Την Παρασκευη 9/9/11 γύρω στις 7μμ έχουμε την πρωτη μας συνάντηση στο αυτόνομο στέκι

[Ζωοδ.Πηγης κ Ισαυρων]

με θεματα:

α) εργασιακές-εκπαιδευτικές συνθήκες στα σχολεία όπως διαμορφώθηκαν μέσα στο καλοκαίρι
(μειώσεις μισθών, νέος ρόλος διευθυντών, υποχρηματοδότηση, πολυπληθή τμήματα, μάθημα χωρίς βιβλία κτλ)    και τρόποι αντίδρασης
β) νέος νόμος για ΑΕΙ-ΤΕΙ, δημιουργία πανεκπαιδευτικού μετώπου
γ) συζήτηση για μια πιθανή δημιουργία Συνέλευσης Βάσης στην Εκπαίδευση

κι απο 14/6:

5. Η’ ΚΟΙΜΑΣΑΙ Η’ ΦΟΒΑΣΑΙ Συνέλευση κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου

Τι να πει κανείς όταν μετά από τέτοιο βιασμό της αξιοπρέπειας και των συνειδήσεων, μετά από τέτοια κραυγαλέα επίθεση σε οποιοδήποτε δικαίωμα έχει κατακτηθεί τον τελευταίο αιώνα, δεν έχει κατέβει στο κέντρο 1.000.000 κόσμος για να σηκώσει τη βουλή με τα χέρια του και να την πετάξει στη θάλασσα;

Για τη βία του μνημονίου έχουν γραφτεί χιλιάδες κείμενα και αναλύσεις, εκατοντάδες «ειδικοί» έχουν μιλήσει για τον παραλογισμό του, και κάθε νοήμων άνθρωπος γνωρίζει πάνω κάτω τις συνέπειες που θα έχει στις ζωές μας:

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΗ ΖΩΗ.

Μετά από ένα χρόνο μουδιάσματος και αμηχανίας και μετά από πολλές πιέσεις, καλέστηκε για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας 48ωρη γενική απεργία. Ο κόσμος είχε έτσι μια ευκαιρία να εναντιωθεί εμπράκτως σ’ αυτόν τον παραλογισμό δημιουργώντας εστίες αντίστασης σ’ όλο το κέντρο και αποκλείοντας την πρόσβαση στη βουλή. Δεκάδες συνελεύσεις γειτονιών συγκεντρώθηκαν σε τρία διαφορετικά σημεία (Καλλιμάρμαρο, Ευαγγελισμός, Σύνταγμα) με σκοπό να εμποδίσουν τους βουλευτές να πλησιάσουν. Η απάντηση της αστυνομίας ήταν η αναμενόμενη. Ήδη από τις 8 το πρωί και πριν προλάβει να συγκεντρωθεί ο μεγάλος όγκος των διαδηλωτών, απέναντι σε κάποιες δεκάδες ανθρώπων όλων των ηλικιών και χωρίς καμία πρόκληση από την μεριά τους, οι «προστάτες της δημοκρατίας και του πολίτη» επιτίθενται τυφλά με χημικά και γκλομπιές και διαλύουν τα μπλόκα.

Η σύγκρουση σιγά σιγά πήρε τη μορφή λαϊκής εξέγερσης, με χιλιάδες ανθρώπων να αρνούνται να φύγουν απ’ το δρόμο, αντιστεκόμενοι στις επιθέσεις μιας αστυνομίας που όλο και περισσότερο μοιάζει με στρατό εσωτερικής κατοχής, στα πρότυπα της χούντας. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Αυτό που αλλάζει είναι η οπτική γωνία:

Από τη μία, χιλιάδες ανθρώπων εμπλέκονταν σε αψιμαχίες και συγκρούσεις, είτε λεκτικές είτε σωματικές, εκτέθηκαν σε χημικά, ποδοπατήθηκαν και χτυπήθηκαν βάναυσα από την αστυνομία (πάνω από 500 τραυματίες μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία, και πολλοί παραπάνω δέχτηκαν πρώτες βοήθειες επί τόπου). Από την άλλη, την ίδια στιγμή, πολλές παραπάνω χιλιάδες ανθρώπων, αποποιούμενοι τις ευθύνες τους και αντί να ενωθούν με όσους αποφάσισαν να αγωνιστούν, προτίμησαν να κάτσουν απαθείς μπροστά στο χαζοκούτι, σπίτι τους ή στις καφετέριες, δεχόμενοι την προπαγάνδα των Μ.Μ.Εξαπάτησης περί «κουκουλοφόρων που αμαυρώνουν τις πορείες». Όλοι αυτοί, αφ’ ενός απηυδούν για την οικονομική κατάσταση, βρίζουν τους πολιτικούς και γκρινιάζουν για τα χίλια κακά της μοίρας τους και αφ’ ετέρου κουνούν το κεφάλι λέγοντας: «Ε, και τι να κάνεις…».

Αυτά είναι γεγονότα. Δεν αλλάζουν, ούτε αμφισβητούνται. Μετά έρχονται τα συναισθήματα και μετά οι σκέψεις. Από όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νοιώσει κανείς, το πιο δυνατό, το πιο έντονο και επίμονο είναι η θλίψη. Μια απέραντη θλίψη. Κι αν νοιώσαμε οργή και θυμό, δεν ήταν τόσο για τα ΜΑΤ, την κυβέρνηση ή το κράτος. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η κυβέρνηση και το κράτος είναι εκεί για να προστατεύουν τους από πάνω. Όπως επίσης έχουμε πια συνειδητοποιήσει ότι η αστυνομία του σήμερα, παρόλο που είναι ντυμένη με το μανδύα της δημοκρατίας, δεν είναι άλλο από το χουντικό στρατό του χτες. Οργή και θυμό νοιώσαμε για σένα. Εσένα που ρώτησες “Τι δουλειά είχαμε στην πορεία” ή πρότεινες “Άλλη φορά να κάτσουμε στ’ αβγά μας!”. Εσένα που μαθαίνεις για όλα αυτά, που ξέρεις αλλά όχι μόνο δεν αντιδράς αλλά βρίσκεις χίλιους δυο τρόπους για να δικαιολογήσεις την απάθεια και την αδιαφορία σου. Εσένα, που ή κοιμάσαι και βλέπεις ό,τι και όπως θέλεις να το δεις ή φοβάσαι και προσπαθείς να γίνεις αόρατος μη σε παρασύρει και σένα η “κρίση”. Αλλά η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, πολιτική, κοινωνική ή πολιτισμική. Τελικά είναι κυρίως κρίση της ανθρώπινης ταυτότητας. Κι αν τυχόν ψάχνεις να βρεις τους υπαίτιους για την κατάστασή και τη δυστυχία σου, μπορείς απλά να κοιταχτείς στον καθρέφτη:

Ο ΚΑΝΑΠΕΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΣΟΥ.

Όταν δέχεσαι την ολοένα και αυξανόμενη δολοφονική βία των δυνάμεων καταστολής σαν κάτι που απλά συμβαίνει… όταν δέχεσαι ο φασισμός, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία να χαρακτηρίζουν την κοινωνία που ζεις… όταν βλέπεις την εξαθλίωση και τη φτώχεια να απλώνεται σε ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια και την εγκληματικότητα να αυξάνεται με ολοένα και γρηγορότερους ρυθμούς… όταν κοιτάς αδρανοποιημένος την αύξηση της ανεργίας και τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, των σχολείων, των νοσοκομείων και κάθε κοινωνικού αγαθού αλλά παρόλα αυτά λες “κρίση είναι, θα περάσει”…

…τότε το μόνο συμπέρασμα είναι πως έχεις παραιτηθεί από την κοινωνία, το μέλλον και την ανθρώπινη ζωή.

Παραιτείσαι και αφήνεσαι να ζεις μες στην απάθεια και την αδιαφορία, το φόβο και την υποταγή. Παραιτείσαι, κουνάς το κεφάλι και δε μιλάς. Και όταν μιλάς, παπαγαλίζεις αυτά που ακούς στις ειδήσεις και καταδικάζεις τη βία “από όπου και αν προέρχεται”, λες και έρχεται από το πουθενά στα ξαφνικά και δε το περίμενες να τη συναντήσεις! Παραιτείσαι και φοβάσαι, και για να μην το παραδεχτείς στον εαυτό σου, στα παιδιά σου και στους γύρω σου, το παίζεις και υπεράνω. Υποτιμάς τους αγώνες και τους αγωνιστές, θεωρείς αυτούς που κατεβαίνουν στο δρόμο ακραίους και γραφικούς ή και επικίνδυνους για τη δημόσια τάξη. Και αντιστέκεσαι σε οτιδήποτε πάει να σου χαλάσει τον ύπνο ή να σε κάνει να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου.

Όλα αυτά λοιπόν είναι η αιτία της θλίψης μας. Γιατί όσο κι αν φωνάξουμε, όσο κι αν προσπαθούμε, ακόμη κι αν ξυλοκοπηθούμε ή σκοτωθούμε, ό,τι κι αν κάνουμε εσύ δεν ξυπνάς…

ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΑΘΕΣΑΙ ΑΠΑΘΗΣ, ΜΗΠΩΣ ΘΑ’ ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙΣ;

Πώς θέλεις να ζεις; Ποια είναι για σένα τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που θέλεις να είσαι μέλος της; Ποια είναι η ζωή που ονειρεύεσαι και ποιες οι αξίες της; Πώς μετράς τη ζωή σου; Τι κριτήρια βάζεις στην αξιολόγησή της; Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ηθική, αλληλεγγύη; Πως βοηθά η στάση σου στον αγώνα για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία;

ΑΦΗΝΕΙΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΗΝΕΙΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ.

4. Ό,τι αγαπήσαμε σε αυτόν τον κόσμο ήταν πάντα ενάντιά του (για τις 29/6 & τους συλληφθέντες)

Μια βαθιά συντροφική «υπόκλιση» και μια τεράστια αγκαλιά σε όλες εκείνες και εκείνους που την Τετάρτη 29/6 αναμετρήθηκαν για ώρες με τον αστυνομικό στρατό κατοχής της εγχώριας και υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Σε όλες εκείνες και εκείνους που παρέμεναν στην πλατεία Συντάγματος, στην Αμαλίας, στη Φιλελλήνων, στην Ερμού, στα Προπύλαια και στους γύρω δρόμους παρά τον αδιανόητο χημικό πόλεμο. Σε όλες εκείνες και εκείνους που με ψεκαστήρια γεμάτα Maalox συνέδραμαν ξανά και ξανά τους πνιγμένους από τα χημικά. Σε όλες εκείνες και εκείνους που είτε τραυματίστηκαν από τα δακρυγόνα και τις πέτρες των μπάτσων (αναπνευστικά προβλήματα, χημικά και θερμικά εγκαύματα, ευθείες βολές πάνω στα σώματα των διαδηλωτών, δεκάδες ανοιγμένα κεφάλια) είτε συνελήφθησαν, ξυλοκοπήθηκαν και τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Σε όλες εκείνες και εκείνους τους γιατρούς, νοσηλευτές, εργαζόμενους στο μετρό, που εθελοντικά προσέφεραν πρώτες βοήθειες στους τραυματίες και σε όσους κατέρρεαν από αναπνευστικά προβλήματα.

Οι αυτοοργανωμένες, ακηδεμόνευτες, αδιαμεσολάβητες και αδιάλλακτες κοινωνικές αντιστάσεις και συλλογικές διαδικασίες είναι το «όχημα» του σήμερα και η «μαγιά» των δυνατοτήτων του αύριο. Κι η αλληλεγγύη είναι πάντα το όπλο μας.

Το διαρκές ανοιχτό ραντεβού στις συνελεύσεις, τους δρόμους και τις πλατείες ισχύει. Και δεν ξεχνάμε τους συντρόφους μας που θέτει σε δικαστική ομηρία ή καταφέρνει να αιχμαλωτίσει στις φυλακές του το καθεστώς.

Ό,τι αγαπήσαμε σε αυτόν τον κόσμο ήταν πάντα ενάντιά του. Κι η αλήθεια είναι ότι την Τετάρτη αυτή η αγάπη, τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που αφορά, τονώθηκε με πολλούς και διάφορους τρόπους. Όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε στιγμή της επαναστατημένης καθημερινής ζωής, των ρηξικέλευθων επιλογών άρνησης και δημιουργικότητας, των συντροφικών ανιδιοτελών σχέσεων, των κοινωνικών αγώνων ενάντια σε κάθε μορφή αδικίας και εξουσίας για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, χωρίς κράτη, θρησκείες, οικονομική εκμετάλλευση, ταξική διαίρεση, πατριαρχία, εθνικισμό και ρατσισμό.

Τις μέρες που πέρασαν κάποιοι από τους 17 συλληφθέντες της 29ης Ιούνη, κατηγορούμενοι με σειρά πλημμελημάτων και ορισμένοι επιπλέον με τον κουκουλονόμο, οδηγήθηκαν στον ανακριτή και τους επιβλήθηκαν οι περιοριστικοί όροι της απαγόρευσης εξόδου από την, χώρα και της υποχρεωτικής παρουσίας στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής κατοικίας τους κάθε 1η του μήνα. Την Δευτέρα 4/7, στις 9:00πμ, στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων, στο κτίριο 9, θα οδηγηθούν στον ανακριτή οι υπόλοιποι συλληφθέντες, ανάμεσά τους και ένας σύντροφος που αντιμετωπίζει τις βαρύτερες κατηγορίες, αφού του αποδίδεται και το κακούργημα της κατοχής και χρήσης εκρηκτικών (μολότοφ). Να είμαστε, όσο το δυνατόν, περισσότεροι και περισσότερες εκεί σε μια έμπρακτη εκδήλωση της αλληλεγγύης μας.

Πατάμε στη γη, κοιτάμε στον ουρανό. Δεν εγκαταλείπουμε ποτέ τον διπλανό μας, δε σταματάμε να ονειρευόμαστε. Και φροντίζουμε η πυξίδα μας να κοιτάζει πάντα προς τη ριζοσπαστική κατεύθυνση επίλυσης των προσωπικών και κοινωνικών αντιφάσεων.

Ένα ατόφιο κομμάτι καρδιάς και μια υπόσχεση που ποτέ δε σβήνει μέσα στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε και τον υπαρξιακό μετεωρισμό. Εγρήγορση, επιμονή, αποφασιστικότητα, συντροφικότητα. Δεν μπήκαμε, ούτε μπαίνουμε στον αγώνα από ανάγκη ή υποχρέωση, παρότι είναι δεδομένο ότι έχουμε ανάγκες, όπως και ότι πολλές φορές σκεφτόμαστε και λειτουργούμε με τον προβληματικό τρόπο των «πρέπει». Μπήκαμε και μπαίνουμε στα γοητευτικά και απρόβλεπτα μονοπάτια της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης από επιθυμία και επιλογή. Γι’ αυτό και έχουμε ήδη «νικήσει» (τι άσχημη λέξη) ακόμα κι αν συντριβούμε. Γι’ αυτό και έχουμε ήδη υψωθεί, ακόμα κι αν μας χώσουν στα Τάρταρα. Και είμαστε ήδη ευτυχισμένοι, γιατί έχουμε ο ένας τον άλλο, γιατί έχουμε η μία την άλλη. Προχωράμε… [απο αναρχικο ρεσαλτο]

————-

3. αναδημοσίευση από  eleutheriakoi.blogspot.com

…Για όλα αυτά λοιπόν τα παράσιτα ανησυχούν τα φερέφωνά τους οι δημοσιογράφοι σαν πιστοί υπάλληλοι στα αφεντικά τους.

Όμως τί είναι αυτό το μνημόνιο; Εκτός από φόροι και μειώσεις μισθών, δεν είναι ουσιαστικά η κατάκτηση όλου του δημόσιου πλούτου από τους μεγαλοεπενδυτές; Δεν πρόκειται για μία νέα ακόμα πιο ολοκληρωτική κατοχή; Δεν οφείλει λοιπόν να αποτελεί έναν από τους στόχους μας η εκδίωξη όλων αυτών των τομαριών αλλά κι εκείνων που τους κουβάλησαν; Έτσι δεν υπερασπιζόμαστε τη γη και την ελευθερία μας όσοι το έχουμε βάλει καλά μέσα στο κεφάλι και την καρδιά μας αυτό;

Ας λένε λοιπόν ό,τι θέλουν για τα μεγάλα ξενοδοχεία του Συντάγματος. Σε αυτά μένουν όλοι εκείνοι που στηρίζουν τις φιλοδοξίες τους να τα τσεπώσουν για τα καλά από αυτόν τον τόπο και να μας έχουν δούλους παρακαλώντας για ένα κομμάτι ψωμί μετά από ώρες σκληρής και χωρίς κανένα δικαίωμα δουλειάς. Όμως, η “φιλοξενία” και το “φιλότιμο” είναι έννοιες που δε θα τις ζήσουν. Οι συγκεντρώσεις, οι συνελεύσεις, οι πέτρες και οι οδομαχίες είναι αφιερωμένες σε αυτούς… Αν τολμούν, ας ζυγώσουν λίγο παραπάνω…

————

2. E, ΛΟΙΠΟΝ, ΑΣ ΨΗΦΙΣΤΕΙ ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΚΑΙ ΟΣΑ ΤΟ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ

Για να επιβεβαιωθεί ακόμη μία φορά η πλαστότητα του εκβιασμού που προβάλλουν ότι, αν δεν ψηφιστεί, δε θα υπάρξουν χρήματα.

Επειδή και μετά την ψήφιση δε θα υπάρχουν χρήματα για τους σύγχρονους σκλάβους και θα συνεχίσουν να παίρνονται μέτρα εξαθλίωσης και εξανδραποδισμού.

Επειδή, η πτώχευση της πλειονότητας του ελλαδικού πληθυσμού είναι υπαρκτή εδώ και πολύ καιρό.

Επειδή είναι δεδομένο, πως οι «δανεισμοί» δε σκοπεύουν να καλύψουν τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά διοχετεύονται (στις τράπεζες, τους μεγαλέμπορους και μεγαλοεπιχειρηματίες, τους εφοπλιστές, και τους παραχαράκτες της ζωής) για την ενίσχυση της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης εντός και εκτός ελλαδικού χώρου.

Να ψηφιστεί, για να μην υπάρχουν αυταπάτες πως μέσα από τις εξουσιαστικές (κοινοβουλευτικές και μη) διαδικασίες θα μπορέσει να επιλυθεί οποιοδήποτε από τα προβλήματα που έχουν κατασκευάσει οι κρατιστές και οι συνοδοιπόροι τους……………………….

Που αποπροσανατολίζει από βασικά θέματα, όπως το ότι μπορούμε χωρίς κράτος, ότι μπορούμε να παλέψουμε και να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, ότι μπορούμε να αρνηθούμε την πόλη-φυλακή, ότι μπορούμε να ζήσουμε βασισμένοι στα πλούτη της πρωτογενούς παραγωγής αγαθών που απλόχερα μας προσφέρουν τα γεννήματα της γης εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Όπως ζούσαν τόσα και τόσα χρόνια οι άνθρωποι. [Προκήρυξη της Συσπείρωσης Αναρχικών για τις 28 και 29 Ιουνίου]

————-

1. ΠΕΡΙ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ [[κείμενο που μοιράστηκε στο Σύνταγμα τη Δευτέρα 27.06.11]]

Τι περιμένετε;
Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν;
Κι ότι οι αχόρταγοι κάτι θε να σας δώσουν!
Οι λύκοι θα σας ταΐσουνε
αντί να σας καταβροχθίσουν!
Από φιλία.
Θα σας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλετε τα δόντια,
τέτοια περιμένετε!

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Ο όρος «κουκουλοφόροι» ιστορικά αφορούσε τους συνεργάτες των ναζί στην περίοδο της κατοχής. Αυτούς που κατέδιδαν στη gestapo τους αντάρτες της εθνικής Αντίστασης, συντοπίτες και συγχωριανούς τους. Φορούσαν κουκούλες για να κρύβουν τα πρόσωπά τους, από ντροπή και φόβο για την αποτρόπαια πράξη τους ενάντια στον αντιστεκόμενο λαό.

Ωστόσο, αυτοί υπήρξαν και οι νικητές. Οι δοσίλογοι, οι φασίστες, οι γερμανοτσολιάδες, οι συνεργάτες των ναζί και μετέπειτα των άγγλων και των αμερικάνων, ήταν οι νικητές της μεταπολεμικής ιστορίας του ελλαδικού χώρου. Αυτοί που έγραψαν ή παραχάραξαν την ιστορία, γιατί ως γνωστόν η ιστορία γράφεται από τους νικητές.

Ο σημερινός παραλληλισμός, και η απόδοση του όρου «κουκουλοφόροι» σε ανθρώπους που συγκρούονται στο δρόμο έμπρακτα με τους θεσμούς, τα σύμβολα της κυριαρχίας και τις δυνάμεις καταστολής, έχει ξεκάθαρες προθέσεις και σκοτεινούς συμβολισμούς -την αποπολιτικοποίηση της ίδιας της σύγκρουσης και την αναγωγή της σε κάτι σκοτεινό και αδιευκρίνιστο.

Όμως είτε για τα ΜΜΕ που αναπαράγουν τον όρο, είτε για κομμάτια της αριστεράς που σκυλεύουν το συμβολισμό κουβαλώντας τον ιστορικά, είτε για κομμάτι της κοινωνίας που τρέφεται αμάσητα από τηλεψία, ο δρόμος είναι ο πιο πεισματάρης μάρτυρας. Και είναι αυτός που επιβεβαιώνει πως η σύγκρουση είναι αδιάσπαστο κομμάτι των απανταχού κινημάτων. Υπάρχει στην καθημερινότητά μας, κυοφορείται στις μέρες που έρχονται, διαπέρασε την ιστορία με τις λαμπρές εκλάμψεις της και βέβαια με τα σοβαρότατα και αδιαμφισβήτητα λάθη της.

Στις μέρες μας, ο μόνος τρόπος για να συγκρουστεί κάποιος στο δρόμο, είναι να καλύψει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ο μόνος λόγος για να κρύψει κάποιος το πρόσωπό του είναι για να διαχυθεί στους δρόμους της έμπρακτης αντιπαράθεσης. Στην εποχή των media, των τηλεκανιβάλων, των μητροπόλεων big brother, της ζούγκλας του Μάκη, τα πρόσωπα μας και η φυσική μας παρουσία δεν δίδονται βορά.
Ο περίφημος άλλωστε «κουκουλονόμος» του Ν. Δένδια, δεν αποσκοπεί στην δίωξη της κουκούλας ως αξεσουάρ, αλλά στις πρακτικές που αναπτύσσονται εκ των πραγμάτων κάτω από αυτή.

Ας σταματήσει  λοιπόν να αναπαράγει το ίδιο το κίνημα συστημικούς όρους και φαντάσματα του παρελθόντος. Οι συνεχείς αναφορές στους εξεγερμένους της Αργεντινής, με τα μάτια τους να λάμπουν κάτω από τα καλυμμένα πρόσωπά τους, είναι τρανό παράδειγμα της υποκρισίας τους.  Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εδώ με τα πρόσωπα μας, σε παρεμβάσεις, συνελεύσεις , στέκια και ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους ενάντια σε ένα σύστημα που δεν αποκάλυψε τώρα τον απάνθρωπο χαρακτήρα του. Είναι έτσι και αλλιώς, εξ αρχής  θεμελιωμένο πάνω στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην αφαίμαξη των ζωών μας, στη λεηλασία της φύσης, και προφανώς οι κοινωνικοί αγώνες δεν ξεκίνησαν χτες. Είχαμε και έχουμε θέση μέσα σε αυτούς.

Οι δολοφονημένοι διαδηλωτές Κουμής και Κανελοπούλου, ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο Νίκος Τεμπονέρας, ο Carlo Giuliani, o Αλέξης Γρηγορόπουλος και ο κατάλογος είναι μακρύς… έχουν ποτίσει με το αίμα τους το δέντρο αυτών των αγώνων.

Να πέσουν οι μάσκες
Το κοινωνικό πείραμα που λαμβάνει χώρα γύρω από την πλατεία συντάγματος και τη λαϊκή συνέλευση, το παρακολουθούμε και το προσεγγίζουμε με θετική ματιά. Έχει καταφέρει να αφήσει ήδη παρακαταθήκη και να λύσει τα αδιέξοδα του παρελθόντος όσον αφορά κυρίως στη μαζικότητα, στην επιμονή και στη διάρκειά του.

Οι μόνοι που δεν έχουν θέση μέσα στα κινήματα είναι οι φασίστες. Οι απόγονοι των προαναφερόμενων δοσίλογων κουκουλοφόρων. Αυτοί που στις μέρες μας περιφέρουν λόγο και πράξη τη μισαλλοδοξία τους στις γειτονίες της Αθήνας, μαχαιρώνοντας μετανάστες και αλλόδοξους, επιτιθέμενοι σε στέκια ελευθεριακά, κηρύττοντας το  μίσος.

Στη λαϊκή συνέλευση της πλατείας συντάγματος αυτό εκφράστηκε, και αποφασίστηκε  ρητά από την πρώτη μέρα κιόλας, προς τιμήν της. Οι φήμες όμως ότι στο πάνω μέρος της, αναπτύσσονταν μεθοδικά φασιστικοί θύλακες αγνοήθηκαν από όλους μας.

Στις 15 Ιούνη στη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν με το χειρότερο τρόπο. Συγκαλυμμένες παρέες φασιστών, διασκορπισμένες μέσα στο πλήθος των αγανακτισμένων, επιτέθηκαν, ωθώντας και άλλα άτομα, ενάντια σε διαδηλωτές την ώρα που αυτοί συγκρούονταν με δυνάμεις καταστολής  μπροστά στη βουλή. Η ενέργεια αυτή των διαδηλωτών μπορεί ενδεχομένως από κάποιους να θεωρηθεί άκαιρη και άστοχη αλλά σε καμιά περίπτωση εχθρική και προβοκατόρικη προς το υπόλοιπο σώμα της διαδήλωσης.

Το γεγονός της επίθεσης με την ψευδεπίγραφη ιαχή «ασφαλίτες-ασφαλίτες» είχε ως αποτέλεσμα τη σύγκρουση διαδηλωτών συντρόφων με φασίστες και “ειρηνόφιλους” οπαδούς τους, -όπως ο Κεφαλοκυνηγός, ο Λακεδαίμων, ο Αρκάδας- που φυσικά πήραν την απάντηση που τους αξίζει. Η επανάληψη του ίδιου σκηνικού την Τρίτη 21/6 κατά τον αποκλεισμό της βουλής και ο χειρισμός των  τηλεκανίβαλων που έσπευσαν να το βαφτίσουν με περισσή χαρά «επίθεση αγανακτισμένων σε προβοκάτορες» μας αναγκάζει να τοποθετηθούμε και να καλέσουμε τον κόσμο να τοποθετηθεί.

Ακόμα και αν εμείς δε θεωρούμε όλους τους πολίτες που κραδαίνουν την ελληνική σημαία μπροστά στη βουλή, φασίστες, παρόλα αυτά η ελληνική σημαία και κάθε εθνική σημαία ομογενοποιεί τα συμφέροντα καταπιεστών και καταπιεσμένων (αφεντικά και δούλοι ίσοι γίναμε ούλοι). Είναι το σύμβολο που φέρουν οι αστυνομικές δυνάμεις και ο στρατός, οι κατασταλτικές δυνάμεις δηλαδή, που θα βρούμε απέναντί μας σε στιγμές εξέγερσης. Είναι το σύμβολο, που χρησιμοποιούν οι νεοναζί και οι φασίστες για να αποκρύψουν τις δολοφονικές πολιτικές τους πρακτικές.

Οι μέρες που έρχονται κρύβουν ενδεχομένως πολλά απρόβλεπτα ή και πρωτόγνωρα γεγονότα. Η πόλωση μπορεί και να είναι οριστική και να μην υπάρχει χώρος για ουδετερότητα. Η θέση ή η μη θέση του καθενός που συμμετέχει τον χαρακτηρίζει και είναι υπεύθυνος για αυτή.

Εμείς, ξεκαθαρίζουμε πως η παρουσία μας στους δρόμους της σύγκρουσης είναι η ζωντανή μας ιστορία και δε σκοπεύουμε να τη χαρίσουμε σε κανέναν. Οι φασίστες δε θα σταθούν δίπλα μας, θα περάσουμε από πάνω τους. Εντέλει, αυτοί είναι που επιζητούν μέσα στα βρώμικα μυαλά τους την καθαρότητα του έθνους, της φυλής, το διαχωρισμό των χρωμάτων.

Εμείς, προσδοκούμε και αναζητάμε τη συνεύρεση με τους εξεγερμένους εργαζόμενους, ανέργους, νέους, συνταξιούχους, μετανάστες και όλους όσους θα ενώσουν την οργή τους, μετατρέποντάς την σε ορμητικό ποτάμι που θα πνίξει στο διάβα του το γερασμένο και χρεωκοπημένο σύστημα.

Γιατί όπως είπε και κάποιος άλλος*:
«Δεν είναι βίαια τα ορμητικά νερά ενός ποταμού,
αλλά οι όχθες που τον περιορίζουν.»

Η επομενη συνελευση της Πρωτοβουλιας

θα γινει την Παρασκευη  9 Σεπτεμβρη στις  20.00
στο Αυτονομο Στεκι [Ζωοδ.Πηγης κ Ισαυρων]

στην τελευταία συνέλευση της πρωτοβουλίας

ΣΥΖΗΤΗΘΗΚΑΝ-ΑΠΟΦΑΣΙΣΤΗΚΑΝ

1. Η τρέχουσα συγκυρία και οι κινητοποιήσεις – συνελεύσεις στις πλατείες. Δημιουργείται ένα κίνημα με διαφορετικά χαρακτηριστικά στην πλατεία συντάγματος από ότι στις άλλες γειτονιές, αλλά και στην υπόλοιπη ελλάδα. Η κάθε συνέλευση έχει τη δική της σύνθεση και θέτει προτεραιότητες ανεξάρτητα από τις υπόλοιπες.
   Για παράδειγμα η συγκέντρωση έξω από τον ηλεκτρικό σταθμό πειραιά καλείται από ανέργους του περάματος και όχι γενικά από αγανακτισμένους. Από μόνο του το κάλεσμα αυτό, δίνει συγκεκριμένη κατεύθυνση στη συνέλευση.
   Συμφωνήσαμε να συμμετέχουμε όσο μπορούμε στις συνελεύσεις που γίνονται. Μπορούμε να μοιράζουμε όποιο κείμενο θέλει ο καθένας. Οι καταγεγραμμένες θέσεις μας για το συνδικαλισμό, τα κόμματα, την αριστερά, την εκπαίδευση, την επίθεση του κεφάλαιου στην εργασία, την καπιταλιστική κρίση νομίζω ότι μπορούν να “σταθούν” σε αυτό που προσπαθεί να δημιουργηθεί.
2. Τέθηκε το θέμα της διάλυσης της Πρωτοβουλίας αφού είναι εμφανές ότι έχει κάνει έναν κύκλο. Τα σημάδια αυτά είναι εξωγενή αλλά και εσωτερικά της Πρωτοβουλίας.
   Συνοπτικά, τα εξωγενή έχουν να κάνουν: α) με την επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι β) με το ξεπέρασμα – απαξίωση των συνδικάτων και τη διαφαινόμενη δημιουργία αντι-συνδικαλιστικών μορφωμάτων.
   γ) η κοινωνία βγαίνει στους δρόμους, εμείς δεν μπορεί να είμαστε κλεισμένοι είτε ιδεολογικά, είτε χωρικά.
   Υπήρξαν διαφωνίες για τη διάλυση, αν και ως προς τις εκτιμήσεις της κατάστασης δεν υπήρχαν μεγάλες διαφορές. Τελικά δε συμφωνήθηκε η διάλυση, τουλάχιστον έως το Σεπτέμβρη.
   Εκφράστηκε η άποψη ότι κάτι τέτοιο πρέπει να είναι απόφαση μιας συνέλευσης που θα καλεστεί με θέμα ακριβώς αυτό, στην οποία θα κατατεθούν οι διάφορες προτάσεις υπέρ ή κατά. Ειπώθηκε ότι η Πρωτοβουλία μπορεί να μετεξελιχθεί σε συνέλευση βάσης με προοπτική ίσως και σε σωματείο βάσης.
   Αποφασίστηκε η επόμενη συνέλευση που θα γίνει την Παρασκευή 9 Σεπτέμβρη να έχει ώς θέματα:
   ● τη μετεξέλιξη ή ακόμη και τη διάλυση της Πρωτοβουλίας
   ● την επεξεργασία θέσεων – απόψεων για τη δημιουργία (ή όχι) μιας νέας κίνησης με τίτλο «Συνέλευση βάσης στην εκπαίδευση». Εννοείται ότι οι θέσεις, οι απόψεις και η παρουσία της Πρωτοβουλίας όπως έχουν κατακτηθεί και διατυπωθεί δημόσια μέσα στον ταξικό ανταγωνισμό δεν παραμερίζονται, αλλά διατηρούνται και ενισχύονται. Δεν υπάρχει άλλωστε παρθενογένεση πουθενά.
3. Η εκδήλωση στην ΑΣΟΕ στις 18 ιούνη εκ των πραγμάτων ματαιώνεται, αφού εκτιμήθηκε ότι δε θα έχει ούτε τον κόσμο, αλλά ούτε κάποια αποτελέσματα που ίσως θέλαμε.
4. Συμμετέχουμε με πανό στην απεργία της 15ης Ιούνη. Όπως πάντα, κρεμάμε το πανώ σε κάποιο σημείο στο σύνταγμα και αποφασίζουμε επί τόπου (όσοι είμαστε) αν θα το πάρουμε και σε ποιο μπλόκ θα πάμε. Επίσης συμμετέχουμε σε επόμενες κινητοποιήσεις μέσα στο καλοκαίρι.
5. Διατηρείται η λίστα μέιλ. Εκφράστηκε η αναγκαιότητα ανταλλαγής απόψεων. Καλό είναι να υπάρξει διάλογος έστω και διαδικτυακός για τα παραπάνω θέματα και όχι μόνο. Ενόψει της συνέλευσης της 9ης σεπτέμβρη και λόγω καλοκαιριού, η επικοινωνία μέσω μέιλ κρίθηκε απαραίτητη.
6. Επειδή τα γεγονότα σχεδόν πάντα μας προσπερνούν και από ό,τι φαίνεται το φετινό καλοκαίρι δε θα είναι καθόλου συνηθισμένο, όλα τα παραπάνω ενδέχεται να αναθεωρηθούν να αλλάξουν, ακόμη και να μη γίνει τίποτα από αυτά που προγραμματίσαμε. Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν υποστηρίξαμε ότι μπορούμε να επηρεάσουμε τα γεγονότα ή ότι, αν θα διαλυθεί η Πρωτοβουλία, είναι κάτι το σημαντικό. Θα δούμε.

Ιούνης 2011
Πρωτοβουλία για την Αυτοοργάνωση στην Εκπαίδευση

απο τη βιβλ/θηκη του      rioter

1. Μπορεί το προλεταριάτο να εμποδίσει την καπιταλιστική κοινωνία απ’ το να μετατρέπεται κατά περιόδους σε δικτατορία;

Όχι. Η ταξική σύγκρουση ορίζει τη σύγχρονη εποχή, όπως και τα επίκεντρα γύρω από την υποταγή ή/και την αντίσταση της εργατικής τάξης, την ανταρσία, την εξέγερση… Δε σημαίνει ότι τα αφεντικά θα μπορούσαν να εκτρέψουν την πολιτική ροή ανά πάσα στιγμή και να αποφύγουν τις παρενέργειες της ίδιας της απόπειράς τους να αλλάξουν την ιστορία.

Για παράδειγμα, η ενεργή ταξική σύγκρουση καθόρισε τη γέννηση και τη ζωή της Δημοκρατίας της Βαιμάρης. Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, η επανάσταση οξύνθηκε στη Γερμανία από τις συνδυασμένες δυνάμεις δημοκρατίας και φασισμού (τα Freikorps που χρησιμοποιήθηκαν από την σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση υπό το SPD για να τσακίσουν τις εργατικές εξεγέρσεις του 1919-1920, ήταν αυθεντικές φασιστικές ομαδοποιήσεις, από τις οποίες θα προκύψουν πολλοί μετέπειτα υψηλόβαθμοι ναζί). Το σύστημα της Βαϊμάρης οικοδομήθηκε πάνω στις προλεταριακές επιθέσεις και υποχωρήσεις. Οι εργάτες τότε υπέπεσαν σε μια υποβαθμισμένη και συσκοτισμένη αδυναμία: το συμβουλιακό κίνημα περιορίστηκε σε έναν γραφειοκρατικό θεσμικό μηχανισμό, και η επανάσταση που απέτυχε άνοιξε το δρόμο για ένα σοσιαλιστικού προσανατολισμού καθεστώς με κυρίαρχη την αριστερά. Οι πιέσεις που εξασκούσε η εργατική τάξη, και η σύγκρουση μεταξύ μιας ρεφορμιστικής πλειοψηφίας και επαναστατικών μειοψηφιών, διαμόρφωσαν το κλίμα αυτής της μεταπολεμικής περιόδου. Ακόμα κι όταν ανέβηκαν σε θέσεις εξουσίας δεξιοί πολιτικοί, ακόμα και με τον Hintenburg ως πρόεδρο (το SPD κάλεσε να τον ψηφίσουν ως ανάχωμα εναντίον του Hitler…), οι εργάτες διατηρούσαν τον δυναμισμό των πρώτων μερών της Βαιμάρης, και καμιά φορά, την αποφασιστικότητά τους.

Όμως τα συνδυασμένα κι εχθρικά βάρη του SPD και του KPD αποτελούσαν τις ξεχωριστές αδυναμίες τους. Με το κραχ του 1929, όταν ακόμα και η κυρίαρχη τάξη έπρεπε να πειθαρχηθεί, το κεφάλαιο αυτή τη φορά ανακάλυψε ότι δεν είναι μόνο οι ριζοσπάστες αλλά ακόμα και οι αξιοσέβαστοι συνδικαλιστές ηγέτες που θα μπορούσαν να αποτελούν ένα κίνδυνο. Ο αστικός-ρεφορμιστικός συμβιβασμός τέθηκε σε κίνηση από τους εργάτες 14 χρόνια πριν γίνει περισσότερο κατάρα παρά ευχή.

Ο Χιτλερισμός δεν ήταν αναπόφευκτος, με τους χοντροειδείς και δολοφονικούς τρόπους του. Όμως στις 30 Γενάρη 1933, μια ισχυρή κεντρική εξουσία, ήταν αυτό που άκουγες παντού, και οι μόνες επιλογές που έμεναν στη Γερμανία ήταν απόλυτα κρατιστικές και καταπιεστικές, ρυθμιζόμενες πέρα από κει που έφτανε το προλεταριάτο.

Παραδόξως, είναι η ίδια δύναμη της μισθωτής εργασίας (ρεφορμιστών και ριζοσπαστών) που της στερεί κάθε λόγο στη ρύθμιση των πραγμάτων.

2. Πόσο μπορεί να συνεισφέρει ο αντιφασισμός σε ένα επαναστατικό κίνημα;

Καταρχήν, ο αντιφασισμός δεν είναι ένα ομοιογενές φαινόμενο. Ο Durruti, ο Orwell, και ο Santiago Carrillo όλοι τους συγκαταλέγονται στους αντιφασίστες. Όμως, το ερώτημα παραμένει: Ενάντια σε τι είναι ο αντιφασισμός; Και υπέρ τίνος ακριβώς πράγματος;

Είμαι ενάντια στον ιμπεριαλισμό, είτε γαλλικός, είτε βρετανικός, αμερικανικός ή κινέζικος. Δεν είμαι όμως «αντιιμπεριαλιστής», μιας και μια αυτό δηλώνει μια πολιτική τοποθέτηση που υποστηρίζει και τα εθνικο-απελευθερωτικά κινήματα που αντιτίθενται σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Είμαι (όπως και το προλεταριάτο) ενάντια στο φασισμό, είτε παίρνει τη μορφή του Hitler είτε του Le Pen. Δεν είμαι «αντιφασίστας» μιας και αυτή είναι μια πολιτική τοποθέτηση που θεωρεί το φασιστικό κράτος ή τη φασιστική απειλή σαν έναν πρώτο και κυρίαρχο εχθρό που πρέπει να καταστραφεί με κάθε κόστος, π.χ. συμμαχώντας με τους αστούς δημοκράτες ως το μη-χείρον, ή αναβάλλοντας την επανάσταση για όταν ο φασισμός θα έχει νικηθεί.

Αυτή είναι η ουσία του αντιφασισμού. Ο «επαναστατικός αντιφασισμός» είναι μια αντίφαση όρων, ένα οξύμωρο. Οτιδήποτε κομμουνιστικό αναπόφευκτα πάει πέρα από το πλαίσιο του αντιφασισμού, και αργά ή γρήγορα συγκρούεται μαζί του. Όταν οι ισπανοί εργάτες πήραν τα όπλα ενάντια στη στρατοκρατία τον Ιούλιο του ’36, προφανώς πολεμούσαν το φασισμό, όμως (όπως κι αν αποκαλούσαν τον εαυτό τους) δε δρούσαν ως αντιφασίστες, καθώς η κίνησή τους στόχευε τόσο τους φασίστες όσο και το δημοκρατικό κράτος. Κατόπιν, ωστόσο, όταν αφέθηκαν να παγιδευτούν μέσα στα θεσμικά πλαίσια, έγιναν «αντιφασίστες», πολεμώντας τους φασίστες εχθρούς τους, ενώ την ίδια στιγμή υποστήριζαν τους δημοκράτες εχθρούς τους.

Επαναστατικές κριτικές του αντιφασισμού έχουν επανειλημμένα κατηγορηθεί ότι σαμποτάρουν την μάχη ενάντια στο φασισμό, ότι είναι «αντικειμενικοί» σύμμαχοι του Franco ή του Hitler, κάτι που συχνά φτάνει στο «υποκειμενικό»- Η τραγική ειρωνεία είναι ότι μόνο το προλεταριάτο και οι κομμουνιστές είναι ουσιώδεις αντίπαλοι του φασισμού. Ο αντιφασισμός είναι πάντοτε περισσότερο υποστηρικτής της δημοκρατίας παρά πολέμιος του φασισμού: δε θα πάρει αντι-καπιταλιστικά μέτρα για να απωθήσει το φασισμό, και θα προτιμήσει την ήττα του παρά να ρισκάρει ένα προλεταριακό ξέσπασμα. Δεν ήταν ατύχημα ούτε λάθος που οι ισπανοί αστοί και οι σταλινικοί σπατάλησαν χρόνο και ενέργεια για να εξολοθρεύσουν τις αναρχικές αγροτικές κομμούνες, όταν υποτίθεται ότι έκαναν τα πάντα για να κερδίσουν τον πόλεμο: η υπ’ αριθμόν ένα προτεραιότητα τους δεν ήταν ούτε υπήρξε ποτέ η συντριβή του Franco, αλλά το να διατηρήσουν τις μάζες πειθαρχημένες.

Οπότε, το ζήτημα δεν είναι αν υπάρχουν πολλά είδη αντιφασισμού, και ότι μη-επαναστατικά αντιφασιστικά στοιχεία μπορούν να γίνουν επαναστατικά, όπως μπορούν φυσικά και πολλοί άλλοι, αλλά ότι ο αντιφασισμός ως τέτοιος, προκειμένου να αποφύγει ένα δικτατορικό κράτος, υποκύπτει στο δημοκρατικό κράτος. Αυτή είναι η φύση του, η λογική του, το αποδεδειγμένο παρελθόν του, και όλα τα «ναι μεν αλλά» σχετικά με αυτό, πνίγηκαν στο αίμα της Βαρκελώνης του Μάη του ’37, των εργατών που ήλπιζαν να ξεπεράσουν τον συμβιβαστικό αντιφασισμό. Ο αντιφασισμός δεν είναι μια συνάντηση που πάει κάποιος και υιοθετεί ένα νέο πρόγραμμα. Δεν είναι μια μορφή: έχει δικό του περιεχόμενο και πολιτική ουσία. Δεν είναι ένα «αστικό» μόρφωμα όπου η προλεταριακή ανατροπή θα μπορούσε να φωλιάσει τη σάρκα της.

Δε χρειάζεται να πω, ότι αυτό που προτείνω δεν είναι οι καθαρογραμμίτες κομμουνιστές που παίρνουν μέρος μόνο σε επιθέσεις εναντίον της μισθωτής εργασίας και μένουν αμόλυντοι από κάθε αντιφασιστική ομάδα, περιμένοντας από αυτές το πολύ-πολύ να συμβαδίσουν με τους ίδιους. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η απόρριψη του κάθε τι φασιστικού (εθνισμός, ρατσισμός, σεξισμός, εθνικισμός, νόμος και τάξη, αντιδραστική κουλτούρα κλπ) είναι συχνά ένα πρώτο βήμα προς την ανταρσία. Πράγματι, αρκετοί νέοι άνδρες και γυναίκες παίρνουν μέρος σε διαδηλώσεις ενάντια στο γαλλικό «Εθνικό Μέτωπο» επειδή καταλαβαίνουν ότι τους ζητά ακόμα περισσότερη υποταγή σε μια κοινωνική τάξη που μισούν, κι όχι επειδή αποτελεί απειλή για την κοινοβουλευτική δημοκρατία που ούτως ή άλλως δεν τους ενδιαφέρει και τόσο. Εδώ εισέρχονται και οι πολιτικάντηδες που προσπαθούν να χειραγωγήσουν αυτήν την κίνηση σε μια υποστήριξη της δημοκρατίας. Αυτές οι τυχαίες χειρονομίες θα αναπτυχθούν σε μια κριτική των θεμελίων αυτού του κόσμου αν αρνηθούν τη βάση του αντιφασισμού: το σεβασμό για το δημοκρατικό καπιταλισμό. Μόνο καταδεικνύοντας τα ζητήματα αυτά μπορούμε να συνεισφέρουμε στην ωρίμανση αυτή.

Το τσάκισμα του φασισμού σημαίνει να καταστρέφουμε τις προϋποθέσεις του, δηλαδή τα κοινωνικά αίτιά του, δηλαδή τον καπιταλισμό.

3. Πως μπορούμε να πολεμήσουμε μια από τις χειρότερες διασπαστικές δυνάμεις στο εσωτερικό του προλεταριάτου: το ρατσισμό;

Πάντως σίγουρα όχι με το να προσθέτουμε το ρατσισμό ως άλλο ένα θέμα στην ατζέντα του αντι-καπιταλισμού.

Ο ρατσισμός πιάνεται από μια διαφορά. Ο αντιρατσισμός κάνει το αντίθετο: δίνει έμφαση σε κάτι κοινό που ο ρατσισμός διαιρεί. Αυτό το κοινό στοιχείο είναι συνήθως η ανθρωπότητα ή η ανθρωπιά. Τώρα, όταν η αστική τάξη κάνει επίσης έκκληση σ’ αυτό, σε σχέση με τους εργάτες της, πώς μπορούν να φέρουν αντίρρηση οι επαναστάτες; Προφανώς το κοινό στοιχείο δεν μπορεί να είναι το ίδιο γι αυτούς που διευθύνουν αυτόν τον κόσμο και γι αυτούς που θέλουν να τον αλλάξουν.

Στην πραγματικότητα, αυτό που τείνουμε να κάνουμε είναι να αντικαθιστούμε το «είμαστε όλοι άνθρωποι», με το «είμαστε όλοι προλετάριοι». Λέμε λοιπόν: α) ένας μαύρος εργάτης είναι το ίδιο με έναν λευκό εργάτη, β) και οι δύο δεν είναι το ίδιο με ένα μαύρο αφεντικό ή ένα λευκό αφεντικό. Το ζήτημα είναι ότι αυτό δε χτυπά τον ρατσισμό. Υποστηρίζει την αλληλεγγύη, όπως και θα πρεπε, αλλά η αλληλεγγύη βρίσκεται σε έλλειψη, ακριβώς λόγω του ρατσισμού. Έτσι, απλώς αντικαθιστούμε τον ανθρωπιστικό αντιρατσισμό με έναν προλεταριακό. Ωστόσο και οι δύο αντιμετωπίζουν το ρατσισμό με την πιο επιφανειακή του μορφή, αγνοώντας τα αίτιά του.

Το ’68, αν και υπήρχαν ρατσιστές, ανάμεσα και στους μισθωτούς, η γαλλική αστική τάξη δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει το ρατσισμό ως μείζον εργαλείο διαίρεσης, λόγω της τάσης για ενότητα που επέφερε ο μαζικός ταξικός αγώνας. Αργότερα, καθώς η μαχητικότητα των εργατών υποχώρησε, εμφανίστηκαν οι διαιρέσεις. Για να αναφέρουμε ένα μόνο σημαντικό σημείο, η απεργία του 1983 στο Talbot αποκάλυψε ένα αυξανόμενο σχίσμα ανάμεσα στους λεγόμενους εγχώριους και ξένους εργάτες της αυτοκινητοβιομηχανίας. Μια τέτοια εξέλιξη ήταν περισσότερο αποτέλεσμα παρά αιτία. Είναι μόνο σύμπτωση που το 1983-4 ήρθε η άνοδος του Εθνικού Μετώπου; Δεν είναι η έλλειψη κατάλληλων αντιρατσιστικών εκστρατειών που βοήθησε τον Le Pen να κερδίσει γύρω στο 15% των ψήφων. Είναι η παρακμή της συλλογικής αντίστασης ανάμεσα στους εργαζομένους. Ο ρατσισμός εκδηλώνεται ως μια ιδεολογία, αλλά δεν είναι πρώτιστα ιδεολογικός. Είναι ένα πρακτικό φαινόμενο, μια κοινωνική σχέση: μια από τις πιο ζοφερές όψεις του ανταγωνισμού ανάμεσα στους μισθωτούς εργαζομένους, μια συνέπεια της παρακμής των κοινοτήτων ζωής και αγώνα. Η «φυλετικοποίηση» της εργατικής τάξης πάει χέρι χέρι με την εξατομίκευση.

Το προλεταριάτο δεν είναι αδύναμο επειδή είναι διαιρεμένο: είναι η αδυναμία του που τρέφει τη διαίρεση. Έτσι, ό,τι το κάνει πιο δυνατό είναι που χτυπάει το ρατσισμό. Ενώ αποφεύγει τον οργανωμένο ανθρωπιστικό αντιρατσισμό, μπορεί κανείς να πολεμήσει το ρατσισμό, όπου τον αντιμετωπίζει στην πραγματική ζωή, όπως πολλοί μη-ρατσιστές προλετάριοι κάνουν σε μια παμπ, σ ένα μαγαζί ή σε μια ουρά, αναδημιουργώντας ενός είδους αυτόνομες κοινότητες.

Για παράδειγμα, το κίνημα του Δεκέμβρη του ’95 έβαλε τέλος στη ρητορική του Le Pen. Αναλόγως, ένας αριθμός ταραχών έχουν φέρει κοντά ανθρώπους από τη βόρεια Αφρική, μαύρης και «λευκής» καταγωγής.

Το κομμουνιστικό κίνημα έχει ταυτόχρονα ένα ταξικό κι ένα ανθρώπινο περιεχόμενο. Μια ενδιαφέρουσα ερώτηση είναι: ποιες ταξικές αγωνιστικές δράσεις φέρνουν τους προλετάριους μαζί, και τείνουν έμπρακτα να χτυπούν τον ρατσισμό;

Οι εργάτες μπορεί να είναι μαχητικοί και ρατσιστές την ίδια στιγμή.

Το 1922, τα αφεντικά στην Νότια Αφρική μείωσαν τους μισθούς των λευκών εργατών στα ορυχεία και άνοιξαν έναν αριθμό θέσεων εργασίας στους μαύρους. Οι διαδηλώσεις των «λευκών» κατέληξαν σε λουτρά αίματος: πάνω από 200 εργάτες σκοτώθηκαν. Όπως και στις απεργίες ενάντια στην γυναικεία ή τη ξένη εργασία, ήταν κι αυτή μια αυτό-άμυνα των μισθωτών, στη χειρότερη μορφή της.

Από την άλλη, όταν η Ολλανδία βρισκόταν υπό την κατοχή της ναζιστικής Γερμανίας, οι Ολλανδοί εργάτες κατέβηκαν σε απεργία ενάντια στις διακρίσεις και τις απελάσεις που υφίσταντο οι Εβραίοι και οι Εβραίοι εργαζόμενοι.

Το κλειδί, για να κατανοήσουμε την αντιδραστική στάση των εργατών της Νότιας Αφρικής ή την αλληλεγγύη των Ολλανδών, δε βρίσκεται στο δίπολο ρατσισμός/αντιρατσισμός. Τα μυαλά στοιχειώνονται από κοινωνικές σχέσεις και δράσεις του παρελθόντος. Όσο πιο ανοιχτή, διεθνής, δυνητικά οικουμενική και συνεπώς «ανθρώπινη» είναι μια διεκδίκηση ή μια δράση, τόσο λιγότερο πιθανό είναι να στριμωχτεί σε ένα σεξιστικό, ξενοφοβικό ή ρατσιστικό πλαίσιο.

Φανταστείτε ένα χώρο εργασίας. Ένας αγώνας για να σώσουμε τις δουλειές μας θα μπορούσε πολύ πιο εύκολα να φέρει την εργατική δύναμη πιο κοντά στο ρατσισμό απ’ ό,τι, ας πούμε, η διεκδίκηση 20 λιρών αύξησης την εβδομάδα για κάθε έναν εργαζόμενο. Το πρώτο παγιδεύει τους ανθρώπους σε αμυντικές χειρονομίες, τους απομονώνει στη «δική τους» υπόθεση, τους διαχωρίζει από τους άλλους χώρους εργασίας και τελικά και μεταξύ τους (ποιος θα «πάρει πόδι», ελπίζω να είναι κανένας συνάδελφος, κι όχι εγώ!). Όσο ταπεινή κι αν είναι η δεύτερη διεκδίκηση ενώνει τους προλεταρίους ασχέτως γένους, εθνικότητας ή επαγγελματικής ικανότητας, και μπορεί να τους συνδέσει και με άλλους χώρους εργασίας πέραν του δικού τους, καθώς κι άλλοι άνθρωποι μπορεί να πάρουν ανάλογες πρωτοβουλίες ζητώντας για μια τέτοια αύξηση, ή για κάτι ακόμα πιο ενοποιητικό.

Μερικές διεκδικήσεις και τακτικές ενισχύουν τις επαγγελματικές, τοπικές ή «φυλετικές» διαφορές. Αλλες ανοίγουν το δρόμο για τη συμμετοχή μιας ολοένα και μεγαλύτερης κοινότητας, ανοίγουν νέα θέματα και γκρεμίζουν τις «εθνικές» κλπ διαιρέσεις.

Ο μόνος τρόπος να νικήσουμε το ρατσισμό είναι να τον αντιμετωπίσουμε σε ένα γενικό και «πολιτικό» επίπεδο, δείχνοντας με ποιον τρόπο οι διακρίσεις μεταξύ των προλεταριων (και ο ρατσισμός ακόμα περισσότερο απ’ όσο η ξενοφοβία) πάντοτε καταλήγουν με τους ίδιους τους προλεταριους σε πολύ πιο δυσμενή, υποβαθμισμένη, καθυποταγμένη θέση.

Ο ρατσισμός πρέπει να αντιμετωπιστεί, όμως όχι σαν ένα ξεχωριστό ζήτημα, και ποτέ ως μια παρανοϊκή ιδεολογία που πρέπει να συντριβεί από μερικούς θερμόαιμους.

Δείτε ακόμα: Φασισμός και Μεγάλο Κεφάλαιο – Gilles Dauve

Το Σαββάτο 14 Μαΐου, στις 12:00 το μεσημέρι, κάποιοι επιτέθηκαν στο ΑΤ Εξαρχείων που βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τη Λαϊκή Αγορά της Καλλιδρομίου, στην οποία εκείνη την ώρα βρίσκονταν εκατοντάδες εργαζόμενοι και κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής. Κατά τη διάρκεια της αποχώρησής τους, πυρπόλησαν στη γωνία Καλλιδρομίου και Χαριλάου Τρικούπη μια μοτοσικλέτα ασφαλιτών, που λίγο αργότερα εξερράγη. Αποτέλεσμα αυτής της «εμπνευσμένης» ενέργειας ήταν ο τραυματισμός τριών ανθρώπων που εκείνη την ώρα εργάζονταν ή ψώνιζαν στη λαϊκή αγορά, με τον έναν απ’ αυτούς να νοσηλεύεται στην εντατική.

Καταδικάζουμε απερίφραστα τις πράξεις όσων, όπως και σε αυτή την περίπτωση, έχουν επιδοθεί σε ένα γαϊτανάκι βίας στην περιοχή των Εξαρχείων, βίας που χάνει τα χαρακτηριστικά της κοινωνικής αντι-βίας και στρέφεται κατά της ίδιας της κοινωνίας. Τέτοιου είδους ενέργειες ενισχύουν τη γενικευμένη κατάσταση φόβου και τρόμου που επικρατεί και δεν μπορούν παρά να λειτουργούν παραλυτικά για τις όποιες κοινωνικές αντιστάσεις και κινήσεις αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης.

Είναι προφανές ότι αυτή η κατάσταση γενικευμένου κοινωνικού κανιβαλισμού, που καλλιεργείται εν μέσω κρίσης, ενισχύει πάνω από όλα το ίδιο το κράτος. Του δίνει τη δυνατότητα να περάσει τον οδοστρωτήρα των αντικοινωνικών μέτρων, εντείνοντας την κρατική καταστολή. Την ίδια στιγμή, οι φασιστικές συμμορίες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να εξαπολύσουν, με την ανοχή του κράτους, τα δολοφονικά ρατσιστικά τους πογκρόμ με θύματα δεκάδες μετανάστες, αλλά και τις επιθέσεις τους σε κοινωνικούς χώρους και καταλήψεις.

Αντί να οικοδομούμε μέρα με τη μέρα, μέσα από την κατάκτηση της εμπιστοσύνης, αντί-θεσμούς και δομές κοινωνικής αλληλεγγύης, αυτοοργάνωσης και αντίστασης, βυθιζόμαστε σε μια κατάσταση γενικευμένου πολέμου όλων εναντίον όλων που ευνοεί αποκλειστικά και μόνο το συντηρητισμό και την εξουσία. Δίνει άλλοθι στην πολιτική ελίτ, η οποία έχει απαξιωθεί πλήρως στη συνείδηση μεγάλων κομματιών της κοινωνίας, να ξαναβρεί ερείσματα για την εκ νέου νομιμοποίησή της, που θα της επιτρέψει να επιβάλει την κοινωνική πτώχευση.

Δηλώνουμε απερίφραστα ότι παρόμοιες πρακτικές και λογικές τις θεωρούμε εξουσιαστικές, μιλιταριστικές και εν τέλει ολοκληρωτικές.

Απέναντι στην κρατική καταστολή, τα ρατσιστικά πογκρόμ, το αντικοινωνικό έγκλημα και την τυφλή βία, εμείς θέλουμε να δημιουργήσουμε μέσα από τις αντιστάσεις και τους αγώνες μας, μια κοινωνία της ισότητας, της αλληλεγγύης, της συμμετοχής και της αυτοοργάνωσης.

Αντιεξουσιαστική Κίνηση (Αθήνας)
Αυτόνομο Στέκι
Επιτροπή Πρωτοβουλίας Κατοίκων Εξαρχείων
Πρωτοβουλία για την Αυτοοργάνωση στην Εκπαίδευση
Σκόρος
Σύλλογος Εργαζομένων στις Μ.Κ.Ο.
Σύντροφοι- Συντρόφισσες