απο το ΝΗΣΙ της ΑΛΦΑΒΗΤΟΥ

“Στο Νησί της Αλφαβήτου”

Συλλογή κειμένων για μια ελευθεριακή παιδαγωγική, την παιδαγωγική της ελευθερίας! Παρουσίαση ριζοσπαστικών ιδεών, ελευθεριακών σχολείων, προβληματισμών και προτάσεων, σε πείσμα κάθε προσπάθειας της κυρίαρχης ιδεολογίας να αποδυναμώσει την ευαισθησία, την αξιοπρέπεια, την ευγένεια, το ήθος και την αλληλεγύη. Όλα παίζονται!

http://www.black-tracker.gr/details.php?id=266

ΣΧΟΛΕΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ

20

21

22

23

[απο το “Στο Νησί της Αλφαβήτου”

Συλλογή κειμένων για μια ελευθεριακή παιδαγωγική, την παιδαγωγική της ελευθερίας! Παρουσίαση ριζοσπαστικών ιδεών, ελευθεριακών σχολείων, προβληματισμών και προτάσεων, σε πείσμα κάθε προσπάθειας της κυρίαρχης ιδεολογίας να αποδυναμώσει την ευαισθησία, την αξιοπρέπεια, την ευγένεια, το ήθος και την αλληλεγύη. Όλα παίζονται!]

μπορειτε να πατησετε δεξι κλικ ‘προβολη εικονας’ ωστε να τις δειτε-μεγεθυνετε-αποθηκευσετε καθεμια ξεχωρα.

Με αφορμή το άρθρο του σ. Θ.Τσιριγώτη

ANAPXIA, Η ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΥ

Ένα φάντασμα πλανιέται λοιπόν πάνω από την πόλη. Το φάντασμα του αναρχισμού! Υπουργοί αναγγέλλουν μέτρα για την αντιμετώπισή του, «νοικοκυραίοι» τρομοκρατημένοι δεν ψωνίζουν πια στο Κολονάκι, δημοσιογράφοι ωρύονται στα κανάλια ,κόμματα καταδικάζουν την «τυφλή» και μη  βία , προβοκάτορες ευρίσκονται ή εφευρίσκονται .Το κίνημα σε επίθεση και το κίνημα σε άμυνα. Ποια πράξη είναι ποινική και ποια πολιτική; Τι είναι νόμιμο και τι παράνομο; Μάρξ ή Μπακούνιν; Λένιν ή Mαλατέστα;  Είναι οι αναρχικοί ληστές, ανήθικοι μικροαστοί  ,άθεοι δολοφόνοι ή άγιοι;

Με αφορμή το άρθρο του σ. Θ.Τσιριγώτη «αναρχισμός και θεωρίες του αυθορμήτου»

ας μιλήσουμε για αναρχία ……

Αρχικά θέλω να πω ότι κλυδωνίστηκα να απαντήσω  όχι μόνο γιατί σέβομαι έναν αγωνιστή έφτασα όμως εδώ γιατί θίγεται η κοσμοθεωρία της αναρχίας και γιατί δεν πρέπει να μένει αναπάντητη καμία ιδεολογική επίθεση  και συκοφαντία ενάντια στο Δεκέμβρη και από σεβασμό στον κάθε εξεγερμένο και κάθε  συλληφθέντα όμηρο του κράτους

Εξ αρχής δεν μ΄ενδιαφέρει η θεωρία της “εξέγερσης των νέων” όπως αναφέρει η άποψη των κομμάτων της Αριστεράς  που στη προσπάθεια τους να λεηλατήσουν απλά ψήφους από τον εξεγερμένο λαό έκαναν και διάφορες κολοτούμπες ή στρέψανε σε μια λάθος κατεύθυνση (όλοι  ξέρουμε ότι στα οδοφράγματα ήταν άνθρωποι κάθε ηλικίας, η εξέγερση δεν έχει ηλικιακά κολλήματα). Μη σε  ξενίζει  το γεγονός ότι όλος αυτός ο κόσμος  φώναξε και πίστεψε τα συνθήματα του αναρχικού χώρου, αφού ανάμεσα  στα πάνελ των φοιτητικών παρατάξεων που κουβαλάν καπέλα ή των συναδέλφων της ΟΛΜΕ που ενώ υπήρχε  νεκρός μαθητής  σιώπησαν και με σκυφτό κεφάλι συνέχισαν τη δουλειά τους, δηλαδή την αποχαύνωση τόσο του εαυτού τους  όσο και των μαθητών που διδάσκουν η μόνη ηλιαχτίδα ήταν ο αναρχικός χώρος που αγκάλιασε και έδωσε καταφύγιο στους κάθε λογής εξεγερμένους

Σαν δεύτερο στοιχείο δίνεις την «αναγόρευση του χωροφύλακα σαν ύπατο αντίπαλο»δεν είναι έτσι ακριβώς και το ξέρεις καλά ,αναφέρει ο Μακιαβέλι στο Ηγεμόνα ότι ο δούλος του αφεντικού πρέπει να φαίνεται πιο ισχυρός από το αφεντικό του πράγμα που το έκανε πράξη η κυβέρνηση κάνοντας σημαία τον «ήρωα» των 700 ευρώ .Κάποιος μάλιστα στο Σύνταγμα είπε σε ένα κρυμμένο νούμερο (πλέον ποινικά κολάσιμη η αναφορά μπάτσος )να σου δώσω 1000 να παρατήσεις τη διμοιρία να πας σπίτι σου το χρήμα η κοινωνική θέση κι η εξουσία πιστεύω καθορίζουν τον ταξικό εχθρό.

Σαν τρίτο στοιχείο που αφορά τις μορφές πάλης μην περιμένεις να σου πει κάποιος γιατί χτυπάν τις τράπεζες σήκωσε το κεφάλι και δες τα χιλιάδες σπίτια που βγάζουν κάθε μέρα στο σφυρί και τους χιλιάδες άνεργους και άστεγους που αφήνουν πίσω τους. Αυτοί δώσανε το σύνθημα «κάτω το κράτος» εμείς απλά ακολουθήσαμε και προσπαθούμε να το κάνουμε πράξη ούτε χειροτέχνες είμαστε ούτε φαιδροί όπως μας αποκαλείς και ο αδιέξοδος ακτιβισμός μας ξέρει και κρατά τη σπίθα μες τη στάχτη γιατί η Αναρχία είναι κάτι ζωντανό και παίρνει την τελική μορφή της στην αταξική κοινωνία χωρίς την ποδηγέτηση πρωτοποριακών ερυθρών κομισάριων πράγμα που έγινε πράξη έστω και για λίγο  στην Καταλονία του 36.


ΑΝΑΡΧΙΑ Ανεφάρμοστη Μεταφυσική  ή Φυσική εξέλιξη κι αναγκαιότητα ;;;

Οι σημαντικές μας Διαφορές

Ενώ οι αναρχικοί μιλάν για ελευθεριακά συνδικάτα και εξεγερμένους ,η επαναστατική φρασεολογία της αριστεράς μετατρέπει τους εργάτες σε εργαζόμενους (ακούγεται βλέπεις πιο εύηχο και δεν ενοχλεί τα αυτιά των αφεντικών). Ενώ οι αναρχικοί μιλάν για την κατάκτηση της απεργίας κάποιοι άλλοι πανηγυρίζουν το αναυθαίρετο δικαίωμα της  ,ενώ η αριστερά αγνοεί παντελώς τους ανέργους αφού μόλις χτες ανακάλυψε το πρόγραμμα STAGE ,εμείς γνωρίζουμε την ανασφάλιστη εργασία και την καταγγέλλουμε από το 93 και ακόμα πιο πριν που επιβλήθηκε πειραματικά σε Γάλλους φοιτητές και καλά σαν επιστημονικό επίδομα

Και ας έρθουμε στα δικά μας τα σημαντικότερα στοιχεία του Αναρχισμού σε σχέση με το Μαρξισμό. Συμφωνώ ότι η ύλη προηγείται της συνείδησης αν δεις όμως την εμφάνιση αυθόρμητης μαγνήτισης των σιδηρομαγνητικών υλικών κάτω από μηδενικό μαγνητικό πεδίο σε χαμηλές θερμοκρασίες καθώς και ότι τα σπιν συγχρονίζονται μεταξύ τους ,θ ΄αλλάξεις γνώμη.

Η ομοιοστασία (homeostatis), η ιδιότητα ενός βιολογικού συστήματος να ρυθμίζει το εσωτερικό του περιβάλλον ώστε αυτό να διατηρείται σε μια σταθερή κατάσταση, μέσω πολλαπλών προσαρμογών δυναμικής ισορροπίας, που ελέγχονται από αλληλένδετους μηχανισμούς αυτορύθμισης. Εκδηλώνεται από το επίπεδο ενός κυττάρου μέχρι ολόκληρου του οργανισμού εσύ διεύρυνε το

Η συμπεριφορά σμήνους ή κοπαδιού όπου πουλιά ή ψάρια αντίστοιχα προσαρμόζουν δυναμικά τις θέσεις τους σχετικά μεταξύ τους ώστε να καταβάλλεται η λιγότερη προσπάθεια κατά τη διάσχιση του αέρα ή του νερού αυτοοργάνωση ;; η μήπως επιβολή του πνεύματος στην ύλη .

Η αυτοσυναρμολόγηση κβαντικών τελειών ή η εμφάνιση τάξης σε μοριακά συστήματα υγρών κρυστάλλων. Δίνει την τάξη μες στο χάοςδεν είμαστε μεταφυσικοί είμαστε το φως ενισχυμένο στο τετράγωνο που θα τα ενώσει(Ε=mc^2) .Συμφωνούμε ότι η ιστορία των κοινωνιών είναι ιστορία ταξικών αγώνων διαφωνούμε όμως στο γεγονός ότι πρωτοποριακό ρόλο θα παίξει η εργατική τάξη αφού τα μέσα παραγωγής ενώ τα  χρησιμοποιεί πρέπει να δώσει μάχη να τα πάρει πίσω και μόνη της αδυνατεί ενώ στην Αργεντινή έγινε φιλότιμη προσπάθεια εδώ στην Ελλάδα μας πήραν τα μηχανήματα οι Καπιτάλες εκτός συνόρων σε χώρες που η εργατική τάξη πισωγυρίζει όχι ότι εδώ είναι και πρωτοπορία όταν καίγονται εργάτες στο Λάτση απολύονται χωρίς αποζημίωση στο Παπαστράτο ή παίρνουν και ευθύνες για το θάνατο τους όπως στο Πέραμα και δεν σπάνε τις αλυσίδες τους με απεργίες διαρκείας βολεμένοι και φοβισμένοι το ρόλο θα πάρει το ανεκμετάλλευτο εργατικό δυναμικό οι άνεργοι και το λούμπεν προλεταριάτο  και η ευαισθητοποιημένη ουμανιστική πρωτοπορία «η αυτοοργάνωση σε χώρους δουλείας και εργοστάσια η απαλλοτρίωση μηχανών και εργαλείων ήδη πληρωμένων από το λαό στην Αργεντινή προχωράει σε όλα τα επίπεδα…παίρνει τη μορφή αυτοδιευθυνσης και γίνεται γροθιά στα μούτρα του ΔΝΤ»(δική μου πρόταση για την κρίση και την επερχόμενη επιτήρηση από τις πολυεθνικές και τους λακέδες τους) που μας κατηγορούν οι Μαρξιστές εξάλλου όπως υπάρχει και ύλη υπάρχει και ενέργεια και

«θα δούμε τότε τι μπορεί μια ποικιλία επαγγελμάτων, αμοιβαία συνεργαζόμενων σε ένα σημείο της υδρογείου και ζωογονημένη από την κοινωνική επανάσταση, να κάνει για την τροφή, τον ρουχισμό, την στέγαση, και την προμήθεια με κάθε είδους πολυτέλειες σε εκατομμύρια ευφυών ανθρώπων .Δεν χρειάζεται να γράψουμε κάτι το φανταστικό για να το αποδείξουμε. Αυτό για το οποίο είμαστε σίγουροι, αυτό που έχει ήδη δοκιμαστεί πειραματικά και αναγνωριστεί ως πρακτικό, θα ήταν αρκετό για να φέρει αποτέλεσμα, αν η προσπάθεια γονιμοποιηθεί, ζωογονηθεί από την τολμηρή έμπνευση της Επανάστασης και την αυθόρμητη ορμή των μαζών»

Kropotkin «η κατάκτηση του ψωμιού»

ΑΝΑΡΧΙΑ ΚΑΙ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ είχε ήδη από το 1912 ασχοληθεί με το ζήτημα στο βιβλίο της Η Συσσώρευση του Κεφαλαίου, καταλήγοντας μάλιστα στο συμπέρασμα ότι σε ένα καθαρό, κλειστό καπιταλιστικό σύστημα η υπεραξία που απαιτείται για τη συσσώρευση δε γίνεται να πραγματωθεί, και επομένως ο καπιταλισμός πρέπει κατ’ ανάγκη να επεκτείνεται διαρκώς σε μη-καπιταλιστικές περιοχές μέσω του εμπορίου. Που σημαίνει: όταν αυτή η επέκταση δε θα είναι πια εφικτή, ο καπιταλισμός θα καταρρεύσει: δε θα μπορεί να λειτουργήσει ως οικονομικό σύστημα. Βέβαια οι ισχυροί του κόσμου δε θα μείνουν με σταυρωμένα χέρια θα αναζητήσουν νέες αγορές και αν δεν μπορούν θα τις  επιβάλλουν με πόλεμο όπως έδειξε η πρόσφατη ιστορία όχι γιατί τους έχει τελειώσει η δική τους πρώτη ύλη αλλά γιατί δε θα αφήσουν τίποτα χωρίς έλεγχο και τίποτα στην τύχη

Όσο για την υπεραξία είναι αλήθεια εδώ θα δανειστώ και την παρέμβαση του «πατερούλη» στη λίμνη Αράλη που μετέτρεψε την έρημο της Τασκένδης σε βαμβακοπαραγωγική αποδεικνύοντας ότι η γαιοπρόσοδος είναι κοινή για κάθε σημείο της γης  τουλάχιστο μακροπρόθεσμα ,άρα δεν πρέπει να καρπώνεται την υπεραξία κανένα αφεντικό και ειδικά  τώρα που η υπερπαραγωγή δε συνοδεύεται από υπερκατανάλωση αυτή λοιπόν η απλήρωτη εργασία «υπεραξία» θα απαιτήσουμε να δοθεί χωρίς αντάλλαγμα χρηματικό στον κόσμο (γι αυτό δεν υπάρχουν πλιάτσικα παρά και μόνο προλεταριακές απαλλοτριώσεις )  Συμφωνώ για τα συνδικάτα τα οποία όμως δεν ελέγχονται και δεν χρηματοδοτούνται από το κράτος είναι σωματεία βάσης φτιαγμένα από ενεργό κι άνεργο εργατικό δυναμικό και δεν θα πουλάν και δεν θα καπελώνουν τους αγώνες

3 .” Οργάνωση της κοινωνικής ζωής μέσω της εργασίας ελεύθερων ενώσεων και ομοσπονδιών παραγωγών και καταναλωτών, ιδρυόμενων και τροποποιούμενων σύμφωνα με τη θέληση των μελών τους, καθοδηγούμενων από την επιστήμη και την εμπειρία και απαλλαγμένων από κάθε επιβολή η οποία δεν πηγάζει από φυσική αναγκαιότητα, και στις οποίες ο άνθρωπος θα συμμετέχει εθελοντικά, πεπεισμένος από την κατανόηση των αναπόφευκτων αναγκών του.”

e.Malatesta  «προς μια ελεύθερη κοινωνια»


Σχετικά  με την ύπαρξη κόμματος «πρωτοπορίας» που όπως έχει αποδειχτεί ιστορικά στη Ρωσία οικειοποιήθηκε την εξουσία στο όνομα της εργατικής τάξης με τη γνωστή νομενκλατούρα κακεμπιτών τύπου Πούτιν και μελών ΚΚΣΕ τύπου Κορμπατσωφ (που το έβγαλε και παράνομο )δε θα μπορέσω να συμφωνήσω η ζωή και η πράξη μέχρι στιγμής έδειξε το αντίθετο σκέψου ότι στην Ουγγαρία και στη Τσεχία τα μέλη του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος όταν είδαν την αλλαγή των συσχετισμών μετά τη Γιάλτα προσχώρησαν στα Κομμουνιστικά κόμματα.

Ποτέ δεν υπήρξαμε μεταφυσικοί κανένας δεν είναι πιο άθεος από έναν αναρχικό διαβάστε την «σιδερένια φτέρνα» του J LONDON και ποτέ δε συκοφαντήσαμε το σοσιαλισμό το να έχεις μια διαφορετική άποψη για την υλοποίηση της αταξικής κοινωνίας δεν σημαίνει συκοφαντία αντίθετα η «σοσιαλιστική» πρακτική της Ρωσίας διαπομπεύει τις αρχές και δυσφημεί την κοσμοθεωρία

Αναφέρεις το Λένιν το σημείο που λέει (ότι οι αναρχικοί βάζουν στόχο την πλήρη κατάλυση του κράτους ενώ οι μαρξιστές ζητούν από το προλεταριάτο να προετοιμάζεται για την επανάσταση να καταστρέψει ολοκληρωτικά τον παλιό κρατικό μηχανισμό και να τον αντικαταστήσει με νέο) κρίμα που δεν έζησε να δει το εργατικό κράτος της Αν Γερμανίας να ενώνεται χωρίς διαφορά με το αστικό καθεστώς της Δ Γερμανίας ένα τείχος χώριζε τον κρατικό από τον δυτικό καπιταλισμό ή μήπως η ΝΕΠ (νέα οικονομική πολιτική του Λένιν )δεν έκανε καλή δουλειά;; .Βέβαια εδώ η ιστορία μας ξεπερνά στην ύπαρξη Παλαιστινιακού κράτους τι θα πεις στον Κούρδο που θέλει κρατική υπόσταση ή στον Ιρλανδό ή στο Βάσκο ή στον Κορσικανό καταλαβαίνουμε πολύ καλά ότι και ο τελευταίος αντάρτης ονειρεύεται μια πατρίδα που να μην καταπιέζει ,να μη βασανίζει ,να μη βάζει φόρους εξόντωσης και να μη παραβιάζει το ζωτικό χώρο του επαναστατημένου άνθρωπου βέβαια ειδικά εμείς ξέρουμε ότι μετά την Α΄ εθνοσυνέλευση  με τις επιρροές του Γκαλινά ακολουθεί ο Όθωνας με την αυλή του που θα οικειοποιηθεί τους Μανιάτες χαρίζοντας τους αρχικά φοροαπαλλαγές  και αφήνοντας τους όπλα για να εξορίσει από την άλλη 11000 αγωνιστές του 21 στα Τούρκικα

ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΚΑΙ ΑΥΘΟΡΜΗΤΟ

Αναφέρεις Συνειδητό και Αυθόρμητο Πρώτος ο Durrutti είπε οργανώνουμε το αυθόρμητο οργάνωσε μέχρι και τους τσιγγάνους «ο δρόμος των τσιγγάνων» έμεινε στην ιστορία .Η οργάνωση της σιδηράς μεραρχίας με τους 6000 αναρχικούς κράτησε τη Μαδρίτη γι αυτό και χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση της Μαδρίτης για να  καθαρίσει  την πιο δύσκολη περιοχή. Η διαφορά με τους Κομμουνιστές είναι ότι εμείς μισούμε το φασισμό περισσότερο απ΄ ότι εσείς για μας είναι κάτι περισσότερο από ιδεολογικός αντίπαλος είναι μαζί και ταξικά μισητός όπως και ο κάθε ασυνείδητος που καταφεύγει σε φασιστικές ή δήθεν «πατριωτικές» οργανώσεις   Χρησιμοποιήσατε τη μαύρη φρουρά της Μόσχας  για την κατάληψη των ανακτόρων και σε όλα τα μέτωπα και από την άλλη σφάξατε τους εργάτες γης της Κροστάνδης και κυνηγήσατε μέχρι θανάτου τους αναρχικούς στα βουνά της Ουκρανίας και για να μη ξεχνιόμαστε ο Νετσάγιεφ στη φυλακή κέρδισε όχι μόνο τους συγκρατούμενους του αλλά και τους φύλακες για να φτάσει στην οργάνωση της δολοφονίας του Τσάρου ,ποιος λοιπόν επέβαλλε το διαχωρισμό ποινικών πολιτικών τον επέβαλαν αστικά κόμματα τη δεκαετία του 60 λες και όποιος κλέβει ένα κομμάτι ψωμί δεν είναι πολιτική πράξη (pour un morceax du pain Ουγκώ),για το μηδενισμό του Νίτσε που αναφέρεις δέξου το μηδέν σα σημείο αναφοράς για κάτι νέο την εξέλιξη του ανθρώπου σκέψου πόσες φορές απολογούμενοι για τον κρατικό καπιταλισμό μιλήσαμε για άλλο μοντέλο ανθρώπου ,εξάλλου κι εγώ και συ είμαστε φαντάζομαι θιασώτες της εξέλιξης που εξηγεί και τον αυθορμητισμό των μαζών

«Aυτοοργάνωση είναι ένα γεγονός που, καλώς ή κακώς είναι εξαιρετικά σημαντικό στη δημόσια ζωή της Ευρώπης στην παρούσα στιγμή. Αυτό το γεγονός είναι η προσθήκη των μαζών στην πλήρη κοινωνική δύναμη. Σαν μάζες, εξ ορισμού, δεν πρέπει ούτε μπορεί να κατευθύνει την προσωπική ύπαρξή τους, και η ακόμα λιγότερη κοινωνία κατά κανόνα , αυτό το γεγονός σημαίνει ότι πραγματικά η Ευρώπη πάσχει από τη μέγιστη κρίση που μπορεί να στενοχωρήσει τους λαούς, τα έθνη, και τον πολιτισμό. Μια τέτοια κρίση έχει εμφανιστεί περισσότερο από μία φορά στην ιστορία. Τα χαρακτηριστικά της  και οι συνέπειές της  είναι ευρέως γνωστά. Τόσο επίσης είναι το όνομά της . Καλείται εξέγερση των μαζών. Προκειμένου να γίνει κατανοητή η έννοια αυτού του τρομερού γεγονότος, είναι σημαντικό από την έναρξη να αποφύγει τις λέξεις “εξέγερση,” “μάζες,” και “κοινωνική δύναμη” μια έννοια αποκλειστικά ή πρώτιστα πολιτική»

JΟSΕ ΟRTEGA Υ GASSETT

«Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ»(μετάφραση δική μου)

ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΟΧΙ ΔΟΓΜΑ

Οι Αναρχικοί λοιπόν θέλουμε ανθρώπους σκεπτόμενους και ας μην είναι αναρχικοί ο άνεργος ,ο πεινασμένος ,ο κρατούμενος είναι σύμμαχος όχι τυφλά πρόβατα που σκύβουν το κεφάλι και ακολουθούν τα πολλά πόδια ούτε κομματικά στρατιωτάκια που ακούν μόνο τη φωνή του ινστρούκτουρα τους

Απέναντι στον Ludwig Feuerbach «Οι αναγκαίες καμπές  της ιστορίας είναι, συνεπώς, η ανοιχτή ομολογία, ότι η συνείδηση του Θεού δεν είναι τίποτα άλλο από την συνείδηση του είδους;; Ότι ο άνθρωπος μπορεί και θα πρέπει να θέτει τον εαυτό του μόνο πάνω από τα όρια του ατομικισμού, και δεν υπερβαίνει τους νόμους, τις θετικές  βασικές προϋποθέσεις του είδους;; ότι δεν υπάρχει άλλη ουσία που να μπορεί να πιστέψει τι σόι άνθρωπος μπορεί να φανταστεί το όνειρο να αισθανθεί ή να πιστέψει σε μια επιθυμία, την αγάπη και τη λατρεία στο απόλυτο, από την ουσία της ανθρώπινης φύσης» (Η ουσία του Χριστιανισμού Feuerbach)

Αναφέρεις τη θέση του Μαρξ πως «η άποψη του παλιού υλισμού είναι η κοινωνία των πολιτών ενώ του νέου υλισμού η κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα» μόνο που το διεθνισμό ενάντια στην παγκοσμιοποίηση τον πρεσβεύουν οι αναρχικοί που στα μπλοκ τους βρέθηκαν χιλιάδες μετανάστες κάθε χρώματος και θρησκείας καθώς και λογής καταπιεσμένοι σε αντίθεση με αυτό που βλέπω στα ακροαριστερά μπλοκ που με το ζόρι να βρεις κάνα πρώην μέλος του ΚΚΣΕ φτάσαμε στο παράδοξο σε πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση να ακούνε τη συντρόφισσα από την Ουκρανία όχι ουκρανοί αλλά μετανάστες από το Πακιστάν, Ιράκ… γιατί δεν είχαν εκπρόσωπο;;; ή μήπως η καταπίεση ακόμα και στους μετανάστες διαστρωματώνεται ανάλογα με το επίπεδο καταπίεσης που λαμβάνει η κάθε μερίδα μεταναστών πιο βαρύ είναι το χαστούκι απέναντι στο Μουσουλμάνο παρά η σεξουαλική παρενόχληση σε μια απροστάτευτη Γεωργιανή …αν και το πρώτο συνοδεύεται και από θρησκευτική προκατάληψη έχουν και τα δύο την ίδια βαρύτητα είναι εγκλήματα εξουσίας και δυστυχώς με τα ΜΜΕ έχουν και αποδοχή από τον κόσμο

Άρα όσο και να διαφωνώ με τους αναρχοχριστιανούς ή τους ουμανιστές (θεωρώ ότι ο Χριστός(Ιησούς) υπήρξε σαν ιστορικό πρόσωπο οι θρησκειολογικές θεωρίες πρέπει να μελετηθούν) πιστεύω ότι πρώτα πρέπει να εκτιμήσουμε τη φύση και να συνειδητοποιήσουμε ότι χωρίς τον άνθρωπο επιβιώνει το αντίθετο θα ήταν αδύνατο, ωστόσο επιβάλλεται να φτιάξουμε έναν άνθρωπο εναρμονισμένο με τη φύση πράγμα που δεν έγινε στην «κοινωνικοποιημένη ανθρωπότητα» των Σοβιετικών

Για τους Αναρχικούς ασφαλώς και κάθε -ισμός αποτελεί δόγμα που απαιτεί πρόβατα δεν δέχομαι λοιπόν τον τίτλο αντεξουσιαστής δεν αποτελεί ιδεολογία όπως είναι η αναρχία εξάλλου όταν  ο λαός πήρε την εξουσία στην Ισπανία με τη συμμετοχή των αναρχικών (Garcia Oliver) οι ενωμένοι «δημοκράτες δυτικού τύπου» μαζί με τους φασίστες και δυστυχώς στη Βαρκελώνη μαζί με τους κομμουνιστές χτύπησαν τον αναρχικό αυθορμητισμό που αναφέρεις και τσάκισαν τη λαϊκή βούληση για ποια εξουσία λοιπόν μιλάτε και μιλάμε ;; ποτέ δε μας δόθηκε κι όποτε μας έφερε ο λαός προ τετελεσμένων έγιναν πολυετή πραξικοπήματα (Φράνκο) αναφέρεις επαναστατική πειθαρχία που σαφώς και απαιτείται σε επαναστατικές περιόδους αρκεί να μην αγγίζει τα όρια του αναρχοπατερισμού δεν δεχόμαστε «ούτε άρχειν ούτε άρχεσθαι» ωστόσο το Δεκέμβρη τις αποφάσεις στις καταλήψεις τις έπαιρναν οι συλλογικότητες δεικνύοντας ότι το υπερεγώ πήγαινε πίσω από τις μάζες των εξεγερμένων.

Για τη μαζική πάλη μιλάς και αναφέρεις καλώς τη Σερβία το Ιράκ και τη Β Κορέα αποκαλείς «καρικατούρα αναρχοτρομοκρατών που παίζει με την Ιστορία και δυσφημεί την ανώτερη μορφή πάλης των επαναστατημένων λαών» εγώ θα σου θυμίσω χωρίς να συμφωνώ απόλυτα απλά κάνω καταγραφή γεγονότων ,την εποποιία του Ιρλανδικού δημοκρατικού στρατού που με τις βομβιστικές επιθέσεις απέκτησε υπόσταση και γονάτισε τον Αγγλικό ιμπεριαλισμό ή το FLNC Κορσικής με τη νύχτα των βομβών που αναγκάζει τη Γαλλική αποικιοκρατία να επιβάλλει συσκότιση ειδήσεων ,ακόμα και το Μαοϊκό  το Centere Luminoso (φωτεινό μονοπάτι) απελευθέρωσε τον αρχηγό του με βομβιστική επίθεση που γκρέμισε τον τοίχο της  φυλακή, την πρωτιά βέβαια κατέχουν οι εξεγερμένοι Ζαπατίστας που εδώ έχουμε καθαρά αναρχικό κίνημα(όπως προαναφέρω ,καλύτερα σκεπτόμενος κι ας μην είναι αναρχικός παρά κομματικό στρατιωτάκι) με άποψη στην κοινωνία αναφέρεις το Α.Νέγκρι εγώ θα σου πω για το μετανοημένο Αλ Φρατζεσκίνι ,μα και για τον οργανωτικό πλην ανανήψαντα Ρενάτο Κούρτζιο που παρά την υπερασπιστική τους  γραμμή θεωρούν  αναγκαία την ένοπλη πάλη όταν υπάρχουν κοινές συλλογικότητες και κοινοί σκοποί ακόμα και «εθνικοί» για να μου καλύψει την Παλαιστίνη την Κορσική μα και το ΡΚΚ μα και τη δική μας επανάσταση που κάποια μερίδα αριστερών τη χαρακτηρίζει αστική βάζοντας τον Καραϊσκάκη στο ίδιο τσουβάλι με το Μαυροκορδάτο. Αυτό το λάθος δε θα γίνει και από μένα γνωρίζοντας πολύ καλά ότι το ΣίνεΦειν δεν έχει σχέση με το νέο ΙRA δε σημαίνει όμως ότι η πάλη ενός λαού είναι αδιέξοδη ,ειδικά και με μας όταν γίνεται μία απεργία και μετά τα κεφάλια μέσα παλεύουμε πολύμορφα να καταστρέψουμε τους όρους της αιχμαλωσίας μας ,αν μη τι άλλο τουλάχιστον χαίρομαι όταν κάποιοι «σκληροί αναρχικοί»ρίχνουν και κάνα γκαζάκι για την χαμένη και ξεπουλημένη τιμή του εργατικού κινήματος, που οι συνδικάλες  που συναγελάζεσαι καθημερινά και γνωρίζουν από εκτονώσεις και πουλήματα στις πλάτες των εργατών τράβηξαν και την πορεία του εργατικού κινήματος πιο πίσω κι απ΄ τα Λαυρεωτικά .Αυτά τα παιδιά λοιπόν κατ΄εμένα εκφράζουν το εξεγερτικό πνεύμα που θα έπρεπε να έχουν οι απεργίες και όχι την ηττοπάθεια που αναδύεται από στείρες εκτονώσεις  ,ίσως εκφράζουν την αγανάκτηση που έχουν τα παιδιά των εργατών που θα παραμείνουν το πολύ εργάτες και το συνειδητοποιούν μάλιστα τους καλώ να είναι προσεκτικοί και να ξέρουν ότι για το κάθε κράτος αντιπροσωπεύουν το θανάσιμο εχθρό του ωστόσο κάποιοι θα κάνουν αντάρτικο ,κάποιοι πολιτική μα ακόμα και αυτοί που προβαίνουν σε τέτοιες πρακτικές κάνουν με τον τρόπο τους πολιτική παρέμβαση το έδειξε το πρόσφατο θέμα με τις πολιτικές ενέργειες της Ε.Ο 17Ν και τη διαφωνία που προέκυψε στο δικαστήριο λες και το ποινικό δεν είναι και πολιτικό .Tο crimen laessae majestatis, του υπέρτατου εγκλήματος της αντίστασης στην εξουσία το αντιμετώπισαν πολλοί σύντροφοι στην ιστορία μήπως η δημοκρατία εκδικείται;;

Οι κομμουνιστές είναι λες αντίθετοι σε κάθε μορφή ατομικής τρομοκρατίας το θέμα είναι ποιοι κομμουνιστές μήπως ο Άρης δεν ήταν κομμουνιστής αφού υπόγραψαν τη Βάρκιζα θεωρείται ατομικός τρομοκράτης που συνέχισε μα και οι χιλιάδες αγωνιστές που συνέχισαν πριν την ίδρυση του ΔΣΕ πίπτουν στην κατηγορία του τρομοκράτη;;; μας κατηγορείς για  «εκτρωματικούς συνδυασμούς απελπισίας και θεωρητικής τεμπελιάς» πράγματι αυτή  υπάρχει στις τάξεις των Μαρξιστών που έμειναν ιδεολογικά στάσιμοι στο 1917 και στην αντεπανάσταση, που επήλθε δεν έχουν ρίξει καμία ιδεολογική τουφεκιά αφού χειροκροτούσαν μέχρι και την Περεστρόικα ή το Χασμπουλάτωφ .Η πολιτική βέβαια είναι πάνω από τη στρατιωτική τεχνική μα αδυνατώ να κατανοήσω τι θα κάναμε χωρίς επαναστατική πρακτική που αναφέρει και ο «πατερούλης» και με βρίσκει όχι σύμφωνο ταυτόσημο, ούτε ξέρω τι γλώσσα θα μίλαγα αν δεν υπήρχαν οι Κλεφταρματωλοί και οι Γκαριμπαλντίνοι δε θα αναφερθώ στις προκηρύξεις του Επαναστατικού Αγώνα ή των Αυτόνομων Πυρήνων ή της Σέχτας κάθε συλλογικότητα είναι αυτόνομη να επιλέγει τον τρόπο δράσης της και είμαι ανεπαρκής να κρίνω κάτι που δε μετέχω ένα μόνο γνωρίζω ότι όποιος δεν μπορεί να κάνει κάτι μόνος του δεν θα κάνει ποτέ με παρέα και ένα πρέπει να παραδεχτώ η κατάρρευση του ανατολικού μπλοκ έστησε στον τοίχο πολλούς αγωνιστές που βρήκαν ιδεολογικό κατάλυμα σε κάτι που μέχρι χτες τους τρόμαζε

Πρώτα αυτοαπελευθερώνεσαι και κατόπιν εφόσον σ΄αρέσει η λευτεριά προσανατολίζεσαι σε αυτήν .Θα μιλήσω όμως για τον Κονμπεντίτ που πολλοί αστοί θα βάλουν παράδειγμα προσκυνημένους όπως και το Σολάνα με σκοπό τη κατασυκοφάντηση του γαλλικού Μάη αποκρύπτοντας τις στρατιές των φοιτητών που επιδίωξαν το αδύνατο που χτύπαγαν τα μαύρα ή κόκκινα μεροκάματα στις φάμπρικες με απώτερο σκοπό την εργατική εξέγερση και τον έλεγχο των μέσων παραγωγής από τους επίκτητους αυτουργούς τους εργάτες (αξιοποιήσιμους ή μη) μη ξεχνάμε δεν έκανε το Πολυτεχνείο η Δαμανάκη αλλά μια μερίδα εξεγερμένων που και τότε όπως και τώρα κατηγορήθηκε και καπελώθηκε απ΄αυτούς που μετέπειτα κυβέρνησαν υπάρχει και η σχετική ανακοίνωση της ΠΣΚ που χαρακτήρισε τους εξεγερμένους του τότε χαφιέδες του Ρουφογάλλη όσο για τα σαμποτάζ των αναρχικών τους Λουδίτες εκτελούσαν οι Άγγλοι επειδή τόλμησαν να καταστρέψουν τη μηχανή που αντί να τους βοηθήσει τους ώθησε στην ανεργία, όταν ρωτήθηκε ο Ντουρούττι από τον Χεμινγουέι για την καταστροφική μανία των αναρχικών ο Μπουεναβεντούρα απάντησε ότι «εμείς είμαστε οι εργάτες που τα χτίσαμε εμείς οι εργάτες τα καταστρέφουμε και μεις θα τα ξαναφτιάξουμε σε μια ελεύθερη κοινωνία» υπάρχει και το σύνθημα που λέει όχι στην καταστροφή της χαράς ναι στη χαρά της καταστροφής ή μήπως τα πλούτη τους δεν είναι το αίμα μας ή μήπως δε μας ανήκουν .Αυτοί μόνο για κρίση μιλάν και επιβάλλουν νόμους φόρους και «δημοκρατία» από παιδί μόνο αυτό ακούω λες και κυβερνήσαμε μαζί και αν δεν αρέσει αυτό στα μεγάλα αφεντικά βάζουν τον υποτακτικό λαό να πληρώσει αν κάπου κάνω μια ζημιά καλούμε να την πληρώσω αυτοί ποιοι είναι που χρεώνουν την αποτυχία τους σε μας ειδικά που δεν ψηφίζουμε κανένα αυτοδιεύθυνση και αυτοοργάνωση κραδαίνουν το Πασοκ ο Συριζα ίσως και το Ναρ με εμφανή πρόθεση να καπελώσουν τις συλλογικότητες πολιτών που παλεύουν στα πάρκα Πατησίων, Τρικούπη, Παγκρατίου μα και στο φρενάρισμα της περιφερειακής Υμηττού και όπου αλλού έχοντας στόχο το φρενάρισμα της υποβάθμισης της ζωής μας αυτοί και για τους άλλους τους ασυνείδητους και τους απονήρευτους, αυτοί βάζουν σε νέα βάση τη δύναμη του ατόμου με μηχανικούς πολεοδόμους περιβαλλοντολόγους θέτοντας τη γνώση πάνω από τις μίζες και το συμφέρον των τοπικών αρχόντων τύπου Κακλαμάνη τη δουλειά που τόσο καιρό η κρατική γραφειοκρατία ποδηγετεί την υλοποιούν οι συλλογικότητες αυτό για το πώς μπορεί να λειτουργήσει η αυτοδιεύθυνση για το τι θα προκύψει τώρα οριζόντιες κοινότητες όπως οι COBAS στην Ιταλία εργατικά συμβούλια όπως στην Ισπανία ή αυτόνομες κοινότητες όπως στη Δανία ή και αστικά μεταεπαναστατικά κράτη όπως στη Γαλλία ή στην Ελλάδα αυτό θα εξαρτηθεί από την επόμενη μέρα και το ξέρεις καλά η ΕΣΣΔ δεν θα ήταν ίδια αν δεν υπήρχαν οι 25 εκατομμύρια νεκροί εθελοντές .Δεν είμαι σε θέση να κρίνω την αναφορά του Κ. Καστοριάδη για το λάθος των Σοβιέτ που έγιναν επίσημα η πράξη έδειξε ότι έπαψαν να ανήκουν στους εργάτες εκτός και αν τα κομματικά στελέχη νοιάστηκαν για το λαό (οι φοιτητές του κόμματος με αμάξι και οι παρακατιανοί με τη συγκοινωνία)αυτά τα Σοβιέτ έθρεψαν και το φαινόμενο Γκορμπατσόφ .Το πως απαντά ο Βλαδίμηρος για τα σοβιέτ ένα μόνο λέω όταν περίμεναν Ρώσικο ή ελληνικό πλοίο στη Σινώπη το Σοβιέτ του Πόντου αντίκρισαν τους Κεμαλικούς που τους κατάσφαξαν με Ρώσικο οπλισμό και όταν Γερμανικός στρατός εκπαίδευε τα αμελέ ταμπουρού (τάγματα θανάτου) για να εξοντώσουν το Αρμενικό σοβιέτ του Ντασνάκτσουτιούν ο Λένιν κώφευε και εξόπλιζε τον Κεμάλ και πίστεψε με δεν τον ξεγέλασε κανένα κόκκινο λάβαρο ημισελήνου ούτε δικαιολογεί την πίκρα του η παρουσία λευκής στρατιάς, οι Αρμένιοι πρώτοι χτύπησαν τις Τσαρικές Μπάνκες μήπως ήταν κι αυτοί αυθόρμητοι όπως οι «λυσσασμένοι των δυτικών συνοικιών»όχι βέβαια όπως και με τον Μαχνό έτσι και δω ότι δεν το ελέγχουμε το σπιλώνουμε και του πετάμε πέτρες . Αναφέρεις για ρεφορμισμό των αυτοδιαχειριστών γνωρίζεις πολύ καλά ότι οι κόκκινοι του Ουλιάνωφ και στο Καζακστάν και στο Ουζμπεκιστάν πλησίαζαν πρώτα τους τοπικούς ιμάμηδες με σκοπό τη μη συκοφάντηση των μπολσεβίκων ώστε να προσχωρήσουν στη «φίλη»ιδεολογία του ισλαμισμού καταλαβαίνω βέβαια ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα αυτό που θα προέκυπτε όμως δε θα ήταν ρεφορμιστικό ίσως αυτή είναι και η διαφορά μας εγώ θα προτιμούσα τους λίγους και επαναστατημένους παρά τους πολλούς και στρεβλούς, οι προεπαναστατικές συνθήκες ετοιμάζονται από τα άτομα και όχι το αντίθετο ενώνει βέβαια το λάβαρο του Ζαπάτα αλλά τον κόσμο τον

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΤΟ ΥΠΕΠΘ

Πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη 8/4, παράσταση διαμαρτυρίας στο ΥΠΕΠΘ από το Συντονιστικό Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών, παρουσία εκπροσώπων διδασκαλικών συλλόγων και της Π.Ε.Α.Ε., όπου και έγινε συνάντηση με την γενική γραμματέα του ΥΠΕΠΘ, κ.Γκοτσοπούλου. Σαν συντονιστικό ωρομίσθιων εκπαιδευτικών θέσαμε το σύνολο των ζητημάτων που συζητήθηκαν και αποφασίστηκαν στην ανοιχτή συνέλευση που πραγματοποιήθηκε στις 29/3, και τα οποία αφορούσαν τα εξής:

· Κατάργηση της ωρομισθίας. Κανένας εργαζόμενος στο σχολείο με ελαστικές μορφές εργασίας, κάλυψη όλων των εκπαιδευτικών αναγκών με μόνιμο προσωπικό και μαζικούς διορισμούς.

· Άμεση μετατροπή όλων των συμβάσεων των ωρομισθίων σε 12μηνες συμβάσεις αναπληρωτών στην προοπτική του μόνιμου διορισμού όλων.

· Κατάργηση του διαγωνισμού του ΑΣΕΠ και των ελαστικών συστημάτων πρόσληψης.

όσο δουλεύουμε ως ωρομίσθιοι η σύμβασή μας να περιλαμβάνει:

· Διπλασιασμό της ωριαίας αποζημίωσης και καταβολή της απαρέγκλιτα στο τέλος κάθε μήνα.

· Την πληρωμή και στις επίσημες αργίες, όπως προέβλεπε σχετική εγκύκλιος (1984) που καταργήθηκε το 1998.

· Τα κενά και οι μετακίνησης να αμείβονται ως ώρες εργασίας και κάλυψη των οδοιπορικών.

· Τον υπολογισμό της προϋπηρεσίας με ενιαίο τρόπο σε Αβάθμια και Ββάθμια (με αναγωγή στις 21 ώρες την εβδομάδα).

· Τη μη ανάθεση εφημερίων ή σίτισης των μαθητών, που συμβαίνει παράνομα, παρά το γεγονός ότι δεν προβλέπει η σύμβασή τους τέτοιο έργο.

· Τη διαφανή διαδικασία πρόσληψης με συμμετοχή εκπροσώπου των συλλόγων στις προσλήψεις από τους ενιαίους πίνακες αναπληρωτών – ωρομισθίων.

· Να μην πληρώνουμε έξοδα μηχανογράφησης για το εκκαθαριστικό της πληρωμής.

· Να μην υπογράφουμε παρουσιολόγιο.

· Όχι στη μονομερή μείωση από την πλευρά του εργοδότη, των ωρών εργασίας κατά τη διάρκεια της χρονιάς.

Η Γενική Γραμματέας του Υπουργείου έδειξε να μην γνωρίζει το παραμικρό τόσο για τις πληρωμές όσο και για το τι βιώνουμε καθημερινά στα σχολεία. Παρέπεμψε το θέμα σε νέα συνάντηση αμέσως μετά το Πάσχα.

Πιο συγκεκριμένα:

Για την καταβολή των δεδουλευμένων γίναμε για μια ακόμη φορά μάρτυρες μιας κωμικοτραγικής μεταφοράς ευθυνών από το ΥΠΕΠΘ στις νομαρχίες και στις Διευθύνσεις. Απαιτήσαμε να πληρωνόμαστε όπως όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, δηλαδή στο τέλος κάθε μήνα. Δεν υπήρξε καμία δέσμευση σε αυτό, η μόνη απάντηση ήταν ότι θα εξεταστεί το αίτημά μας. Εξίσου θολές ήταν οι απαντήσεις που πήραμε για όλα τα υπόλοιπα ζητήματα που θέσαμε σα Συντονιστικό Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών

Ιδιαίτερη εντύπωση μας προξένησε η ομολογία ότι το ΥΠΕΠΘ θεωρεί την ωρομισθία σαν έναν απαράδεκτο θεσμό που πρέπει να καταργηθεί. Στην ερώτησή μας όμως σε τι χρονικό ορίζοντα διαβλέπει κάτι τέτοιο, αντικατάσταση δηλαδή της ωρομισθίας με μαζικούς διορισμούς και μόνιμη, σταθερή εργασία για όλους, η απάντηση της ήταν ότι σε αυτό το θέμα κουμάντο κάνει το υπουργείο οικονομικών και όχι το υπουργείο παιδείας! Προφανώς το σχέδιο σωτηρίας των τραπεζών με 28 δις είναι υψηλότερης προτεραιότητας..

O εμπαιγμός και η κοροϊδία έχουν και τα όριά τους. Κλιμακώνουμε τον αγώνα μας, με νέες κινητοποιήσεις και δράσεις, όχι μόνο στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, αλλά και σε άλλες πόλεις.

Οι απαντήσεις που πήραμε στο σύνολό τους δε θεωρούνται πειστικές. Με βάση το γεγονός αυτό, αλλά και με βάση το ότι μεγαλώνει η οργή και η αγανάκτησή μας, συνεχίζουμε τον αγώνα μας και καλούμε σε:

Ανοιχτή Συνέλευση Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών

την Κυριακή 26/4, στις 5μμ,

στα γραφεία της ΔΟΕ (Ξενοφώντος 15Α, Σύνταγμα)

Πρωτοβουλία για δίκτυο επικοινωνίας των ωρομισθίων:

Κολοτούρου Ευγενία, 6974431517 carmen@mail.gr

Κουράκης Νίκος 6932594899 kourakisnikos@gmail.com

Κατσούλας Στάθης 6972411061 statkats@gmail.com

Μάστορη Γαρυφαλλιά 6936371092 gmastori@yahoo.gr

Σερβετάς Γιώργος 6972282956 greathbum@gmail.com

Κυπρίδου Χριστίνα 6974901134 christinakyp@yahoo.gr

Σωτηρίου Ελένη 6944346740 eleni_sotiriou@yahoo.gr

Μπαρούτας Γιώργος 6978258546 gbarou@gmail.com

Γεροντέλου Τζέλα 6945837406 tzelager@yahoo.com

Γιαννακάκη Μαρία 6977910013 margian1gr@yahoo.gr

Αβαγιαννός Γιάννης 6972861708 avagio@yahoo.gr

ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟ ΩΡΟΜΙΣΘΙΩΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΚΟΛΑΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΚΟΛΑΣΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ

(Κάποιες σκέψεις για την εξέγερση του Δεκέμβρη 2008).

Για ένα άτομο της δικής μου ηλικίας (πάνω από 50), μόνιμο κάτοικο μιας μεσογειακής χώρας με πολλά τριτοκοσμικά πολιτιστικά χαρακτηριστικά, το εύρος και η διάρκεια της εξέγερσης του Δεκέμβρη του 2008 ήταν κάτι το απρόσμενο. Όταν είχε γίνει η εξέγερση του Νοέμβρη του 1973, η ηλικία μου και ο προαστιακός τρόπος ζωής μου δεν μου είχαν επιτρέψει να αντιληφθώ την σημασία της και έτσι, όταν τελικά κατέβηκα να δω τα πράγματα από κοντά, όλα είχαν τελειώσει. Άσχετα, όμως, από το γεγονός ότι δεν έζησα την εξέγερση του 1973 από κοντά, είμαι σίγουρος ότι, πριν από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008, ήταν η πιο σημαντική εξέγερση που συγκλόνισε την Ελλάδα. Μετά από αυτά, μπορώ να πω ότι η εξέγερση του Δεκέμβρη ήταν η πρώτη μεγάλη εξέγερση που έζησα από κοντά.

Είναι φυσικό, όταν έχεις ζήσει μια τέτοια ιστορική εμπειρία, να προσπαθείς να βγάλεις κάποια συμπεράσματα, ούτως ώστε να καταλάβεις σε τι κόσμο ζεις και τι πρέπει να κάνεις για να ζήσεις, όσο το δυνατόν, λιγότερα επώδυνα την διαδρομή της ζωής σου μέσα σε αυτόν. Γιατί, κακά τα ψέματα, τέτοιες ιστορικές εμπειρίες τροποποιούν την αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο και για την θέση μας μέσα σε αυτόν, ακόμα κι αν δεν θέλουμε να το ομολογήσουμε στον εαυτό μας. Τώρα το προς ποια κατεύθυνση τροποποιούν την αντίληψή μας, δηλ. αν μας κάνουν πιο αισιόδοξους και ευέλπιδες ή πιο απαισιόδοξους και απέλπιδες, εξαρτάται από τη θετική ή αρνητική θέση που παίρνουμε απέναντι σε αυτά τα γεγονότα. Με λίγα λόγια, εμείς που είδαμε την εξέγερση σαν κάτι θετικό και συμμετείχαμε σε αυτήν, είναι φυσικό να μας γέμισε αισιοδοξία και ελπίδες για το παρόν και για το μέλλον, ενώ αυτοί που τάχθηκαν ενάντια στην εξέγερση, προσπάθησαν να την καταστείλουν και δεν έκαναν τίποτα άλλο παρά να τη συκοφαντούν, είναι φυσικό να αποκόμισαν από την εξέγερση κάποια απαισιοδοξία και πολλές διαψεύσεις.

Γιατί ισχυρίζομαι ότι η εξέγερση ήταν για μένα κάτι το απρόσμενο; Ο λόγος είναι απλός: Όλη μου τη ζωή την έζησα μέσα στον φόβο που προκαλεί η καθημερινή λεκτική, ψυχολογική ή και ωμή βία, που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία, όπως χαρακτηρίζει τις κοινωνίες των βαλκανικών χωρών και των χωρών του τρίτου κόσμου. Μπορεί να μην υπήρξα γυναίκα, μετανάστης, τσιγγάνος, μειονοτικός ή ομοφυλόφιλος, όμως υπήρξα μαθητής σε δημόσια σχολεία, φοιτητής σε δημόσιο πανεπιστήμιο, ανειδίκευτος εργάτης, φυλακισμένος και έγκλειστος (ευτυχώς με δική μου πρωτοβουλία) σε ψυχιατρείο. Σαν μαθητής, φοιτητής, ανειδίκευτος εργάτης, φυλακισμένος και έγκλειστος σε ψυχιατρείο, γνώρισα από κοντά τον τρόμο και την αθλιότητα στην οποία εξαναγκάζονται να ζουν οι σωματικά ή κοινωνικά αδύναμοι, σε μια κοινωνία σαν την ελληνική, όπου η σεξουαλικοποιημένη βία αποτελεί εθνικό σπορ και αναπόσπαστο κομμάτι της εθνικής ταυτότητας του ΄Ελληνα. Έχοντας, λοιπόν, μεγαλώσει σε μια χώρα, όπου από τα πρώτα νηπιακά χρόνια σε απειλούν άμεσα ή έμμεσα ότι θα σε γαμήσουν και ότι ο μόνος τρόπος για να ξεφύγεις το βιασμό είναι να γαμάς και να δέρνεις εσύ, έχοντας δει να αμείβονται επαγγελματικά και κοινωνικά τα μεγαλύτερα ή μικρότερα καθάρματα και να εξοντώνονται με ποικίλους τρόπους τα καλύτερα παιδιά, μερικά από τα οποία ήταν φίλοι και σύντροφοί μου, και ζώντας την άχαρη ηλικία μεταξύ 50 και 60 χρονών, που ο κόσμος αρχίζει να πεθαίνει, ήταν πολύ φυσικό να μην περιμένω και να μην ελπίζω σε έναν τέτοιο ξεσηκωμό, σαν την εξέγερση του Δεκέμβρη. Το ότι έβλεπα να τελειώνει η ζωή μου σε μια κοινωνία καθαρμάτων, αν κρίνουμε από το ποιοι επικρατούν και καθορίζουν την πορεία της, χωρίς να ελπίζω αλλαγές προς το καλύτερο, παρά μόνο στο επίπεδο της προσωπικής μου καθημερινότητας, δεν σήμαινε ότι είχα προσαρμοστεί στην ιδέα ότι ο κόσμος που θα υπάρχει πάντα θα είναι ο κόσμος της ελληνικής κοινωνίας, η οποία είναι πρώτη στο ρατσισμό, στη διαφθορά, στην αστυνομική βία, στο σεξισμό, στην κακοποίηση των γυναικών, στο ξέπλυμα βρώμικου χρήματος, στο εμπόριο ναρκωτικών κλπ. σε σχέση με τις άλλες χώρες της δυτικής και νότιας Ευρώπης. Είναι αδύνατον να προσαρμοστεί κάποιος που καταπιέζεται στην ιδέα ότι δε θα υπάρξει ποτέ φως στο τούνελ. Προκειμένου να διατηρήσουμε «σώας τας φρένας», δηλ. να μην τρελαθούμε, πάντα θα περιμένουμε να μοιραστούμε τα βάσανά μας με άλλους ομοιοπαθείς μας και να κάνουμε κάτι από κοινού για να πολεμήσουμε αυτούς που μας καταδικάζουν σε μια καθημερινότητα που καταχρηστικά μπορούμε να την αποκαλούμε ζωή, μια που δεν μπορούμε να την αποκαλέσουμε καθημερινό θάνατο.

Αυτούς τους ομοιοπαθείς μου είδα να ξεσηκώνονται στην εξέγερση του Δεκέμβρη, να στιγματίζουν εγκλήματα και αδικίες που με αφορούν και προσωπικά, να αγωνίζονται για έναν κόσμο που με εκφράζει και να συγκρούονται με αυτούς που θεωρώ υπεύθυνους για τα βάσανα της ζωής μου. Μάλιστα, έχοντας έμμεση εμπειρία, μέσα από τις αφηγήσεις και τις περιγραφές των παιδιών μου, για τον τρόμο και την αθλιότητα που επικρατεί σήμερα στα ελληνικά δημόσια σχολεία, και άμεση εμπειρία από την αδιαφορία και την κακοήθεια δασκάλων, καθηγητών και γονέων, απέναντι στο δράμα που ζουν καθημερινά τα παιδιά στην Ελλάδα, όσα τουλάχιστον δεν ανήκουν σε σχολικές συμμορίες ή δεν είναι παιδιά μπάτσων, καθηγητών, μαφιόζων, νόμιμων εγκληματιών κ.ο.κ., οι οποίοι επιβάλλουν την τρομοκρατία των παιδιών τους μέσα στο σχολείο, θεώρησα απολύτως φυσιολογικό στην εξέγερση να πρωταγωνιστήσουν τα παιδιά και ιδιαίτερα τα παιδιά μεταναστών. Άλλωστε παιδί ήταν και ο 15χρονος Γρηγορόπουλος που δολοφονήθηκε στα Εξάρχεια από γνωστό τσαμπουκαλή της αστυνομίας, με συνέπεια η δολοφονία του να αποτελέσει αφορμή για την κοινωνική εξέγερση του Δεκέμβρη. Όπως παιδιά ή φοιτητές είναι πάντα οι περισσότεροι από αυτούς που κατεβαίνουν σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας ενάντια στην ασυδοσία της αστυνομίας, των δικαστών και των δεσμοφυλάκων, και πέφτουν στα χέρια της αστυνομίας. Οι μεγάλοι, όταν δεν πρόκειται για μετανάστες ή κοινωνικές ομάδες που ζουν καθημερινά στο πετσί τους τη βία της ελληνικής κοινωνίας και προπαντός της αστυνομίας της, στη μεγάλη πλειοψηφία τους είτε είναι συμβιβασμένοι είτε συμμετέχουν ενεργά στο καθημερινό νόμιμο κοινωνικό έγκλημα, το οποίο πλήττει τα παιδιά, τους μετανάστες, τις γυναίκες, τους τσιγγάνους, τους μειονοτικούς, τους ομοφυλόφιλους και γενικά όλους τους κοινωνικά αδύναμους.

Μολονότι ωρίμασα πνευματικά και πολιτικά σε ένα περιβάλλον στο οποίο κυριάρχησε και κυριαρχεί ο λόγος της ελληνικής αριστεράς, ποτέ κατά τη διάρκεια της εξέγερσης δεν ξεγελάστηκα για να ελπίσω ότι στο πλευρό των εξεγερμένων μαθητών, φοιτητών και μεταναστών, θα κατέβαινε η ελληνική «εργατική τάξη», οι Έλληνες αγρότες, οι στρατιές των δημοσίων υπαλλήλων, των τραπεζικών, των υπαλλήλων των οργανισμών κοινής ωφέλειας κλπ. όπως γινόταν παλιά στην Ευρώπη κατά τη διάρκεια των κοινωνικών εξεγέρσεων και έγινε πρόσφατα κατά την εξέγερση κατά του αιμοσταγούς δικτάτορα Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς στη Σερβία. Έχοντας ζήσει αρκετά χρόνια συμμετέχοντας σε κοινωνικούς αγώνες, είχα προσωπική εμπειρία της αστικοποίησης και της αντιδραστικοποίησης των Ελλήνων εργαζομένων. Σε σχέση με την εποχή της δικτατορίας 1967-1974, που εγώ ήμουνα μαθητής του εξατάξιου γυμνασίου, οι λεγόμενες λαϊκές τάξεις γνώρισαν μιαν άνευ προηγουμένου οικονομική άνοδο η οποία, σε συνδυασμό με την μαζική μετανάστευση προς την Ελλάδα από τη δεκαετία του 1990 και έπειτα, τους κατέστησε αφεντικά. Και μάλιστα χειρότερα αφεντικά απέναντι στους μετανάστες από ό,τι ήταν τα αφεντικά απέναντί τους, προτού γίνουν οι ίδιοι αφεντικά. Η εξέλιξη της εξέγερσης επιβεβαίωσε τις απόψεις μου, όσον αφορά την αστικοποίηση, ή μικροαστικοποίηση αν θέλετε, της ελληνικής εργατικής και αγροτικής τάξης, καθώς και των εργαζομένων του τριτογενούς τομέα, δηλ. αυτών που παρέχουν διάφορες υπηρεσίας και οι οποίοι αποτελούν την πλειοψηφία. Οι εξεγερμένοι μαθητές και μετανάστες φτάσανε να επιτεθούν στα αστυνομικά τμήματα όλων των μεγάλων πόλεων της χώρας, όπως γίνεται στις εξεγέρσεις στον τρίτο κόσμο, και οι εργάτες, οι αγρότες και οι υπάλληλοι κάθε είδους συνέχισαν κανονικά τη ζωή τους, σαν να μη συνέβαινε τίποτα.

Αλλά δεν ήταν μόνο το γεγονός της εξέγερσης που αναπτέρωσε το ηθικό του κάθε «πικραμένου». Ήταν και τα όσα βγήκαν στην επιφάνεια κατά την διάρκεια της εξέγερσης. Εγώ, όταν ξέσπασε η εξέγερση ήμουνα στο Βόλο από όπου αποκόμισα τις πιο ενδιαφέρουσες ιστορικές εμπειρίες, όμως συμμετείχα και στα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, την Δευτέρα 8 Δεκέμβρη, όταν κάηκαν οι περισσότερες τράπεζες στην Πανεπιστημίου, στη Σταδίου και στην Ακαδημίας, τους κεντρικότερους δρόμους της πρωτεύουσας. Και αυτά που βγήκαν στην επιφάνεια ήταν συνθήματα και πρακτικές που ευνοούσαν τη συμμετοχή του κοινού στη διαμόρφωση της τύχης του μαζί με μια παράλληλη καταδίκη όλων των πολιτιστικών βρικολάκων του παρελθόντος, όπως η Εκκλησία, η αστυνομοκρατία, η δικαστική ασυδοσία, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο σεξισμός, η δημοσιογραφοκρατία, ο φασισμός κλπ. Δεν είναι μόνο τα συνθήματα και οι προκηρύξεις του Δεκέμβρη που πιστοποιούν την αλήθεια των ισχυρισμών μου. Είναι και ο τρόπος επικοινωνίας, συνεργασίας και οργάνωσης των εξεγερμένων. Οι πρακτικές της άμεσης δημοκρατίας, όπου ο καθένας, ο οποίος μπορούσε να ξεπεράσει το φόβο του και τη συστολή του, μπορούσε να μιλήσει και να ακουστεί, ήταν ο κανόνας σε όλες τις μαζώξεις των εξεγερμένων. Και όταν κάποια ύποπτα ή χαζά άτομα το «παραχέζανε» με την καταστροφική τους μανία ή βλακεία, πάντα εμφανιζόντουσαν κάποιοι να τους «βάλουν χέρι» και να τους εμποδίσουν. Και αν όχι πάντα, τουλάχιστον τις περισσότερες φορές. Κοντολογίς η εξέγερση του Δεκέμβρη έδωσε σε πολλούς την ευκαιρία να δείξουν ποιοι είναι και με το μέρος τίνος συντάσσονται. Αν δηλ. αποτελούν μέρος του προβλήματος ή μέρος της λύσης.

Από τη δική μου εμπειρία από την εξέγερση στο Βόλο, πέρα από την επιβεβαίωση που αποκόμισα βλέποντας να πρωταγωνιστούν οι σύντροφοί μου αναρχικοί, αποκόμισα και πρωτοφανείς εμπειρίες ταύτισης των δικών μου εχθρών με τους εχθρούς των εξεγερμένων. Στο Βόλο χτυπηθήκανε, τουλάχιστον συμβολικά, όλοι οι βρικόλακες του παρελθόντος, όπως τους αποκαλώ πιο πάνω. Μάλιστα, είχα την τύχη να παρακολουθήσω και συναυλία συμπαράστασης στους φυλακισμένους της εξέγερσης, όπου από τους ράπερ και τους χιπχοπάδες άκουσα να διατυπώνονται με τον πιο ποιητικό τρόπο οι απόψεις μου, οι ελπίδες μου και τα όνειρά μου. Αλλά και το κλίμα που επικράτησε στους χώρους της εξέγερσης ήταν ένα κλίμα ελκυστικό προς όσους ήθελαν να συμμετάσχουν. Και κάτι τελευταίο, αν όχι γι’ αυτό μικρότερης σημασίας, είναι ότι κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων που έζησα στο Βόλο, όπως και αυτών στην Αθήνα, οι κάθε είδους φασίστες που το παίζουν αγανακτισμένοι πολίτες είχανε λουφάξει ενώ κάποιο μέρος του κοινού ακόμη και χειροκροτούσε τους διαδηλωτές.

Από την άλλη πλευρά, ο συρφετός των μέσων μαζικής ενημέρωσης, σε στενή συνεργασία με την αστυνομία και τα κόμματα που καταδυναστεύουν την ελληνική δημόσια ζωή, στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, κάνανε ότι μπορούσαν είτε για να συκοφαντήσουν την εξέγερση σαν πλιάτσικο είτε για να την εκμεταλλευτούν πολιτικά, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια πρόωρη αλλά ευνοϊκή για τα κόμματα της αντιπολίτευσης εκλογική αναμέτρηση. Σε όσους ζήσαμε την εξέγερση τα Μ.Μ.Ε. έδειξαν ξεκάθαρα ότι στην σύγκρουση μεταξύ των κολασμένων και των παιδιών από την μια και των εκπροσώπων της βίας, του ψέματος και της αρπαχτής από την άλλη, παίρνουν ξεκάθαρα το μέρος των δεύτερων. Όμως, όσο και να προσπαθήσανε τα Μ.Μ.Ε. και τα κόμματα για να συσκοτίσουν την πραγματική εικόνα της εξέγερσης, η εξέγερση απλώθηκε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας και σε πολλές μικρές, με συνέπεια να τη δει το μεγαλύτερο μέρος του κοινού με τα ίδια του τα μάτια.

Αυτήν την συσκότιση της πραγματικότητας κατάφερε η εξέγερση να κλονίσει ανεπανόρθωτα. Το επί χρόνια με το ψέμα και την βία καλλιεργούμενο παραμύθι της ειρηνικής και ευδαιμονούσας ελληνικής κοινωνίας έπαψε οριστικά να γίνεται πιστευτό, τόσο από τους εξεγερμένους και τους συμπαραστάτες τους όσο και από τους ποικίλους εχθρούς τους, όπως οι φασίστες και η εργοδοτική μαφία που εκμεταλλεύεται ασύστολα τους μετανάστες. Τη θέση των ξεπερασμένων ψευδαισθήσεων πήρε μια μελετημένη επίθεση ενάντια στους εξεγερμένους, η οποία πήρε τουλάχιστον δυο μορφές: Η μία ήταν η προκλητική απουσία της αστυνομίας και της πυροσβεστικής, όταν χρειαζόντουσαν να σωθούν από τις φωτιές κτίρια ολόκληρα, ούτως ώστε το μέγεθος των καταστροφών να τρομάξει το κοινό και να παρουσιάσει σαν αναγκαίο κακό την ασυδοσία των δυνάμεων καταστολής, και η άλλη ήταν η εξαιρετική βιαιότητα της καταστολής των εξεγερμένων, τόσο από την αστυνομία, όσο και από τα δικαστήρια. Γράφτηκε ότι τουλάχιστον πενήντα μετανάστες που πιάστηκαν κατά τις πρώτες και πιο επεισοδιακές μέρες της εξέγερσης, οδηγήθηκαν στα δικαστήρια και πριν προλάβουν να ειδοποιήσουν κανένα δικό τους ή αλληλέγγυο προς αυτούς, καταδικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και απελάθηκαν. Ακόμα και μαθητές και φοιτητές που πιάστηκαν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, όχι μόνο κακοποιήθηκαν βάναυσα από τους μπάτσους αλλά και φυλακίστηκαν με βαριές πρωτόδικες καταδίκες ή προφυλακίστηκαν με βαρύτατες κατηγορίες, όπως η κατηγορία για τρομοκρατία. Αυτή η βάρβαρη καταστολή σε συνδυασμό με την αδιαφορία της πλειοψηφίας των Ελλήνων εργαζομένων απέναντι στην εξέγερση, οδήγησε τελικά στη σταδιακή εξασθένηση και στο σταμάτημα των κινητοποιήσεων.

«Ακόμα δεν είπαμε την τελευταία λέξη» λέει ένα σύνθημα που ακούστηκε το Δεκέμβρη και εγώ το πιστεύω. Η εξέγερση μπορεί να κατεστάλη ή να κουράστηκαν οι εξεγερμένοι (έτσι γίνεται πάντα με τις εξεγέρσεις αργά ή γρήγορα), το ρήγμα όμως που άφησε να διαφανεί στην ελληνική κοινωνία παραμένει και θα παραμείνει αγεφύρωτο, όσο παραμένει ανεξέλεγκτη η εξουσία της κάθε είδους οικονομικής ή πολιτικής μαφίας που λυμαίνονται ασύδοτα αυτήν τη χώρα. Τα πιο καταπιεσμένα θύματα του νόμιμου εγκλήματος, οι μαθητές, οι μετανάστες, οι τσιγγάνοι και οι ανασφάλιστοι και ευκαιριακά απασχολούμενοι εργαζόμενοι, έχασαν πια και την τελευταία ελπίδα διαλόγου με τους καταπιεστές τους και γνωρίζουν καλά ότι ο μόνος τρόπος για να διεκδικήσουν την αξιοπρέπεια και τα δικαιώματά τους είναι μια υπόγεια δράση στα πλαίσια των λίγο-πολύ ελευθεριακών κοινοτήτων, όπως τα αυτόνομα στέκια και οι καταλήψεις στέγης, που ξεφυτρώνουν στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας σαν μανιτάρια. Αλλά και οι κάθε είδους καταπιεστές, αδυνατώντας να βάλουν φρένο στην λαιμαργία και στην ασυδοσία τους, γνωρίζουν καλά ότι η εποχή της παντοδυναμίας τους πλησιάζει στο τέλος της και γι’ αυτό έχουν ριχτεί με τα μούτρα στην καταβρόχθιση του κοινωνικού πλούτου, όσο έχουν ακόμα καιρό. Σύνθημά τους είναι το ρητό του Λουδοβίκου του 15ου, του οποίου ο γιος, ο Λουδοβίκος 16ος, οδηγήθηκε στη λαιμητόμο: «Μετά από μένα ο κατακλυσμός».

Δεν αυταπατώμαι ελπίζοντας σε μια θεαματική και ριζική κοινωνική αλλαγή. Ούτε περιμένω η οποιαδήποτε αλλαγή να έχει πολιτικά χαρακτηριστικά. Με λίγα λόγια δεν περιμένω μια επεισοδιακή πολιτική αλλαγή, όπως έγινε στη Σερβία, όταν η εξέγερση ανέτρεψε το δικτάτορα Μιλόσεβιτς. Όμως είμαι σίγουρος ότι, όπως ατόνησε και χάθηκε ομαλά από το προσκήνιο η εξέγερση, έτσι θα ατονήσει και θα χαθεί σιγά-σιγά η ασφυκτική λαβή την οποία έχουν επιβάλει στους μη προνομιούχους οι παραπάνω αναφερθέντες βρικόλακες-στηρίγματα της καταπιεστικής πλειοψηφίας, δηλ. η Εκκλησία, η αστυνομοκρατία, η δικαστική ασυδοσία, ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, ο σεξισμός, η δημοσιογραφοκρατία, ο φασισμός κλπ. Όλοι αυτοί οι βρικόλακες στηρίζουν την εξουσία τους στην αναγκαστική συναίνεση των καταπιεζόμενων, που οφείλεται στην καλλιεργημένη σε αυτούς έλλειψη αυτοεκτίμησης και αυτοπεποίθησης. Αυτή η συναίνεση δεν υπάρχει πια, γιατί οι καταπιεσμένοι που εξεγερθήκανε το Δεκέμβρη ανέκτησαν την αυτοεκτίμηση και την αυτοπεποίθησή τους. Και, όντας πια λίγο-πολύ αισιόδοξοι για ένα καλύτερο μέλλον θα συνεχίσουν την αντίσταση υπόγεια, μέσα από τους ελευθεριακούς και αυτόνομους χώρους και θεσμούς. Όταν οι καταπιεσμένοι παύουν να είναι γονατιστοί, οι καταπιεστές παύουν να τους βλέπουν αφ’ υψηλού και έτσι εγκαταλείπουν τη μαγκιά και το νταηλίκι που τους χαρακτηρίζει. Τότε καταλήγουν στις «τρύπες» τους, όπου π.χ. τους παρακινεί να κρυφτούν ένα γνωστό επαναστατικό τραγούδι του κορυφαίου χιπχοπά Javaspa. Από αυτές τις τρύπες εξακολουθούν να έχουν τον πρώτο λόγο, όμως ο λόγος αυτός ποντάρει στην αδυναμία των καταπιεσμένων να αυτοκυβερνηθούν και όχι στο ασύστολο ψέμα και στην ωμή βία, όπως γίνεται μέχρι τώρα στην Ελλάδα.

Ίσως να ακούγονται υπερβολικά αισιόδοξα αυτά που λέω, τουλάχιστον για τους νέους που δεν έχουν ζήσει ανεπαίσθητες, αργές αλλά ουσιαστικές αλλαγές στην κοινωνία κατά τη διάρκεια μιας «μακράς ζωής». Εγώ, όμως, που είχα την τύχη ή την ατολμία για να ζήσω περισσότερο από αρκετούς συντρόφους μου, έχω δει αλλαγές που, όταν ξεκίνησα τη συμμετοχή μου στους κοινωνικούς αγώνες, μου φαινόντουσαν απίστευτες για την Ελλάδα. Χαρακτηριστικά αναφέρω την εξάπλωση και την ενδυνάμωση του αναρχικού χώρου, ο οποίος με τους αγώνες τους, τους φυλακισμένους και τους νεκρούς τους, πρωταγωνίστησε στους κοινωνικές συγκρούσεις των τελευταίων δεκαετιών. Αυτό ήταν ανέλπιστο στην ελληνική μεταπολιτευτική πραγματικότητα της δεκαετίας του ΄70, όταν οι ακροαριστεροί κατεβάζανε χιλιάδες στις διαδηλώσεις, σε κάποιες φάσεις δέρνανε τους αναρχικούς, ενώ οι δικαστές προσποιούνταν ότι δεν ξέρουν τίποτα για αναρχία και καταδίκαζαν τους αναρχικούς ακόμη και για συνθήματα όπως το «Κάτω το κράτος» και την προσφώνηση «ρε» σε μπάτσο. Όπως ανέλπιστες ήταν και οι καταλήψεις, οι οποίες στη διάρκεια της δεκαετίας του 1970 είχαν εξαπλωθεί σε όλη τη δυτική Ευρώπη, όμως στην Ελλάδα ξεκίνησαν το 1981 και αφού την πολιτική εξουσία είχε χάσει η «μεγάλη συντηρητική παράταξη» που κυβέρνησε την Ελλάδα επί 7 χρόνια μετά την δικτατορία. Ακόμα και οι ομοφυλόφιλοι που κατά τη δεκαετία του 1970, όπως και κατά τη διάρκεια της δικτατορίας, αντιμετωπιζόντουσαν σαν εγκληματίες, σήμερα μπορούν να συστήνουν συλλόγους και να διακινούν τα έντυπά τους, χωρίς να γίνονται θύματα πογκρόμ ή λιντσαρίσματος.

Ζώντας, λοιπόν, σε μια κοινωνία διασπασμένη και γεμάτη αντιθέσεις, οι οποίες μερικές φορές παίρνουν με πρωτοβουλία των κάθε είδους καταπιεστών τη μορφή κοινωνικού πολέμου, και έχοντας πάρει την απόφαση να αποτελώ μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος, όταν κατά τη διάρκεια της εξέγερσης είδα ότι δεν είμαι, λίγο-πολύ, μόνος αλλά υπάρχουν χιλιάδες που βλέπουν σαν εχθρούς τους ίδιους που βλέπω και εγώ, μπορώ να πω ότι αναζωογονήθηκα, ή επί το λαϊκότερο γέμισα τις μπαταρίες μου. Όπως τις μπαταρίες τους γέμισαν όλοι όσοι παλεύανε όλα αυτά τα χρόνια και βλέπανε, σιγά-σιγά, να τους εγκαταλείπουν οι ελπίδες τους και τα όνειρά τους για ένα διαφορετικό, καλύτερο κόσμο. Και το κυριότερο; Όπως αυτοί, έτσι κι εγώ δεν περιμένουμε κάποια εντυπωσιακή κοινωνική επανάσταση για να αρχίσουμε να ζούμε σε έναν κόσμο που μας ταιριάζει περισσότερο από τον κόσμο της πλειοψηφίας. Σε αυτόν το δικό μας κόσμο, τον κόσμο της αντίστασης, του αλληλοσεβασμού και της αλληλεγγύης, ο οποίος βγήκε στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια της εξέγερσης, θα συνεχίσουμε να ζούμε και μετά την εξέγερση και καλούμε να τον γνωρίσουν από κοντά όλοι αυτοί που έχουν χάσει κάθε ελπίδα για μια ζωή με ενδιαφέρον και όχι μια απλή, αργή, κουραστική, αποκαρδιωτική επιβίωση.

Αθήνα 6-3-2009

sitemaker.gr/fakyris/

Φίλιππας Κυρίτσης

Δελτίο Τύπου της Ανοιχτής Συνέλευσης Ωρομισθίων Εκπαιδευτικών 29/03/09

Στη Συνέλευση αποφασίστηκαν τα εξής:

Α. Μαζική Παράσταση διαμαρτυρίας στα γραφεία της Διεύθυνσης Α’ Βάθμιας Εκπαίδευσης Α’ Αθήνας

(Δώρου 9, Ομόνοια), την Πέμπτη, 2/4/09, στις 8.30 πμ

Β. Συμμετοχή στην απεργία της Πέμπτης 2/4/09, και στη διαδήλωση, από το Μουσείο στις 11πμ

Γ. Μαζική παράσταση διαμαρτυρίας στο ΥΠΕΠΘ, την Τετάρτη 8/4, στις 10πμ, (στάση Μετρό Νερατζιώτισσα 9.30πμ).

Δ. Νέα Ανοιχτή Συνέλευση Ωρομισθίων, την Κυριακή 26/4, στις 5μμ, στα γραφεία της ΔΟΕ (Ξενοφώντος 15Α , Σύνταγμα)