφία, δε συγκαλείται καν ΔΣ εδώ και μήνες.

ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ

 Μετά την επίσημη λήξη της απεργίας ξεκίνησαν μαθητικές καταλήψεις. Βρεθήκαμε μπροστά σε νέα πραγματικότητα. Τα αιτήματα των μαθητικών καταλήψεων είναι κοινά με τα αιτήματα της απεργίας των εκπαιδευτικών. Ωστόσο οι εκπαιδευτικοί είχαν κολλήσει. Oι μαθητικές καταλήψεις είναι συνέχεια και συνέπεια της δικής τους απεργίας και δε δικαιολογείται παθητική στάση. Οι μαθητές-τριες αντιδρούν με αυτό τον τρόπο στο νέο νόμο για το νέο λύκειο, αλλά παραμένουν κλεισμένοι μέσα στα κατειλημμένα σχολεία. Οι εκπαιδευτικοί πρέπει να ξεκολλήσουν από την παθητική παρακολούθηση των μαθητών και να προχωρήσουν σε οργάνωση κοινών δράσεων. Αντί να κάθονται παθητικά έξω από τα κατειλημμένα σχολεία τους και μετά από λίγη ώρα να φεύγουν, μπορούν συντονισμένα μεταξύ τους να καλέσουν τους μαθητές τους σε μια κοινή πορεία μαθητών-καθηγητών στους δρόμους της πόλης.

ΤΕΛΙΚΑ

Ο ενθουσιασμός, η πρωτοφανής συμμετοχή στις απεργιακές επιτροπές, οι απεργιακές φρουρές με τα παραδειγματικά μπλοκαρίσματα των σχολείων, οι καταλήψεις των γραφείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και οι μαζικές διαδηλώσεις έγραψαν μία σημαντική σελίδα στην ιστορία του εκπαιδευτικού κινήματος, αλλά σύντομη. Γιατί στην τρέχουσα συγκυρία, η οργή συνυπάρχει με την ηττοπάθεια. Αιτία είναι η μέχρι σήμερα αποτυχία όλων των κινημάτων να αναχαιτίσουν την καπιταλιστική αναδιάρθρωση. Μαζί με την οργή και την αγανάχτηση φωλιάζει μέσα στους μισθωτούς και η αίσθηση της ματαιότητας των αγώνων. Ο ενθουσιασμός και τα μαζικά ξεσπάσματα κρατάνε λίγο. Υποχωρούν γρήγορα και τη θέση τους παίρνει η ηττοπάθεια.

Όσο διεκδικητικοί κι αν υπήρξαμε στο παρελθόν, όσο και αν τους αναγκάσαμε να πληρώσουν από τη μεταπολίτευση και μετά, δεν ξεχνάμε ότι σαν εργατική τάξη παραμένουμε μια τάξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Είμαστε ο ένας από τους δύο πόλους της καπιταλιστικής σχέσης. Και μ’ αυτήν τη σχέση πρέπει να τελειώνουμε. Τώρα βρισκόμαστε με την πλάτη στον τοίχο. Ήμασταν κάτι, δεν είμαστε τίποτα. Αν ξαναγίνουμε κάτι καλύτερο, ίσως αυτή τη φορά ανοίξουμε το δρόμο για να γίνουμε το παν.

Μπορεί να βάλαμε ακόμη μία ήττα στην καμπούρα μας, αλλά η ταξική πάλη δεν τελειώνει. Μέσα και από αυτό τον αγώνα αποδείχτηκε ότι ο μόνος δρόμος είναι αυτός της ακηδεμόνευτης αυτοοργανωμένης μαχητικής δράσης, ενάντια στους αυτόκλητους σωτήρες των κομμάτων, ενάντια στους γραφειοκράτες συνδικαλιστές.     7 Οκτώβρη 2013

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

«Θα χυθεί αίμα!»

Μ’ αυτή την απειλητική λακωνική φράση, ένας από τους πολλούς διατεταγμένους στην υπηρεσία του κεφαλαίου υπουργούς των τελευταίων ετών –στη συγκεκριμένη περίπτωση ο υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης Λοβέρδος–, είχε εγκαινιάσει στις αρχές του 2010 τα μέτρα λιτότητας που μέσα σε τρία χρόνια θα εξελίσσονταν σε μέτρα πλήρους απαξίωσης της εργασιακής μας δύναμης και γενικευμένης φτωχοποίησης και ταπείνωσης. Πράγματι, τόσο το εν λόγω σκουπίδι όσο και όλοι οι συνάδελφοί του που τον διαδέχτηκαν σ’ αυτό το πόστο φρόντισαν να κάνουν πράξη τα λόγια του:

– οι αυτοκτονίες αυξήθηκαν κατά 43% σε σχέση με το 2007 που ήταν η τελευταία χρονιά πριν το ξεκίνημα της κρίσης και την εποχή των μνημονίων

– η ανεργία ανήλθε στο 27.9% (στις γυναίκες 31,6% και στους νέους κάτω των 25 ετών 62,9%), ήτοι 1.400.000

άνεργοι ή μάλλον στη μαύρη εργασία -η ανασφάλιστη και αδήλωτη εργασία υπερβαίνει το 36%

– όσοι είχαν μια αξιοπρεπή σύνταξη πάνω από 1.000 ευρώ, την είδαν να περικόπτεται δραματικά

– οι μισθοί μειώθηκαν έως και 40%, σε πολλές περιπτώσεις

– το πιο παραγωγικό, υποτιμημένο και πολιτικά αδύναμο κομμάτι της εργατικής τάξης, οι μετανάστες εργάτες, όταν δεν πυροβολούνται στα φραουλοχώραφα των αφεντικών, κλειδώνονται –μαζί με τους άστεγους και τους τοξικομανείς– στους αστυνομικούς χώρους αποθήκευσης απαξιωμένης εργασίας

– νοσοκομεία κλείνουν ή υπολειτουργούν

– ο πρόσφατος νόμος για τη δ/θμια εκπαίδευση επιχειρεί να πετάξει τα μισά παιδιά έξω από το λύκειο (και κατ’ επέκτασιν τη γ/θμια εκπάιδευση)

Όλη η εργατική τάξη –άνεργοι, εργάτες, υπάλληλοι, νοικοκυρές και σπουδαστές– έχουμε φάει τη μεγαλύτερη ήττα από τη μεταπολίτευση και μετά.

Παράλληλα, σε όσες επιχειρήσεις εξακολουθούν να λειτουργούν, τα αφεντικά έχουν στήσει πάρτυ. Από την ανάλυση των ισολογισμών των επιχειρήσεων που έδωσε (Ιούλιος 2013) στη δημοσιότητα η εταιρεία ICAP, οι 2.157 από αυτές (ποσοστό 48,3%) παρουσίασαν επίσημα κέρδη το έτος 2012 της τάξης των 3,83 δισεκατομμυρίων ευρώ! Σ’ αυτές τις επιχειρήσεις η αύξηση των κερδών έφτασε το 75%! Ενδεικτικά μπορούμε να αναφέρουμε την εταιρία ΑΚΤΩΡ (Μπόμπολας) με κέρδη 184,6 εκατ.ευρώ το 2012 , έναντι 95,8 εκατ. το 2011.

ΠΑΜΕ ΛΙΓΟ ΠΙΣΩ ΣΤΑ ΠΑΛΙΑ

Κάτω από την πίεση των ταξικών αγώνων της δεκαετίας του ’70, και προσπαθώντας να διαχειριστεί το «κοινωνικό κόστος» της κρίσης αναπαραγωγής της καπιταλιστικής σχέσης, το κράτος είχε αναγκαστεί τη δεκαετία του ’80 να αυξήσει τόσο τον άμεσο όσο και το έμμεσο (κοινωνικό) μισθό των εργαζομένων. Υποχρεωμένες να ισορροπήσουν ανάμεσα στις δύο βασικές, αλλά αντιφατικές μεταξύ τους λειτουργίες του κράτους, την αναπαραγωγή της καπιταλιστικής συσσώρευσης και τη νομιμοποίηση των εκμεταλλευτικών κοινωνικών σχέσεων, οι κυβερνήσεις εκείνης της περιόδου προχώρησαν σε «γενναίες» μισθολογικές αυξήσεις στο δημόσιο τομέα που συμπαρέσυραν και τους μισθούς στον ιδιωτικό. Ταυτόχρονα έκαναν επενδύσεις στον τομέα της κοινωνικής πρόνοιας, της υγείας και της παιδείας χωρίς, όμως να εξασφαλίσουν επιπλέον κρατικά έσοδα μέσω της φορολόγησης του ιδιωτικού κεφαλαίου ή να κάνουν προσπάθειες για να περιοριστεί η μικροαστική παραοικονομία, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή των μικρών και μεγάλων αφεντικών. Έτσι, η εισοδηματική πολιτική και η δημιουργία ενός υποτυπώδους «κράτους πρόνοιας», η οποία δε θα ολοκληρωθεί ποτέ, θα συμβάλλουν στη διόγκωση του δημόσιου χρέους. Από το 22,9% του ΑΕΠ που ήταν το 1980 θα ανέβει στο 47,8% το 1985, για να φτάσει στο 79,6% του ΑΕΠ το 1990.

Την περίοδο από το 1990 ως το 2009 το εθνικό κεφάλαιο και το κράτος του προσπάθησαν να αντιμετωπίσουν την «κρίση του χρέους», δηλ. την κρίση των ταξικών σχέσεων, με αλλεπάλληλες μεταρρυθμίσεις του ασφαλιστικού συστήματος, με ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων για τους νέους, με νόμους επί νόμων για την πειθάρχηση των μεταναστών και τον έλεγχο των ροών της μετανάστευσης, με περικοπές επιδομάτων, μισθών και κοινωνικών παροχών. Παρά τις σημαντικές επιτυχίες που σημείωσε το ελληνικό κεφάλαιο την περίοδο 1996–2004 (αυξήθηκε ο βαθμός εκμετάλλευσης και η κερδοφορία των επιχειρήσεων), η κρίση δεν αντιστράφηκε οριστικά υπέρ του κεφαλαίου. Όλα αυτά τα μέτρα υποτίμησης, πειθάρχησης και διαίρεσης της εργατικής τάξης, και η, μέσω αυτών, απόπειρα μετακύλισης του κόστους αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης στους ίδιους τους εργαζόμενους, δεν απέδωσαν τους αναμενόμενους καρπούς.

Αυτό οφειλόταν σε πολλούς λόγους: το 2004-5, λόγω της μείωσης της εσωτερικής ζήτησης που έφερε η ολοκλήρωση της προετοιμασίας για τους Ολυμπιακούς αγώνες, μειώθηκαν οι επενδύσεις σε πάγιο κεφάλαιο, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα την επιβράδυνση της παραγωγικότητας. Η ανάκαμψη που ακολούθησε το 2006-7 στηρίχτηκε κυρίως στην ιδιωτική κατανάλωση, τις κρατικές επενδυτικές και αναπαραγωγικές δαπάνες, και την ανάπτυξη του οικοδομικού τομέα που τροφοδοτήθηκαν από φτηνό πιστωτικό χρήμα καθώς τα πραγματικά επιτόκια παρέμεναν πολύ χαμηλά χάρη στην εισαγωγή του ευρώ και τον υψηλότερο πληθωρισμό σε σχέση με την ευρωζώνη. Εντούτοις, οι παραγωγικές επενδύσεις δεν ανέκαμψαν στο προηγούμενό τους επίπεδο με αποτέλεσμα να παραμείνει χαμηλός ο ρυθμός αύξησης της παραγωγικότητας. Καθώς όμως σημειώθηκαν υψηλά ποσοστά ανάπτυξης και χαμηλό ποσοστό ανεργίας, η διαπραγματευτική ισχύς της εργατικής τάξης αυξήθηκε με αποτέλεσμα τη συνέχιση της ανοδικής πορείας των μισθών με ρυθμό ταχύτερο από την παραγωγικότητα.

Έτσι λοιπόν, παρά τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της περιόδου 2000-2007, το δημόσιο χρέος ξεπέρασε το 100% του ΑΕΠ, γιατί από τη μια μεριά οι δημόσιες δαπάνες που σχετίζονται με τους μισθούς στο δημόσιο τομέα, την υγειονομική περίθαλψη και την «κοινωνική προστασία» (επιδόματα και συντάξεις) αυξάνονταν συνεχώς κατά την περίοδο αυτή λόγω των υψηλών κοινωνικών απαιτήσεων, ενώ από την άλλη μεριά η φορολογία επί των κερδών του κεφαλαίου μειωνόταν συνεχώς (από 40% το 2000 έφτασε το 25% το 2007).

Ενώ εμείς είχαμε πετύχει να μειώσουμε το βαθμό εκμετάλλευσής μας, οι καπιταλιστές (επειδή η ζήτηση συνέχισε να αυξάνεται από το 2004 λόγω των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης) είχαν τη δυνατότητα να αυξάνουν τις τιμές των προϊόντων και επομένως να περιορίζουν την πτώση των περιθωρίων κέρδους που οφειλόταν στην αύξηση του κόστους εργασίας. Αυτή η επιχείρηση μεταφοράς της πίεσης του ανταγωνισμού στους εργαζόμενους δεν ήταν επιτυχής μέχρι και το 2009. Ως εκ τούτου, η πολιτική της «κρίσης του χρέους», που αποσκοπούσε στην εξασφάλιση των τοκογλύφων δανειστών από ένα πιθανό μορατόριουμ πληρωμών, συνοδεύτηκε από την πολιτική της «εσωτερικής υποτίμησης». Αυτό που προπαγανδίστηκε στις αρχές του 2010 ως «εκβιασμός των δανειστών» ήταν η συνειδητή προσπάθεια του ελληνικού καπιταλιστικού κράτους να αλλάξει το συσχετισμό δύναμης υπέρ του κεφαλαίου.

ΑΠΟ ΠΟΥ ΑΝΤΛΟΥΝ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΝΑ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΑΙ ΩΣ ΣΩΤΗΡΕΣ; (Ή ΠΩΣ ΚΥΒΕΡΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΓΑΛΕΡΕΣ)

Όταν παρακολουθεί κανείς στα μήντια το λόγο του ακροδεξιού υπουργού υγείας Άδωνι Γεωργιάδη –ένα ακόμα σκουπίδι που αναγκαζόμαστε να αναφέρουμε εδώ ονομαστικά (είναι πολλοί, δεν φτάνει το σχοινί!) – εντυπωσιάζεται απ’ την γκαιμπελική προπαγάνδα των κυβερνητικών «πιράνχας»: το κράτος, λέει, κάνει αγώνα ενάντια στη σπατάλη, τη διαφθορά, την «προκλητή ζήτηση» υπηρεσιών υγείας, τον παράνομο πλουτισμό και τη φοροδιαφυγή των γιατρών!

Οι μονόφθαλμοι, λέει μια παροιμία, βασιλεύουν στους τυφλούς. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με ξεκάθαρους απατεώνες που παρουσιάζονται ως «φίλοι του λαού». Ας δούμε πώς απαξίωσαν σταδιακά τον υλικό και ανθρώπινο εξοπλισμό των νοσοκομείων: Στην αρχή έκαναν δραστική μείωση των κρατικών δαπανών για τα λειτουργικά έξοδα των νοσοκομείων κατά 60% και μείωσαν τις εφημερίες. Ο κακομοίρης ασθενής –αν είναι μάλιστα και λίγο δεξιούλης– άρχισε να βρίζει τους γιατρούς που δεν μπορούσε να βρει στις εφημερίες. Μετά τον έβαλαν να πληρώνει πέντε ευρώ εισιτήριο. Αν ήταν ανασφάλιστος υποχρεώθηκε να πληρώνει το κόστος εξετάσεων και νοσηλίων. Συγχρόνως άρχισε να γίνεται μερική μετακύλιση του κόστους ιατρικών πράξεων και εξετάσεων ακόμα και στους ασφαλισμένους. Τι σκέφτηκε ο κακομοίρης; Ότι οι γιατροί θέλουν να του τα πάρουν! Μετά άρχισε να γίνεται βίαιη συρρίκνωση του αριθμού των εργαζόμενων με κατάργηση οργανικών και υπαρχουσών θέσεων και να καταργούνται νοσοκομειακές μονάδες, τμήματα-κλινικές και κρεβάτια. Τι του είπαν του κακομοίρη; Ότι το κράτος χτυπάει τη διαφθορά και γλυτώνει τον «φορολογούμενο πολίτη» από διοικήσεις «που έκαναν αθέμιτες συναλλαγές, αγοράζοντας άχρηστα υλικά για μονάδες που δε λειτουργούσαν σωστά και έπρεπε να συγχωνευτούν, για το καλό του». Και ο κακομοίρης το πίστεψε… Μετά του είπαν ότι «θα πληρώνει επιπλέον 25 ευρώ νοσήλια», «θα γίνει δοκιμαστική εφαρμογή κοινής διοίκησης σε νοσοκομεία του ΕΣΥ και σε ιδιωτικά» και «θα παραχωρηθούν κρεβάτια σε ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες». Και ενώ του έδειχναν τη σελήνη, ο κακομοίρης κοιτούσε το δάχτυλο…

Την ίδια τακτική ακολούθησε η εξουσία και στα σχολεία: πρώτα συγχωνεύσεις, μετά αύξηση του ωραρίου ώστε να προκύψουν «υπεράριθμοι», μετά σταδιακή κατάργηση της δημόσιας επαγγελματικής εκπαίδευσης, μετά υποβάθμιση των ολοήμερων δημοτικών, μετά η κατασκευή ενός λυκείου για λίγους και η μετατροπή των αποκλεισμένων μαθητών σε μια μάζα ημι-καταρτισμένων στα απαξιωμένα και ανδροκρατούμενα επαγγελματικά λύκεια (μιας και όλες οι «γυναικείες» ειδικότητες καταργήθηκαν).

Θα ήταν όμως άδικο να ισχυριστούμε ότι η ισχύς της εξουσίας είναι απλά η ηλιθιότητα των υπηκόων της. Το καπιταλιστικό κράτος έχει άπειρους συνεργάτες. Γιατί κι αυτοί που ισχυρίζονται ότι της αντιτίθενται δε φαίνεται να είναι καλύτεροι. Ας θυμηθεί μόνο κανείς πώς έσπευσαν τα επίσημα κόμματα της Αριστεράς να καταδικάσουν ως «προβοκάτορες» τους εργάτες, τους αγρότες και τους μικρομαγαζάτορες της Χαλκιδικής που έβαλαν μπουρλότο στα οχήματα της εταιρίας χρυσού El Dorado Gold που λυμαίνεται τα δάση και το υπέδαφος της περιοχής τους. Το ίδιο είχαν κάνει και στο Σύνταγμα το καλοκαίρι του 2011 εναντίον όσων τόλμησαν να αντισταθούν στους μπάτσους που έπνιγαν με χημικά τον κόσμο. Για να μη μιλήσουμε για το πλήθος των απεργοσπαστών.

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ;

Κατ’ αρχήν να κάνουμε όλοι την αυτοκριτική μας. Όσοι απεργούμε σήμερα δεν είμαστε «αθώα θύματα». Δεν υπάρχουν εξ ορισμού αθώοι. Αυτό μπορεί να ακούγεται παράξενο: «Ώστε έχει δίκιο η κυβέρνηση που λέει ότι ‘όλοι μαζί τα φάγαμε’, ότι ‘όλες αυτές τις μεταρρυθμίσεις έπρεπε να τις είχαμε κάνει πριν έρθουν οι δανειστές’ και ότι ‘καταναλώναμε περισσότερα απ’ όσα παράγαμε’». Καμία σχέση! Ακριβώς το αντίθετο: Η εργατική τάξη παράγει περισσότερα απ’ όσα καταναλώνει. Πολύ τους φάγαμε στη μάπα, κι αυτούς και το κωλοσύστημα. Αναπόφευκτα όμως έχουμε κι εμείς τις ευθύνες μας γιατί

– ως δάσκαλοι εξακολουθούμε να τραβάμε τα παιδιά στις εθνικές παρελάσεις και να παίζουμε το παιχνίδι της ιδεολογικής καθοδήγησης αυτών που αύριο θα γίνουν κρέας για τα κανόνια και για τις επιχειρήσεις

– ως γιατροί επιδιορθώνουμε την εργατική τους δύναμη για να ξαναγυρίσουν στο μεροκάματο

– ως «παραγωγικοί εργάτες» χτίζουμε τα στρατόπεδα και φτιάχνουμε τα συρματοπλέγματα που θα εγκλωβίσουν τα ταξικά αδέλφια μας που περισσεύουν

– ως οδηγοί κυκλοφοράμε τα εμπορεύματα και πραγματοποιούμε την υπεραξία που κάποιοι άλλοι παρήγαν κλεισμένοι μέσα σε τέσσερις υγρούς τοίχους εργοστασίων

– ως πληροφορικάριοι φτιάχνουμε τα προγράμματα που καταγράφουν ηλεκτρονικά όλες τις δραστηριότητες των σχολείων, των νοσοκομείων, των δρόμων ώστε να ξέρει η εξουσία ποιους θα βγάλει «υπεράριθμους», «διαθέσιμους», «κινητικούς» ή «προβοκάτορες».

– ως εργαζόμενοι, άνεργοι, σπουδαστές, μαθητές, φοιτητές, συνταξιούχοι έχουμε αποδεχτεί και εσωτερικεύσει τον κατακερματισμό που επιβαλλει ο κλαδικός και θεσμικός συνδικαλισμός.

Όσο διεκδικητικοί κι αν υπήρξαμε στο παρελθόν, όσο και αν τους αναγκάσαμε να πληρώσουν από τη μεταπολίτευση και μετά, δεν ξεχνάμε ότι σαν εργατική τάξη παραμένουμε μια τάξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Είμαστε ο ένας από τους δύο πόλους της καπιταλιστικής σχέσης. Και μ’ αυτήν τη σχέση πρέπει να τελειώνουμε. Τώρα βρισκόμαστε με την πλάτηστον τοίχο. Ήμασταν κάτι, δεν είμαστε τίποτα. Αν ξαναγίνουμε κάτι καλύτερο, ίσως αυτή τη φορά ανοίξουμε το δρόμο για να γίνουμε το παν. Είμαστε αναγκασμένοι να αμυνθούμε και να διεκδικήσουμε από την αρχή τα μόνα πράγματα που αποτελούν τη δύναμή μας: τη μεταξύ μας αλληλεγγύη και το μισθό. Τον άμεσο και τον κοινωνικό μισθό (υγεία, παιδεία, επιδόματα ανεργίας κλπ).

Πρέπει να διεκδικήσουμε τη στήριξη του ενός πάνω στον άλλο, την κοινωνικότητά μας, που αλλοτριώθηκε μέσα στις συνδικαλιστικές συντεχνίες, τα κόμματα, τις σέχτες, τους μίζερους ατομικισμούς και τους ναούς της παραγωγής και της κατανάλωσης. Ο κατακερματισμός μας είναι η σημαντικότερη αιτία της ήττας που βιώνουμε τα τρία τελευταία χρόνια. Η καθημερινή ζωή του κάθε εργαζόμενου-άνεργου-συνταξιούχου έχει γίνει μια διαρκής σύγκρουση με το γειτονικό του εργαζόμενο-άνεργο-συνταξιούχο. Μόνο κατά τη σύγκρουση με τον κοινό εχθρό ξεπερνιέται αυτός ο κατακερματισμός. Όταν πέφτουν τα δακρυγόνα και επιτίθενται τα ΜΑΤ στο Σύνταγμα, τότε ο κάθε διαδηλωτής ενώνεται με τον διπλανό του.

Γι’ αυτό στηρίζουμε την απεργία των καθηγητών (και κάθε άλλη απεργία) με δράσεις που μας ενώνουν με τη βάση της κοινωνίας ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

– Μπλοκάρουμε δρόμους-αρτηρίες. Το κλείσιμο της Σταδίου ακόμη και για ολόκληρη μέρα δε δημιουργεί πρόβλημα στην κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Ένα κλείσιμο όμως της Καβάλας στο Δαφνί στις 7:00 το πρωί; Ή κάποιου δρόμου έστω και μικρού στο λιμάνι του Πειραιά στις 6:00;

– Οργανώνουμε παρεμβάσεις με μικροφωνικές, πανό, μοίρασμα κειμένων, τρικάκια, τοπικές πορείες σε σταθμούς μετρό, πλατείες, ΔΕΗ, ΜΜΜ και δημαρχεία για να ενημερώσουμε για τα προβλήματα της εκπαίδευσης (που δεν είναι διαφορετικά απ’ αυτά της υγείας): ότι καθηγητές και μαθητές διώχνονται από τα σχολεία.

– Ενωνόμαστε σε τοπικό επίπεδο για τη διοργάνωση των παραπάνω δράσεων με απολυμένους και απεργούς φοιτητές ή εργαζόμενους κι από άλλους κλάδους του ιδιωτικού και του δημοσίου, χωρίς κανένα διαχωρισμό, απολύτως! –Όσοι είμαστε εκπαιδευτικοί αφιερώνουμε χρόνο για επικοινωνία με τους μαθητές μας. Μετατρέπουμε τα σχολεία σε κέντρα αγώνα και εμποδίζουμε τους απεργοσπάστες να μπουν μέσα στα κτίρια. Καλούμε τους μαθητές μας για ανοιχτή συζήτηση σε εθελοντική βάση ή ακόμη και σε αντιμαθήματα. Εδώ είναι το στοίχημα: πόσοι μαθητές θα συμμετέχουν;

– Η προετοιμασία μιας απεργίας γίνεται φυσικά με όρους ζύμωσης και προπαγάνδας. Η ίδια η απεργία όμως γίνεται με όρους μάχης. Την ημέρα που ξεκινάει η απεργία, η ζύμωση και η προπαγάνδα τελειώνουν. Το βάρος τώρα πέφτει στην παραδειγματική και οργανωμένη περιφρούρηση της απεργίας. Γι’ αυτό οργανώνουμε μικτές απεργιακές επιτροπές εργαζομένων-άνεργων-συνταξιούχων-γονέων-μαθητών-φοιτητών και προχωράμε σε αποκλεισμό των σχολείων και κάθε άλλου εργασιακού χώρου που απεργεί. Οι επιτροπές περιφρούρησης αποκλείουν την είσοδο των σχολείων ή των υπηρεσιών ή των επιχειρήσεων από νωρίς το πρωί την ημέρα της απεργίας, και εμφανίζονται ως μία οργανωμένη και αποφασισμένη δύναμη την κρίσιμη ώρα. Κανένας δε θα μπεί στο σχολειο ή στην υπηρεσία ή στην εταιρία για να εργασθεί. Δεν αφήνουμε τους εργαζόμενους στη μοναξιά τους. Δεν εγκαταλείπουμε τον εργαζόμενο μόνο του να απαντήσει στην ερώτηση «Τι θα κάνετε την ημέρα της απεργίας; Θα απεργήσετε;». Δεν αφήνουμε την απεργία να μετατραπεί σε σφιγμομέτρηση που απεικονίζει στρεβλά τις διαθέσεις των εργαζομένων. Δε μετράμε ποσοστά συμμετοχής στην απεργία. Η απεργία δεν είναι δημοσκόπηση. Είναι μάχη…

Ξαναβρίσκουμε το νόημα των μικρών δράσεων. Οι μεγάλες γίνανε παιχνίδι στα χέρια των ηγεσιών. Αυτές έχουν τις δικές τους πολιτικές ατζέντες και καλούν τον κόσμο σε μίζερες, νομοταγείς και άσφαιρες 24ωρες και 48ωρες απεργίες χωρίς προοπτική….

Σεπτέμβριος 2013

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ. …..Δευτερα 16/9/13 ωρα 19.00 στο ΕΜΠ (Πατησιων

Η απεργια στην εκπαιδευση επεκτεινεται σε πολλους κλαδους.

Οσοι-ες στηριζουμε τη διαχυση των απεργιακών αγωνων στη βαση της κοινωνιας  απαιτειται να  συνδιαμορφωνουμε ιδεες-προτασεις-προκηρυξεις-κειμενα-δρασεις . Συζητάμε σχεδιο προκηρυξης που αναλυει τη βαση της διαχυσης των  αγωνων. 

Προχωράμε σε απεργία  με όρους  μάχης και όχι με όρους ζύμωσης.

Οργανωνουμε μικτες απεργιακές επιτροπες εργαζομενων-ανεργων-συνταξιουχων- γονεων- μαθητων-φοιτητων και προχωράμε σε  αποκλεισμό των σχολείων (και καθε αλλου εργασιακου χώρου που απεργει). Οι επιτροπές περιφρούρησης  αποκλείουν την  είσοδο  των  σχολειων ή των υπηρεσιών ή των επιχειρήσεων απο νωρις το πρωι την  ημερα της  απεργίας, και   εμφανιζονται ως  μία  οργανωμένη και  αποφασισμένη  δύναμη την  κρίσιμη ώρα. Το πλαστό δίλημμα, η  ύπουλη  ερώτηση « απεργείτε σήμερα ή  όχι;» δεν τίθεται καν. Γιατί κανένας δε θα μπεί στο σχολειο  ή στην υπηρεσία ή στην εταιρία  για να  εργασθεί , άρα κανένας δεν πιέζεται να δηλώσει  «απεργός ή εργαζόμενος» .

Δεν  αφήνουμε  τους  εργαζόμενους  στη  μοναξιά   τους.  Δεν εγκαταλείπουμε τον  εργαζόμενο  μόνο του να  απαντήσει στην ερώτηση  «Τι θα κάνετε την ημερα της  απεργίας; Θα απεργήσετε;». Δεν αφήνουμε την απεργία να μετατραπεί σε σφιγμομέτρηση που απεικονίζει στρεβλά τις διαθέσεις των εργαζομένων.   Η απεργια δεν ειναι δημοσκοπηση. Ειναι μαχη.

ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΧΥΣΗ ΤΩΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΩΝ ΑΓΩΝΩΝ. .....
Δευτερα  16/9/13  ωρα 19.00 στο ΕΜΠ (Πατησιων

ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

Στηρίζουμε την απεργία με δράσεις που μας ενώνουν με τη βάση της κοινωνίας ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Καλούμε σε συζήτηση διαμόρφωσης της παρακάτω πρότασης 

[σε .pdf για εκτυπωση:  KEIMENO 2013  σε .doc  KEIMENO 2013]

  Τη Δευτέρα 9/9/13 ώρα 7μμ            Στο Πολυτεχνείο (οδό Πατησίων)


ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΝΙΚΗ

Απεργίες έχουν γίνει πολλές τα τελευταία χρόνια, χωρίς να καταφέρουμε να αλλάξουμε στο ελάχιστο τις εργασιακές σχέσεις ή να αναχαιτίσουμε την επίθεση του κεφάλαιου και του κράτους. Tο μεγαλύτερο πρόβλημα που αναδύεται είναι οι όροι με τους οποίους διεξάγονται οι απεργίες (και γενικότερα οι αγώνες) αλλά και ο μη συγκρουσιακός-ανατρεπτικός χαρακτήρας τους. Η κοινωνική επίθεση συνεχώς εντείνεται και μάλιστα, όσο πιο χαμηλά στην ταξική αλυσίδα κατεβαίνουμε, τόσο μεγαλύτερη γίνεται. Το κεφάλαιο για να αντιμετωπίσει την κρίση κερδοφορίας των τελευταίων ετών, επιτίθεται και μειώνει το εργατικό κόστος, ιδιωτικοποιεί κοινωνικά αγαθά, απαλλοτριώνει προς άντληση κέρδους τη φύση.

Παρ όλη την “ποσότητα” της εξαθλίωσης, δεν έχει γεννηθεί ακόμη ένα κίνημα ή έστω ένας επιμέρους αγώνας με αξιόλογα διεκδικητικά χαρακτηριστικά. Οι “αντικειμενικές συνθήκες” είναι μεν αναγκαίες αλλά όχι ικανές. Οι περαιτέρω μειώσεις μισθών, οι απολύσεις, η ανεργία δε θα οδηγήσουν νομοτελειακά σε ξεσηκωμό. Η παθητικοποίηση και η λογική “ο σώζων εαυτόν σωθήτω” δεν είναι αποτέλεσμα της άγνοιας, της κακής συνδικαλιστικής ηγεσίας, της έλλειψης πολιτικής συνείδησης.

Αναγνωρίζοντας ως κυρίαρχη μορφή αγώνα την απεργία, οφείλουμε να αναδείξουμε το ρόλο των εργατοπατέρων και του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού. Οι εργατοπατέρες έχουν καταφέρει να μετατρέψουν τη σύγκρουση σε θέαμα. Εξαντλούνται σε βερμπαλισμούς, σε διαδοχικές συναντήσεις με υπουργούς, σε κοκορομαχίες στα ΜΜΕ, σε παρασκηνιακές διαβουλεύσεις, και σε νομικίστικα τερτίπια. Όσο επικρατεί η ανάθεση των αγώνων που ξεκινάνε από τις ηγεσίες και μετά διαχέονται προς τα κάτω, οι αγώνες αυτοί έχουν μικρή πιθανότητα επιτυχίας. Και αυτό, γιατί, στους κεντρικούς σχεδιασμούς, την ιδεολογική, στρατηγική και τακτική κυριαρχία την έχει το κράτος το οποίο λειτουργεί έτσι ακριβώς, από τη φύση του. Οι προϋποθέσεις επιτυχίας ενός απεργιακού αγώνα είναι τρεις. Συσπείρωση του κλάδου, αποφασιστικότητα των απεργών και αλληλεγγύη άλλων αγωνιζόμενων.

Συσπείρωση

Αποδείχθηκε στις συνελεύσεις πριν την απεργία που δεν έγινε, ότι υπάρχει, ή τουλάχιστον μπορεί να επιτευχθεί μία ικανοποιητική ενότητα μεταξύ των καθηγητών. Ο κατακερματισμός σε ασεπίτες-μη ασεπίτες, παλιούς-νέους, οι νέες εργασιακές σχέσεις των εργαζόμενων μέσω ΕΣΠΑ, η εξατομίκευση του προβλήματος κάθε συναδέλφου, η αλληλοκάλυψη των κλάδων μέσω α’ ή β’ ανάθεσης είναι σχεδιασμοί που στοχεύουν ακριβώς στην ενότητα και τη συσπείρωση. Δεν το επιτρέπουμε να συμβεί. Η συντροφικότητα που έχει αρχίσει να χτίζεται και που αγκαλιάζει τους συναδέλφους που είναι σε διαθεσιμότητα ή αργία, είναι καλό σημάδι για τη συνέχεια.

Αποφασιστικότητα

Να απεγκλωβιστούμε από την αμυντική κακόμοιρη στάση. Έχει γίνει δεύτερη φύση του εργατικού κινήματος η προσπάθεια αυτο-θυματοποίησης, αυτο-οικτιρμού, και επίκλησης της αστικής νομιμότητας. Η νομιμότητα είναι πλήρως ταξική έννοια και ποτέ δεν έχει χαριστεί στους από κάτω. (Ο καταχραστής για παράδειγμα εκατομμυρίων, εάν τον ανακαλύψουν, μπορεί να τα επιστρέψει έτσι να μην τιμωρηθεί. Αν όμως πιάσουν έναν επιβάτη λεωφορείου χωρίς εισιτήριο 1,20 ευρώ, ο νόμος είναι αμείλικτος και δε δίνει το δικαίωμα να το πληρώσει επιτόπου, ώστε να γλιτώσει την τιμωρία που ενίοτε είναι και θανατική). Βγαίνουμε στην επίθεση, χωρίς να μας ενδιαφέρει αν λοιδορηθούμε ως φοροφυγάδες, τζαμπατζήδες ή παράνομοι. Πόσο νόμιμη είναι άραγε η εξαθλίωση που μας έχουν επιβάλει;

Αλληλεγγύη

Η αλληλεγγύη με τη μορφή σύνδεσης, επικοινωνίας, αλληλοτροφοδότησης των αγώνων που θα ξεσπάσουν είναι η Αλφαβήτα της ταξικής πάλης. Ούτε προσφέρεται, ούτε χαρίζεται, ούτε ζητιανεύεται. Είναι αμφίδρομη σχέση που έχει υλική και όχι ιδεολογική βάση. Παράγεται με τις διαπροσωπικές επαφές στους χώρους που δίνονται οι αγώνες και μέσα στη διαδικασία των αγώνων. Όχι εξ αποστάσεως και με υποσχέσεις του τύπου “ξεκινήστε εσείς και είμαστε μαζί σας” μέσω κούφιων συντονισμών κορυφής. Επικοινωνούμε σε προσωπικό επίπεδο, γνωριζόμαστε, στηρίζουμε μαζικά κινητοποιήσεις άλλων κλάδων ή ανέργων με τη φυσική παρουσία μας. Χρειάζεται να υπάρξει επαφή-ανταλλαγή απόψεων πριν ξεκινήσει ο αγώνας, όμως η ουσιαστική και στη βάση αντικειμενικών δεδομένων συγκεκριμενοποίηση, θα γίνει μέσα στη διαδικασία των κινητοποιήσεων. Ως κλάδος έχουμε το προτέρημα, μέσω των μαθητών, να ερχόμαστε σε επαφή και να επικοινωνούμε τις απόψεις μας σε μεγάλα τμήματα της κοινωνίας και δε θα αφήσουμε ανεκμετάλλευτο αυτό το δεδομένο.

Μορφές-Μέτρα-Τακτική-Στρατηγική

1. Δημιουργούμε επιτροπές αγώνα, ανοιχτές στην εθελοντική συμμετοχή όχι μόνο καθηγητών αλλά γονιών, μαθητών και οποιουδήποτε άλλου θελήσει να προσφέρει, που θα λειτουργούν στη βάση των αρχών της άμεσης δημοκρατίας, έξω, πέρα και ενάντια σε οποιαδήποτε ιεραρχική λογική. Οι επιτροπές προσπαθούμε να συντονίζονται σε τοπικό αλλά και πανελλαδικό επίπεδο. Επίσης δε νοείται αγώνας πολύμορφος και απαιτητικός, χωρίς την ύπαρξη ταμείου αλληλεγγύης, το οποίο ειδικά σε έναν παρατεταμένο αγώνα στον οποίο έχουμε απολυμένους μπορεί να λειτουργήσει σε πολλά επίπεδα. Στη στήριξη των απεργών, στα δικαστικά έξοδα, στην αγορά υλικών, στις μετακινήσεις, έως τη διοργάνωση εκδηλώσεων ή ενός απεργιακού γεύματος. Με την επιτροπή αγώνα και ταμείου δημιουργείται αυτό που λέμε κοινότητα, συντροφικότητα, στήριξη στο υλικό αλλά και ψυχολογικό επίπεδο.

2. Στηρίζουμε την απεργία με δράσεις που μας ενώνουν με τη βάση της κοινωνίας ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ.

Ξεκινάμε απεργία διαρκείας σημαίνει ότι από την πρώτη ημέρα της βρισκόμαστε οργανωμένα και με αποφάσεις οργάνων από το πρωί μέχρι το βράδυ στους δρόμους και συμμετέχουμε (ή δημιουργούμε εμείς πρωτοβουλιακά) με δράσεις σε ΟΑΕΔ – ΜΜΜ – ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑ – ΔΕΗ – ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΔΗΜΑΡΧΕΙΩΝ- ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΑΣ- ΕΡΤ- ΚΑΤΑΛΗΨΕΙΣ ΣΧΟΛΕΙΩΝ. – Δεν καλούμε απλώς σε κοινό αγώνα αλλά παρεμβαίνουμε εμείς στα νοσοκομεία, στα ΜΜΜ, στα δημαρχεία στη ΔΕΗ κτλ, μπλοκάροντας την είσπραξη εισιτηρίων ή διαμαρτυρόμενοι για τους λογαριασμούς, προπαγανδίζοντας έτσι έμπρακτα το δικαίωμα όλων στα δημόσια αγαθά. – Δε μένουμε απλώς στις διαπιστώσεις για την ανεργία, αλλά παρεμβαίνουμε στις άθλιες ουρές του ΟΑΕΔ. – Μπλοκάρουμε δρόμους-αρτηρίες. Το κλείσιμο της Σταδίου ακόμη και για ολόκληρη μέρα δεν δημιουργεί πρόβλημα στην κυκλοφορία των εμπορευμάτων. Ένα κλείσιμο όμως της Καβάλας στο Δαφνί στις 7:00 το πρωί; Ή κάποιου δρόμου, έστω και μικρού, στο λιμάνι του Πειραιά στις 6:00;

3. Το σχολείο -ακόμη- είναι οργανικό στοιχείο και σημείο αναφοράς της γειτονιάς. Πολλές φορές οι γείτονες γνωρίζουν πράγματα και καταστάσεις για το σχολείο τα οποία αγνοούν οι καθηγητές, οι οποίοι σπανίως είναι κάτοικοι της συγκεκριμένης γειτονιάς ή περιοχής. Οι γείτονες σίγουρα μας γνωρίζουν, ενώ εμείς όχι. Βγαίνουμε λοιπόν έξω από τη μάντρα πρώτα εμείς και στη συνέχεια καλούμε σε στήριξη.

4. Αφιερώνουμε μία ημέρα για επικοινωνία με τους μαθητές μας. Θυσιάζουμε ένα ημερομίσθιο, δηλώνουμε απεργοί, αλλά πηγαίνουμε στο σχολείο και μπαίνουμε κανονικά στην τάξη χωρίς να πάρουμε απουσίες. Καλούμε τους μαθητές-τριες μας να μείνουν στην αίθουσα εθελοντικά και να συζητήσουμε για τον απεργιακό αγώνα μας και για την παιδοκτονία στο νέο λύκειο.

5. Ο στόχος της απεργίας πρέπει να είναι 100% κλειστά σχολεία ανεξάρτητα από τα ποσοστά συμμετοχής. Επιστρατεύουμε κάθε μέσο: καταλαμβάνουμε τα σχολεία όπου μπορούμε με μαθητές και γονείς, οργανώνουμε απεργιακές φρουρές από αλληλέγγυους (αλλά κυρίως από όσους βρίσκονται ήδη σε διαθεσιμότητα) που το πρωί μπλοκάρουν την είσοδο, σαμποτάρουμε τις κλειδαριές, συγκεντρώνουμε χρήματα για το απεργιακό ταμείο με κάθε μέσο (νόμιμο ή παράνομο), αν είμαστε ασθενείς δεν δηλώνουμε απεργοί. Δεν θυσιάζουμε «ηρωικά» ούτε ένα ημερομίσθιο. Αφήνουμε τους “ηρωισμούς” και περνάμε στη “στρατηγική”. Δε μετράμε ποσοστά συμμετοχής στην απεργία! Η απεργία δεν είναι σφυγμομέτρηση. Είναι μάχη.

Από τον Μακιαβέλι μέχρι τον Κλαούζεβιτς και έως τις μέρες μας, η δυτική Νεωτερικότητα είναι ακλόνητα προσδεμένη στο στοιχείο του ηρωισμού, στην κληρονομημένη λατρεία της δυσκολίας. Έχουμε εθιστεί στην ιδέα ότι η αποτελεσματικότητα των κοινωνικών αγώνων είναι ανάλογη των δυσκολιών που συναντούν. Ωστόσο, η στρατηγική είναι το αντίθετο του ηρωισμού. Είναι η ικανότητα να εντοπίσεις τους πρόσφορους παράγοντες και να τους αξιοποιήσεις προς όφελός σου, ως εργατικό κίνημα.

Πρωτοβουλία εκπαιδευτικών βάσης