ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
Τους τελευταιους μηνες ποινικοποιουνται στεκια κ αγωνιστες για να προχωρησει το γδαρσιμο των πενιχρων δικαιωματων [μισθου, ασφαλισης, εργασιας] ενος αιωνα..
_
Αυθόρμητη κατάληψη Πολυτεχνείου Σάββατο 10/4/2010
Σήμερα σάββατο 10/4/2010 η αστυνομία συνέλαβε απροκάλυπτα 6 άτομα με την κατηγορία συμμετοχής σε τρομοκρατική οργάνωση.
Σε μια περίοδο “ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ” που η κυβέρνηση προσπαθεί να μαζέψει τα σπασμένα με πακέτα στήριξης απο τους Ευρωπαίους και με σκοπό να καταστείλει τη γενικευμένη λαϊκή δυσαρέσκεια, αυτό που προβάλλει απο τα ΜΜΕ ως λύση είναι η λεγόμενη πάταξη της “ΕΓΧΩΡΙΑΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ”. Το βράδυ του Σαββάτου 10 Απρίλη καταλάβαμε το Πολυτεχνείο και καλούμε σε ανοιχτή συνέλευση ωρα 14:00 στην αίθουσα Γκίνη με θέμα την ΚΡΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ και την ΤΡΟΜΟΛΑΓΝΕΙΑ που προβάλουν οι ασύδοτες πρακτικές της νεοχουντικής αστυνομίας……ΤΕΛΙΚΑ ΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ………
ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
______________________________
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΑΠΟ ΚΑΤΕΙΛΗΜΜΕΝΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
Το Σάββατο 10/4 καταλάβαμε το πολυτεχνείο οδηγούμενοι απο συναισθήματα ανυποχώρητης οργής και αλληλεγγύης απέναντι στους συντρόφους μας. Θέλουμε να δείξουμε οτι υπάρχει ενα μαχόμενο κομμάτι της κοινωνίας που θα συνεχίσει να αντιστέκεται
ο, τ ι κ α ι α ν σ υ μ β ε ι…
Καταλαβαίνουμε πολύ καλά το βρόμικο παιχνίδι εξαπάτησης και μαζικής χειραγώγησης που παίζουν τα επαίσχυντα ΜΜΕ. Αυτοί οι απατεώνες του λόγου και μαέστροι της παραπλάνησης, θα χρησιμοποιήσουν επιδέξια τα όπλα τους , παραπληροφόρηση, κατασυκοφάντηση και αποπροσανατολισμός απο τα πραγματικά προβλήματα: την οικονομική και κοινωνική χρεοκοπία, με σκοπό να κρατήσουν τον κόσμο κοιμησμένο και αδρανή. Κυρίως όμως φοβισμένο. Ο Οργουελ ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δε θα μπορούσε να φανταστεί τον τρόπο με τον οποίο θα επαληθευόταν τελικά στη σύγχρονη τηλεδικτατορία. Εμεις απαντάμε:
ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΔΕΝ ΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΤΕΛΛΟΝΤΑΙ
ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΕΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΙΣ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ.
Απο σήμερα και κάθε μέρα ξεκινάει μια λυσασμένη επίθεση αντιπληροφόρησης τοσο στην ιδια την κατάληψη του πολυτεχνείου όσο και σε κάθε γωνιά της Αθήνας. Αρνούμαστε να κατεβάσουμε το κεφάλι και να αποδεχτούμε την εξαπολυόμενη τρομολαγνεία των ΜΜΕ. Η “εσωτερική τρομοκρατία” είναι η αυταπάτη που τυφλώνει το μέσο τηλε-άνθρωπο και τον καθηλώνει σε ένα μάταιο κύνηγι μαγισσών.
Υπάρχουν πολλοί εκκολαπτόμενοι μάγοι και μάγισσες που βαδίζουν με κουκούλες μές το δάσος της πόλης.
Η αστική παρανομία δε θα περάσει.
Η αντιπληροφόρηση μας απο εδώ και στο εξής θα φτάσει στα αφτιά και του τελευταίου παραπλανημένου νοικοκυραίου.
Δε θα σταματήσουμε να ενημερώνουμε και να εναντιωνόμαστε αλύπητα για όλες τις στημένες κατηγορίες απέναντι στους συντρόφους μας
ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΗΡΟΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ
ΤΕΡΜΑ ΠΙΑ ΣΤΙΣ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ, ΕΙΝΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ
–
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ
ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΣΗ ΣΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΓΡΑ ΚΑΙ ΜΙΑ «ΑΡΙΣΤΕΡΗ» ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Κυκλοφόρησε εδώ και ένα ορισμένο χρονικό διάστημα ένα κείμενο 18 διανοουμένων σχετικά με την κρίση στις εκδόσεις ΑΓΡΑ, κρίση που έχει ξεσπάσει ύστερα από την εκδικητική απόλυση συνδικαλιστή εργαζομένου από την πλευρά της εργοδοσίας. Το κείμενο είναι το δεύτερο που δημοσιοποιείται, στηρίζοντας την εργοδοσία. Ύστερα από την ανοικτή και προκλητική στήριξη από εκσυγχρονιστές διανοούμενους, έρχεται τώρα η στήριξη από την αριστερή και ακροαριστερή διανόηση. Το κείμενο υπογράφεται από εκπροσώπους του ακαδημαϊκού μαρξισμού και από πολιτικά στελέχη – διανοούμενους της εξωκοινοβουλευτικής και ευρύτερης αριστεράς. Μερικοί από τους υπογράφοντες έχουν συνεργαστεί εκδοτικά με τον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο και απ’ την πλευρά αυτή η παρέμβαση τους δεν μπορεί να θεωρηθεί ούτε αθώα ούτε αμερόληπτη. Είναι παρέμβαση από τη σκοπιά των δικών τους συμφερόντων που επιβάλλει η συνεργασία με τον συγκεκριμένο εκδοτικό οίκο. Παρόλα αυτά το πρόβλημα δεν εξαντλείται στο σημείο αυτό. Η στάση των συγκεκριμένων διανοουμένων είναι ενδεικτική του διαστάσεων του κομφορμισμού που χαρακτηρίζει τη διανόηση σχεδόν σε όλες τις ιδεολογικοπολιτικές εκδοχές της , που είναι έτοιμη να υπηρετήσει την οποιαδήποτε εξουσία , αρκεί αυτό να εξυπηρετεί και τα δικά της τα συμφέροντα. Είναι επίσης και ενδεικτικό της απόσπασης που έχει από τις ζωντανές κοινωνικές διεργασίες.
Η απόλυση του συνδικαλιστή – εργαζόμενου Ντίνου Παλαιστίδη από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ είναι ένας ακόμη κρίκος της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και των μεσαιωνικών εργασιακών σχέσεων που επικρατεί στο συγκεκριμένο εργασιακό χώρο και όχι μόνο. Απολύθηκε ύστερα την καταφυγή του στην Επιθεώρηση Εργασίας με την οποία ζητούσε έναν σαφή καθορισμό των καθηκόντων του.
Μεγάλης πολιτικής σημασίας είναι το περιεχόμενο της παρέμβασης που γίνεται με τη συγκεκριμένη δήλωση. Καταρχήν δηλώνουν ότι «είναι εναντίον των απολύσεων και είναι θέμα αρχής γι΄ αυτούς η υπεράσπιση των μισθωτών»(ωραίο ως θεωρητική διακήρυξη!) για να περάσουν στη συνέχεια στον βασικό στόχο της δήλωσης τους : «…η Άγρα δεν είναι μια οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση διακρίνεται για την ποιότητα των εκδόσεων της και στα τριάντα χρόνια της ύπαρξης της δεν έχει προβεί σε απολύσεις.» Εδώ, λοιπόν , από τους αριστερούς και μαρξιστές διανοουμένους μας μαθαίνουμε ότι οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις διαιρούνται σε καλές και κακές και ότι η διάκριση αυτή γίνεται με βάση την ποιότητα των προϊόντων τους και από το ότι δεν έχει μέχρι τώρα απολύσεις. Να όμως που έκανε.
Ερμηνεύοντας παραπέρα το πνεύμα των αριστερών διανοουμένων μας θα πρέπει να συμπεράνουμε ότι στις καλές θα πρέπει να επιφυλλάσουμε άλλη μεταχείριση, όταν προκύπτει διάσταση απόψεων ανάμεσα στον εργοδότη και τον εργαζόμενο ή όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν δικαιώματα. Προφανώς «η ποιότητα των εκδόσεων» είναι το καθοριστικό κριτήριο για ν΄ αντιμετωπίζουμε μια καπιταλιστική επιχείρηση και για το οποίο δεν πρέπει να διεκδικούν τα δικαιώματά τους οι εργαζόμενοι με επιμονή και αποφασιστικότητα. Κι εμείς οι κοινοί θνητοί ως τώρα νομίζαμε ότι οι καπιταλιστικές επιχειρήσεις στηρίζονται σε κοινωνικές σχέσεις εξουσίας και εκμετάλλευσης.
Αφού λοιπόν οι αριστεροί διανοούμενοι μας ξεκαθάρισαν το θέμα με τις καλές καπιταλιστικές επιχειρήσεις μας ξεκαθαρίζουν και το θέμα με τους εργαζόμενους. Εκφράζουν τη λύπη τους «γιατί μια σχέση εργοδότη – εργαζόμενου με διάφορες εντάσεις κατέληξε σε απόλυση» Απλά έχουμε την έκφραση λύπης (τι χριστιανικό και φιλάνθρωπο πνεύμα ..) και όχι δημόσια πολιτική καταγγελία της εργοδοσίας για την επιλογή της. Για να μην ξεχνιόμαστε είμαστε σε καλή καπιταλιστική επιχείρηση και άρα δεν έχουν νόημα οι απεργίες και οι δυναμικοί κοινωνικοί αγώνες. Έτσι εκφράζουν την ελπίδα ότι «το πρόβλημα θα λυθεί με απευθείας συνεννόηση και όχι από τα δικαστήρια με επαναπρόσληψη του εργαζομένου και με διάλογο με τους εργαζομένους στην Άγρα». Να λοιπόν και η πρόταση των αριστερών διανοουμένων μας. Από την ταξική πάλη στο διάλογο και την ταξική συνεργασία.
Εκείνο που κάνει το κείμενο των αριστερών διανοουμένων μας είναι ότι απαξιώνει τον μέχρι τώρα αγώνα των εργαζομένων, τον απαξιώνει πλήρως και με τον χειρότερο τρόπο. Ένας αγώνας ακηδεμόνευτος και ταυτόχρονα αγώνας αξιοπρέπειας εμφανίζεται ως « θορυβώδης και άδικη προσπάθεια απαξίωσης της Άγρα» Αυτό λοιπόν που στη δική τους σκέψη εμφανίζεται ως θορυβώδης και άδικη προσπάθεια απαξίωσης δεν είναι παρά αντίσταση στην εργοδοτική αυθαιρεσία , αγώνας διεκδίκησης δικαιωμάτων ενάντια στη βαρβαρότητα. Σίγουρα η διαφορά αντίληψης της πραγματικότητας έχει να κάνει με τη θέση που ο καθένα βρίσκεται μέσα σ΄ αυτή. Λογικές σαν αυτές της δήλωσης των «18» δεν έχουν τίποτα το θετικό να προσφέρουν στους εργαζόμενους. Αντίθετα προσφέρουν δύναμη στην εργοδοσία να συνεχίσει την αυθαιρεσία της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΕΠΠΑΣ
_
ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ “ΑΓΡΑ” 8-2-10
Με εκπλήττει και με λυπεί η απόλυση ενός εργαζομένου από έναν έκδοτικό οίκο,που έχει δώσει δείγμτα ριζοσπαστικής γραφής με τις εκδόσεις του. Ο Ντίνος διεκδίκησε το αυτονόητο στο χώρο εργασίας του, να έχει, δηλ., δικαιώμτα και να μην είναι απλό αντικείμενο των εντολών της εργοδοσίας. Μαζί του με συνδέει χρόνια γνωριμία και φιλία και γνωρίζω ότι δε δουλεύει τυχαία στο χώρο του βιβλίου, αλλά από αγάπη και ενδιαφέρον γι΄αυτό. Δεν μπορώ επομένως να δεχτώ στο ελάχιστο τις αιτιάσεις της εργοδοσίας για το προσωπό του. Αντίθετα πιστεύω ότι πρόκειται για μια εκδικητική απόλυση ένός ανθρώπου που με τη συνδικαλιστική του δράση έχει προσφέρει πολλά στους εργαζόμενους, όχι μόνο στο χώρο του βιβλίου αλλά και γενικότερα. Η ανάκληση αυτής της απόλυσης είναι μια στοιχειώδης πράξη δικαιοσύνης, για την οποία θα αγωνιστώ και προσωπικά
ΧΡΗΣΤΟΣ ΡΕΠΠΑΣ, ΑΝΤΙΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΚΑΙ ΝΗΠΙΑΓΩΓΩΝ ΝΗΣΙΩΝ ΑΡΓΟΣΑΡΩΝΙΚΟΥ
_
Η DOMINO’S PIZZA ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ (ΜΙΑ ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ) ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ
Η κρίση που ξέσπασε στην πιτσαρία Domino’s Pizza, εξαιτίας της απόλυσης ενός εργαζόμενου, συνεχίζεται. Αισθανόμαστε λοιπόν την υποχρέωση να δηλώσουμε τα ακόλουθα:
Πρώτο: Είμαστε εναντίον των απολύσεων. Η υπεράσπιση των μισθωτών είναι για μας θέμα αρχής. Δεν το διαπραγματευόμαστε, ρε παιδί μου. Υπενθυμίζουμε ότι είμαστε ριζοσπάστες κομμουνιστές, διεθνιστές κλπ. Πάμε τώρα στην ουσία.
Δεύτερο: Η «Domino’s Pizza» δεν είναι μια οποιαδήποτε καπιταλιστική επιχείρηση: Διακρίνεται για την ποιότητα της πίτσας της, και όσα χρόνια υπάρχει δεν έχει προβεί σε άδικες και παράλογες απολύσεις. Όταν φταίει ο εργαζόμενος, τι να σου κάνει και το αφεντικό; Ως πότε η Αριστερά θα είναι δέσμια της αγκύλωσης «Νόμος είναι το δίκιο του εργάτη»; Πότε επιτέλους θα αρθρωθεί συνεκτικός και ριζοσπαστικός λόγος για το δίκιο του αφεντικού ; Οι εργαζόμενοι στην Domino’s Pizza μπορούσαν πάντοτε να έπαιρναν μέρος στις απεργίες ως σύνολο, χωρίς αντίδραση από την πλευρά της εργοδοσίας. Το ότι δεν το έκαναν λόγω της ανεπαρκούς τους ταξικής συνείδησης και της μη ένταξής τους στη Ριζοσπαστική Αριστερά, ε, και αυτό να το χρεώσουμε στην εργοδοσία ;
Τρίτο: Λυπόμαστε για το ότι μια σχέση εργοδότη-εργαζόμενου με διαφορές και εντάσεις κατέληξε σε απόλυση. Ωστόσο, θα κάναμε την καρδιά μας πέτρα, αν το γεγονός αυτό θα μπορούσε να αποτελέσει ευκαιρία για να συζητηθεί (σε κάποιο φόρουμ της Αριστεράς) το ευρύτερο πρόβλημα των συνθηκών εργασίας στο χώρο του delivery και ειδικά της πίτσας. Αντί γι’ αυτό, γίνεται, γραπτά και προφορικά, μια θορυβώδης και άδικη προσπάθεια απαξίωσης της «Domino’s Pizza». Οι φωνασκίες, τα μπλοκαρίσματα και άλλες μορφές προλεταριακής δράσης δυστυχώς βιώνονται ως ωμός εκβιασμός από τα αφεντικά, καταβαραθρώνουν το ηθικό τους και σταδιακά τα οδηγούν σε κατάθλιψη και κρίση. Η Αριστερά, ως υπέρμαχη της ανάπτυξης, δε συμφωνεί με κάτι τέτοιο.
Συνεπώς: Ελπίζουμε ότι το ταξικό ζήτημα θα λυθεί με απευθείας συνεννόηση, και όχι από τα δικαστήρια ή ακόμα χειρότερα με άμεση και αδιαμεσολάβητη δράση. Με επαναπρόσληψη του εργαζόμενου και με διάλογο με τους εργαζόμενους στην «Domino’s Pizza» (Προτιθέμεθα δε να τον συντονίσουμε εμείς σε εκδήλωση στο Γκίνη). Η κρίση πρέπει να ξεπεραστεί προς το συμφέρον των εργαζομένων αλλά και των αφεντικών. Στο κάτω κάτω όλοι άνθρωποι είμαστε. Ταυτόχρονα πρέπει να σταματήσει η εκστρατεία απαξίωσης, εκστρατεία που εντέλει είναι σε βάρος και των εργαζομένων στην «Domino’s Pizza» (πόσο μάλλον των αφεντικών) αλλά και του υψηλού επιπέδου γαστρονομίας της χώρας μας, στο οποίο τόσο έχει συμβάλλει αυτή η πιτσαρία. Δύο αιώνες αντικαπιταλιστικού αγώνα και ταξικής πάλης, τι καταλάβαμε; Η διαρκής ταξική συμφιλίωση είναι η απάντηση στα αδιέξοδα του μαρξισμού, στη βαθιά κρίση της ελληνικής αριστεράς και στα χρόνια προβλήματα του ελληνικού μικρού κεφαλαίου.
ΥΓ. Η επιστολή μας δεν αποτελεί μια συγκυριακού τύπου αντίδραση,μόνο και μόνο δηλαδή επειδή έχουμε χρόνια γαστρονομικά νταραβέρια με τα συγκεκριμένα αφεντικά της συγκεκριμένης επιχείρησης και έχουμε φάει καλά από εκεί. Είναι μια ψαγμένη, παγκοσμίως πρωτότυπη και γενικής χρήσης πρόταση. Αντικαταστήστε τη συγκεκριμένη (όχι ακριβώς) καπιταλιστική επιχείρηση με οποιαδήποτε άλλη που πρόσφατα προέβη σε απολύσεις και συμπληρώστε τις 17 υπογραφές
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣH
Σύλλογος διδασκόντων του 1ου Πειραματικού Δ.Σ. Θεσσαλονίκης του ΠΤΔΕ του ΑΠΘ: Ανακοίνωση για την επιβολή συμμετοχής του σχολείου μας στην παρέλαση
Ο Σύλλογος διδασκόντων του 1ου Πειραματικού Δ. Σ. Θεσσαλονίκης του ΠΤΔΕ του ΑΠΘ, με αφορμή την άνωθεν επιβολή συμμετοχής του σχολείου μας στην παρέλαση για δεύτερη συνεχή χρονιά, παρά τη διαφορετική μας άποψη, θεωρώντας ότι οι παρελάσεις δε βρίσκουν ούτε καν στοιχειώδες έρεισμα σε οποιαδήποτε επιστημονική παιδαγωγική προσέγγιση και αντιβαίνουν κατάφωρα τις αρχές του σεβασμού της διαφορετικότητας, της ειρήνης και των ίσων δικαιωμάτων, που το σύγχρονο σχολείο καλείται να υπηρετήσει, αποφάσισε μέσα από τη δημοσιοποίηση αυτού του κειμένου να καταθέσει τις επιστημονικές- παιδαγωγικές του αντιρρήσεις σχετικά με το ρόλο των μαθητικών παρελάσεων συνολικά*.
Μικρό ιστορικό
Το μαθητικό συμπλήρωμα στις στρατιωτικές παρελάσεις ξεκίνησε στα χρόνια του Μεταξά, όταν η ομοιομορφία της εμφάνισης μαθητών και μαθητριών ήταν δεδομένη, ενώ η στρατιωτικοποίηση της νεολαίας (βλ. Ε.Ο.Ν.) ήταν βασικός στόχος του καθεστώτος. Από τότε οι μαθητικές παρελάσεις συνεχίζονται αδιάλειπτα καθοριζόμενες από ένα θολό νομοθετικό πλαίσιο -«προαιρετικά και με το ζόρι», παρά την καταδίκη της χώρας μας από το ευρωπαϊκό δικαστήριο ανθρωπίνων δικαιωμάτων για το θέμα της υποχρεωτικότητας της συμμετοχής μαθητών και εκπαιδευτικών σ΄ αυτές. Η μόνη περίοδος που τέθηκε ουσιαστικά ζήτημα κατάργησής τους ήταν αμέσως μετά τη χούντα. Όμως οι παρελάσεις έμειναν ανέγγιχτες από οποιαδήποτε απόπειρα «εκσυγχρονισμού» ακολούθησε και έτσι μέχρι σήμερα μαθητές και μαθήτριες συνεχίζουν να παίζουν τα στρατιωτάκια με τους εκπαιδευτικούς (και ιδίως τους/τις γυμναστές/τριες) σε ρόλο «επιλοχία».
Από τη σκοπιά της παιδαγωγικής
Προφανώς, η μαθητική παρέλαση (και μάλιστα στρατιωτικού τύπου) δεν αντέχει ούτε τη στοιχειώδη κριτική προσέγγιση από οποιαδήποτε σύγχρονη παιδαγωγική σκοπιά. Αφού όλα στην παρέλαση παραπέμπουν σε παιδαγωγικούς αρχαϊσμούς στρατιωτικού τύπου. Γι’ αυτό και όλη η προετοιμασία είναι μια ξεκομμένη δράση στο χώρο του σχολείου. Συναντά τη χαρούμενη αποδοχή των μαθητών/τριών, μόνο γιατί γίνεται «έξω» και αντιμετωπίζεται με την ιλαρότητα ενός παιχνιδιού ρόλων. Έτσι όμως η «εγχάραξη» επιτυγχάνεται πολύ ευκολότερα, αφού οι «συνθήκες πρόσληψης» είναι σχεδόν ιδανικές (πολύ θα θέλαμε ένα μεγάλο μέρος της καθημερινής εκπαιδευτικής διαδικασίας να γίνεται «έξω» και με «παιχνιώδη» διδακτική προσέγγιση).
Όμως τι ακριβώς «εγχαράσσεται»;
α) Διαχωρισμός-διακρίσεις: αγόρια μπροστά, κορίτσια πίσω (ολοφάνερα σεξιστικό), αλλά και ψηλοί/ές μπροστά, κοντοί/ές πίσω (ολοφάνερα ακατανόητο) . Και κυρίως άξιοι/ες ξεχωριστά -η Ελλάδα της σημαίας-πληβείοι πίσω. Μάλιστα η εξάδα μόνο πηγαίνει συνήθως στη Δοξολογία και πάντα μπροστά- ξεκομμένη από τον υπόλοιπο μαθητικό όχλο. Εδώ, συναντάμε και το μεγάλο θέμα της απόρριψης των παιδιών με αναπηρίες. Η εγκύκλιος που επιτρέπει και τη συμμετοχή ανάπηρων στην πράξη περιορίζεται στους/ις σημαιοφόρους και αποτελεί καταφανώς επικοινωνιακό τρικ, που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να γενικευτεί, αφού οι απαιτήσεις για τη συμμετοχή στα «παρελαύνοντα τμήματα» δεν σέβονται διόλου τις ιδιαίτερες δυσκολίες και ανάγκες αυτών των παιδιών.
β) Θηριοδαμαστικός παβλοφισμός: Όλοι/όλες περπατάμε με το ίδιο αφύσικο βήμα, μετά από πολύωρη, μάλιστα, εκγύμναση , που μετατρέπει το σχολείο σε τσίρκο. Για να μπορούμε να «στοιχιζόμαστε» βλέποντας μόνο το κεφάλι του μπροστινού μας και να «ζυγιζόμαστε» ρίχνοντας ματιές στο πλάι στο/στη διπλανό/ή μας και εντέλει να κινούμαστε σαν ρομποτάκια με το ρυθμό που επιβάλλει -παβλοφικά-η σφυρίχτρα ή το «ένα στο αριστερό».
γ) Αγελισμός – ομοιομορφία: συνδέεται με το προηγούμενο όσον αφορά στην κίνηση στο χώρο, αλλά επεκτείνεται και στην ενδυμασία. Την πιο ορατή προσπάθεια υποταγής του ατόμου στη μαζική ομοιομορφία του συνόλου. Τώρα τελευταία, μάλιστα, έχουμε σύνδεση του εθνικοσοσιαλιστικού αυτού κατάλοιπου με το θεσμό της χορηγίας. Συνήθως φροντιστήρια «χορηγούν» μέρος (φουλάρια, γιλέκα, μπερέδες κ.λ.π.) της ενδυμασίας.
δ) Υποβιβασμός του ελεύθερου πολίτη σε υποταγμένο «υπήκοο»: Από ποιο φεουδαρχικό χρονοντούλαπο άραγε βγαίνουν αυτοί οι «επίσημοι» που στέκονται κάθε φορά στην εξέδρα (δεσπότης, στρατηγός, νομάρχης -οι αρχές και εξουσίες του τόπου) επιθεωρώντας με βλοσυρό βλέμμα τους υπηκόους τους, καθώς αυτοί τους «αποδίδουν τιμές» (γιατί άραγε;) στρέφοντας την κεφαλή δεξιά (ενώ ταυτόχρονα κοιτάνε λοξά τη «στοίχισή» τους και ακόμα πιο λοξά τη «ζύγισή» τους);
ε) Κιτς και αισθητική κακογουστιά: Εκτός από τον τρόπο που κινούμαστε και τα ρούχα που φοράμε στην παρέλαση ακούμε και μουσική (δεν υπάρχει τελετουργία χωρίς μουσική υπόκρουση άλλωστε, εκτός από αυτές που απαιτούν πλήρη σιωπή). Και τι μουσική! Στρατιωτικά εμβατήρια (την κακοποίηση, δηλαδή, της όποιας συμφωνικής παράδοσης της Δύσης) που επενδύουν μουσικά κάποια άτεχνα στιχάκια εθνικιστικού κρεσέντου.
στ) Eθνικιστική μονοπολιτισμικότητα: Παρά τα ρητορικά φληναφήματα περί «σεβασμού των πολιτισμικών διαφορών» οι παρελάσεις αποτελούν έναν ακόμη μηχανισμό (τον πιο χοντροκομμένο, ίσως) για την επιβολή είτε της αφομοίωσης είτε της ρατσιστικής απόρριψης και του αποκλεισμού του «διαφορετικού» από την εκπαιδευτική διαδικασία. Οι «καθιερωμένες» πλέον αντιπαραθέσεις γύρω από το ζήτημα των αλλοδαπών σημαιοφόρων το αποδεικνύουν περίτρανα.
Συνοπτικά,
Η ολοκληρωτική νοοτροπία, ο αποκλεισμός και οι διακρίσεις, ο μιλιταρισμός, η ψυχολογία μαζικής πειθαρχίας και η αφομοίωση δεν έχουν προφανώς καμιά σχέση με την κατάκτηση της ιστορικής γνώσης και την κριτική προσέγγιση της συλλογικής μνήμης από τους/τις μαθητές/τριες.
Αν κάτι πρέπει να διδάσκονται τα παιδιά από τον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο είναι αυτό που χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωναν στους δρόμους με τη λήξη του πολέμου:
“Ποτέ πια πόλεμος, ποτέ πια φασισμός στη γη”
Κι αυτό φυσικά δε μπορεί να γίνει μέσα από την παρέλαση, το αντίθετο μάλιστα.
*Το εποπτικό συμβούλιο των Πειραματικών Δημοτικών Σχολείων του ΠΤΔΕ-ΑΠΘ υποστηρίζει ομόφωνα την απόφαση του συλλόγου διδασκόντων του 1ου Πειραματικού Δημοτικού Σχολείου του ΠΤΔΕ-ΑΠΘ για τις παρελάσεις, θεωρώντας τις παρελάσεις ως συντηρητικά ιδεολογικά σύμβολα και αναχρονιστικές πρακτικές που αντιτίθενται στην υπόσχεση της Παιδαγωγικής ως επιστήμης της εκπαίδευσης για ένα ανθρώπινο και δημοκρατικό σχολείο για όλα τα παιδιά, που προετοιμάζει το δημιουργικό, κοινωνικό, ικανό για συνεργασία και ολόπλευρα ολοκληρωμένο άνθρωπο.
Το εποπτικό συμβούλιο
Τάσος Λιάμπας Λέκτορας, Αθανάσιος Αϊδίνης Επίκουρος καθηγητής, Έφη Παπαδημητρίου Λέκτορας