ιδεα συναδελφου, οταν τα πηρε απο την καθωσπρεπει* σταση καθηγητων τη μερα της απεργιας 20/2.
τοπος: Δραπετσωνα
μοιραστηκε με σακκουλακι μνημοσυνου κ’ περιεχομενο..καλαμποκι.
* ‘τουφεκιες στον αερα η απεργια’, ‘βαρεθηκαμε τα συνδικαλιστικα’, ‘το δικαιωμα στην εργασια ειναι ιερο’
————————–
Γνωρίζοντας γραφή και ανάγνωση
Μας φτύνουν δε βρέχει !!!
Στα μάτια των παιδιών μας κ’ σε όσα διδάσκουμε να έχουν ήθος-κρίση -αξιοπρέπεια -αλληλεγγύη ‘Η ηθική είναι ο τόπος της μοναξιάς μας’
Μα ποια κριτήρια? για ποια ζωή? Για ποιο μέλλον που τους επιφυλάσσουμε? Ποια ζωή μας παραδώσανε οι γονείς μας, οι δάσκαλοι μας? Ποια τους παραδίδουμε ?
Ενέργειες επανάκτησης της κοινότητας:
Τι είναι αντικοινωνική στάση? Τι είναι αντικοινωνική συμπεριφορά;
Αντικοινωνική συμπεριφορά είναι η κοινή ονομασία που χρησιμοποιείται για να περιγράψει γεγονότα ή ενέργειες που προκαλούν βλάβη ή επηρεάζουν την ποιότητα της ζωής των ανθρώπων στην κοινότητα.
Ποιος κάνει κακό στην κοινότητα? Αυτοί που προσπαθούν να συνεννοηθούν, να ενώσουν, να προβληματίσουν, να αμφισβητήσουν-διεκδικήσουν, να αμυνθούν για να μην παραδώσουμε καμένη γη στα παιδιά μας?
Ή Αυτοί, οι πειθαρχημενοι στην εξουσία της τηλεόρασης, καρφωμένοι στους καναπέδες της μιζέριας, του κοινωνικού ανταγωνισμού, της εξυπνάδας ‘τού την είπα’, ‘που θα μου πει εμένα, ποιος? αυτός?’
Η βαρβαρότητα της εποχής δεν αφήνει περιθώρια για εφησυχασμούς ‘δε γίνεται τίποτα’, ‘όλα αυτά που κάνετε δε φέρνουν αποτέλεσμα’. ο.κ. εντάξει, δε φέρνουν αποτέλεσμα, ένας κούκος δε φέρνει την άνοιξη -που πρέπει, έτσι κι αλλιώς, να ρθει.
Η στάση της απόλυτης πλειοψηφίας των φυλακισμένων τηλεθεατών, η αδράνεια τους δεν είναι πολιτική στάση? δεν έχει αρνητικά αποτελέσματα? Τί αρνητικό αποτέλεσμα έφερε ο κούκος?? Η TV είναι η μόνη που δεν πρόκειται να μας στερήσουν. Σβήσε την τηλεόραση που κρύβεις μέσα σου.
Πάρε τηλέφωνο τη μοναξιά σου κ βγες στο δρόμο της φωτιάς
Αφουγκράσου το βλέμμα των παιδιών σου, σκέψου από τώρα τί θα τους πεις, τί μύθο θα φτιάξεις να τους πεις για την αδράνεια-μοιρολατρία-πειθαργημένη υποταγή σου στη μέχρι τώρα κανονικότητα σου. Θα γίνεις πιστευτός, αποτελεσματικός? Όταν σε καλούσαν να μη δουλέψεις, να βγεις από τη γραμμή, να ξεκουμπώσεις το μυαλό σου? Απαντούσες
‘‘συνάδελφε, το δικαίωμα στην απεργία είναι ιερό, όπως και το δικαίωμα στην εργασία…αυτό ήξερα, αυτό λέω, δεν τα ξέρω και τα συνδικαλιστικά. [Ξεκουμπώστε το μυαλό σας τόσο συχνά όσο και το παντελόνι σας(Γαλλία Μάης 68)]. Τους είπα κιόλας ‘παλιά γίνονταν ΑΠΕΡΓΙΕΣ, τώρα τουφεκιές στον αέρα από ξεπουλημένους συνδικαλιστές (αυτό από την TV το έκλεψα, όχι δεν το έκλεψα, το έμαθα καλά το ποίημα). ΩΣ άψογα υπάκουος, πειθαρχημένος, ανταγωνιστικός, με καλύτερο αμάξι…ΠΟΙΟΣ είναι αυτός που θα μας κρίνει? ΠΟΥ είναι καλύτερος από εμάς? ΕΜΕΙΣ, ΡΕ, εκλέγουμε κυβερνήσεις κάθε 4 χρόνια, εμείς με τις επιλογές-ανοχές μας φέραμε την κοινότητα έως εδώ. Εμείς δεν ταυτιζόμαστε με τους από πάνω, όλα αυτά τα χρόνια για μια θεσούλα, για ένα STAGE για το παιδί, για την οργανική, για την εξέλιξη στην πυραμίδα της διοίκησης. ΤΙ ΕΙΝΑΙ αυτά τώρα, να βγούμε από την κανονικότητα, να αμφισβητήσουμε το σύστημα που τόσα χρόνια με θρησκευτική ευλάβεια υπηρετούμε σε όλες του τις επιλογές. Όμως, αυτή η στοίχιση στη γραμμή, η ομοφωνία να τα χω καλά με τους από πάνω, η αποδοχή του ρόλου που μας επιφύλαξαν-επέβαλαν: ΑΥΤΟΙ δεν είναι οι ΚΑΡΠΟΙ που συλλέγουμε τώρα?’’
ΠΟΙΑ στάση ζωής, λοιπόν, είναι αντικοινωνική? ΑΣ ΒΓΟΥΜΕ από τη μιζέρια που ΜΑΣφυλακίζουν, ΑΣανατρέψουμε την κανονικότητα. Αλλιώς ας συνεχίσουμε στο λήθαργο της ανάθεσης, της αντικοινωνικότητας μας, του προσωπικού μας εγωιστικού μικρόκοσμου.
Γνωρίζοντας γραφή και ανάγνωση προσδοκώντας ότι ακόμα και τώρα μπορούμε να βλέπουμε τους συναδέλφους, όπως και τα παιδιά μας στα μάτια:
Υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ
ΑΛΛΙΩΣ υπάρχει και η συνέχεια της συσκευασμένης κανονικότητας. Κατανοητή όχι όμως αποδεκτή.
[ προσφέρουμε ένα μικρό δώρο, σε όσους το επιλέξουν…, στη συσκευασία υπάρχει τροφή για όρνιθες]
‘‘αυτοί που οι γονείς μας έλεγαν να μην κάνουμε παρέα’’
