Η εξέγερση του Δεκέμβρη  έδειξε ότι ένα συσσωρευμένο ανθρώπινο δυναμικό εργατών, ανέργων, μεταναστών, μαθητών ,φοιτητών  γεμάτο οργή αποφάσισε να αναμετρηθεί με την εξουσία εκτός των καθιερωμένων ορίων.  Η σύγκρουση αυτή γέννησε  τις καταλήψεις στη    ΓΣΕΕ, στην ΕΣΗΕΑ, στα Δημαρχεία ,στα Εργατικά Κέντρα ,στη Λυρική σκηνή , αλλά και πολλές νέες καταλήψεις κτιρίων και νέες λαϊκές συνελεύσεις, που συνεχίζουν απτόητες να συγκεντρώνουν τους ανθρώπους και να σπάνε την απομόνωση των πόλεων. Αυτές οι  νέες μορφές  επικοινωνίας, αλληλεγγύης , οργάνωσης και δράσης  δείχνουν ένα νέο δρόμο : το δρόμο της αυτοοργάνωσης.  Ταυτόχρονα δείχνουν τα  όρια  της  δράσης  του  θεσμοθετημένου  συνδικαλισμού.

Η  οικονομική  κρίση  και ο Δεκέμβρης    επαναφέρουν   τη  συζήτηση  για  το  χαρακτήρα  των  οργάνων  που γεννιούνται μέσα σε συνθήκες εξέγερσης  και για τα όρια  της  δράσης  μέσα  στα  θεσμοθετημένα συνδικάτα.

H «Πρωτοβουλία γιά την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση» οργανώνει  εκδήλωση-συζήτηση με θέμα :

Συνδικάτα  και  εργατικά  συμβούλια  στη  Γερμανία
περίοδο 1918 – 23

Την Παρασκευή  22  Μάη  2009  ώρα  6.30μμ
·                             Στο Πανεπιστήμιο Πειραια ( Οδός Δεληγιώργη & Καραολή-Δημητρίου)

ΠΟΡΕΙΑ

Παρασκευή 1^η Μάη, 11.00 πμ, Πλατεία Βικτωρίας

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

http://protomagia2009.blogspot.com/

Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009

Πανευρωπαϊκό κάλεσμα για την αντισύνοδο στο Λουβαιν. (μετάφραση γαλλικού κειμένου)
Ο χειρότερος εχθρός της γνώσης, δεν είναι η άγνοια αλλά η ψευδαίσθηση της γνώσης.
« Κρίση» είναι η λέξη που χρησιμοποιείται περισσότερο τα τελευταία χρόνια για να περιγραφεί η κατάσταση σε πλήθος
χώρων. Ναι λοιπόν, υπάρχει κρίση. Η οικονομική κρίση διέπει ολόκληρη την κοινωνία. Αλλά η κρίση είναι κοινωνική,
πολιτισμική, οικολογική, με μια λέξη είναι μία ΔΟΜΙΚΗ ή γενική κρίση. Αν η κατάρρευση του οικονομικού και
χρηματιστικού συστήματος χρησιμεύει ως επιχείρημα για την επιτάχυνση τη εμπορευματοποίησης της ζωής μας (του βίου
μας!), των αγαθών και των κοινωνικών παροχών, διασφαλίζοντας ακόμα περισσότερο την εργασία, δεν ψαρώνουμε.
Στην Ελλάδα, νέοι και εργαζόμενοι εξεγέρθηκαν, σε όλους τους δημόσιους χώρους, ενάντια στη διεφθαρμένη τους κυβέρνηση και τις
νεο-φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις της.
Στην Ισπανία, είνα αμέτρητες πια οι κατειλλημένες σχολές, σε κινητοποίηση ενάντια στη συνθήκη της Μπολόνια.
Στην Ιταλία, εδώ και τρεις μήνες, ο κόσμος της εκπαίδευσης αντιδρά και τα πανεπιστήμια οικοδομούν μέρα με τη μέρα, μια
διαφορετική μεταρρύθμιση του πανεπιστημιακού συστήματος.
Στη Γαλλία, οι μαθητές λυκείου και οι διδάσκοντες στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση διαδηλώνουν ενάντια στις
κυβερνητικές πολιτικές για την παιδεία, όπως έκαναν οι φοιτητές την περασμένη χρονιά ενάντια στο νόμο για την « αυτονομία » των
πανεπιστημίων (LRU).
Στη Γερμανία ερρίφθει η ιδέα μιας << Υδρόγειας/Γενικής/Σφαιρικής ημέρας δράσης->> με κεντρικό θέμα την παιδεία.
Ολες αυτές οι κινητοποιήσεις αντιτίθονται σε μεταρρυθμίσεις που ούτε είναι εθνικές, ούτε
αφορούν μεμονωμένους τομείς, αλλά είναι συνέπειες των νεο-φιλελεύθερων λογικών που
επιβάλλονται σε παγκόσμια κλίμακα. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ανεξέλεγκτη ιδιωτικοποίηση
της μάθησης και στην εκδούλευση της ανώτερης εκμάθησης στις οικονομικές δυνάμεις.
Τα κινήματα υπερχειλίζουν τα πανεπιστήμια και τον κόσμο της παιδείας. Οι νοητικοί, φυσικοί και τεχνικοί φραγμοί
που εξωνυχιστικά οικοδομούν οι κυβερνώντες με χτυπήματα γκλομπ και φούμαρα πληροφόρησης δεν είναι παρά ο
τρόπος που περιορίζουν τις ελευθερίες μας, την χειραφέτηση μας, τις προσδοκίες μας. Συγκεντρωνόμαστε σιγά σιγά
προς την ίδια κατεύθυνση: μια καθαρή και πλήρη αντίσταση στην κερδοσκοπία μέσω των κοινών αγαθών.
Θέλουμε να κάνουμε τα πανεπιστήμια τόπους συγκέντρωσης, συνάντησης, ελεύθερης
και ελευθερωτικής γνώσης. Η παιδεία αίναι αλληλένδετη με την κοινωνικοποίηση.
Στις 28 και 29 Απριλίου στο Λουβαίν (Louvain) και το Λουβαίν-λα-Νεβ (Louvain la Neuve)
στο Βέλγιο, συσκέπτεται όπως κάθε δύο χρόνια, η υπουργική σύνοδος της “συνθήκης της Μπολόνια”
για να “αξιολογήσουν την επιτευχθήσα πρόοδο και τα καινούργια μέτρα προς εφαρμογή” και να
αλληλοενημερωθούν πάνω στις καινούργιες πανεπισημιακές μεταρρυθμίσεις και αυτές που πρέπει να
αρχίζουν να δουλεύονται. Δώσανε ποτέ λόγο στους φοιτητές, καθηγητές και ερευνητές οι οποιοί
αισθάνονται ότι το ζήτημα τους αφορά, στο προσωπικό, στους φοιτητές του αύριο (τους τελειόφοιτους),
στους εργαζόμενους της Ευρώπης; Εκτός από τους υπουργούς εκπαίδευσης, παρόντες θα είναι και
συμβουλευτικά μέλη όπως η Business Europe (ευρωπαϊκός εργοδοτικός οργανισμός) και η ESU
(Ευρωπαϊκή ένωση φοιτητών) για να κάνουν τον απολόγισμο της συνθήκης.
ΔΡΑΣΗ ΤΩΡΑ!
Η γνώση και η ελευθερία δεν πωλούνται… Κατακτώνται!
Συνάντηση- συνέλευση στο Λουβαίν
Οι δυνατοί όλης της Ευρώπης συναντώνται λοιπόν για να μιλήσουν για την
παιδεία μας, κι εμείς δε μπορούμε να λέιψουμε από το ραντεβού. Βρισκόμαστε
μπροστά σε μια μοναδική εμπειρία να αναθεωρήσουμε αυτή τη συνθήκη, να
ενώσουμε τη φόρα των τοπικών κινητοποιήσεων σε μια οπτική που ξεπερνά τα
εθνικά σύνορα, και να ξεκινήσουμε να χτίζουμε και να μοιραζόμαστε μια γνώση
μακριά από οποιαδήποτε οικονομική λογική ελεύθερη και προσβάσιμη από όλους.
Καλούμε όλες τις γενικές συνελεύσεις,
κινήματα , σχολές , συλλογικότητες ,
συνδικαλιστικές και πολιτικες οργανώσεις,
σε μια ΕΥΡΩΠΑΙΚΗ ΑΝΤΙ-ΣΥΝΟΔΟ.
Ας μοιραστούμε τις εμ π ειρίες και
στρατηγικές μας, ας εγκαταστήσουμε ένα
δίκτυο , δυναμώνοντας ακόμα
περισσότερο τον άνεμο της εξέγέρσης σε
όλη την Ευρώπη.
Καλούμε επίσης στην προώθηση (και τη
μετάφραση) του καλέσματος σε όλες τις
γενικές συνελεύσεις των πανεπιστημίων,
τα εθνικά συντονιστικά , τις
κατειλλημένες σχολές, σε όλους τους
χώρους εργασίας και εκπαίδευσης.
www.LOUVAIN2009.com

και

http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=1005863

Οι εργαζόμενοι εκπαιδευτικοί μέσα στα σχολεία βρίσκονται άραγε σε δύο διαφορετικούς κόσμους; Υπάρχει ο κόσμος των διορισμένων και ο κόσμος των… “άλλων” ;
Οι εκπαιδευτικοί που εργάζονται στην Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη δεν έχουν συνδικαλιστική οργάνωση για να υπερασπίσουν τα αυτονόητα βασικά δικαιώματα και μένουν επί πολλούς μήνες απλήρωτοι. Γιατί ξεχνάμε ένα τόσο σοβαρό ζήτημα;
Εργαζόμενοι, μισοαπασχολούμενοι, άνεργοι και αδιόριστοι εκπαιδευτικοί, μπορούμε να συμβάλουμε στη γέννηση ενός νέου όργανου του μαζικού κινήματος , έξω από τα θεσμοθετημένα συνδικαλιστικά. Μπορούμε να δημιουργήσουμε μία «Ανοιχτή Συνέλευσης Βάσης στην Εκπαίδευση»
Ξεκινήσαμε πρόσφατα την προσπάθεια διάδοσης της ανάγκης αυτής στο χώρο της εκπαίδευσης με ανοιχτά καλέσματα , ανακοινώσεις και ταυτόχρονη δράση . Συνεχίζουμε με νέο ραντεβού την Τετάρτη 11/3/09 στις 6μμ στο «Αυτόνομο Στέκι» (Ζωοδόχου Πηγής και Ισαύρων)

Συνεχίζουμε με νέο ραντεβού τη Δευτέρα 23/2/09 ώρα 6μμ στο αυτόνομο στέκι ( Ζωοδόχου Πηγής και Ισαύρων )
Η αυτοοργάνωση ιστορικά, είναι η απάντηση στη διαβρωτική κρίση των αστικών και κρατικών θεσμών. Εκφράζει την ανάγκη ριζικής αλλαγής της οργανωτικής δομής των συνδικάτων, των παραγωγικών ενώσεων και της αναπαραγωγής της καθημερινής ζωής. Η οριζόντια σύνδεση, οι ανακλητοί εκπρόσωποι, η άμεση (και όχι κοινοβουλευτική-εξουσιαστική) δημοκρατία και οι συνελεύσεις, είναι μερικά στοιχεία της αυτοοργάνωσης, που αποδεικνύουν ότι αντιστρατεύεται το κράτος και το κεφάλαιο.
Η κοινοβουλευτική λογική διαβρώνει τα συνδικάτα διαρκώς περισσότερο. Επί πολλά χρόνια οι άνθρωποι της εργασίας εναποθέτουν σε κάποιους «ενεργούς συνδικαλιστές» τη λύση των καθημερινών προβλημάτων τους, αλλά και την οργάνωση της αντίστασης και των αγώνων. Οδηγούνται έτσι στην παθητικοποίηση και στην ασφυκτική ιδιώτευση.
Από τα πρωτοβάθμια σωματεία μέχρι τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ η εμπλοκή με τη διοίκηση , οι ανούσιες γραφειοκρατικές διαδικασίες του θεσμοθετημένου συνδικαλισμού και ο ταξικός συμβιβασμός , που βαφτίζεται «διάλογος των κοινωνικών εταίρων», οδηγούν σε όξυνση της κρίσης των θεσμών αυτών και στην αναζήτηση μίας άλλης απάντησης.
Εργαζόμενοι, μισοαπασχολούμενοι, άνεργοι και αδιόριστοι εκπαιδευτικοί,  μπορούμε να συμβάλουμε στη γέννηση ενός νέου όργανου του μαζικού κινήματος , έξω από τα θεσμοθετημένα συνδικαλιστικά. Μπορούμε να δημιουργήσουμε μία «Ανοιχτή Συνέλευσης Βάσης στην Εκπαίδευση».
Ξεκινήσαμε πρόσφατα την προσπάθεια διάδοσης της ανάγκης αυτής  στο χώρο της εκπαίδευσης με ανοιχτά καλέσματα , ανακοινώσεις και ταυτόχρονη δράση . Συνεχίζουμε  με νέο ραντεβού τη Δευτέρα  23/2/09  στις 6μμ στο «Αυτόνομο Στέκι» ( Ζωοδόχου Πηγής και Ισαύρων)
Συζητάμε  τα κείμενα που θα κυκλοφορήσουμε  και το σχεδιασμό των παρεμβάσεων  που πρέπει να γίνουν το επόμενο διάστημα. Έχουμε μπροστά μας απεργιακές κινητοποιήσεις και δίκες μαθητών. Ταυτόχρονα οργανώνουμε συζητήσεις γιά την ιστορία της αυτοοργάνωσης , τα όρια του θεσμοθετημένου συνδικαλισμού , αλλά και άλλες που ενδεχομένως θα προταθούν. Το κάλεσμα είναι ανοιχτό και επιδιώκει να συμβάλει στη γέννηση ιδεών και προτάσεων.

Εργαζόμενοι, μισοαπασχολούμενοι, άνεργοι και αδιόριστοι εκπαιδευτικοί,
μπορούμε να συμβάλουμε στη γέννηση νέων οργάνων του μαζικού κινήματος,
έξω από τα θεσμοθετημένα συνδικαλιστικά.

Συνεχίζουμε με νέο ραντεβού την Τετάρτη 18/2/09 στις 6μμ   στο «Αυτόνομο Στέκι»

( Ζωοδόχου Πηγής και Ισαύρων).

H λεηλασία της κοινωνικής ασφάλισης, η άγρια καταστολή, το μαύρο παρόν
και μέλλον  που το κεφάλαιο και το κράτος επιφυλάσσουν για κάθε εργαζόμενο
και η οικονομική-κοινωνική-πολιτική πραγματικότητα  που στραγγαλίζει
τις ζωές μας, δημιουργούν μέσα στην κοινωνία μία διαρκώς αυξανόμενη
ασφυξία και οργή. Αυτή η οργή μπορεί και πρέπει να μετατρέψει
τις συνηθισμένες απεργίες των γραφειοκρατικοποιημένων συνδικάτων
σε μία αφορμή γιά νέες μορφές οργάνωσης και δράσης.
Το πρώτο επίμαχο ζήτημα, αν μπορούν οι απεργίες να οργανωθούν
με διαδικασίες βάσης. Αν μείνουν υπόθεση μόνο των εκλεγμένων
συνδικαλιστών , τότε θα καταλήξουν σε συνηθισμένες διαμαρτυρίες
αμφίβολης αξίας. Η παθητικοποίηση , η ιδιώτευση και η αποστράτευση
των εργαζομένων δεν αντιμετωπίζονται με διαδικασίες κορυφής.

Αν όμως γίνουν υπόθεση της βάσης των εργαζομένων, τότε  θα συμβάλουν

σημαντικά να αναπτυχθεί το έδαφος της αυτοοργάνωσης

και αυτοχειραφέτησης από την κρατική και γραφειοκρατική κηδεμονία.
Το δεύτερο ζήτημα, αν μπορούν οι απεργίες να γίνονται με όρους μάχης.
Oι άνθρωποι της εργασίας πρέπει να σκληρύνουν τη στάση τους
απέναντι στο κεφάλαιο και το κράτος που λεηλατούν την κοινωνική ασφάλιση
και όλα τα εργασιακά δικαιώματα. Κάθε απεργία πρέπει να έχει κόστος
γιά το κεφάλαιο και το κράτος.
Η απάντησή μας να είναι:
Απεργιακές επιτροπές εκλεγμένες από Γενικές Συνελεύσεις
που θα προετοιμάσουν την επιτυχία κάθε απεργίας και
θα εμποδίσουν κάποιες σημαντικές για το κράτος και το κεφάλαιο
δημόσιες υπηρεσίες να λειτουργήσουν.
Κάθε απεργιακή επιτροπή που εκλέγεται με διαδικασία άμεσης δημοκρατίας
και δεν κηδεμονεύεται από τα θεσμοθετημένα συνδικαλιστικά όργανα
είναι μία πράξη αυτοοργάνωσης.
Ίσως οι συνθήκες σήμερα επιτρέπουν να επιχειρήσουμε τη δημιουργία τέτοιων απεργιακών επιτροπών.