5. Η’ ΚΟΙΜΑΣΑΙ Η’ ΦΟΒΑΣΑΙ Συνέλευση κατοίκων Βύρωνα, Καισαριανής, Παγκρατίου

Τι να πει κανείς όταν μετά από τέτοιο βιασμό της αξιοπρέπειας και των συνειδήσεων, μετά από τέτοια κραυγαλέα επίθεση σε οποιοδήποτε δικαίωμα έχει κατακτηθεί τον τελευταίο αιώνα, δεν έχει κατέβει στο κέντρο 1.000.000 κόσμος για να σηκώσει τη βουλή με τα χέρια του και να την πετάξει στη θάλασσα;

Για τη βία του μνημονίου έχουν γραφτεί χιλιάδες κείμενα και αναλύσεις, εκατοντάδες «ειδικοί» έχουν μιλήσει για τον παραλογισμό του, και κάθε νοήμων άνθρωπος γνωρίζει πάνω κάτω τις συνέπειες που θα έχει στις ζωές μας:

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΣΘΟΙ, ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΛΕΒΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΗ ΖΩΗ.

Μετά από ένα χρόνο μουδιάσματος και αμηχανίας και μετά από πολλές πιέσεις, καλέστηκε για πρώτη φορά στην σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας 48ωρη γενική απεργία. Ο κόσμος είχε έτσι μια ευκαιρία να εναντιωθεί εμπράκτως σ’ αυτόν τον παραλογισμό δημιουργώντας εστίες αντίστασης σ’ όλο το κέντρο και αποκλείοντας την πρόσβαση στη βουλή. Δεκάδες συνελεύσεις γειτονιών συγκεντρώθηκαν σε τρία διαφορετικά σημεία (Καλλιμάρμαρο, Ευαγγελισμός, Σύνταγμα) με σκοπό να εμποδίσουν τους βουλευτές να πλησιάσουν. Η απάντηση της αστυνομίας ήταν η αναμενόμενη. Ήδη από τις 8 το πρωί και πριν προλάβει να συγκεντρωθεί ο μεγάλος όγκος των διαδηλωτών, απέναντι σε κάποιες δεκάδες ανθρώπων όλων των ηλικιών και χωρίς καμία πρόκληση από την μεριά τους, οι «προστάτες της δημοκρατίας και του πολίτη» επιτίθενται τυφλά με χημικά και γκλομπιές και διαλύουν τα μπλόκα.

Η σύγκρουση σιγά σιγά πήρε τη μορφή λαϊκής εξέγερσης, με χιλιάδες ανθρώπων να αρνούνται να φύγουν απ’ το δρόμο, αντιστεκόμενοι στις επιθέσεις μιας αστυνομίας που όλο και περισσότερο μοιάζει με στρατό εσωτερικής κατοχής, στα πρότυπα της χούντας. Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή σε όλους. Αυτό που αλλάζει είναι η οπτική γωνία:

Από τη μία, χιλιάδες ανθρώπων εμπλέκονταν σε αψιμαχίες και συγκρούσεις, είτε λεκτικές είτε σωματικές, εκτέθηκαν σε χημικά, ποδοπατήθηκαν και χτυπήθηκαν βάναυσα από την αστυνομία (πάνω από 500 τραυματίες μεταφέρθηκαν σε νοσοκομεία, και πολλοί παραπάνω δέχτηκαν πρώτες βοήθειες επί τόπου). Από την άλλη, την ίδια στιγμή, πολλές παραπάνω χιλιάδες ανθρώπων, αποποιούμενοι τις ευθύνες τους και αντί να ενωθούν με όσους αποφάσισαν να αγωνιστούν, προτίμησαν να κάτσουν απαθείς μπροστά στο χαζοκούτι, σπίτι τους ή στις καφετέριες, δεχόμενοι την προπαγάνδα των Μ.Μ.Εξαπάτησης περί «κουκουλοφόρων που αμαυρώνουν τις πορείες». Όλοι αυτοί, αφ’ ενός απηυδούν για την οικονομική κατάσταση, βρίζουν τους πολιτικούς και γκρινιάζουν για τα χίλια κακά της μοίρας τους και αφ’ ετέρου κουνούν το κεφάλι λέγοντας: «Ε, και τι να κάνεις…».

Αυτά είναι γεγονότα. Δεν αλλάζουν, ούτε αμφισβητούνται. Μετά έρχονται τα συναισθήματα και μετά οι σκέψεις. Από όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νοιώσει κανείς, το πιο δυνατό, το πιο έντονο και επίμονο είναι η θλίψη. Μια απέραντη θλίψη. Κι αν νοιώσαμε οργή και θυμό, δεν ήταν τόσο για τα ΜΑΤ, την κυβέρνηση ή το κράτος. Ξέρουμε πολύ καλά ότι η κυβέρνηση και το κράτος είναι εκεί για να προστατεύουν τους από πάνω. Όπως επίσης έχουμε πια συνειδητοποιήσει ότι η αστυνομία του σήμερα, παρόλο που είναι ντυμένη με το μανδύα της δημοκρατίας, δεν είναι άλλο από το χουντικό στρατό του χτες. Οργή και θυμό νοιώσαμε για σένα. Εσένα που ρώτησες “Τι δουλειά είχαμε στην πορεία” ή πρότεινες “Άλλη φορά να κάτσουμε στ’ αβγά μας!”. Εσένα που μαθαίνεις για όλα αυτά, που ξέρεις αλλά όχι μόνο δεν αντιδράς αλλά βρίσκεις χίλιους δυο τρόπους για να δικαιολογήσεις την απάθεια και την αδιαφορία σου. Εσένα, που ή κοιμάσαι και βλέπεις ό,τι και όπως θέλεις να το δεις ή φοβάσαι και προσπαθείς να γίνεις αόρατος μη σε παρασύρει και σένα η “κρίση”. Αλλά η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, πολιτική, κοινωνική ή πολιτισμική. Τελικά είναι κυρίως κρίση της ανθρώπινης ταυτότητας. Κι αν τυχόν ψάχνεις να βρεις τους υπαίτιους για την κατάστασή και τη δυστυχία σου, μπορείς απλά να κοιταχτείς στον καθρέφτη:

Ο ΚΑΝΑΠΕΣ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΣΥΝΕΝΟΧΗ ΣΟΥ.

Όταν δέχεσαι την ολοένα και αυξανόμενη δολοφονική βία των δυνάμεων καταστολής σαν κάτι που απλά συμβαίνει… όταν δέχεσαι ο φασισμός, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία να χαρακτηρίζουν την κοινωνία που ζεις… όταν βλέπεις την εξαθλίωση και τη φτώχεια να απλώνεται σε ολοένα και μεγαλύτερα κοινωνικά κομμάτια και την εγκληματικότητα να αυξάνεται με ολοένα και γρηγορότερους ρυθμούς… όταν κοιτάς αδρανοποιημένος την αύξηση της ανεργίας και τη διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, των σχολείων, των νοσοκομείων και κάθε κοινωνικού αγαθού αλλά παρόλα αυτά λες “κρίση είναι, θα περάσει”…

…τότε το μόνο συμπέρασμα είναι πως έχεις παραιτηθεί από την κοινωνία, το μέλλον και την ανθρώπινη ζωή.

Παραιτείσαι και αφήνεσαι να ζεις μες στην απάθεια και την αδιαφορία, το φόβο και την υποταγή. Παραιτείσαι, κουνάς το κεφάλι και δε μιλάς. Και όταν μιλάς, παπαγαλίζεις αυτά που ακούς στις ειδήσεις και καταδικάζεις τη βία “από όπου και αν προέρχεται”, λες και έρχεται από το πουθενά στα ξαφνικά και δε το περίμενες να τη συναντήσεις! Παραιτείσαι και φοβάσαι, και για να μην το παραδεχτείς στον εαυτό σου, στα παιδιά σου και στους γύρω σου, το παίζεις και υπεράνω. Υποτιμάς τους αγώνες και τους αγωνιστές, θεωρείς αυτούς που κατεβαίνουν στο δρόμο ακραίους και γραφικούς ή και επικίνδυνους για τη δημόσια τάξη. Και αντιστέκεσαι σε οτιδήποτε πάει να σου χαλάσει τον ύπνο ή να σε κάνει να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου.

Όλα αυτά λοιπόν είναι η αιτία της θλίψης μας. Γιατί όσο κι αν φωνάξουμε, όσο κι αν προσπαθούμε, ακόμη κι αν ξυλοκοπηθούμε ή σκοτωθούμε, ό,τι κι αν κάνουμε εσύ δεν ξυπνάς…

ΑΝΤΙ ΝΑ ΚΑΘΕΣΑΙ ΑΠΑΘΗΣ, ΜΗΠΩΣ ΘΑ’ ΠΡΕΠΕ ΝΑ ΑΝΑΡΩΤΗΘΕΙΣ;

Πώς θέλεις να ζεις; Ποια είναι για σένα τα χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας που θέλεις να είσαι μέλος της; Ποια είναι η ζωή που ονειρεύεσαι και ποιες οι αξίες της; Πώς μετράς τη ζωή σου; Τι κριτήρια βάζεις στην αξιολόγησή της; Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ηθική, αλληλεγγύη; Πως βοηθά η στάση σου στον αγώνα για δικαιοσύνη, ισότητα και ελευθερία;

ΑΦΗΝΕΙΣ ΑΛΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΝ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΠΟΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΠΟΥ ΑΦΗΝΕΙΣ ΑΛΛΟΥΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ.

4. Ό,τι αγαπήσαμε σε αυτόν τον κόσμο ήταν πάντα ενάντιά του (για τις 29/6 & τους συλληφθέντες)

Μια βαθιά συντροφική «υπόκλιση» και μια τεράστια αγκαλιά σε όλες εκείνες και εκείνους που την Τετάρτη 29/6 αναμετρήθηκαν για ώρες με τον αστυνομικό στρατό κατοχής της εγχώριας και υπερεθνικής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Σε όλες εκείνες και εκείνους που παρέμεναν στην πλατεία Συντάγματος, στην Αμαλίας, στη Φιλελλήνων, στην Ερμού, στα Προπύλαια και στους γύρω δρόμους παρά τον αδιανόητο χημικό πόλεμο. Σε όλες εκείνες και εκείνους που με ψεκαστήρια γεμάτα Maalox συνέδραμαν ξανά και ξανά τους πνιγμένους από τα χημικά. Σε όλες εκείνες και εκείνους που είτε τραυματίστηκαν από τα δακρυγόνα και τις πέτρες των μπάτσων (αναπνευστικά προβλήματα, χημικά και θερμικά εγκαύματα, ευθείες βολές πάνω στα σώματα των διαδηλωτών, δεκάδες ανοιγμένα κεφάλια) είτε συνελήφθησαν, ξυλοκοπήθηκαν και τους απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Σε όλες εκείνες και εκείνους τους γιατρούς, νοσηλευτές, εργαζόμενους στο μετρό, που εθελοντικά προσέφεραν πρώτες βοήθειες στους τραυματίες και σε όσους κατέρρεαν από αναπνευστικά προβλήματα.

Οι αυτοοργανωμένες, ακηδεμόνευτες, αδιαμεσολάβητες και αδιάλλακτες κοινωνικές αντιστάσεις και συλλογικές διαδικασίες είναι το «όχημα» του σήμερα και η «μαγιά» των δυνατοτήτων του αύριο. Κι η αλληλεγγύη είναι πάντα το όπλο μας.

Το διαρκές ανοιχτό ραντεβού στις συνελεύσεις, τους δρόμους και τις πλατείες ισχύει. Και δεν ξεχνάμε τους συντρόφους μας που θέτει σε δικαστική ομηρία ή καταφέρνει να αιχμαλωτίσει στις φυλακές του το καθεστώς.

Ό,τι αγαπήσαμε σε αυτόν τον κόσμο ήταν πάντα ενάντιά του. Κι η αλήθεια είναι ότι την Τετάρτη αυτή η αγάπη, τα πρόσωπα και οι καταστάσεις που αφορά, τονώθηκε με πολλούς και διάφορους τρόπους. Όπως άλλωστε συμβαίνει σε κάθε στιγμή της επαναστατημένης καθημερινής ζωής, των ρηξικέλευθων επιλογών άρνησης και δημιουργικότητας, των συντροφικών ανιδιοτελών σχέσεων, των κοινωνικών αγώνων ενάντια σε κάθε μορφή αδικίας και εξουσίας για μια κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αλληλεγγύης, χωρίς κράτη, θρησκείες, οικονομική εκμετάλλευση, ταξική διαίρεση, πατριαρχία, εθνικισμό και ρατσισμό.

Τις μέρες που πέρασαν κάποιοι από τους 17 συλληφθέντες της 29ης Ιούνη, κατηγορούμενοι με σειρά πλημμελημάτων και ορισμένοι επιπλέον με τον κουκουλονόμο, οδηγήθηκαν στον ανακριτή και τους επιβλήθηκαν οι περιοριστικοί όροι της απαγόρευσης εξόδου από την, χώρα και της υποχρεωτικής παρουσίας στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής κατοικίας τους κάθε 1η του μήνα. Την Δευτέρα 4/7, στις 9:00πμ, στα δικαστήρια της πρώην σχολής Ευελπίδων, στο κτίριο 9, θα οδηγηθούν στον ανακριτή οι υπόλοιποι συλληφθέντες, ανάμεσά τους και ένας σύντροφος που αντιμετωπίζει τις βαρύτερες κατηγορίες, αφού του αποδίδεται και το κακούργημα της κατοχής και χρήσης εκρηκτικών (μολότοφ). Να είμαστε, όσο το δυνατόν, περισσότεροι και περισσότερες εκεί σε μια έμπρακτη εκδήλωση της αλληλεγγύης μας.

Πατάμε στη γη, κοιτάμε στον ουρανό. Δεν εγκαταλείπουμε ποτέ τον διπλανό μας, δε σταματάμε να ονειρευόμαστε. Και φροντίζουμε η πυξίδα μας να κοιτάζει πάντα προς τη ριζοσπαστική κατεύθυνση επίλυσης των προσωπικών και κοινωνικών αντιφάσεων.

Ένα ατόφιο κομμάτι καρδιάς και μια υπόσχεση που ποτέ δε σβήνει μέσα στην ολομέτωπη επίθεση που δεχόμαστε και τον υπαρξιακό μετεωρισμό. Εγρήγορση, επιμονή, αποφασιστικότητα, συντροφικότητα. Δεν μπήκαμε, ούτε μπαίνουμε στον αγώνα από ανάγκη ή υποχρέωση, παρότι είναι δεδομένο ότι έχουμε ανάγκες, όπως και ότι πολλές φορές σκεφτόμαστε και λειτουργούμε με τον προβληματικό τρόπο των «πρέπει». Μπήκαμε και μπαίνουμε στα γοητευτικά και απρόβλεπτα μονοπάτια της ατομικής και κοινωνικής απελευθέρωσης από επιθυμία και επιλογή. Γι’ αυτό και έχουμε ήδη «νικήσει» (τι άσχημη λέξη) ακόμα κι αν συντριβούμε. Γι’ αυτό και έχουμε ήδη υψωθεί, ακόμα κι αν μας χώσουν στα Τάρταρα. Και είμαστε ήδη ευτυχισμένοι, γιατί έχουμε ο ένας τον άλλο, γιατί έχουμε η μία την άλλη. Προχωράμε… [απο αναρχικο ρεσαλτο]

————-

3. αναδημοσίευση από  eleutheriakoi.blogspot.com

…Για όλα αυτά λοιπόν τα παράσιτα ανησυχούν τα φερέφωνά τους οι δημοσιογράφοι σαν πιστοί υπάλληλοι στα αφεντικά τους.

Όμως τί είναι αυτό το μνημόνιο; Εκτός από φόροι και μειώσεις μισθών, δεν είναι ουσιαστικά η κατάκτηση όλου του δημόσιου πλούτου από τους μεγαλοεπενδυτές; Δεν πρόκειται για μία νέα ακόμα πιο ολοκληρωτική κατοχή; Δεν οφείλει λοιπόν να αποτελεί έναν από τους στόχους μας η εκδίωξη όλων αυτών των τομαριών αλλά κι εκείνων που τους κουβάλησαν; Έτσι δεν υπερασπιζόμαστε τη γη και την ελευθερία μας όσοι το έχουμε βάλει καλά μέσα στο κεφάλι και την καρδιά μας αυτό;

Ας λένε λοιπόν ό,τι θέλουν για τα μεγάλα ξενοδοχεία του Συντάγματος. Σε αυτά μένουν όλοι εκείνοι που στηρίζουν τις φιλοδοξίες τους να τα τσεπώσουν για τα καλά από αυτόν τον τόπο και να μας έχουν δούλους παρακαλώντας για ένα κομμάτι ψωμί μετά από ώρες σκληρής και χωρίς κανένα δικαίωμα δουλειάς. Όμως, η “φιλοξενία” και το “φιλότιμο” είναι έννοιες που δε θα τις ζήσουν. Οι συγκεντρώσεις, οι συνελεύσεις, οι πέτρες και οι οδομαχίες είναι αφιερωμένες σε αυτούς… Αν τολμούν, ας ζυγώσουν λίγο παραπάνω…

————

2. E, ΛΟΙΠΟΝ, ΑΣ ΨΗΦΙΣΤΕΙ ΤΟ ΜΕΣΟΠΡΟΘΕΣΜΟ ΚΑΙ ΟΣΑ ΤΟ ΣΥΝΟΔΕΥΟΥΝ

Για να επιβεβαιωθεί ακόμη μία φορά η πλαστότητα του εκβιασμού που προβάλλουν ότι, αν δεν ψηφιστεί, δε θα υπάρξουν χρήματα.

Επειδή και μετά την ψήφιση δε θα υπάρχουν χρήματα για τους σύγχρονους σκλάβους και θα συνεχίσουν να παίρνονται μέτρα εξαθλίωσης και εξανδραποδισμού.

Επειδή, η πτώχευση της πλειονότητας του ελλαδικού πληθυσμού είναι υπαρκτή εδώ και πολύ καιρό.

Επειδή είναι δεδομένο, πως οι «δανεισμοί» δε σκοπεύουν να καλύψουν τις ανάγκες των ανθρώπων, αλλά διοχετεύονται (στις τράπεζες, τους μεγαλέμπορους και μεγαλοεπιχειρηματίες, τους εφοπλιστές, και τους παραχαράκτες της ζωής) για την ενίσχυση της κυριαρχίας και της εκμετάλλευσης εντός και εκτός ελλαδικού χώρου.

Να ψηφιστεί, για να μην υπάρχουν αυταπάτες πως μέσα από τις εξουσιαστικές (κοινοβουλευτικές και μη) διαδικασίες θα μπορέσει να επιλυθεί οποιοδήποτε από τα προβλήματα που έχουν κατασκευάσει οι κρατιστές και οι συνοδοιπόροι τους……………………….

Που αποπροσανατολίζει από βασικά θέματα, όπως το ότι μπορούμε χωρίς κράτος, ότι μπορούμε να παλέψουμε και να ζήσουμε σαν ελεύθεροι άνθρωποι, ότι μπορούμε να αρνηθούμε την πόλη-φυλακή, ότι μπορούμε να ζήσουμε βασισμένοι στα πλούτη της πρωτογενούς παραγωγής αγαθών που απλόχερα μας προσφέρουν τα γεννήματα της γης εδώ και δισεκατομμύρια χρόνια. Όπως ζούσαν τόσα και τόσα χρόνια οι άνθρωποι. [Προκήρυξη της Συσπείρωσης Αναρχικών για τις 28 και 29 Ιουνίου]

————-

1. ΠΕΡΙ ΚΟΥΚΟΥΛΑΣ ΚΑΙ ΑΛΛΩΝ ΔΑΙΜΟΝΙΩΝ [[κείμενο που μοιράστηκε στο Σύνταγμα τη Δευτέρα 27.06.11]]

Τι περιμένετε;
Ότι οι κουφοί παραχωρήσεις θα σας κάνουν;
Κι ότι οι αχόρταγοι κάτι θε να σας δώσουν!
Οι λύκοι θα σας ταΐσουνε
αντί να σας καταβροχθίσουν!
Από φιλία.
Θα σας προσκαλέσει η τίγρη να της βγάλετε τα δόντια,
τέτοια περιμένετε!

Μπέρτολτ Μπρεχτ

Ο όρος «κουκουλοφόροι» ιστορικά αφορούσε τους συνεργάτες των ναζί στην περίοδο της κατοχής. Αυτούς που κατέδιδαν στη gestapo τους αντάρτες της εθνικής Αντίστασης, συντοπίτες και συγχωριανούς τους. Φορούσαν κουκούλες για να κρύβουν τα πρόσωπά τους, από ντροπή και φόβο για την αποτρόπαια πράξη τους ενάντια στον αντιστεκόμενο λαό.

Ωστόσο, αυτοί υπήρξαν και οι νικητές. Οι δοσίλογοι, οι φασίστες, οι γερμανοτσολιάδες, οι συνεργάτες των ναζί και μετέπειτα των άγγλων και των αμερικάνων, ήταν οι νικητές της μεταπολεμικής ιστορίας του ελλαδικού χώρου. Αυτοί που έγραψαν ή παραχάραξαν την ιστορία, γιατί ως γνωστόν η ιστορία γράφεται από τους νικητές.

Ο σημερινός παραλληλισμός, και η απόδοση του όρου «κουκουλοφόροι» σε ανθρώπους που συγκρούονται στο δρόμο έμπρακτα με τους θεσμούς, τα σύμβολα της κυριαρχίας και τις δυνάμεις καταστολής, έχει ξεκάθαρες προθέσεις και σκοτεινούς συμβολισμούς -την αποπολιτικοποίηση της ίδιας της σύγκρουσης και την αναγωγή της σε κάτι σκοτεινό και αδιευκρίνιστο.

Όμως είτε για τα ΜΜΕ που αναπαράγουν τον όρο, είτε για κομμάτια της αριστεράς που σκυλεύουν το συμβολισμό κουβαλώντας τον ιστορικά, είτε για κομμάτι της κοινωνίας που τρέφεται αμάσητα από τηλεψία, ο δρόμος είναι ο πιο πεισματάρης μάρτυρας. Και είναι αυτός που επιβεβαιώνει πως η σύγκρουση είναι αδιάσπαστο κομμάτι των απανταχού κινημάτων. Υπάρχει στην καθημερινότητά μας, κυοφορείται στις μέρες που έρχονται, διαπέρασε την ιστορία με τις λαμπρές εκλάμψεις της και βέβαια με τα σοβαρότατα και αδιαμφισβήτητα λάθη της.

Στις μέρες μας, ο μόνος τρόπος για να συγκρουστεί κάποιος στο δρόμο, είναι να καλύψει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Ο μόνος λόγος για να κρύψει κάποιος το πρόσωπό του είναι για να διαχυθεί στους δρόμους της έμπρακτης αντιπαράθεσης. Στην εποχή των media, των τηλεκανιβάλων, των μητροπόλεων big brother, της ζούγκλας του Μάκη, τα πρόσωπα μας και η φυσική μας παρουσία δεν δίδονται βορά.
Ο περίφημος άλλωστε «κουκουλονόμος» του Ν. Δένδια, δεν αποσκοπεί στην δίωξη της κουκούλας ως αξεσουάρ, αλλά στις πρακτικές που αναπτύσσονται εκ των πραγμάτων κάτω από αυτή.

Ας σταματήσει  λοιπόν να αναπαράγει το ίδιο το κίνημα συστημικούς όρους και φαντάσματα του παρελθόντος. Οι συνεχείς αναφορές στους εξεγερμένους της Αργεντινής, με τα μάτια τους να λάμπουν κάτω από τα καλυμμένα πρόσωπά τους, είναι τρανό παράδειγμα της υποκρισίας τους.  Ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε εδώ με τα πρόσωπα μας, σε παρεμβάσεις, συνελεύσεις , στέκια και ανοιχτούς κοινωνικούς χώρους ενάντια σε ένα σύστημα που δεν αποκάλυψε τώρα τον απάνθρωπο χαρακτήρα του. Είναι έτσι και αλλιώς, εξ αρχής  θεμελιωμένο πάνω στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στην αφαίμαξη των ζωών μας, στη λεηλασία της φύσης, και προφανώς οι κοινωνικοί αγώνες δεν ξεκίνησαν χτες. Είχαμε και έχουμε θέση μέσα σε αυτούς.

Οι δολοφονημένοι διαδηλωτές Κουμής και Κανελοπούλου, ο Μιχάλης Καλτεζάς, ο Νίκος Τεμπονέρας, ο Carlo Giuliani, o Αλέξης Γρηγορόπουλος και ο κατάλογος είναι μακρύς… έχουν ποτίσει με το αίμα τους το δέντρο αυτών των αγώνων.

Να πέσουν οι μάσκες
Το κοινωνικό πείραμα που λαμβάνει χώρα γύρω από την πλατεία συντάγματος και τη λαϊκή συνέλευση, το παρακολουθούμε και το προσεγγίζουμε με θετική ματιά. Έχει καταφέρει να αφήσει ήδη παρακαταθήκη και να λύσει τα αδιέξοδα του παρελθόντος όσον αφορά κυρίως στη μαζικότητα, στην επιμονή και στη διάρκειά του.

Οι μόνοι που δεν έχουν θέση μέσα στα κινήματα είναι οι φασίστες. Οι απόγονοι των προαναφερόμενων δοσίλογων κουκουλοφόρων. Αυτοί που στις μέρες μας περιφέρουν λόγο και πράξη τη μισαλλοδοξία τους στις γειτονίες της Αθήνας, μαχαιρώνοντας μετανάστες και αλλόδοξους, επιτιθέμενοι σε στέκια ελευθεριακά, κηρύττοντας το  μίσος.

Στη λαϊκή συνέλευση της πλατείας συντάγματος αυτό εκφράστηκε, και αποφασίστηκε  ρητά από την πρώτη μέρα κιόλας, προς τιμήν της. Οι φήμες όμως ότι στο πάνω μέρος της, αναπτύσσονταν μεθοδικά φασιστικοί θύλακες αγνοήθηκαν από όλους μας.

Στις 15 Ιούνη στη μεγάλη απεργιακή κινητοποίηση δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν με το χειρότερο τρόπο. Συγκαλυμμένες παρέες φασιστών, διασκορπισμένες μέσα στο πλήθος των αγανακτισμένων, επιτέθηκαν, ωθώντας και άλλα άτομα, ενάντια σε διαδηλωτές την ώρα που αυτοί συγκρούονταν με δυνάμεις καταστολής  μπροστά στη βουλή. Η ενέργεια αυτή των διαδηλωτών μπορεί ενδεχομένως από κάποιους να θεωρηθεί άκαιρη και άστοχη αλλά σε καμιά περίπτωση εχθρική και προβοκατόρικη προς το υπόλοιπο σώμα της διαδήλωσης.

Το γεγονός της επίθεσης με την ψευδεπίγραφη ιαχή «ασφαλίτες-ασφαλίτες» είχε ως αποτέλεσμα τη σύγκρουση διαδηλωτών συντρόφων με φασίστες και “ειρηνόφιλους” οπαδούς τους, -όπως ο Κεφαλοκυνηγός, ο Λακεδαίμων, ο Αρκάδας- που φυσικά πήραν την απάντηση που τους αξίζει. Η επανάληψη του ίδιου σκηνικού την Τρίτη 21/6 κατά τον αποκλεισμό της βουλής και ο χειρισμός των  τηλεκανίβαλων που έσπευσαν να το βαφτίσουν με περισσή χαρά «επίθεση αγανακτισμένων σε προβοκάτορες» μας αναγκάζει να τοποθετηθούμε και να καλέσουμε τον κόσμο να τοποθετηθεί.

Ακόμα και αν εμείς δε θεωρούμε όλους τους πολίτες που κραδαίνουν την ελληνική σημαία μπροστά στη βουλή, φασίστες, παρόλα αυτά η ελληνική σημαία και κάθε εθνική σημαία ομογενοποιεί τα συμφέροντα καταπιεστών και καταπιεσμένων (αφεντικά και δούλοι ίσοι γίναμε ούλοι). Είναι το σύμβολο που φέρουν οι αστυνομικές δυνάμεις και ο στρατός, οι κατασταλτικές δυνάμεις δηλαδή, που θα βρούμε απέναντί μας σε στιγμές εξέγερσης. Είναι το σύμβολο, που χρησιμοποιούν οι νεοναζί και οι φασίστες για να αποκρύψουν τις δολοφονικές πολιτικές τους πρακτικές.

Οι μέρες που έρχονται κρύβουν ενδεχομένως πολλά απρόβλεπτα ή και πρωτόγνωρα γεγονότα. Η πόλωση μπορεί και να είναι οριστική και να μην υπάρχει χώρος για ουδετερότητα. Η θέση ή η μη θέση του καθενός που συμμετέχει τον χαρακτηρίζει και είναι υπεύθυνος για αυτή.

Εμείς, ξεκαθαρίζουμε πως η παρουσία μας στους δρόμους της σύγκρουσης είναι η ζωντανή μας ιστορία και δε σκοπεύουμε να τη χαρίσουμε σε κανέναν. Οι φασίστες δε θα σταθούν δίπλα μας, θα περάσουμε από πάνω τους. Εντέλει, αυτοί είναι που επιζητούν μέσα στα βρώμικα μυαλά τους την καθαρότητα του έθνους, της φυλής, το διαχωρισμό των χρωμάτων.

Εμείς, προσδοκούμε και αναζητάμε τη συνεύρεση με τους εξεγερμένους εργαζόμενους, ανέργους, νέους, συνταξιούχους, μετανάστες και όλους όσους θα ενώσουν την οργή τους, μετατρέποντάς την σε ορμητικό ποτάμι που θα πνίξει στο διάβα του το γερασμένο και χρεωκοπημένο σύστημα.

Γιατί όπως είπε και κάποιος άλλος*:
«Δεν είναι βίαια τα ορμητικά νερά ενός ποταμού,
αλλά οι όχθες που τον περιορίζουν.»