Η δράση του  καλού  εκπαιδευτικού  την  περίοδο της οικονομικής     κρίσης

Οι επαναλαμβανόμενες 24ωρες  απεργίες  που κήρυξαν οι ηγεσίες των γραφειοκρατικοποιημένων συνδικάτων για την υπεράσπιση του μισθού και της σύνταξης ανέδειξαν μία απρόβλεπτη δυναμική. Η  δυναμική αυτή  δεν εκδηλώθηκε με μαζικές  συνελέυσεις στη βάση των κλάδων, ούτε με νέα οργανα πάλης (απεργιακές επιτροπές),  ούτε με πολύ μεγάλα ποσοστά συμμετοχής στις 24ωρες απεργίες. Εκδηλώθηκε κυρίως με  μαζική κάθοδο στους δρόμους των μεγάλων πόλεων  και με ενσωμάτωση και διάχυση μειοψηφικών βίαιων πρακτικών και παλιών  «αναρχικών» συνθηματων.

Τι γεννήθηκε στους δρόμους

Η  δυναμική του δρόμου προκάλεσε σοβαρό ρήγμα στα όρια των συντεταγμένων περιφρουρημένων  διαμαρτυριών.  Την Τετάρτη 5 Μάη  η είσοδος των διαδηλωτών στο προαύλιο της βουλής δημιούργησε   πανικό στο κράτος που κατέφυγε σε απίστευτης έκτασης καταστολή.  Η έφοδος στο κοινοβούλιο και η πρωτοφανής  μαζική  απήχηση του «αναρχικού» συνθήματος  «ΝΑ ΚΑΕΙ, ΝΑ ΚΑΕΙ, ΤΟ ΜΠΟΥΡΔΕΛΟ Η ΒΟΥΛΗ» δεν οργανώθηκε και δε σχεδιάστηκε από καμία πολιτική ομάδα, ούτε από κανένα συνδικάτο. Δεν έχει καμία συνδικαλιστική ή κομματική κάλυψη. Είναι έργο ανθρώπων, που τυπικά είναι μέλη  των  κλαδικών  γραφειοκρατικοποιημένων συνδικάτων αλλά  δεν αποφασίστηκε με συζητήσεις και ψηφοφορίες στις  γενικές συνελεύσεις. Γεννήθηκε   πάνω στη βάση της άμεσης σχέσης  των ανθρώπων.  Είναι καρπός της κοινής διάθεσης των οργισμένων διαδηλωτών να προχωρήσουν σε συγκεκριμένη δράση αδιαμεσολάβητη, που καταργεί τους διαχωρισμούς, προσπερνά τα ιδιαίτερα  κλαδικά  αιτήματα, ενώνει  και δε διαχωρίζει τους προλετάριους και  εγκυμονεί τη γέννηση νέων κοινοτήτων αγώνα.

Μέσα στο σχολείο

Εκτός όμως από τις πανεργατικές απεργίες και τις διαδηλώσεις που έχουν εξαιρετικά μεγάλη  αξία γιατί  συμβάλλουν σημαντικά στη γέννηση των νέων κοινοτήτων αγώνα, τί επί πλέον πρέπει να κάνουμε μέσα στο σχολείο  σε καθημερινή βάση;

Πρώτα-πρώτα συντεταγμένα και με βάση τις αποφάσεις των συνδικαλιστικών  οργάνων μπορούμε  να επιβάλουμε την  έμπρακτη ανυπακοή στο νέο νόμο της Διαμαντοπούλου. Υπενθυμίζουμε τις αποφάσεις αυτές:

• Αρνούμαστε την εφαρμογή της εγκυκλίου «Αυτοαξιολόγηση της Σχολικής Μονάδας». Με το θεσμό αυτό μεταφέρεται η ευθύνη λειτουργίας των σχολείων στους εκπαιδευτικούς, αγνοώντας την υποχρηματοδότηση από την κυβέρνηση και τις κοινωνικές συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργούν. Στην πραγματικότητα κατηγοριοποιεί τα σχολεία σε παραγωγικά ή μη, καλά ή κακά, με σκοπό να κλείσουν τα «αποτυχημένα».. Αντίθετα δε γίνεται πουθενά λόγος για τα αναχρονιστικά αναλυτικά προγράμματα, τα ακατάλληλα βιβλία, τον υπερβολικό όγκο της ύλης, τη μετατροπή των μαθητών σε δοχεία γνώσης προκειμένου     να αντεπεξέλθουν στις εξετάσεις, τις κοινωνικές συνθήκες κάτω από τις οποίες λειτουργεί το κάθε σχολείο. Μετατρέπει τους εκπαιδευτικούς σε μάνατζερ οι οποίοι συμπληρώνουν φόρμες, αναλύουν στατιστικές, αναζητούν χρηματοδότες-χορηγούς
• Δεν παίρνουμε υποχρεωτικές υπερωρίες. Απαιτούμε να γίνουν προσλήψεις μόνιμων εκπαιδευτικών ώστε να καλυφθούν όλες οι ώρες.
• Αρνούμαστε να μπούμε σε τμήματα με 30 μαθητές .
• Εφαρμόζουμε στην πράξη από Σεπτέμβρη την απόφαση του κλάδου για δημιουργία τμημάτων με ανώτερο αριθμό τους 25 μαθητές, τους 20 στις κατευθύνσεις και στην Τεχνική Εκπαίδευση και τους 10 μαθητές ανά καθηγητή στα εργαστήρια. Τονίζουμε με κάθε τρόπο ότι ακόμη και αυτή η απόφαση είναι πολύ πίσω από τις διεκδικήσεις μας για τον ανώτερο αριθμό μαθητών ανά τμήμα.
• Κανείς εκπαιδευτικός δεν αναλαμβάνει το ρόλο του μέντορα – αξιολογητή για τους νέους συναδέλφους μας. Το μέτρο αυτό πηγαίνει το σχολείο 30 χρόνια πίσω.

Η  ιδέα   της   «Λευκής Απεργίας»

Το  τελευταίο  διάστημα άρχισε αυθόρμητα να συζητιέται  στη βάση των εκπαιδευτικών η ιδέα  της λεγόμενης  «Λευκής Απεργίας». Τυπικά καμία συνδικαλιστική παράταξη δεν έβαλε τέτοιο ζήτημα στις συνελεύσεις και κανένας από τους γνωστούς  αγωνιστές συνδικαλιστές  δε στήριξε αυτή την ιδέα. Οι περισσότεροι την απορρίπτουν ως  φυγομαχία  ή  επαναλαμβάνουν το χιλιοειπωμένο επιχείρημα ότι «Πριν 20 χρόνια δε δώσαμε  βαθμούς και το ΥΠΕΠΘ μας απείλησε με περικοπή μισθού». Ετσι η λευκή απεργία παραμένει μία ιδέα που αιωρείται. Ομως  η κρίση επηρεάζει σημαντικά την καθημερινότητα των μαθητών, των γονέων και των συναδέλφων και το σχολείο δεν μπορεί πια να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Ισως λοιπόν αξίζει να ανοίξουμε τη συζήτηση, τί θα μπορούσε ίσως να περιλαμβάνει η «Λευκή Απεργία», τί θα μπορούσαμε ίσως να κάνουμε μέσα στο σχολείο της κρίσης. Ας επιχειρήσουμε μία πρώτη προσέγγιση.

1. Απέχουμε από τη διαμόρφωση του εμπορεύματος εργατική δύναμη. Μπαίνουμε μέσα στις σχολικές αίθουσες, αλλά διδάσκουμε διαφορετικά από αυτά που μας επιβάλλει το κράτος. Ξεφεύγουμε όσο μπορούμε από την ύλη του σχολικού βιβλίου. Δαπανουμε πολύ χρόνο μέσα στην τάξη συζητώντας ελεύθερα με τους μαθητές μας για οτιδήποτε ενδεχομένως τους απασχολεί. Διδάσκουμε με όσο γίνεται ηπιότερους ρυθμούς απορρίπτοντας την εντατικοποίηση. Αδιαφορούμε για την εγκαιρη κάλυψη της ύλης.
2. Απέχουμε από το δεύτερο καθήκον που μας  επιβαλλει το κράτος δηλαδή να  αξιολογήσουμε  τους μαθητές. Αυτό μπορούμε να το επιτύχουμε βάζοντας σε όλους  άριστα. Ισως η καλύτερη «Λευκή Απεργία»  είναι να αρνηθούμε συντεταγμένα και με αποφάσεις των συνδικαλιστικών μας οργάνων  την αξιολόγηση των μαθητών μας. Αυτό μπορεί  να γίνει, αν οι γενικές συνελεύσεις των ΕΛΜΕ   αποφασίσουν ότι οι καθηγητές των Γυμνασίων και Λυκείων  θα βαθμολογήσουν με άριστα (20) όλους τους μαθητές τους, ότι οι καθηγητές αρνούνται να διαχωρίσουν τους μαθητές σε άξιους, ανάξιους αξιότερους, αξιότατους…
3. Μέσα στην τάξη ανοίγουμε διαρκώς ζητήματα και υπονομεύουμε την κυρίαρχη αντίληψη. Σπέρνουμε παντού την αμφιβολία . Εξηγούμε, για παράδειγμα, ότι όσοι βοηθούν τους συμμαθητές τους σε ένα γραπτό διαγώνισμα κάνουν κάτι «παράνομο» μεν , αλλά ταυτόχρονα σωστό και υγιές γιατί έτσι  εκφράζουν την υγιή ανθρώπινη τάση της αλληλεγγύης. Οτι όσο πιο ψηλά βρίσκεται  κάποιος στην ιεραρχία , τόσο λιγότερες  ευθύνες  έχει. Ότι η τεμπελιά είναι δικαίωμα. Οτι η άρνηση της εργασίας και η διεκδίκηση κοινωνικού μισθού για όλους είναι απόλυτα δίκαιο αίτημα. Ότι οι μαθητές και οι φοιτητές είναι άμισθοι προλετάριοι….
4. Διευκρινίζουμε σε γονείς και μαθητές ότι μόρφωση  δεν είναι οι ασύνδετες πληροφορίες που φορτώνουν    και εξοντώνουν το μυαλό. Είναι οι ανθρωπιστικές σπουδες, η κατανόηση των  φυσικών νόμων και της μαθηματικής λογικής, η καλλιέργεια αισθητικής αντίληψης, η ανάπτυξη δεξιοτήτων, η αγωγή σωματικής και ψυχικής υγείας. Είναι προτιμότερο να οργανώσουμε θεατρικές παραστάσεις ή συζήτηση για την οικονομική κρίση ή αυτοσχέδια πειράματα φυσικής και χημείας παρά να φυλακίζουμε το νεανικό μυαλό μέσα στα ασφυκτικά πλαίσια του σχολικού προγράμματος.
5. Την περίοδο των μαθητικών καταλήψεων προτείνουμε   στους μαθητές να ανοίξουν το σχολείο σε γονείς και εκπαιδευτικούς έτσι ώστε να γίνει κέντρο αγώνα στη γειτονιά. Προτρέπουμε τους γονείς να συμμετέχουν στην κατάληψη με πολλούς τρόπους. Οργανώνουμε προβολές, ανοιχτές συζητήσεις, διαδηλώσεις στους δρόμους  της πόλης, αλλά ακόμα και θεατρικές παραστάσεις και συλλογικές κουζίνες. Κάθε σχολείο μπορεί να γίνει κέντρο αγώνα και αυτοοργάνωσης της γειτονιάς.

Οι  ιδέες  για τις νέες μορφές οργάνωσης της αλληλεγγύης  και της πάλης όχι μόνο στους δρόμους, αλλά και μέσα στα σχολεία στην αρχή  θα  ξενίσουν. Ισως κάποιοι να τις χαρακτηρίσουν γραφικές ή ανεδαφικές ή  ίσως και φυγομαχία. Όμως η κρίση διαλύει κάθε βεβαιότητα και υπονομεύει την καθημερινότητα και τη σταθερότητα. Μέσα στην κρίση  οι  άνθρωποι  αρχίζουν να  αμφισβητούν  τις μέχρι σήμερα επιλογές τους, αρχίζουν να ενοχοποιούν τον μέχρι τώρα τρόπο ζωής τους και  με τις νέες επιλογές και τη δράση τους μετατρέπουν το παρόν τους σε κριτική του παρελθόντος….

Πρωτοβουλία για την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση

//ekpaideysi.espivblogs.net

η  τελευταια συνάντηση της Πρωτοβουλίας εγινε

το Σαββατο 19 Ιούνη στις    19.30

ΣΤΟ  ΑΥΤΟΝΟΜΟ  ΣΤΕΚΙ

( ΖΩΟΔΟΧΟΥ  ΠΗΓΗΣ  ΚΑΙ  ΙΣΑΥΡΩΝ )

Οι εξελίξεις είναι ραγδαίες… Η σταθερότητα υπονομεύεται κάθε μέρα από την διαρκώς αυξανόμενη χρηματοπιστωτική κρίση…

Θα προχωρήσει η ελληνική κυβέρνηση σε στάση πληρωμών;; …Πόσο κοντά βρίσκεται αυτό το ενδεχόμενο;; … Τι θα σημαίνει αυτό;; ….

Ποιά είναι η απάντηση των προλετάριων;; Ποιός πρέπει να είναι ο προσανατολισμός της δράσης των εκπαιδευτικών;;

http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=170395

Τις συνθήκες κράτησης και νοσηλείας του κρατούμενου Σίμου Σεϊσίδη καταγγέλλουν με ανακοίνωσή τους έντεκα πολίτες (πανεπιστημιακοί, γιατροί, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, εκδότες), συνθήκες που «χαρακτηρίζονται από κρατική αυθαιρεσία, αστυνομική βαρβαρότητα και ιατρική αντιδεοντολογία».

Στο κείμενο που ακολουθεί αναφερόμαστε σε έναν κρατούμενο, που κατεζητείτο για ληστεία, τον Σίμο Σεϊσίδη, η σύλληψη, η κράτηση και η νοσηλεία του οποίου αποτελούν παράδειγμα κρατικής αυθαιρεσίας, αστυνομικής βαρβαρότητας και ιατρικής αντιδεοντολογίας.

Θεωρούμε ότι οι ιατρικές οργανώσεις, οι κινήσεις δημοκρατικών και ανθρώπινων δικαιωμάτων, πολιτικές οργανώσεις και συλλογικότητες οφείλουν τώρα να πάρουν θέση στο ζήτημα, γιατί στην αντιμετώπιση του Σίμου Σεϊσίδη (κρατούμενου και ασθενούς χωρίς κανένα απολύτως δικαίωμα) συμπυκνώνονται οι αποκρουστικότερες μορφές κρατικής καταστολής και υποταγής του ιατρικού λειτουργήματος στις σκοπιμότητές της.

Ζήτημα 1ο: Μπορεί ένας ύποπτος να πυροβολείται εν ψυχρώ;

Ο Σίμος Σεϊσίδης, στις 3 Μαΐου 2010, υπέστη αστυνομικό έλεγχο στην περιοχή των Πετραλώνων. Οταν ευλόγως, ως φυγόδικος, προσπάθησε να διαφύγει, πυροβολήθηκε εν ψυχρώ από αστυνομικό στο πόδι, με αποτέλεσμα η σφαίρα να διαπεράσει την κνήμη του εισερχόμενη από την πίσω πλευρά του ποδιού, εξερχόμενη από την μπροστινή και διαλύοντας την κεντρική αρτηρία. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τις καταθέσεις των αστυνομικών που πραγματοποίησαν τη σύλληψη, επ’ ουδενί προκύπτει ότι απειλήθηκαν από τον Σεϊσίδη, αλλά υλοποίησαν την άνωθεν εντολή να πυροβολούν (στα πόδια!) όσους υπόπτους προσπαθούν να διαφύγουν.

Τα ερωτήματα: Από πού κι ώς πού ένας ύποπτος προκειμένου να μη διαφύγει πρέπει να πυροβολείται; Με ποιο κριτήριο η στόχευση της σύλληψης του υπόπτου υπερτερεί της προστασίας της ζωής και της αρτιμέλειας κάθε ανθρώπου; Είναι δυνατόν (έστω θεωρητικά) στο δικαιικό σύστημα αυτής της χώρας να ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας και σε έναν ύποπτο να απονέμεται η εσχάτη ποινή του θανάτου ή της μόνιμης αναπηρίας; Τι άλλο περιμένουμε για να κατανοήσουμε τον αστυνομικό αγριανθρωπισμό μετά τον ανηλεή ξυλοδαρμό μέχρι λιποθυμίας του αιμόφυρτου Σεϊσίδη από τους αστυνομικούς, που του προκάλεσε πολλαπλά κατάγματα πλευρών -και τότε απειλούνταν;

Ζήτημα 2ο: Ως πού μπορεί να φτάσει η αστυνομική αυθαιρεσία;

Οι αστυνομικοί, λοιπόν, πυροβολούν αναίτια τον Σίμο Σεϊσίδη και στη συνέχεια τον κακοποιούν. Ομως, δεν αρκούνται σε αυτά. Εισβάλλουν πάνοπλοι στη ΜΕΘ του ΚΑΤ και στη συνέχεια στον θάλαμο-κελί που νοσηλεύεται· απαγορεύουν στην οικογένειά του, αλλά και σε αποκλειστική νοσηλεύτρια της επιλογής του νοσοκομείου να του παράσχουν την αναγκαία φροντίδα· του αρνούνται οποιαδήποτε αλληλογραφία ή τηλεφωνική επικοινωνία, ακόμα και την ύπαρξη τηλεόρασης ή ραδιοφώνου στον θάλαμο νοσηλείας του· παρενοχλούν τον ασθενή ουρλιάζοντας και βρίζοντας πάνω από το κρεβάτι του, μέχρι και τον φωτογραφίζουν με κινητά την ώρα που τον καθαρίζει το νοσηλευτικό προσωπικό· και το εκπληκτικότερο: την Παρασκευή 28 Μαΐου, κατά τον ακρωτηριασμό του ποδιού του Σίμου Σεϊσίδη, μέσα στο χειρουργείο βρίσκεται αστυνομικός!

Τα ερωτήματα: Ποιοι φυλακτικοί λόγοι επιβάλλουν όλα αυτά τα μέτρα που είναι ηλίου φαεινότερον ότι στοχεύουν στον εξευτελισμό και την ψυχοσυναισθηματική εξόντωση του Σίμου Σεϊσίδη; Δεν υπάρχει κάποιος θεσμικός φορέας σε αυτή τη χώρα που να είναι διατεθειμένος να ελέγξει την αστυνομική ανθρωποφαγία; Επιτέλους, το ότι ο Σεϊσίδης καταζητείται για ληστεία μπορεί να αποτελεί ανασχετικό παράγοντα για οποιονδήποτε φορέα, οργάνωση ή κόμμα να ασχοληθεί με την υπόθεση;

Ζήτημα 3ο: Είναι δυνατόν οι γιατροί να είναι υφιστάμενοι των αστυνομικών;

Τελικά, ο Σίμος Σεϊσίδης υπέστη ακρωτηριασμό του ποδιού του, γιατί, σύμφωνα με τους θεράποντες γιατρούς, διέτρεχε άμεσο κίνδυνο η ζωή του. Χωρίς να αποδίδουμε οποιαδήποτε σκοπιμότητα, παράλειψη ή ολιγωρία στο προσωπικό της Α’ Ορθοπεδικής Κλινικής του ΚΑΤ, καταλογίζουμε ιδιαίτερα στον διευθυντή της Κλινικής αντιδεοντολογική συμπεριφορά, σε ό,τι αφορά την ανοχή απέναντι στην ασφυκτική αστυνομική παρουσία, που ενδεχομένως να επιβάρυνε τη θεραπευτική εξέλιξη του ασθενούς και οπωσδήποτε επιβαρύνει (με ευθύνη τώρα της ΜΕΘ του Ευαγγελισμού) την περαιτέρω αποθεραπεία του.

Τα ερωτήματα: Είναι δυνατόν γιατροί να δέχονται να μην υπάρχει αποκλειστική νοσηλεύτρια (όπως σε όλους τους κρατούμενους ασθενείς); Δεν είναι παράλογο γιατροί να δέχονται την παρουσία αστυνομικών μέσα στη ΜΕΘ, ακόμα και στο χειρουργείο; Δεν είναι γελοίο ο αρμόδιος γιατρός της ΜΕΘ του Ευαγγελισμού να δηλώνει «δεν είμαστε εμείς αρμόδιοι για την παρουσία των αστυνομικών στη Μονάδα»; Τελικά, ιατρική είναι απλώς η εκτέλεση πράξεων και η χορήγηση φαρμάκων ή η οργάνωση της πλήρους αποκατάστασης της υγείας του ασθενούς; Υπάρχει γιατρός που να σέβεται το πτυχίο του και τον όρκο του, ο οποίος να πιστεύει ότι η απομόνωση, οι προπηλακισμοί και η παρουσία ένοπλων κυριολεκτικά πάνω από τον ασθενή αφήνουν ανεπηρέαστη τη θεραπεία του; Τελικά, υπάρχει «ιατρικός ανθρωπισμός» ή όλα στην εποχή μας υπακούουν στους κανόνες της ελεύθερης αγοράς και της ελεύθερης καταστολής;

Απαιτούμε: Να αποσυρθούν αμέσως οι αστυνομικοί από το εσωτερικό της ΜΕΘ του Ευαγγελισμού· να καταργηθεί το καθεστώς απομόνωσης του Σίμου Σεϊσίδη, να έχει κανονικό επισκεπτήριο, αποκλειστική νοσηλεύτρια, αλληλογραφία και, όταν επιστρέψει σε θάλαμο, ραδιόφωνο, τηλεόραση και απρόσκοπτη τηλεφωνική επικοινωνία· η αποκατάσταση του ακρωτηριασμένου ποδιού να γίνει στον χρόνο της νοσηλείας του και να μη διακοπεί με μεταφορά του στη φυλακή. Εξάλλου, η κατάσταση της υγείας του και η όλη αντιμετώπισή του μέχρι τώρα από τις αρχές επιβάλλουν τη μη προφυλάκισή του και, εφόσον προκύπτουν στοιχεία σε βάρος του, την παραπομπή του σε δίκη.

Καλούμε: Τις επιστημονικές και συνδικαλιστικές ιατρικές οργανώσεις, κάθε ευαίσθητο κοινωνικό και πολιτικό φορέα να καταγγείλουν αυτό το αίσχος, που δεν εξοντώνει μόνο τον Σίμο Σεϊσίδη αλλά εξευτελίζει κάθε έννοια δημοκρατίας και ανθρωπιάς.

Δημήτρης Κέκος (πανεπιστημιακός, ΕΜΠ) *Περικλής Κοροβέσης (συγγραφέας, πρ. βουλευτής)*Νίκος Μανιός (γιατρός, Νοσοκομείο Πεντέλης)*Γιάννης Μπανιάς (πρ. βουλευτής, μέλος Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ)*Ρομίνα Ξύδα (δημοσιογράφος, «Πρώτο Θέμα») *Γιάννης Προκόβας (γιατρός, Γενικό Κρατικό Νίκαιας)*Μιχάλης Πρωτοψάλτης (εκδότης,Βιβλιοπέλαγος *Αλκης Ρήγος (πανεπιστημιακός, Πάντειο) *Γιώργος Ρούσης (πανεπιστημιακός, Πάντειο)*Δημήτρης Σαραφιανός (δικηγόρος) *Γιώργος Σταματόπουλος (δημοσιογράφος, «Ελευθεροτυπία») *

Ενα καραβι για τη Γαζα

Τα ξημερώματα της Δευτέρας 31 Μαίου, στις 4:50, ειδικές δυνάμεις του ισραηλινού στρατού, επιβαίνοντας σε ελικόπτερα και φουσκωτά σκάφη επιτέθηκαν ενάντια στα σκάφη του Στόλου της Ελευθερίας, κάνοντας χρήση πραγματικών πυρών.

Το αποτέλεσμα της πειρατικής αυτής επίθεσης, που έγινε σε διεθνή χωρικά ύδατα, 80 ναυτικά μίλια μακριά από τις ακτές του Ισραήλ και της Γάζας, ήταν απροσδιόριστος αριθμός νεκρών (10 έχει παραδεχτεί μέχρι στιγμής ο ισραηλινός στρατός) και περισσότεροι από 30 τραυματίες, κυρίως στο τουρκικό σκάφος Mavi- Marmara.

η βοηθεια στη μεγαλύτερη ανοιχτή φυλακή του κόσμου, τη λωρίδα της Γάζας

εμελλε να χτυπηθει δολοφονικα

[youtube]http://www.youtube.com/watch?v=Hzqw7oBZT8k&feature=player_embedded[/youtube]

Άραγε δια της πειθούς θα ημπορέσωμεν ημείς αι Εργατικαί Τάξεις να κάμψωμεν την πλουτοκρατίαν; Αλλά αυτό το εδοκιμάσαμεν τώρα τόσα έτη θέσαντες εις εφαρμογήν το κοινοβουλευτικόν σύστημα. Όλη η κοινοβουλευτική ιστορία αποδεικνύει ότι το μέσον της πειθούς απέβη μάταιον.

Να καταφύγωμεν άραγε εις ικεσίας και ταπεινάς αιτήσεις; Αλλά δεν υπάρχει πλέον εις την ανθρωπίνην γλώσσαν παρακλητική και ικετευτική φράσις την οποίαν μετεχειρίσθημεν. Εξηντλήθη και αυτό το μέσον. Να μην απατώμεθα, παρακαλώ, πλέον. Έχομεν μεταχειρισθή όλα τα μέσα, αιτήσεις, διαδηλώσεις, ικεσίας. Όλαι μας αι αιτήσεις απερρίφθησαν. Όλαι μας αι διαδηλώσεις προεκάλεσαν πίεσιν και ύβριν. Όλαι μας αι ικεσίαι επεριφρονήθησαν.

Είνε μάταιον λοιπόν κατόπιν όλων τούτων να ελπίζωμεν συμφιλίωσιν με την πλουτοκρατίαν. Δεν υπάρχει ούτε έν ίχνοςελπίδος. Εάν επιθυμούμεν να ζήσωμεν ελεύθεροι – εάν επιθυμούμεν να διατηρήσωμεν απαραβίαστα τα δικαιώματα δια τα οποία έχομεν επί γενεάς ολοκλήρους αγωνισθεί υποβαλλόμενοι εις τρομακτικάς θυσίας αίματος και χρήματος και οικογενειακής γαλήνης εάν δεν συσπεύσωμεν να εγκαταλείψωμεν ανάνδρως τον ευγενή αγώνα τον οποίον από γενεών διεξάγομεν και τον οποίον έχομεν ομόσει να μη εγκαταλείψωμεν μέχρις ού κατορθωθεί ο ένδοξος σκοπός του – πρέπει να αποτινάξωμεν τον ζυγόν της πλουτοκρατίας δι’ επιθέσεως.

Δεν μάς έμεινε άλλη διέξοδος ειμή ο κατά της πλουτοκρατίας πόλεμος.

Εις τας μάχας δεν νικούν μόνον οι ισχυροί. Νικούν επίσης οι άγρυπνοι, οι αποφασιστικοί, οι γενναίοι. Υποχώρησις δεν υπάρχει, ειμή υποχώρησις προς τη υποδούλωσιν.

Ειρήνη, λέγουν, έγεινεν ειρήνη. Ειρήνη μολαταύτα δεν υπάρχει. Τι καθήμεθα; Τόσον πολύ αγαπώμεν την ζωήν μας, τόσην πολλήν γλυκύτητα έχει η ειρήνη, ώστε να την εξαγοράσωμεν διά αλύσεων και δουλείας;

Δεν ηξεύρω τι σκοπεύουν να πράξουν άλλοι εργάται. Όσον αφορά εμέ, εγώ λέγω, ή ελευθερίαν ή θάνατον – ή ζωήν ανθρωπίνη ή εξόντωσιν.

* Σχόλιο γραμμένο προφανώς από τον Πλάτωνα Δρακούλη και δημοσιευμένο στο τεύχος του περιοδικού του ιδίου “Έρευνα” το 1913, σελ. 15-16. Διατηρείται η ορθογραφία του συγγραφέα.

http://ngnm.vrahokipos.net/history/documents/82-2009-10-20-10-59-22.html

η  επομενη συνάντηση της Πρωτοβουλίας θα γινει

την Παρασκευη 4 Ιούνη στις    20.00

ΣΤΟ  ΑΥΤΟΝΟΜΟ  ΣΤΕΚΙ

( ΖΩΟΔΟΧΟΥ  ΠΗΓΗΣ  ΚΑΙ  ΙΣΑΥΡΩΝ )

_

Ενας απεργιακός σεισμός και η μεγαλύτερη διαδήλωση από την κατάρρευση της χούντας ήταν το ηχηρό ΟΧΙ στα μέτρα κυβέρνησης-ΔΝΤ-ΕΕ την 5η ΜΑΗ… Η είσοδος των διαδηλωτών στο προύλιο της βουλής δημιούργησε πανικό στο κράτος που κατέφυγε σε απίστευτης έκτασης καταστολή…. Μετά την αυθόρμητη αυτή έκρηξη οργής που στοχοποιούσε το κοινοβούλιο η αστυνομία εξαπέλυσε επίθεση σε όλή τη διαδήλωση…. Κτυπήθηκαν βάναυσα ακόμα και τα πιο ειρηνικά τμήματα της πορείας….Το ίδιο επναλήφθηκε το απόγευμα της Πέμπτης 6 Μάη…Ταυτόχρονα Κυβέρνηση και ΜΜΕ χρησιμοποίησαν τον άδικο χαμό 3 ανθρώπων για να σταματήσουν το ποτάμι της οργής…Η συνέχεια και κλιμάκωση των αγώνων είναι υπόθεση όλων μας……

ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ