Αφίσα λόγου της συνέλευσης αναρχικών, αντιεξουσιαστών και αλληλέγγυων που διοργάνωσε την πορεία της 7ης Ιουλίου ενάντια στο σύγχρονο απαρτχάιντ.

. 1η επιστολή.

«Αυτές τις στιγμές η καρδιά μου χτυπά πιο δυνατά γιατί έχω συνείδηση πως υπάρχει»
Μπερνάρντο Σοάρες(Φερνάντο Πεσσόα)

Η οδύσσειά μου συνεχίζεται…
Ήταν 18 Δεκέμβρη απόγευμα Πέμπτης, όταν εγώ με την παρέα μου κατευθυνόμασταν προς το Κέντρο μέσα από την οδό Ακαδημίας. Η εικόνα γύρω μας ήταν η συνηθισμένη των τελευταίων ημερών, ενός τοπίου βομβαρδισμένου, με χημικά και δακρυγόνα στην ατμόσφαιρα που πρόδιναν ότι είχαν προηγηθεί επεισόδια, συχνό φαινόμενο της περιόδου, μετά την δολοφονία του δεκαπεντάχρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Καθώς προχωράγαμε δυνάμεις των ΜΑΤ ξεπρόβαλαν μπροστά μας και βάλθηκαν να κυνηγούν τον κόσμο που βρισκόταν πάνω στην οδό Ακαδημίας. Ο κόσμος έτρεχε πέρα δώθε. Κάποιος μ’ έσπρωξε δυνατά , έπεσα κάτω και τότε άρχισε η γιορτή. Οι ματατζήδες άρχισαν να με βρίζουν με προσβλητικούς και σεξιστικούς χαρακτηρισμούς και να με κτυπάνε, κάποιος φίλος μου φώναζε. Ύστερα με πιάσανε, σταθήκανε ολόγυρα, με βρίζανε κι άρχισαν να με ψάχνουν. Κάποιος άρπαξε το μικρό σακίδιο που είχα στην πλάτη κι άρχισε να το ψάχνει «μη φοβάσαι μου είπε, δεν θα σου βάλουμε τίποτα μέσα». Το σακίδιο δεν είχε παρά προσωπικά μου πράγματα. Με σπρώξανε σε ένα παγκάκι, με ξάπλωσαν μπρούμυτα και με δέσανε με χειροπέδες, ύστερα με φόρτωσαν σε μια κλούβα και με πήγαν στην Ασφάλεια.
Εκεί μου λέγανε ότι πέταγα πέτρες . Όσο πέρναγε η ώρα, όμως, τα πράγματα χειροτέρευαν. Το κατηγορητήριο αυξήθηκε και συμπληρώθηκε με λογής κακουργήματα και πλημμελήματα. Οι πέτρες έγιναν μολότωφ. Παρότι δεν υπήρχε τίποτε που να με συνδέει μ’ αυτά. Αλλά αυτό δεν φαινόταν να απασχολεί.
Άρχισε το πήγαιν’ έλα στα δικαστήρια. Κι εκεί , μια και δεν υπήρχαν στοιχεία, φτιαχτήκανε. Οι αστυνομικοί που με συνέλαβαν, αλλάξανε τις καταθέσεις τους και καταθέσαν ότι επί τρεις ώρες τους πέταγα μολότωφ: με το πρόσωπο γυμνό, με τα χέρια καθαρά, με τα μάτια καθαρά, χωρίς μια στάχτη επάνω μου, χωρίς μια σκιά στα ρούχα μου . Και στις 22 του μήνα μου ανακοίνωσαν ότι κρίθηκα προφυλακιστέος. Μια μέρα μετά , με μετέφεραν στις φύλακες του Κορυδαλλού.
Εκεί βρίσκομαι μέχρι και σήμερα , δύο μήνες μετά την σύλληψη μου. Και τίποτε δεν κινείται. Οι μέρες περνάνε και εγώ μένω εδώ να περιμένω, δέσμιος της ακινησίας, δέσμιος μιας παράλογης και ασφυκτικής γραφειοκρατίας ή ίσως μιας εκδικητικής αδιαφορίας.

Όλο αυτό το διάστημα δεν τσάκισα. Με κράτησαν και με κρατάνε οι άνθρωποι που βρέθηκαν δίπλα μου να με στηρίξουν, φίλοι, γνωστοί είτε και άγνωστοι ως χτες, με κράτησε η αλληλεγγύη των ανθρώπων γνωστών και άγνωστων . Για χάρη τους δεν θα πέσω. Για χάρη τους θα κρατήσω. Γιατί όλη αυτή η περιπέτεια δυναμώνει τη θέλησή μου για μια κοινωνία δίκαιη, το πάθος μου για ελευθερία, το πείσμα μου να σταθώ όρθιος. Και θα σταθώ.
Μπορεί να με έπιασαν τυχαία, να μη συνδέομαι με τα γεγονότα που με κατηγορούν, απέναντι όμως στον γενικευμένο ωχαδερφισμό, το να «παίρνεις θέση», να μην κλείνεσαι στο εγώ σου, να βγαίνεις από την ατομική σου περίπτωση, είναι η υπεύθυνη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη.
Η δική μου θέση είναι από τη μεριά του κομματιού της κοινωνίας που θέλει να βγει από την απάθεια, που θέλει πραγματικά να αρχίσει, μέσα από αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, να αποφασίζει για τη ζωή του.

Θοδωρής Ηλιόπουλος

————————————————————————

13 Ιουλ 2009

2η επιστολή

Διανύουμε τον τρίτο μήνα μετά το πέρας των Δεκεμβριανών του εικοστού πρώτου αιώνα. Μιας περιόδου που στιγματίστηκε από την οργή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, όλων των ηλικιών, με εναρκτήριο λάκτισμα τον άδικο χαμό του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Είμαι κομμάτι αυτού που έγινε, δεν είμαι έξω, δεν είμαι απέναντι είμαι και είναι μέσα μου. Ως σκεπτόμενο άτομο έπρεπε να ήμουν εκεί όχι μονό ψυχή αλλά και σώματι. Να συμμετέχω στον κοινωνικό διάλογο, να συναποφασίσω με τον κόσμο βάσει των προβληματισμών της σύγχρονης ζωής. Τα προβλήματα όμως που αντιμετωπίζει η οικογένεια μου δεν μου το επέτρεψαν…παρέμενα στο πατρικό μου σπίτι, ώστε να φροντίζω τους ηλικιωμένους γονείς μου με ότι αυτό συνεπάγεται και κάθε χτύπος της καρδιάς μου παλλόταν όλο και πιο δυνατά. Με διακατείχαν τα συναισθήματα της θλίψης, του θυμού, αλλά και της απογοήτευσης προς τα πού οδεύεται το μέλλον μας, το μέλλον αυτού του κόσμου που προσδοκούσα να βασίζεται στην ισότητα και τη δικαιοσύνη.
Τα όνειρα μου μετατράπηκαν σε εφιάλτες από τις δεκαοκτώ του Δεκέμβρη, οι οποίοι συνεχίζουν ακόμη και σήμερα. Θα μπορούσαν να είχαν μετριαστεί στις πέντε του Μάρτη, αν η αίτηση της αποφυλάκισης μου είχε γίνει δεκτή. Τα αρμόδια όμως δικαστικά όργανα την απέρριψαν, με το πρόσχημα ότι είναι πολύ πιθανό να προβώ στις ίδιες πράξεις (?!) καθότι θεωρούμαι επικίνδυνος για την κοινωνία. Η ηλικία των τριάντα χρόνων μου, το λευκό ποινικό μου μητρώο αλλά και οι μαρτυρίες υπεράσπισης ακόμη και από αυτόπτη μάρτυρα δημοσιογράφο καθώς και η ιδιαιτερότητα της οικογενειακής μου κατάστασης δεν πτόησε τους αρμόδιους.
Το θέατρο του παραλόγου συνεχίζεται. Παραμένω έγκλειστος ζώντας καθημερινά τις φάσεις και τις αντιφάσεις του.

Στη χώρα που γεννήθηκε η Δημοκρατία, κρίνεσαι επικίνδυνος ανά πάσα στιγμή, ακόμη και για κάτι που δεν έκανες.

Εν κατακλείδι, σας υποβάλω το ερώτημα:
Κάθε άνθρωπος έχει δικαιώματα η μόνο υποχρεώσεις?
Το δίκιο υπό ποιες προϋποθέσεις ορίζεται?

Θοδωρής Ηλιόπουλος

—————————————

1 Αυγ 2009

Επιστολή του Θοδωρή Ηλιόπουλου

Το ημερολόγιο δείχνει 29 Ιουλίου του 2009.
Βρίσκομαι στην 20η μέρα απεργίας πείνας, φανερά εξαντλημένος και νευριασμένος με το νοσοκομειακό σύστημα των φυλακών. όλοι τάχα μου ενδιαφέρονται για μένα, για τη ζωή του συνανθρώπου τους, μα κανείς δεν έχει φροντίσει, «δεν έχει την αρμοδιότητα» να γίνουν όλες οι απαραίτητες εξετάσεις ώστε να μεταφερθώ στο νοσοκομείο των κρατουμένων.
Η καθημερινή ταλαιπωρία των εξετάσεων καταβάλει ολοένα τον οργανισμό μου ιδίως δε, η χθεσινή που με βρήκε στο πέρα δώθε επί 2μιση ώρες, ώστε να εξεταστούν τα ζωτικά μου όργανα και να παραπεμφθώ σε εξετάσεις αίματος.
«είμαι σε πρώτη προτεραιότητα για αυτές».
Θα πραγματοποιηθούν τη Δευτέρα 3 Αυγούστου, όταν θα βρίσκομαι ήδη στην 25 ημέρα απεργίας πείνας…
Παρότι που καίω πλέον μυϊκό ιστό και η πίεση και το ζάχαρο μου βρίσκονται σε πολύ χαμηλά επίπεδα.
Βέβαια το ότι κρατιέμαι στα πόδια μου, που η ψυχή μου ξέρει πως, θάβεται από κακεντρέχειες του τύπου: «αυτός τρώει κρυφά»

Εις το επανιδειν

Θοδωρής Ηλιόπουλος
Από τα νεκροσέντονα των Δικαστικών Φυλακών Κορυδαλλού

apofylakisithodoriiliopoulou.blogspot.com

======

27/08

Αποφυλακίστηκε  ο Θ. Ηλιόπουλος μετά από 49 ημέρες απεργίας πείνας και με περιοριστικούς όρους την απαγόρευση εξόδου του από τη χώρα και την υποχρεωτική παρουσία του κάθε 15 ημέρες σε αστυνομικό τμήμα

Ο πολιτικός χρόνος τρέχει…

Το απόγευμα της 18ης του περασμένου Δεκεμβρίου ο Θοδωρής Ηλιόπουλος, βρισκόμενος στο κέντρο της Αθήνας, κοντά στον χώρο όπου την ίδια στιγμή επεισόδια εκτυλίσσονται, ανάμεσα σε πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι παρακολουθούν τα όσα διαδραματίζονται, συλλαμβάνεται από τις αστυνομικές δυνάμεις. Εν μέσω των διαμαρτυριών του συγκεντρωμένου πλήθους, αλλά και δημοσιογράφων που κάλυπταν τα γεγονότα –ενδεικτική η περίπτωση ρεπόρτερ του «ΣΚΑΪ», κατά τη διάρκεια ζωντανής αναμετάδοσης–, οι οποίοι επεσήμαιναν ότι ουδεμία συμμετοχή είχε στις μαινόμενες συγκρούσεις, ο Θ. Ηλιόπουλος πέφτει θύμα τις βαναυσότητας των ανδρών των ΜΑΤ. Οδηγείται στη Γενική αστυνομική Διεύθυνση, όπου έκπληκτος βλέπει να του προσάπτεται πληθώρα σοβαρών κατηγοριών. Σύντομα κρίνεται προφυλακιστέος·  παραμένει έκτοτε έγκλειστος στις φυλακές. Είναι πλέον ο μόνος που εξακολουθεί να κρατείται για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, αφού τελευταίως οι αρμόδιοι έκριναν πως η κράτηση του θα πρέπει να παραταθεί για ένα ακόμη εξάμηνο· αιτιολόγησαν δε την απόφαση τους, υπογραμμίζοντας ότι ο κατηγορούμενος –για τον οποίον σημειώνουν πως με τις ενέργειες του «τραυμάτισε τη Δημοκρατία»– δεν επέδειξε μεταμέλεια.

Και, όντως, ο Θ. Ηλιόπουλος ουδέποτε δήλωσε τη μεταμέλεια του, απλά επειδή ουδέποτε απεδέχθη τα όσα του καταμαρτυρούν· αλλά αντίθετα εξαρχής διακήρυττε την αθωότητα του, γεγονός, προφανώς, ανεπίτρεπτο που, σύμφωνα πάντοτε με την ακατανίκητη λογική των αξιότιμων δικαστών, ισοδυναμεί με «απουσία μεταμέλειας» –  μίλησε κανείς για το τεκμήριο της αθωότητας; Ο κατηγορούμενος αποδεικνύεται αδίστακτος, τολμά και αμφισβητεί τις καταθέσεις των αστυνομικών οργάνων! Συνιστούν αυτές, άλλωστε, το μόνο επιβαρυντικό στοιχείο εναντίον του, παρότι τα όργανα τις τάξεως δεν κατόρθωσαν ενώπιον της ανακρίτριας, και προτού αυτή τους υποδείξει τον «ένοχο», να ανακαλέσουν στη μνήμη τους το πλέον χαρακτηριστικό στοιχείο της εμφάνισης του, τη μακριά γενειάδα και το κοτσιδάκι όπου ήταν πιασμένα τα μαλλιά του – στοιχείο που, εδώ που τα λέμε, είναι, ευλόγως, από μόνο του ενοχοποιητικό, όταν η Δικαιοσύνη ασχολείται με τρίχες, εκτός βέβαια και αν ο κατηγορούμενος συν τοις άλλοις φορά και ιερατικά άμφια. Επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο που, με το πρόσωπο ακάλυπτο, φέρεται να εκτόξευε εναντίον τους παντός είδους αντικείμενα, πρωτοστατώντας στα επεισόδια, για ώρες συνεχόμενες – πρόκειται για τις ίδιες ώρες, όπου μάρτυρες καταθέτουν ότι ο κατηγορούμενος βρισκόταν αλλού.

Αλλά βέβαια οι καταθέσεις των αστυνομικών διέπονται από μεγαλύτερη φερεγγυότητα εν συγκρίσει με τις μαρτυρίες των κοινών θνητών και δεν είναι η πρώτη φορά όπου κάποιος διώκεται με μόνες αυτές ως «πειστήριο». Τέτοιες περιπτώσεις με κατηγορητήρια που θεμελιώνονται εξ ολοκλήρου σε χαλκευμένα στοιχεία έχουμε επανειλημμένως δει να καταρρέουν στο παρελθόν κατά την εκδίκαση των σχετικών υποθέσεων. Ας αναφέρουμε ενδεικτικά την περίπτωση του Simon Chapman, ο οποίος χρειάστηκε να παραμείνει προφυλακισμένος για 6 μήνες, προτού οι δικαστές κατορθώσουν να διακρίνουν, αυτό που οι απλοί άνθρωποι είχαν προ πολλού δει σε σχετικό βίντεο της ΕΤ3, όπου οι άνδρες των ΜΑΤ εμφανίζονται να συγκεντρώνουν πλήθος από τσάντες με μολότωφ που περισυλλέγουν από το θέατρο των επεισοδίων, και να τις «φορτώνουν» στον εμβρόντητο, χτυπημένο από τα γκλομπ τους, διαδηλωτή· ή πιο πρόσφατα εκείνη την περίφημη του φοιτητή με τα «πράσινα παπούτσια». Και για κάθε υπόθεση που τυχαίνει να δει το φως της δημοσιότητας υπάρχουν ποιος ξέρει πόσες παρόμοιες, όπου όσοι, άθελα τους, καθίστανται πρωταγωνιστές δεν συλλαμβάνονται από το φακό – συλλαμβάνονται όμως από τις δυνάμεις της τάξεως.

Ζητάμε την αποφυλάκιση του Θ. Ηλιόπουλου, έχοντας πειστεί για την αθωότητα του. Αλλά αφού συνιστά σύνηθες φαινόμενο διάφορες περιθωριακές, εντός ή εκτός εισαγωγικών, ομάδες να αιτούνται της απελευθέρωσης κρατουμένων, θα είναι αρκετοί όσοι στα λεγόμενα μας θα αντιτείνουν: «Kι εμάς τι μας νοιάζει για το φίλο σας; Τα έχουμε ξανακούσει». Στο ερώτημα αυτό θα επιχειρήσουμε να απαντήσουμε στη συνέχεια, έχοντας ήδη έως το τρέχον σημείο παραθέσει, νομίζουμε, ορισμένα επιχειρήματα, ευελπιστώντας ότι θα καταδειχθεί πως η αλληλεγγύη που εκφράζουμε δεν είναι «ελεημοσύνη», πρόκειται εδώ για μια κίνηση πολιτική· για μια υπόθεση πολιτική, για μια υπόθεση, δηλαδή, που αφορά τον καθένα. Αλλά ας αρχίσουμε προασπιζόμενοι τη στοιχειώδη λογική: Οι κινητοποιήσεις των φυλακισμένων του περσινού Νοεμβρίου έληξαν με τις εξαγγελίες του τότε υπουργού δικαιοσύνης Χατζηγάκη, ο οποίος δεσμευόταν για τη λήψη μέτρων, υποσχόμενος την αποσυμφόρηση των φυλακών, τη βελτίωση των άθλιων συνθηκών κράτησης. Ο Διάδοχός του βουλευτής Κέρκυρας κος Δένδιας τι έχει πράξει ως προς την υλοποίηση των εν λόγω εξαγγελιών; Ο Θοδωρής Ηλιόπουλος προφυλακίστηκε με την αιτιολογία ότι είναι ύποπτος τέλεσης νέων αδικημάτων, παρότι διατηρεί λευκό ποινικό μητρώο· παρόλο που είναι γνωστός ο τόπος διαμονής του. Θα μπορούσε κάλλιστα να αφεθεί ελεύθερος έως την τέλεση της δίκης, προκειμένου, συν τοις άλλοις, να μην επιδεινώνεται περεταίρω το πρόβλημα του συνωστισμού στα κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενα «σωφρονιστικά καταστήματα», όπου οι κρατούμενοι στοιβάζονται σε συνθήκες ανεπίτρεπτες. Αντ’ αυτού παράτυπα κρατείται, γιατί άραγε; Επειδή «τραυμάτισε τη Δημοκρατία», ισχυρίζονται όσοι συστηματικά, κατ’ εξακολούθησιν, «τραυματίζουν» τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις θεμελιώδεις ελευθερίες. Όσοι υπηρετούν πιστά το παρόν ολιγαρχικό καθεστώς, υπεραμύνονται αυτού και ταυτοχρόνως των δικών τους προνομίων που από αυτό απορρέουν, μεριμνούν, ούτως ώστε να μένει η δημοκρατία στο απυρόβλητο, αλώβητη. Κανείς, ούτε και οι ίδιοι, δεν μπορεί να την πλήξει· αφού ουδείς δύναται να «τραυματίσει» κάτι που απλά δεν υφίσταται.

Ο Θ. Ηλιόπουλος ήδη μετρά 8 μήνες έγκλειστος. Όταν με την εκδίκαση της υπόθεσης φανεί η σαθρότητα του κατηγορητηρίου, αυτό καταρρεύσει εξαιτίας της παντελούς απουσίας στοιχείων, θα λάβει ο αθωωθέντας κάποια «αποζημίωση»; Θεωρείται το διάστημα των 8 μηνών μεγάλο ή μικρό; Θα έχουν άραγε εντός των επομένων 8 μηνών διεξαχθεί πρόωρες εκλογές; Ο Θ. Ηλιόπουλος τη στιγμή που οι γραμμές αυτές γράφονται συμπληρώνει 20 ημέρες απεργίας πείνας. Είναι 20 μέρες πολλές ή λίγες; Πόσο μετράνε σε «πολιτικό χρόνο»; Ο κος Νίκος Δένδιας, καθ’ ύλην αρμόδιος υπουργός για υποθέσεις, όπως αυτή του Θ. Ηλιόπουλου, σε διάστημα λίγων ημερών –ας πούμε 20– προσέθεσε στο ενεργητικό του μια σειρά σπουδαίων επιτευγμάτων. Προσφάτως παρουσιάστηκε στην Κέρκυρα η προμελέτη για την κατασκευή αερολιμένος στην περιοχή της Λευκίμης, υπόθεση την οποία ο υπουργός έχει ταυτίσει με το άσπιλο πρόσωπό του – πρόκειται για ένα έργο-αναπτυξιακό δώρο στους ιθαγενείς της περιοχής, οι οποίοι στην πλειονότητα τους φαίνεται να το αποδέχονται ασμένως, και που πολλοί ισχυρίζονται ότι είναι αδύνατο να γίνει, ενώ αν γίνει είναι πρόδηλο ότι θα σημάνει μιαν ασύλληπτη οικολογική καταστροφή για το σύνολο του νησιού. Επίσης ο κος Ν. Δένδιας πέρασε στη βουλή το περιβόητο νομοσχέδιο για τις κουκούλες·  και ακόμη προωθούνται οι γνωστές ρυθμίσεις  για την απρόσκοπτη συνεχή χρήση των καμερών σε δημόσιους χώρους, τη συλλογή και διατήρηση από τις διωκτικές αρχές του DNA πολιτών κλπ. Ο κος Ν. Δένδιας κινδυνεύει από δήμαρχος να γίνει κλητήρας, κατά το κοινώς λεγόμενο. Σημαντικό τμήμα του ακροατηρίου της νέας δημοκρατίας τείνει ευήκοον ους προς το ΛΑΟΣ. Ο εσωκομματικός αντίπαλος του κου Ν. Δένδια, του οποίου στην εκλογική αναμέτρηση του 2007 είχε επικρατήσει με βραχεία κεφαλή, κος Στέφανος Γκίκας, μέχρι πρότινος εκπρόσωπος τύπου του υπουργείου εθνικής άμυνας, πρώην αρχιπλοίαρχος του πολεμικού ναυτικού και με έτοιμη εκλογική πελατεία, προίκα από τον πρώην υπουργό της κυβέρνησης Μητσοτάκη, και επίσης στρατιωτικό, πατέρα του, φαντάζει ως μια ιδιαιτέρως θελκτική επιλογή για το εν λόγω ακροατήριο.

Αλίμονο, όμως, ας είμαστε σοβαροί. Ο Θ. Ηλιόπουλος δεν είναι πια και τόσο σημαντικός. Η απελευθέρωση του ή μη δεν θα κρίνει την επανεκλογή ή μη του κου Ν. Δένδια, του οποίου η απελευθέρωση από τα δεσμά των εσωκομματικών ισορροπιών δεν αναμένεται. Ο κος Ν. Δένδιας είναι ένας πραγματιστής πολιτικός· γεγονός που δεν μπορεί παρά να σημαίνει ότι αντιμετωπίζει τους ανθρώπους ως πράγματα. Αλλά, τέλος πάντων, ο Θ. Ηλιόπουλος είναι σημαντικός για εμάς. Μεταξύ άλλων λόγων επειδή η περίπτωση του δεν αφορά μόνο τον ίδιο, επειδή στη θέση του θα μπορούσαμε να βρεθούμε εμείς, να βρεθεί σχεδόν ο οποιοσδήποτε. Βέβαια κατανοούμε ότι σε μια κοινωνία που αναδεικνύει ως αντιπροσώπους της ανθρώπους που συγχέουν τα κοινά με το προσωπικό όφελος, την –ειρωνεία! –«πολιτική» τους επιβίωση, το να θέτεις τον εαυτό σου στη θέση του άλλου δυσχεραίνεται. Αλλά, για να παραθέσουμε εδώ μια αποστροφή από την πρώτη επιστολή του Θ. Ηλιόπουλου μέσα από τη φυλακή, «το να «παίρνεις θέση», να μην κλείνεσαι στο εγώ σου, να βγαίνεις από την ατομική σου περίπτωση, είναι η υπεύθυνη στάση ενός συνειδητοποιημένου πολίτη». Κάνουμε, λοιπόν, έκκληση, απευθυνόμενη προς όλους να το ξανασκεφτούν· και απαιτούμε…

…την άμεση αποφυλάκιση του άδικα προφυλακισμένου Θοδωρή Ηλιόπουλου, βρισκόμενου σε απεργία πείνας από τις 10/7

www.aytonomoikerkyras.blogspot.com

Γαλλία: ριζοσπαστικοποίηση των εργασιακών αγώνων

Στη Γαλλία, μετά τις καταλήψεις και το “bossnaping”, οι αγώνες εργαζόμενων κλιμακώνονται με νέες μορφές αντίστασης: Απειλή καταστροφής της παραγωγής (stocks), απειλή  χημικής μόλυνσης, απειλή εκτίναξης εργασιακών χώρων με φιάλες αερίου (τρία εργοστάσια την τελευταία εβδομάδα)…Mediaτικό τρικ για να γνωστοποιήσουν τα αιτήματα τους και να ασκήσουν τη μέγιστη πίεση, ή γέννηση ενός νέου κινήματος με νέα, πιο ριζοσπαστικά εργαλεία για τους εργασιακούς αγώνες?

Ο Sarkosy (με αφορμή το Νόμο του για την απαγόρευση γενικής απεργίας στα μέσα μαζικής μεταφοράς) δήλωνε τον προηγούμενο Ιούλιο ότι «πλέον, στη Γαλλία, όταν γίνεται μια απεργία, κανείς δεν το παίρνει χαμπάρι». Λίγους μήνες αργότερα,  τον Απρίλιο 2009, σε μια συνέντευξη για την οικονομική κρίση και τις γενικευμένες απολύσεις αλλά και το “bossnaping”, ο πρώην Πρωθυπουργός Dominique de Villepin είχε μιλήσει για «επαναστατικό κίνδυνο».

Τα επίσημα στοιχεία επιβεβαιώνουν μια ριζοσπαστικοποίηση των απεργιών, που δεν αφορά τόσο τον αριθμό τους, όσο την αύξηση της διάρκειας τους και του ποσοστού συμμετοχής των εργαζομένων σε αυτές, καθώς και στις νέες μορφές πίεσης.

Παράλληλα, ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι η παρουσία αντιπροσώπων του προσωπικού, και ειδικά των συνδικαλιστικών εκπροσώπων στους εργασιακούς χώρους έχει καταλυτικό ρόλο στην συλλογική κινητοποίηση των εργαζομένων. Σύμφωνα με τα στοιχεία των Εταιρικών Διευθύνσεων, μόνο15% των επιχειρήσεων που δεν έχουν κανένα εκπρόσωπο προσωπικού έχουν πραγματοποιήσει  απεργιακή κινητοποίηση τα τελευταία τρία χρόνια, ενώ το ποσοστό αυτό αυξάνεται στο 19% στις επιχειρήσεις που έχουν μόνο εκλεγμένους αντιπροσώπους, και φτάνει στο  50% στις επιχειρήσεις που έχουν συγχρόνως και συνδικαλιστικούς εκπροσώπους, και εκλεγμένους αντιπροσώπους…»

Τέλος, αξιοσημείωτη είναι η σημερινή είδηση της δικαίωσης των εργαζομένων της JLG, οι οποίοι, μετά από μαζικότατη απεργία και κατάληψη για τρεις συνεχόμενες εβδομάδες, αλλά και από τοποθέτηση φιαλών αερίου στο εργοστάσιο και απειλή εκτίναξης του, κέρδισαν τελικά τις 30.000 ευρώ αποζημίωση που διεκδικούσαν για τον καθένα από τους 53 εργάτες που θα απολυθούν το Σεπτέμβριο.       Παρασκευή 17 Ιουλίου 2009

Αναλυτικά στοιχεία στο: Relations professionnelles et négociations d’entreprise (2007), Darès [PDF].
http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1059424

κείμενο για τη φασιστική απόπειρα του ΟΤΕ κατά της λειτουργίας του athens.indymedia.org
[απο την ομάδα sid]

Για να μην ξεχνιόμαστε…

Το σκηνικό που στήνεται αυτό το διάστημα γύρω από τους κινδύνους της
“ανεξέλεγκτης” πληροφορίας στο διαδίκτυο, δεν είναι ούτε κάτι χθεσινό,
ούτε κάτι μεμονωμένο. Η κοινωνία της διαρκούς επιτήρησης και του
ηλεκτρονικού χαφιέ θεσμοθετείται μέρα με τη μέρα και αν αυτό ακούγεται
εξωπραγματικό, ας ρίξουμε μια ματιά σε τι ήδη συμβαίνει σε άλλες χώρες του
κόσμου, αλλά και στα μέρη μας.

*
Δύο μόλις μήνες πριν, η Ευρωπαϊκή Ένωση προσπάθησε να περάσει νόμο ο
οποίος δίνει το δικαίωμα στις εταιρίες παροχής internet να καθορίζουν σε
ποιες ιστοσελίδες θα έχουμε πρόσβαση και σε ποιες όχι. Το κριτήριό τους
θα ήταν το..γούστο τους και φυσικά από που θα αποκομίζουν περισσότερα
κέρδη.

*
Τα καρτέλ της βιομηχανίας μουσικής και κινηματογράφου μηνύουν με
τεράστια πρόστιμα για “παράνομο” κατέβασμα αρχείων και “κλοπή”
πνευματικής “ιδιοκτησίας” σε ΗΠΑ και ευρώπη.

*
Σε Αγγλία και ΗΠΑ, μετά τις επιθέσεις της 11ης Σεπτέμβρη 2001, η
νομοθεσία επιτρέπει την παρακολούθηση και καταγραφή των διαδικτυακών
κινήσεων των πολιτών με ηλεκτρονικά μέσα εν αγνοία τους

*
Στη Γαλλία εδώ και καιρό προσπαθούν να περάσουν νόμο για όσους
κατεβάζουν “παράνομα”, να τους κόβεται η σύνδεση, αλλά να συνεχίζουν να
την πληρώνουν! Μάλιστα την απόφαση διακοπής δεν θα την έκρινε κάποιο
δικαστήριο, αλλά οι ίδιοι οι πάροχοι με το έτσι θέλω!

*
Κυβερνήσεις όπως της Κίνας και του Ιραν, λογοκρίνουν το περιεχόμενο στο
οποίο οι πολίτες έχουν πρόσβαση και παρακολουθούν τις επικοινωνίες τους.

*
Καταδίκη του pirate bay σε μια εντελώς γελοία δίκη

*
Στην ελλάδα πέρασε νόμος που δίνει το δικαίωμα στους παροχείς internet
να παρακολουθούν και να καταγράφουν τις κινήσεις μας στο διαδίκτυο,
εισαγγελείς γνωμοδοτούν για το μη απόρρητο των ηλεκτρονικών επικοινωνιών,
συγκεκριμένοι ιστότοποι και μπλόγκερς μπαίνουν στο στόχαστρο των αρχών…

Τα παραπάνω είναι μέρος μόνο μιας μακράς λίστας πραγμάτων που αποτελούν
πρόγευση για το τι μέλλον σχεδιάζει η πλουτοκρατία και οι παρατρεχάμενοί
της.
Αλλά γιατί τα κάνουν όλα αυτά;

Πάνια θα βλέπεις και πολύ σου είναι…..

Ποιος είναι λοιπόν ο ιδανικός πολίτης; Αυτός που δε ρωτάει πολλά φυσικά!
Αυτός που γυρίζει πτώμα απ΄το δεκάωρο, τρώει κάτι ετοιματζίδικο, βλέπει
από συνήθεια λίγη τηλεόραση και πέφτει για ύπνο για να αντέξει και την
επόμενη μέρα. Τόσος λίγος χρόνος μας μένει, αλλά και αυτόν ακόμη τον
ελάχιστο χρόνο,πρέπει να βλέπουμε, να ακούμε και να σκεφτόμαστε αυτά που
θέλουν. Για να γίνει αυτό χρειάζονται δύο πράγματα:
1) όλος ο τηλεοπτικός και έντυπος πλουραλισμός είναι στην ουσία ένας
μονόλογος, από πρετεντέρη μέχρι πάνια και από επσρέσο μέχρι καθημερινή,
μας ταΐζουν τα ίδια και τα ίδια σκουπίδια, μέχρι να μάθουμε να τα
παπαγαλίζουμε καλά.
2) το δεύτερο και σημαντικότερο είναι να μην έχεις πρόσβαση σε
εναλλακτικές μορφές πληροφόρησης.
Σήμερα η εναλλακτική πληροφόρηση περνάει κατά κύριο λόγο από το διαδίκτυο
(blogs, ιστοσελίδες κλπ) και αυτό δεν είναι τυχαίο. Ως μέσο το διαδίκτυο
είναι από τη φύση του διαδραστικό, μπορείς εύκολα και να λάβεις και να
δώσεις πληροφορίες, χωρίς να μεσολαβεί κανείς (μεγαλοεκδότες, συμφέροντα
κλπ κλπ).Όλοι αυτοί λοιπόν που έχουν συμφέρον να μην ακούγονται και
πολλές διαφορετικές φωνές, με δούρειους ίππους την τρομοκρατία, το
έγκλημα, τους παιδόφιλους και άλλα κοινωνικά ευαίσθητα θέματα, κάνουν ότι
μπορούν για να λογοκρίνουνε το περιεχόμενο στο οποίο έχουμε πρόσβαση και
που διακινείται στο internet. Στόχος τους είναι όχι τα παραπάνω, αλλά η
δική μας ελεύθερη σκέψη και διακίνηση ιδεών, γιατί μόνο πειθήνιοι και
αφελείς άνθρωποι θα πιστέψουν πως τέτοιες “καμπάνιες” είναι για το δικό
τους καλό.

Πόκερ με ανοιχτά χαρτιά

κίνηση πρώτη:
Εδώ και κάποιο καιρό διάφοροι νοσταλγοί του γκέμπελς, λαϊκιστές
πατριώτες, όλος ο συρφετός της ακροδεξιάς, έχει αρχίσει τις πιέσεις με
σκοπό τη φίμωση των μέσων εναλλακτικής πληροφόρησης.
κίνηση δεύτερη:
Το μήνυμα πέρασε εκεί που έπρεπε και ο ΟΤΕ άρχισε τα εξώδικα στον ΕΔΕΤ,
με πρόσχημα την “κατάχρηση” του ακαδημαϊκού πλαισίου χρήσης του
internet,για σκοπούς πέραν αυτού και συγκεκριμένα για τη λειτουργία της
ιστοσελίδας εναλλακτικής πληροφόρησης athens.indymedia.org.
Ένας ΟΤΕ ο οποίος όχι μόνο έχτισε το δίκτυο υποδομών του με δημόσιο χρήμα
από τις τσέπες μας, αλλά έχει ήδη πληρωθεί αδρά με 30 εκατομμύρια ευρώ
από τον ΕΔΕΤ και τον οποίο πληρώνουμε όλοι εμείς πανάκριβα για υπηρεσίες
της πλάκας! Έρχεται τώρα, ως  ιδιωτική εταιρία πλέον, και αξιώνει έλεγχο
πάνω στο τι επιτρέπεται να διακινείται και τι όχι, τι επιτρέπεται εμείς
να βλέπουμε και τι όχι. Ο ΟΤΕ δεν χάνει λεφτά από την ύπαρξη των
εναλλακτικών μέσων πληροφόρησης, είναι πολιτική επιλογή να ζητά με
νομικίστικα κόλπα τη λογοκρισία συγκεκριμένων ιστότοπων και μάλιστα όταν φιλοξενούνται
σε καθεστώς πανεπιστημιακού ασύλου που υπάρχει για την ελεύθερη και
απρόσκοπτη διακίνηση λόγου και ιδεών, είναι πολιτική επιλογή να γίνεται το μακρύ
χέρι του (παρα)κράτους, το οποίο δεν τολμά, αλλά ποιος ξέρει με τι ανταλλάγματα,
βάζει τον ΟΤΕ να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά.

Αλλά δε θα τους περάσει!

sid.gr