όταν ανατέλλει πρόσφυγες       filoxenoi.wordpress.com

ΠΟΡΤΡΑΙΤΑ ΕΠΙΘΕΤΩΝ, ΡΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΩΝ
πάντα αγέλαστοι,

όταν κοιμούνται αγριεύονται,

με το βλέμμα των “αγράμματων“,

εξουθενωμένων από την αγωνία και την ανάγκη,

με τον άνεμο της δυστυχίας και το θρόισμα της απόγνωσης,

και την απορία, την αμηχανία,

μια θλίψη σα θυμός που ασφυκτιά,

ξεπεσμός χωρίς ντροπή,

την ντροπή την έπνιξε η ταλαιπωρία,

όλα ακροβατούν πάνω στον τεντωμένο φόβο,

στη φρίκη που πρέπει να μείνει πίσω,

μπούχτισμα από τις απώλειες,

οι βιαστικοί αποχωρισμοί που τρυπώσαν στα όνειρα,

φθόνος για την ατυχία,

και ένα δάκρυ πάντα διαθέσιμο,

η ακατάληπτη ευγένεια των εκτεθειμένων,

η ελπίδα πεθαίνει πάντοτε πρώτη,

έρημοι,

αλλά ίσως ζωντανοί σε μια μετά θάνατον ζωή,

καρτερούν το άγνωστο,

με τη μνήμη στην κόλαση,

και τα κότσια στο μέλλον,

ψηλαφούν με κρυμμένη περηφάνια

τον μονόδρομο της ξενιτιάς,

παραβαίνοντας με νηφάλιο θράσος,

ψάχνοντας τις προσδοκίες,

έχουν ήδη χάσει

ΣΤΟ ΧΑΟΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ

της ψύχραιμης λεηλασίας,

με διωγμούς, βομβαρδισμούς, βασανιστήρια, θρήνους, πείνα,

γνωρίζουν το ρήμα εγκαταλείπω,

ανάμεσα σε συμφορές και συντρίμμια,

σε κάποια ανατολή της απόφασης,

με οδοιπορία έως το πέρασμα,

ή με τη θάλασσα, να αποπλέουν από μια αποβάθρα,

στην απαραίτητη μεσόγειο,

με τα ναύλα των δούλων στο χέρι,

με τον προορισμό τους στα χέρια του έμπορου και της τύχης,

λέμβος, λιμάνι, νύχτα, ξεφεύγω, πλοιάριο, σωσίβιο, βουλιάζω, πνιγμός ή γλιτώνω, σώζομαι, φυγή,

αποβιβάζομαι γυμνός,

έσχατοι χωρίς κραυγές στην ησυχία των συνόρων,

κρυμμένοι,

σε μάταιο καταφύγιο,

και την αγριάδα των κυνηγημένων

ΟΙ ΑΚΤΕΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΠΟΛΩΝ

ξανά στις όχθες της αδικίας,

στην πολιτισμένη ευγένεια της απαξίας,

στον περίφρακτο κι ακατ-ανόητο αποκλεισμό,

στην φτωχή γλώσσα της αποξένωσης,

στην παθογένεια της δημοκρατίας

ΣΤΟΝ ΒΑΡΕΤΟ ΜΟΝΟΛΟΓΟ ΤΗΣ ΝΤΟΠΙΑΣ ΚΑΘΑΡΟΤΗΤΑΣ

να ένα νέο πρόσωπο των άλλων,

με τους κανόνες τους να είναι αντικανονικοί,

τουλάχιστον ενοχλητικοί με το εκβιαστικό πρόβλημα τους,

αταίριαστοι με την ομοιογένεια των εθίμων,

διαφορετικοί από μας ακόμη και στην άκρη της θλίψη τους,

ένα ζήτημα που πρέπει να λύσουν οι αρμόδιοι,

ένα θήραμα για τις Αρχές,

κατώτεροι αφού μπορούμε και τους κρίνουμε,

μια ανεπιθύμητη μαρτυρία,

ένα μηδέν που κατάφερε να αποδράσει από το τίποτα,

οι χειρότεροι ξένοι χωρίς διαπιστευτήρια,

αντικείμενα που διεκδικούν την αξόδευτη περιφρόνηση,

πρόθυμοι σκλάβοι που δεν τους ζήτησε κανείς,

για την εξουσιαστική πραγματικότητα ο πρόσφυγας είναι ο ΕΣΧΑΤΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ο ΕΣΧΑΤΟΣ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΣ

ΣΤΟΝ ΒΑΡΕΤΟ ΜΟΝΟΛΟΓΟ ΤΩΝ ΝΤΟΠΙΩΝ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΩΝ

το μεγάλο πρόσχημα της ανθρωπιστικής βοήθειας,

γι’ αυτούς που είναι αντίκρυ,

για τον ορισμό του αξιοθρήνητου,

ένα αποκρουστικό χάδι για τους άπορους,

αφήνοντας άθικτο τον πολιτισμό της διάκρισης,

τον καθησυχασμό της ελεημοσύνης,

διαιωνίζοντας τις παράλληλες μοίρες,

γέρνοντας το “μεγαλείο” τους προς τους φουκαράδες

ΓΕΛΙΑ ΑΠΟ ΣΥΡΜΑΤΟΠΛΕΓΜΑΤΑ

πώς καταφέρνουν οι κολασμένοι τη διέλευση των συνόρων;

έλεγχοι που παλινδρομούν ανάμεσα στην αυστηρότητα και την ανυπαρξία,

με την αστυνομία να παίρνει τα ποσοστά της,

και να στέλνει με το άλλο της πρόσωπο στο αυτόφωρο

με ύφος αναπόφευκτης απέλασης,

υπάλληλοι γελάν μπροστά στα δικαιολογητικά,

στις αιτήσεις ασύλου,

μπροστά στους δέσμιους,

γέλια από συρματοπλέγματα,

έγκλειστοι πρόσφυγες,

εκλιπαρώντας φαντάσματα δικηγόρων,

εθνικότητα με νοήματα,

υπηκοότητα για να είσαι κάπου υπήκοος

ροζ κάρτα στην καλύτερη,

μια ροζ παράταση του λαθραίου,

η καταστολή δεν έχει εθνικότητα, έχει μόνο χειρονομίες,

κάποιος ξενώνας ή παράπηγμα,

ένας περιορισμός χωρίς προθεσμία,

ουρά για κάποιο συσσίτιο,

ψυχρότητα λέξη σε όλες τις κλίσεις

θα μπορούσε να είναι ένα ατελείωτο

ΤΕΛΟΣ για τους πρόσφυγες

αν δεν υπήρχε ένα ακόμη συνώνυμο στη γλώσσα μας που ασφυκτιά μαζί με την ελευθερία και την αξιοπρέπεια

ενάντια στην ύβρι της εξουσίας

Η ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

ΤΟ  ΣΑΒΒΑΤΟ  13/6/09  ΓΙΝΕΤΑΙ  ΜΙΑ  ΠΟΛΥ  ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΑ  ΕΚΔΗΛΩΣΗ  ΣΥΖΗΤΗΣΗ  ΓΙΑ  ΤΗΝ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΚΡΙΣΗ.

ΟΡΓΑΝΩΝΕΤΑΙ  ΑΠΟ ΤΑ  ΠΑΙΔΙΑ  ΤΗΣ  ΓΑΛΑΡΙΑΣ .

ΟΜΙΛΗΤΕΣ  ΕΙΝΑΙ OI:
GEORGE KAFFETZIS &  SILVIA FEDERICI  ( ΜΕΛΗ  ΤΩΝ  MIDNIGHT  NOTES )
ΣΤΟ  ΣΤΕΚΙ “ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗ”      ΣΤΙΣ  7ΜΜ
ΤΟ  ΣΤΕΚΙ  “ΠΙΚΡΟΔΑΦΝΗ”   ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΟΔΟ  Π.Π.ΓΕΡΜΑΝΟΥ 22  ( ΣΤΑΣΗ ΜΕΤΡΟ  ΑΓ.ΔΗΜ.)

Καλή η ιδέα της κυβέρνησης  από Errico Μαλατέστα

(από Umanita Nova 1920  “Μαλατέστα: Η ζωή και Ιδέες», Freedom Press)

Κανείς δεν μπορεί να κρίνει με βεβαιότητα ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, ποιος είναι πλησιέστερος στην αλήθεια, ή ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να επιτευχθεί η μεγαλύτερη ευδαιμονία για όλους.

Η Ελευθερία σε συνδυασμό με την εμπειρία, είναι ο μόνος τρόπος για να ανακαλύψετε την αλήθεια και τι είναι καλύτερο. Και δεν μπορεί να υπάρξει ελευθερία, εάν δεν υπάρχει το δικαίωμα στο λάθος.

Αλλά όταν κάποιος κάνει λόγο για ελευθερία πολιτικά και όχι φιλοσοφικά, κανείς δε σκέφτεται το μεταφυσικό φάντασμα του αφηρημένου ανθρώπου που υπάρχει έξω από το κοσμικό και κοινωνικό περιβάλλον και το οποίο, όπως κάποιος θεός, “θα μπορούσε να κάνει αυτό που θέλει” στην απόλυτη έννοια της λέξης έξω από την αίσθηση του πραγματικού.

Όταν κάποιος μιλάει για ελευθερία μιλάει για μια κοινωνία στην οποία κανείς δε θα μπορούσε να περιορίσει τους συναδέλφους του χωρίς να συναντήσει σθεναρή αντίσταση, στην οποία, πάνω απ’όλα, κανείς δε θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί και να χρησιμοποιεί τη συλλογική ισχύ για να επιβάλλει τις επιθυμίες του στους άλλους και πάνω στις  ομάδες που είναι η πηγή της εξουσίας.

Ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος, συμφωνώ:

Αλλά αυτό είναι ένας λόγος περισσότερο, ίσως ο ισχυρότερος λόγος, για να μη δώσει κανείς τα μέσα  “για την αναχαίτιση της ατομικής ελευθερίας”.

Ο άνθρωπος δεν είναι τέλειος.

Στη συνέχεια, όμως, που θα βρείτε επίσης μία ομαδα ανθρωπων, οι οποίοι δεν αρκουνται να ζήσουν ειρηνικά με τους άλλους, αλλά είναι σε θέση να ελέγχουν τις ζωές των άλλων με αυταρχικό τρόπο;

Και αν υποτεθεί ότι υπήρχε, ποιος θα τους διορίζει;

Θα επιβληθούν οι ίδιοι;

Αλλά ποιος θα μας προστατεύσει από τη βία και την αντίσταση των “εγκληματιών”;

Ή μήπως θα πρέπει να επιλέγεται από τον “κυρίαρχο λαό”, τον οποίο θεωρείται πολύ αδαή και πολύ μοχθηρό για να ζήσει ειρηνικά, αλλά ξαφνικά αποκτά όλες τις απαραίτητες καλές ιδιότητες όταν πρόκειται για να επιλέξει τους κυβερνώντες του;

[σταλθηκε-μεταφραστηκε απο τον Αντ.Σαγκινετο]

(from Umanita Nova 1920; included in ‘Malatesta: Life and Ideas’, Freedom Press)

None can judge with certainty who is right and who is wrong, who is nearest the truth, or which is the best way to achieve the greatest good for each and everyone.

Freedom coupled with experience, is the only way of discovering the truth and what is best; and there can be no freedom if there is a denial of the freedom to err.

But when one talks of freedom politically, and not philosophically, nobody thinks of the metaphysical bogy of abstract man who exists outside the cosmic and social environment and who, like some god, “could do what he wishes” in the absolute sense of the word.

When one talks of freedom one is speaking of a society in which no one could constrain his fellow beings without meeting with vigorous resistance, in  which, above all, nobody could seize and use the collective force to impose his wishes on others and on the very groups which are the source of power.

Man is not perfect, agreed.

But this is one reason more, perhaps the strongest reason, for not giving anyone the means to “put the brakes on individual freedom”.

Man is not perfect.

But then where will one also find men who are not only good enough to live at peace with others, but also capable of controlling the lives of others in an authoritarian way?

And assuming that there were, who would appoint them?

Would they impose themselves?

But who would protect them from the resistance and the violence of the “criminals”?

Or would they be chosen by the “sovereign people”, which is considered too ignorant and too wicked to live in peace, but which suddenly acquires all the necessary good qualities when it is a question of asking it to choose its rulers?

Η εξέγερση του Δεκέμβρη  έδειξε ότι ένα συσσωρευμένο ανθρώπινο δυναμικό εργατών, ανέργων, μεταναστών, μαθητών ,φοιτητών  γεμάτο οργή αποφάσισε να αναμετρηθεί με την εξουσία εκτός των καθιερωμένων ορίων.  Η σύγκρουση αυτή γέννησε  τις καταλήψεις στη    ΓΣΕΕ, στην ΕΣΗΕΑ, στα Δημαρχεία ,στα Εργατικά Κέντρα ,στη Λυρική σκηνή , αλλά και πολλές νέες καταλήψεις κτιρίων και νέες λαϊκές συνελεύσεις, που συνεχίζουν απτόητες να συγκεντρώνουν τους ανθρώπους και να σπάνε την απομόνωση των πόλεων. Αυτές οι  νέες μορφές  επικοινωνίας, αλληλεγγύης , οργάνωσης και δράσης  δείχνουν ένα νέο δρόμο : το δρόμο της αυτοοργάνωσης.  Ταυτόχρονα δείχνουν τα  όρια  της  δράσης  του  θεσμοθετημένου  συνδικαλισμού.

Η  οικονομική  κρίση  και ο Δεκέμβρης    επαναφέρουν   τη  συζήτηση  για  το  χαρακτήρα  των  οργάνων  που γεννιούνται μέσα σε συνθήκες εξέγερσης  και για τα όρια  της  δράσης  μέσα  στα  θεσμοθετημένα συνδικάτα.

H «Πρωτοβουλία γιά την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση» οργανώνει  εκδήλωση-συζήτηση με θέμα :

Συνδικάτα  και  εργατικά  συμβούλια  στη  Γερμανία
περίοδο 1918 – 23

Την Παρασκευή  22  Μάη  2009  ώρα  6.30μμ
·                             Στο Πανεπιστήμιο Πειραια ( Οδός Δεληγιώργη & Καραολή-Δημητρίου)

ΔΙΑΡΚΕΣ  ΣΥΝΕΔΡΙΟ  ΣΤΟΥΣ  ΔΡΟΜΟΥΣ  !

“ Η  καθημερινή πρακτική απαρτίζεται από τις ξέχωρες  δραστηριότητες  πολυάριθμων εργαζομένων , οι οποίες  απορροφούν όλο το χρόνο τους .  Σε τακτά χρονικά διαστήματα, τις ημέρες των εκλογών των σωματείων, οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουν σημασία στις γενικές ρυθμίσεις.  Kαλούνται μέσω της ψήφου τους να επιλέξουν τους καταλληλότερους υπερασπιστές των ταξικών τους συμφερόντων. Έτσι οι γενικές ρυθμίσεις  αφήνονται  στους «ειδήμονες»… ”  (Αντον Πάνεκουκ)

Μετά τις εκλογές, οι εργαζόμενοι επιστρέφουν στις ασχολίες τους και αφήνουν τις γενικές υποθέσεις στους «ειδήμονες», που εξέλεξαν με την ψήφο τους. Μέσα στα συνέδρια οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι ενεργούν και ψηφίζουν, κατά κανόνα, όχι με βάση μία δεσμευτική εντολή όσων τους εξέλεξαν, αλλά καθοδηγούμενοι από παραταξιακές σκοπιμότητες και παρασκηνιακές συμφωνίες. Ακόμα και οι πιο έντιμοι εκπρόσωποι, ενσωματώνονται σ’ αυτή την  πρακτική, γιατί αφήνονται σε μία ιδιόμορφη μοναξιά και βρίσκονται παγιδευμένοι.
Ιδιαίτερα στο δημόσιο, όπου ο θεσμοθετημένος συνδικαλισμός εμπλέκεται  με τη διοίκηση, οι εκλογικές διαδικασίες  των συνδικαλιστικών συνεδρίων συνοδεύονται και από άλλες σκοπιμότητες. Είναι κοινό μυστικό ότι πολλοί χρησιμοποιούν τη συνδικαλιστική τους δράση για να αποσπάσουν διοικητικές θέσεις και ότι αρκετοί εκλεγμένοι γίνονται, μετά από κάποιο χρόνο, προϊστάμενοι ή καταλαμβάνουν σημαντικές θέσεις στα Υπουργεία.

Αποκλεισμός των ασθενέστερων

Οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί  δεν έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν στις εκλογές για το συνέδριο της ΟΛΜΕ. Ακόμα και αν  έχουν γραφτεί σε κάποιες ΕΛΜΕ, δεν έχουν όλα τα δικαιώματα του μέλους. Αντίθετα οι διευθυντές των σχολείων και οι προϊστάμενοι των γραφείων ψηφίζουν κανονικά!
Οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί εργάζονται μέσα στα δημόσια σχολεία  και διδάσκουν  τα  ίδια  μαθήματα στους  ίδιους μαθητές , κάνουν δηλαδή την ίδια εργασία στον ίδιο εργασιακό χώρο με τους διορισμένους εκπαιδευτικούς. Και  όμως  αποκλείονται από τη διαδικασία του συνεδρίου, ενώ αντίθετα δεν αποκλείονται οι διευθυντές και οι  προϊστάμενοι. Ποιός είναι λοιπόν  ο χαρακτήρας του συνδικάτου των εκπαιδευτικών;
Τι είναι η  ΟΛΜΕ ; Μάλλον είναι  συνδικάτο των περισσότερο εξασφαλισμένων, των εργαζομένων με τις καλές και σταθερές εργασιακές σχέσεις , των διευθυντών και των προϊσταμένων…
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και ας μην εξωραϊζουμε την πραγματικότητα με ευτελείς  δικαιολογίες.

Το  ΔΣ  της  ΟΛΜΕ

Τα  11 μέλη του  ΔΣ  δεν είναι άμεσα ανακλητά. Δεν εκλέγονται από  Γενικές Συνελεύσεις για ένα συγκε-κριμένο ζήτημα. Εκλέγονται για να διαχειρισθούν (επί 2 χρόνια)  ζητήματα εφ’ όλης της ύλης.  Δεδομένου ότι οι γενικές συνελεύσεις είναι σπάνιες και ιδιαίτερα άμαζες η διαχείριση  γίνεται ουσιαστικά εν λευκώ. Τα μέλη του  ΔΣ  σχοινοβατούν μεταξύ  υπουργικών αποφάσεων, εγκυκλίων της διοίκησης, παραταξιακών σκοπιμοτήτων και άπειρων καθημερινών  προβλημάτων.
Ενόψει του 14ου  συνεδρίου δόθηκε στη δημοσιότητα ο απολογισμός  πεπραγμένων  του Δ.Σ. για τη διετία 2007-2009. Μέσα σε 30 σελίδες  βερμπαλιστικού, τυχοδιωκτικού λόγου αποκαλύπτεται μία  θλιβερή εικόνα.  Ανίκανοι ή επικίνδυνοι ;  Ας επιχειρήσουμε να καταγράψουμε μερικά σημεία αιχμής :
·    Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ προτείνει προς τον κλάδο πραγματοποίηση απεργίας διαρκείας από τη 1 ∆εκέμβρη 2008 με τη μορφή των 5νθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιακών κινητοποιήσεων. Η πρόταση δεν εγκρίνεται από  την πλειοψηφία των ΕΛΜΕ, και δεν γίνεται απεργία. Χωρίς  καμία προετοιμασία, χωρίς επιτροπές αγώνα  που θα οργανώσουν τις κινητοποιήσεις, χωρίς απεργιακά ταμεία, χωρίς προπαγάνδα μέσα στη κοινωνία, χωρίς τη σύνδεση με άλλους εργαζόμενους, καλούμαστε σε απεργία και μάλιστα διαρκείας. Ποιον νομίζουν ότι ξεγελάνε;  Δεν ξέρουν άραγε από οργάνωση απεργιών; Η πρόταση έγινε με  σκοπό να απορριφθεί. Προτείνοντας με αυτό το τρόπο απεργίες, “βουλώνουν” τα στόματα όσων πραγματικά υποστηρίζουν και αγωνίζονται να οργανωθούν  απεργίες διαρκείας.
·    Έχουν περάσει 18 χρόνια από τη δολοφονία του Τεμπονέρα. Εδώ και χρόνια έπρεπε να έχουμε κηρύξει την 9η Ιανουαρίου ως ημέρα αγώνα και διεκδικήσεων. Αντί για αυτό, περιμένουμε κάθε χρόνο, μήπως και η ΟΛΜΕ αποφασίσει να τιμήσει τον Τεμπονέρα με κάποια στάση εργασίας. Ίσως όταν η μνήμη κάποιων γεγονότων δε θα είναι τόσο “επικίνδυνη”, η μέρα αυτή να γίνει και σχολική εορτή.
·    Η εξέγερση του Δεκέμβρη αντιμετωπίστηκε από την ΟΛΜΕ όπως αρμόζει σε γραφειοκράτες. Εκπαιδευτικοί βρέθηκαν στο δρόμο μαζί με μαθητές, φοιτητές, άνεργους, μετανάστες. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ, αλλά και οι ΕΛΜΕ απέφυγαν επιμελώς να καλέσουν  γεν. συνελεύσεις, προσφέροντας έτσι πολύτιμη  βοήθεια  στην εξουσία
·    Ιδιαίτερα στο εκρηκτικό ασφαλιστικό ζήτημα αποκαλύφθηκε η απροθυμία της ηγεσίας να οργανωθούν οι απεργίες  με διαδικασίες βάσης. Καμία από τις πρόσφατες πανεργατικές απεργίες ( 10/12/08, 25/2/09 , 2/4/09 ) δε συνοδεύτηκε από γενικές συνελεύσεις και απεργιακές επιτροπές. Ήταν απεργίες αποφασισμένες με διαδικασίες κορυφής. Καμία δεν προετοιμάστηκε για να γίνει με όρους μάχης, με παραδειγματική περιφρούρηση και με πραγματικό κόστος για το κεφάλαιο και το κράτος.

Η κυβέρνηση στο όνομα της οικονομικής κρίσης εξαγγέλει το πάγωμα μισθών  και διαφορετικό μισθολόγιο για τους νεοδιοριζόμενους δημόσιους υπάλληλους. ΑΔΕΔΥ και ΟΛΜΕ διαμαρτύρονται για τη “μονόπλευρη”  λιτότητα. Ουσιαστικά  δέχονται ότι πρέπει και οι εργαζόμενοι να  πληρώσουν  εν μέρει το κόστος  της  κρίσης που τους αναλογεί. Αποδέχονται δηλαδή ότι για  την κρίση ευθύνονται και οι εργαζόμενοι.

Νέες  συνθήκες

Με το ευτελές πρόσχημα της οικονομικής κρίσης κεφάλαιο και κράτος επιχειρούν να πάρουν  πίσω όλα τα εργασιακά δικαιώματα, που έχουν καταχτηθεί με πολυετείς και σκληρούς αγώνες. Η  απροκάλυπτη αυτή λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων και η ραγδαία αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας δημιουργεί νέες συνθήκες.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη  έδειξε ότι ένα συσσωρευμένο ανθρώπινο δυναμικό εργατών, ανέργων, μεταναστών, μαθητών ,φοιτητών  γεμάτο οργή αποφάσισε να αναμετρηθεί με την εξουσία εκτός των καθιερωμένων ορίων. Οι μαζικές διαδηλώσεις  και οι  συγκρούσεις στο δρόμο διεύρυναν τις συνειδήσεις  και έφεραν στην επιφάνεια καταπιεσμένες ιδέες και πρακτικές της νεολαίας και των εκμεταλλευομένων, από τον κοινωνικό βυθό. Γέννησαν  τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στη  ΓΣΕΕ, στην ΕΣΗΕΑ, στα Δημαρχεία , στα Εργατικά Κέντρα, στην “Altec”, στη Λυρική σκηνή , στο εργοστάσιο ΦΑΡΟΣ, αλλά και πολλές λαϊκές συνελεύσεις, που συνεχίζουν απτόητες να συγκεντρώνουν τους ανθρώπους και να σπάνε την απομόνωση των πόλεων. Αυτές οι  νέες μορφές  επικοινωνίας, αλληλεγγύης, οργάνωσης και δράσης  δείχνουν ένα νέο δρόμο: το δρόμο της αυτοοργάνωσης.
Η  οικονομική  κρίση  και ο Δεκέμβρης  επαναφέρουν   τη  συζήτηση  για το χαρακτήρα  των οργάνων που γεννιούνται μέσα σε συνθήκες εξέγερσης και για τα όρια  της  δράσης  μέσα  στα θεσμοθετημένα συνδικάτα.

Να  γίνουμε  η  κρίση  τους !

Απέναντι στην επίθεση κράτους και κεφάλαιου να αντιτάξουμε τον αγώνα, την αλληλεγγύη, την παραδειγματική περιφρούρηση των απεργιών, την αυτοοργάνωση  με επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς και την  προετοιμασία της  νέας εξέγερσης.
Απέναντι στην αμαρτωλή εμπλοκή του θεσμοθετημένου συνδικαλισμού με την διοίκηση, να αντιτάξουμε τη δημιουργία σωματείων βάσης όλων των εργαζομένων στα σχολεία, όσων δεν κατέχουν διευθυντική  θέση. Κανένας διευθυντής ή προϊστάμενος δεν μπορεί να είναι μέλος ενός  σωματείου βάσης.
Απέναντι  στα συνέδρια  του θεσμοθετημένου συνδικαλισμού και την εκλογή Διοικητικού Συμβουλίου κάθε 2 χρόνια, να αντιτάξουμε τις  αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, δηλαδή εκπροσώπους άμεσα ανακλητούς που μεταφέρουν  αποφάσεις γενικών συνελεύσεων. Nα μην αναγνωρίζουμε σε κανένα ειδήμονα  να μιλά και να αποφασίζει για μας.
Απέναντι στις  παραταξιακές σκοπιμότητες, τις ψηφοφορίες μέτρησης των «κουκιών» και τις παρασκηνιακές συμφωνίες, να αντιτάξουμε τη σύνθεση των ιδεών και την παραγωγή πολιτικής σκέψης μέσα στις συνελεύσεις των σωματείων και όχι μέσα στα γραφεία των παρατάξεων. Οι εργαζόμενοι είναι σκεπτόμενοι άνθρωποι και όχι πιστοί οπαδοί.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ, ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΘΕΣΗΣ , ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΛΥΜΜΕΝΗΣ

ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΟΥ  ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ  ΚΙ ΟΧΙ ΥΠΕΡ  ΤΗΣ  ΛΟΓΙΚΗΣ  ΤΟΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟΥ ΚΑΚΟΥ

ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΤΗΝ  ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΜΜΕ ,ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΩΝ OTI :
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ ΤΑΞΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ KAI OTI ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ:
ΓΙΑ ΕΝΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
ΓΙΑ  ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΕΛΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ         ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ , ΓΙΑ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΩΣ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝO ΠΡΟΤΥΠΟ… »

ΔΙΑΡΚΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΛΥΣΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ  ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ , ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ , ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ  ΦΡΑΓΜΟΥΣ , ΠΟΥ Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΘΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΣΚΛΑΒΩΝΕΙ.

AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ   –  ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ –  ΕΞΕΓΕΡΣΗ.

blogs.espiv.net/ekpaideysi
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ  ΣΤΗΝ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ