ΤΟ ΔΙΚΤΥΟ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΑΝΑΛΥΤΙΚΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ
“ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΣΧΟΛΙΚΗΣ ΜΟΝΑΔΑΣ”

ΤΕΤΑΡΤΗ 19/05/10 ΩΡΑ 6:30 ΜΜ

στόν ΚΕΡΑΜΕΙΚΟ ΑΝΔΡΟΝΙΚΟΥ 18
(200 μέτρα απο τον σταθμό-παράλληλα στις γραμμές του τρένου)

Αυτά που συζητιούνται και θα συζητηθούν στα Δημοτικά, Γυμνάσια και Λύκεια
αυτή την περίοδο με αφορμή την αυτοξιολόγηση θα είναι τα προβλήματα
που θα έχουμε να αντιμετωπίσουμε το Σεπτέμβρη…

Σήμερα ( Tρίτη 18/5/10) στο Πέραμα η διεύθυνση κάλεσε του δντες των 3 γυμνασίων της περιοχής για να τους ενημερώσει

ότι αλλάζει ο τρόπος κατανομής των μαθητων που έρχονται από το δημοτικό στην α’ γυμνασίου.

Ενώ έως τώρα ήταν γεωγραφική (η τάδε γειτονιά στο τάδε σχολείο) τώρα γίνεται αριθμητική. Δηλαδή 230 απόφοιτοι δημοτικού δια 30 το κάθε τμήμα = 8 τμήματα. Και ανάλογα με το μέγεθος των σχολείων κατανέμονται.

Για το Πέραμα αυτή η αλλαγή στον τρόπο κατανομής για την Α’ γυμνασίου σημαίνει 1 ή 1-2 τμήματα λιγότερα, μόνο για την α’ γυμνασίου!!!

Επίσης ήρθε έγγραφο που ζητάει υποχρεωτικές μεταγγραφές (!!!) για να “βγουν τα 30άρια” έτσι όπως ορίζει ο νόμος….

“Κατεληξα στο τρομακτικο συμπερασμα οτι ειμαι το αποφασιστικο στοιχειο στην ταξη:

το προσωπικο μου πλησιασμα δημιουργει το κλιμα.

Η καθημερινη μου διαθεση φτιαχνει την ατμοσφαιρα.

Σαν δασκαλος, κατεχω μια τρομερη δυναμη για να κανω τη ζωη ενος παιδιου μιζερη ή χαρουμενη.

Μπορω να γινω ενας τυραννος ή ενας εμπνευστης.

Μπορω να ταπεινωνω ή να προκαλω χιουμορ, να πληγωνω ή να θεραπευω.

Ειμαι εγω που αποφασιζω εαν η αντιδραση μου την κρισιμη στιγμη θα ειναι ανεξελεγτη ή ελεγχομενη κ το παιδι να αισθανθει ειτε προσβεβλημενο ή να νιωσει οτι ο δασκαλος εσκυψε με σεβασμο στο προβλημα του”

Haim Ginott

ΑΠΟ ΤΟΝ ΤΡΙΤΟ ΔΡΟΜΟ ΣΤΟ Δ.Ν.Τ: Η ΣΟΣΙΑΛΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΠΡΩΤΟΠΟΡΟΣ ΤΟΥ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ

Είναι αλήθεια ότι οι στιγμές που ζούμε είναι κρίσιμες και ιστορικές. Η λαιμητόμος του  Ενιαίου Μηχανισμού Στήριξης ενεργοποιείται μετά το μήνυμα. Παπανδρέου. Το Δ.Ν.Τ, ο κατεξοχήν εγκληματικός μηχανισμός επιβολής νεοφιλελευθέρων πολιτικών και οι ορδές του  Τρισέ αναλαμβάνουν τώρα επίσημα ρόλο στην Ελλάδα. Ρόλο διασφάλισης των συμφερόντων του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και της ελληνικής καπιταλιστικής τάξης. Ιστορικά και πολιτικά ασφαλώς αλλάζουμε σελίδα. Η εποχή του ήπιου μονεταρισμού και των μέτριας έντασης νεοφιλελευθέρων πολιτικών έκλεισε. Το καθεστώς του Δ.Ν.Τ και του Μηχανισμού της Ευρωπαϊκής Επιτήρησης αποτελεί μια προσπάθεια απελευθέρωσης του κανιβαλισμού του κεφαλαίου. Δεν πρόκειται για  ένα καθεστώς έξωθεν επιβολής αλλά για μια καθαρά ταξική στρατηγική: Η αστική τάξη, και ειδικά το διεθνοποιημένο κομμάτι της, προκειμένου να διατηρηθεί στην πρώτη ταχύτητα του ευρωπαϊκού καπιταλισμού έρχεται σήμερα με τη συνδρομή αυτών των μηχανισμών να τσακίσει οτιδήποτε απέμεινε από το κράτος πρόνοιας και να εντατικοποιήσει το μηχανισμό εκμετάλλευσης. Παράλληλα ο μηχανισμός θα λειτουργήσει και ως εγγυητής των συμφερόντων του ευρωπαϊκού και διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου. Η Ελλάδα έχει να μπει σε  τέτοιο καθεστώς από τον Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο του 1898.

Το εξωτερικό χρέος αξιοποιείται πολιτικά για μια ιστορικών διαστάσεων συντριβή των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων. Είναι ευκαιρία για το ελληνικό κεφάλαιο να τσακίσει συνολικά τις συλλογικές συμβάσεις και να πλήξει καθοριστικά το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων. Μια συντριβή που επιχειρείται να γίνει στο όνομα της αποτροπής  χρεοκοπίας της ελληνικής οικονομίας και σωτηρίας της «πατρίδας», για  να αποδυναμωθούν οι όποιες αντιστάσεις επιχειρηθούν. Ως πατρίδα βέβαια εννοούνται οι τραπεζίτες , οι χρηματιστές , οι βιομήχανοι και ο υπόλοιπος συφερτός του κεφαλαίου. Αυτοί σε τίποτα δεν πρέπει να θιχτούν, αντίθετα θα βγουν πολλαπλά κερδισμένοι. Τόσο από άποψη κερδών όσο, κυρίως, από άποψη κοινωνικών και πολιτικών συσχετισμών. Από την άποψη αυτή το μήνυμα Παπανδρέου από το Καστελόριζο ήταν ένα επικοινωνιακό τερτίπι της δεκάρας , με το οποίο προσπάθησε να εξαπατήσει και πάλι τον ελληνικό λαό, όπως κατάφερε να τον εξαπατήσει με τις εκλογές και να υφαρπάξει την ψήφο του. Σε μια εκστρατεία προκλητικού ψεύδους και απόλυτης εξαπάτησης προσπάθησε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα: Υποσχέθηκε επιστροφή στη Ιθάκη (που γι’ αυτόν και τους όμοιους του είναι η κερδοφορία του κεφαλαίου) και είπε ότι έχει χαρτογραφήσει τα νερά (στα οποία θα επιχειρήσει να πνίξει τη ζωή των εργαζομένων). Η ημέρα υπήρξε σημαδιακή. Η ημέρα που το ανδρείκελο του Δ.Ν.Τ, παρέδιδε την τύχη των εργαζομένων στα σαγόνια του καρχαρία , είναι η ίδια που πριν από 69 χρόνια ο Τσολάκογλου παρέδιδε τη χώρα στα χέρια των ναζί. (ΠΡΙΝ , 25/04/2010)

Η κυβέρνηση αποφεύγει να μιλήσει για καθεστώς υπαγωγής της ελληνικής οικονομίας στο Δ.Ν.Τ, μιλώντας γενικά και αόριστα για ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης. Αυτές οι εξηγήσεις ταιριάζουν σε όσους κρύβονται πίσω από τη σκιά τους. Το Δ.Ν.Τ ήταν εδώ, σύμφωνα με τη δήλωση του ίδιου του Παπανδρέου στη Βουλή, και πριν την τυπική πρόσκληση του με την ενεργοποίηση του μηχανισμού. Το Σταθεροποιητικό Πρόγραμμα έχει το άρωμα των απόψεών του. Ήταν πολιτική απόφαση της σημερινής κυβέρνησης η υπαγωγή στις διαδικασίες του, αλλά ευθύνη γι’ αυτή την επιλογή βαραίνει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα. Από την άποψη της ουσίας των μέτρων που θα επιβληθούν, δεν υπάρχει καμιά διαφορά ανάμεσα στους δύο μηχανισμούς. Και οι δυο επιδιώκουν τη συντριβή των εργαζομένων με το χειρότερο τρόπο. Η λαιμητόμος θα είναι ο ίδιο κοφτερή είτε έχει τη σφραγίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης είτε του Δ.Ν.Τ. Υπάρχει όμως διαφορά μεταξύ τους στο ποιος θα έχει το πάνω χέρι. Γι ΄ αυτό και ο Ντομινίκ Στρος Καν φρόντισε να προσγειώσει τον  Παπανδρέου. «παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι χώρα της ευρωζώνης αυτό δεν σημαίνει ότι οι όροι για ενδεχόμενο δανεισμό της θα διαφέρουν από τις υπόλοιπες συνταγές που έχει εφαρμόσει στο παρελθόν το Δ.Ν.Τ… Το Δ.Ν.Τ θα πρέπει να ακολουθήσει του κανόνες που το διέπουν… » (Ελευθεροτυπία, 23.04.2010 σελ. 47). Με άλλα λόγια μην περιμένετε κάτι διαφορετικό από εμάς , από την εξαθλίωση και την κοινωνική καταστροφή που σπείραμε στις υπόλοιπες χώρες. Επιπλέον ο «σοσιαλιστής» σύντροφος από τη Σοσιαλιστική Διεθνή στην οποία ηγείται ο Γιώργος, μας υπενθύμισε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει συμπληρωματικό ρόλο.

Έτσι μάλλον θα αποδειχτεί μια ακόμα φορά αυταπάτη η διακήρυξη περί ευρωπαϊκής ομπρέλας ασφάλειας και για συμπληρωματικό ρόλο του Δ.Ν.Τ. Η Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι τώρα ουσιαστικά δεν έκανε τίποτα για ν΄ αποτρέψει την ένταξη στο μηχανισμό επιτήρησης και η περίφημη απόφαση για τον μηχανισμό ασφαλείας αποδείχτηκε ένα άδειο πουκάμισο. Αυτό έγινε με καθοριστική ευθύνη της Γερμανίας, η οποία επέδειξε τον απόλυτο κυνισμό και η στάση της κάθε άλλο συγκυριακή μπορεί να χαρακτηριστεί. Αφενός θέλει να «σωφρονίσει» τα υπόλοιπα αδύναμα μέλη της ευρωζώνης , που έχουν ανάλογα προβλήματα, αφετέρου δεν είναι καθόλου απίθανο να επιδιώκει μια νέα αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας και μια νέα μορφή ευρωζώνης, που δεν θα κουβαλάει μαζί της τα βαρίδια αδύναμων χωρών όπως η Ελλάδα ή Πορτογαλία ή ακόμα και η Ισπανία. Η οικοδόμηση της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης με τη συνθήκη του Μάαστριχτ, έγινε με τη εκχώρηση της νομισματικής πολιτικής στη Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα , ένα μηχανισμό χωρίς κανένα πολιτικό έλεγχο. Αφαιρέθηκε έτσι η δυνατότητα από τα κράτη, και ειδικά για τα πιο αδύναμα ,η δυνατότητα και της  παραμικρής ανεξάρτητης κίνησης όσον αφορά το νόμισμα. Αυτό οδηγεί σε στραγγαλισμό τους σε περιόδους κρίσης.

Είναι φανερό ότι το πολιτικό σύστημα, που οικοδομήθηκε το 1989 με τη συναίνεση της καθεστωτικής αριστεράς, ακολούθησε τη χρεοκοπημένη συνταγή των νεοφιλελευθέρων δογμάτων. Ιδιωτικοποιήσεις συνυφασμένες με σκάνδαλα και διαφθορά, (Ζήμενς, χρηματιστήριο της Σημητικής εποχής) συμμετοχή στους μηχανισμούς της καπιταλιστικής διεθνοποίησης (επικύρωση της συνθήκης του Μαάστριχτ, είσοδος στην Ο.Ν.Ε και υιοθέτηση του ευρώ) κατασπατάληση τεράστιων οικονομικών πόρων( Ολυμπιακοί αγώνες) , λιτότητα , σταδιακό ξήλωμα του κράτους πρόνοιας και των εργασιακών σχέσεων, οικοδόμηση μιας πλαστής συναίνεσης μέσω των μηχανισμών του θεάματος, πολιτική περιθωριοποίηση Αριστεράς και των κοινωνικών αντιστάσεων. Σήμερα αυτό παράγει τους πικρούς του καρπούς, ανάλογους περίπου μ’ αυτούς της Αργεντινής το 2001: χρεοκοπία , νέα άγρια λιτότητα και προσπάθεια οριστικής καταβαράθρωσης των εργασιακών δικαιωμάτων. Ο νεοφιλελεύθερος κανιβαλισμός φτάνει στο ζενίθ του.

Σήμερα η εργατική τάξη έχει την καθοριστική ευθύνη και πρέπει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Η οικοδόμηση ενός κοινωνικό – πολιτικού μετώπου ανατροπής των αστικών επιλογών μπορεί και πρέπει να γίνει. Η κυβέρνηση των ανδρείκελων του Δ.Ν.Τ και του Τρισέ που καταχράστηκε τη λαϊκή εντολή και εξαπάτησε τους εργαζόμενους πρέπει το συντομότερο να πάρει δρόμο και μαζί της όλο το χρεοκοπημένο και ανάλγητο αστικό πολιτικό σκηνικό που ξεφύτρωσε το 1989. Αν τότε οι αστοί πολιτικοί και ιδεολόγοι μιλούσαν για το τέλος της ιστορίας, σήμερα ήρθε η στιγμή που θα πρέπει εμείς  να μιλήσουμε για το τέλος της δικιάς τους ιστορίας. Ένας νέος Δεκέμβρης , μαζικότερος από τον προηγούμενο και με μεγαλύτερο ταξικό βάθος είναι  επιτακτικό και άμεσο πολιτικό καθήκον.

Για μια αντικαπιταλιστική έξοδο από την ευρωζώνη και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΚΡΑΤΙΚΗΣ – ΑΤΑΞΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

ΧΡ. ΡΕΠΠΑΣ

ΑΡΚΕΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΚΡΑΤΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΟΛΥΝΟΜΟΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ!

– Τι διάβασα προχθές στο Σύμφωνο Σταθερότητας και το Πολυνομοσχέδιο για την Εκπαίδευση:

Έχουν ανοίξει, λέει, λάκκους και μας περιμένουνε.

-Τι λένε, ρε, οι μ…ς, ρε, τι λένε. Αρκετά με την κονόμα και τις μ…ς τους, αρκετά!

(Από λογοκριμένο διάλογο σε απεργιακή πορεία)

Μήνες τώρα το κεφάλαιο και το κράτος του προσπαθούν βίαια, με όπλα τη δημοσιονομική τρομοκρατία και τον τρόμο των ελλειμμάτων, να μας πείσουν για την αναγκαιότητα των θυσιών που συνεπάγεται το Σύμφωνο Σταθερότητας: ο ήδη φτωχός μισθός μας πρέπει να μειωθεί ακόμα πιο δραστικά, η ήδη εντατικοποιημένη εργασιακά ζωή μας να γίνει πιο «παραγωγική» υπό τον πέλεκυ ακόμα και ενδεχόμενης απόλυσης, οι ίδιες μας οι προσδοκίες για μια καλύτερη ζωή να ενταφιαστούν μπροστά στην άβυσσο της χρεοκοπίας. Η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που επιβάλλεται τώρα στην Ελλάδα µετατρέποντάς την σε εργαστήριο εφαρµογής µιας νέας πολιτικής σοκ προκαλεί μια τόσο γενικευμένη αβεβαιότητα στην εργατική τάξη, σε όλους εμάς, που κρίθηκε αναγκαίο για την κυβέρνηση να προσθέσει ένα ακόμα τρομο-επεισόδιο στο γενικό σίριαλ της δημοσιονομικής τρομοκρατίας, αυτό της «εξάρθρωσης της νέας γενιάς τρομοκρατών». Η επιχείρηση αυτή δε στοχεύει μόνο στην ποινικοποίηση, την κοινωνική περιθωριοποίηση και απομόνωση με το στίγμα του «εγκληματία» ενός ολόκληρου κοινωνικο-πολιτικού χώρου που, μεταξύ άλλων, συνέβαλε στην όξυνση του ταξικού ανταγωνισμού ιδιαίτερα το κρίσιμο τελευταίο διάστημα των απεργιών. Κυρίως χρησιμεύει στον αποπροσανατολισμό της εργατικής τάξης προς μια πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση: αυτή της εκ νέου νομιμοποίησης του κράτους και των μηχανισμών του που, αφού με την πολιτική τους προκαλούν μια τόσο έντονη ανασφάλεια στους από κάτω για τη ζωή τους συνολικά, τουλάχιστον (έχουν την ελπίδα ότι θα) τους προσφέρουν την «ασφάλεια» και την «προστασία» της Αντιτρομοκρατικής ενάντια στους «επικίνδυνους νεο-τρομοκράτες».

ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΚΟΡΟΪΔΑ ΓΕΝΙΚΑ;

Υπάρχουν ακόμα αφελείς που δε βλέπουν και βιώνουν στο πετσί τους πώς η κρίση του «δημόσιου χρέους» έχει γίνει για το κεφάλαιο εργαλείο συσσώρευσης και αναδιάρθρωσης των ταξικών σχέσεων; Υπάρχει ακόμα κανείς (εκτός κι αν ανήκει στην κυβέρνηση, τα σώματα ασφαλείας και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία) που δε θέλει να παραδεχτεί ότι η πραγματική τρομοκρατία, η τρομοκρατία του κράτους, είναι:

• Η μείωση των μισθών του δημόσιου τομέα μέσω της περικοπής των επιδομάτων, των υπερωριών, του ψαλιδίσματος του 14ου και 13ου μισθού και της επαπειλούμενης κατάργησής τους

• Η αύξηση των έμμεσων φόρων και αναδιάρθρωση της άμεσης φορολογίας επιβαρύνοντας περισσότερο την εργατική τάξη

• Η υπαγωγή της χώρας στην ευεργετική δανειοδοτική μέγγενη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, δηλαδή της Διεθνούς του Κεφαλαίου, που όπου «βοήθησε», επέβαλλε δραστική μείωση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων με απολύσεις, αποκρατικοποιήσεις και ουσιαστικά κατάργηση της μονιμότητας, αύξηση της ανεργίας, μειώσεις μισθών και συντάξεων, μείωση των δημόσιων δαπανών (που οδήγησαν ακόμα και σε κλείσιμο σχολείων και νοσοκομείων). Η προσφυγή στο ΔΝΤ μάλιστα έχει και το αβαντάζ για την κυβέρνηση να παρουσιαστεί ως –δήθεν– άμοιρη των ευθυνών για τα σκληρά μέτρα πειθάρχησης και έντασης της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, αφού αυτά θα προέρχονται από έναν «εξωτερικό» φορέα και πιθανή απόρριψή του θα σημαίνει, σύμφωνα με την προπαγάνδα της κυβέρνησης, «διεθνή απομόνωση της χώρας»

• Η αντίστοιχη και πιθανόν ακόμα μεγαλύτερη συμπίεση μισθών στον ιδιωτικό τομέα, χάριν της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας» και «μείωσης του κόστους εργασίας»

• Η εισαγωγή νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου που μπροστά του, κατά γενική ομολογία, θα ωχριά το, κακήν-κακώς εκδιωχθέν μετά από μαζικές κινητοποιήσεις το 2001, νομοσχέδιο Γιαννίτση. Με άλλα λόγια επίθεση στην κοινωνική ασφάλιση, στο κομμάτι του έμμεσου, κοινωνικού μισθού που δε μας δίνεται στο χέρι, στο μερίδιο μισθού που δεν κυκλοφορεί σαν ατομικό και που μας δίνεται έμμεσα, επιπλέον του άμεσου μισθού. Δε φτάνει που τα τελευταία 20 χρόνια το κράτος, με τη συμμετοχή των εργοδοτών και των συνδικαλιστών, διαχειριζόταν με τέτοιο τρόπο το ασφαλιστικό σύστημα ώστε αυτομείωνε τις εισφορές του, ψήφιζε νόμους για μείωση των εργοδοτικών εισφορών, έκανε ευνοϊκές ρυθμίσεις για τα τεράστια χρέη των επιχειρήσεων στα ταμεία, επέκτεινε την επισφαλή εργασία μειώνοντας έτσι όχι μόνο τις ασφαλιστικές απολαβές των εργαζομένων αλλά και τα έσοδα των ταμείων (στην εκπαίδευση, οι αναπληρωτές και ιδιαίτερα οι ωρομίσθιοι είναι αυτοί οι συνάδελφοι των οποίων η αθλιότητα των εργασιακών τους σχέσεων και η μερικότητα της απασχόλησής τους έχει άμεση αντανάκλαση στην ασφαλιστική τους υποβάθμιση -όπως και των μόνιμων. Αφού το κράτος φρόντισε να αυξάνει κάθε χρόνο την επισφαλή εργασία με χιλιάδες ωρομίσθιους και αναπληρωτές, αφού φρόντισε δηλαδή να τους μετατρέψει σε μισο-εργαζόμενους, έρχεται με περίσσιο θράσος και μας λέει ότι η αναλογία συνταξιούχων-εργαζόμενων είναι προβληματική, τα «ελλείμματα» κλπ.), τώρα προβλέπονται τα εξής:

  • περικοπή από φέτος κατά 10% των συντάξεων άνω των 1400 ευρώ

  • περικοπή από φέτος των κατώτατων αναπηρικών συντάξεων (που δίνονται μετά από 15 χρόνια εργασίας) κατά 50%

  • μείωση μέχρι και 35% των συντάξεων που θα δίνονται με το νέο σύστημα και μείωση κατά 15% των συντάξεων που θα δοθούν την τρέχουσα δεκαετία

  • ανατροπή των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης. Η πλήρης σύνταξη θα δίνεται με τη συμπλήρωση 40 ετών συνεχούς εργασίας και έτσι το πραγματικό όριο εξόδου από τη μισθωτή εργασία ξεπερνά τα 65 ή και τα 67 χρόνια, αγγίζοντας ακόμα και τα 70 (!)  χρόνια

  • 
    

ΨΑΧΝΟΥΝ ΓΙΑ ΚΟΡΟΪΔΑ ΣΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΕΙΔΙΚΑ;

Πολύ πρόσφατα η υπουργός Παιδείας κατέθεσε και τη δική της συμβολή στην τρομοκρατική διαχείριση της εργατικής τάξης από την κυβέρνηση, με τη μορφή «πολυνομοσχεδίου» που φέρει το βαρύγδουπο και ψευδεπίγραφο τίτλο της νεο-οργουελιανής γλώσσας της εξουσίας «Αναβάθμιση του ρόλου του εκπαιδευτικού και καθιέρωση κανόνων αξιολόγησης και αξιοκρατίας στην επαίδευση». Αν και αρκετές από τις διατάξεις του δεν αποτελούν κάτι το καινούργιο καθώς είχαν θεσμοθετηθεί σε παλαιότερους νόμους αλλά δεν είχαν ποτέ ισχύσει λόγω ανοιχτών ή και υπόγειων αντιδράσεων εναντίον τους, η επαναφορά τους τώρα μαζί με την εισαγωγή νέων προφανώς δείχνει ότι, μεσούσης της κρίσης του «δημόσιου χρέους», η εξουσία θεωρεί πως ο ταξικός συσχετισμός δυνάμεων είναι ευνοϊκός για αυτήν.

Σε γενικές γραμμές το πολυνομοσχέδιο προσπαθεί κι αυτό με τη σειρά του όπως τόσα προηγούμενα να επιτείνει τον ανταγωνιστικό-επιλεκτικό χαρακτήρα της εκπαίδευσης, βάζοντας στο στόχαστρο, σε πρώτη φάση, τις εργασιακές σχέσεις των εκπαιδευτικών. Η βασική συνταγή που ακολουθείται κι εδώ είναι αυτή της υποχρηματοδότησης της δημόσιας εκπαίδευσης για ένα τόσο φτηνό και πειθαρχημένο σχολείο που οι προκάτοχοι της νυν υπουργού μόνο να ονειρευτούν μπορούσαν. Οι βασικές ρυθμίσεις για την υποβάθμιση των εκπαιδευτικών είναι οι ακόλουθες:

• Για να συμμετέχει υποψήφιος εκπαιδευτικός σε πανελλήνιο διαγωνισμό για την είσοδό του στην εκπαίδευση θα πρέπει να διαθέτει «πιστοποιητικό παιδαγωγικής επάρκειας από πρόγραμμα ΑΕΙ ή μεταπτυχιακό τίτλο ειδίκευσης στην παιδαγωγική, τις επιστήμες της Αγωγής ή τις επιστήμες της εκπαίδευσης». Ήδη θεσμοθετημένο από το γνωστό ως νόμο Αρσένη (ν. 2525/1997) αλλά ουδέποτε σε ισχύ, το Πιστοποιητικό Παιδαγωγικής Επάρκειας σε συνθήκες κρίσης δε μπορεί να σημαίνει τίποτα άλλο από επιπλέον εξετάσεις, δηλαδή αξιολόγηση, δηλαδή ανταγωνισμό και εν τέλει εμπόδιο και φραγμό στις προσλήψεις, εξυπηρετώντας ταυτόχρονα το στόχο της μείωσης των διορισμών και της εμπέδωσης της λογικής της συνεχούς απόδειξης της «επάρκειας». Επιπρόσθετα, τίποτα δεν αποκλείει ότι το Πιστοποιητικό αυτό δε θα πληρώνεται από τους ίδιους τους υποψήφιους εκπαιδευτικούς ενταγμένο στη λογική της αυτοεπένδυσης του ανθρώπινου κεφαλαίου. Κυκλοφόρησε ήδη, ως είδηση, ότι η Ένωση Ελλήνων Φυσικών ετοιμάζει τμήματα παρακολούθησης (κάποιοι έμαθαν τηλεφωνικά ότι κοστίζει …300 ευρώ αν και επισήμως είναι δωρεάν)

• Οι πίνακες προϋπηρεσίας παύουν να τροφοδοτούνται στις 30/6/2010 και οι υποψήφιοι (όλων των εργασιακών κατηγοριών, ακόμα και αναπληρωτές και ωρομίσθιοι) που συγκεντρώνουν τη βάση στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ θα εντάσσονται σε ενιαίο πίνακα υποψηφίων για διορισμό ή πρόσληψη. Με άλλα λόγια, η αναλογία 40%-60% που προέκυψε μετά από αγώνες και σήμαινε το ροκάνισμα της επιλεκτικότητας του ΑΣΕΠ παύει και μαζί της η προϋπηρεσία όσων ακόμα και σε συνθήκες πλήρους εξαθλίωσης ως ωρομίσθιοι πόνταραν σ’ αυτήν. Επιπλέον, ο «ανοιχτός» χαρακτήρας των διαγωνισμών του ΑΣΕΠ (χωρίς προκήρυξη συγκεκριμένου αριθμού θέσεων), απαλάσσει το κράτος από μια επιπλέον υποχρέωση απέναντι στους αδιόριστους εκπαιδευτικούς.

• Σε συνδυασμό με την παραπάνω διάταξη, τα πολυπληθή τμήματα μαθητών και η υπερωριακή (μέχρι 5 ώρες) απασχόληση των μόνιμων, δηλαδή το στράγγισμά τους, οδηγούν στην ελαχιστοποίηση των διορισμών. Επί πλέον στην επαρχία ο συνωστισμός των μαθητών σε τριαντάρια τμήματα  θα προκαλέσει  κατάργηση σχολικών μονάδων.

• Κι ενώ η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που έχει αριστεύσει στη χρήση της οργουελιανής νεο-γλώσσας διατυμπανίζει την κατάργηση της ωρομισθίας, επαναφέρει τον ουδέποτε εφαρμοσθέντα θεσμό του «αναπληρωτή με μειωμένο ωράριο» για τις ώρες που θα έχουν απομείνει από την «αξιοποίηση» των μόνιμων, νομίζοντας ότι απευθύνεται σε άτομα μειωμένης αντίληψης.

• Για τους επιτέλους νεοδιοριζόμενους μετά από αλλεπάλληλες εξετάσεις και συνεχή ανταγωνισμό, προβλέπεται το καλύτερο: παραμένουν επί δύο χρόνια δόκιμοι υπό την εποπτεία του Μέντορα (!) και μετά από αξιολόγηση είτε μονιμοποιούνται ή παίρνουν το δρόμο της μετάταξης. Πραγματικά, τι αποτελεσματικότερο θα μπορούσαν να συλλάβουν οι «σοσιαλιστικοί» εγκέφαλοι του Υπουργείου ώστε οι «μαθητευόμενοι» εκπαιδευτικοί να υποκλίνονται έγκαιρα στην ιεραρχία, την πειθάρχηση και τη συμμόρφωση με τα αφεντικά τους!

• Το καλύτερο, αν και δυσκολευτήκαμε πολύ στην επιλογή, το αφήσαμε για το τέλος: Αυτοαξιολόγηση της Σχολικής Μονάδας. Για τους «αφελείς» συναδέλφους που «δε βλέπουν κάτι το μεμπτόν» στην αυτοξιολόγηση ή ακόμα περισσότερο για άλλους εργαζόμενους που ο χρόνιος εθισμός στις πολιτικές των διαχωρισμών και των διαιρέσεων έχει καλλιεργήσει υψηλά ποσοστά μνησικακίας και καννιβαλισμού, έχουμε να πούμε τα εξής βασικά: η κρατική εκπαίδευση αποτελεί ένα βασικό τομέα αναπαραγωγής των καπιταλιστικών κοινωνικών σχέσεων, στο βαθμό που αυτή κυρίως διαμορφώνει, κατηγοριοποιεί και κατανέμει το εμπόρευμα εργατική δύναμη, δηλαδή τους μελλοντικούς εργαζόμενους. Σε περιόδους κρίσης, σαν αυτή που τόσο βίαια βιώνουμε σήμερα, το κράτος και το κεφάλαιο προσπαθούν με διάφορους τρόπους να επιτείνουν την επιλεκτική λειτουργία της ψαλιδίζοντας τις προσδοκίες κοινωνικής ανόδου και τις απαιτήσεις των εκπαιδευόμενων, ερχόμενοι σε σύγκρουση με τις επιδιώξεις της εργατικής τάξης για άμβλυνση των διαχωρισμών και της επιλογής. Με άλλα λόγια, τίποτα στην εκπαίδευση (όπως και παντού άλλωστε) δεν είναι ουδέτερο: το τι μαθαίνεται, για ποιο σκοπό και πώς αποτελεί σημείο τριβής και διεκδίκησης, η ίδια η εκπαίδευση είναι ένα πεδίο ταξικής σύγκρουσης. Για να βγάλει όμως η εκπαίδευση σήμερα περισσότερο από ποτέ άλλοτε πειθαρχημένους, αποδοτικούς και υπάκουους σε Προγράμματα Σταθερότητας εργαζόμενους, θα πρέπει η αξιολόγησή τους να ανατεθεί σε ήδη αξιολογημένους εκπαιδευτές. Η πρωτοτυπία και πονηριά όμως του νέου πολυνομοσχεδίου δεν έγκειται μόνο στο ότι θεσπίζει πρώτα την αξιολόγηση των εκπαιδευτών, αλλά στο ότι λανσάρει αρχικά την «πρώτη φάση» της, όπως λέει, αυτή της Αυτοαξιολόγησης της Σχολικής Μονάδας. Όσο κι αν αυτή προβάλλεται ως ελεύθερη αποτίμηση του εκπαιδευτικού έργου, δεν τσιμπάμε. Πρώτα απ’ όλα, γιατί παντού όπου εφαρμόζεται ακολουθείται από την εξωτερική αξιολόγηση με τις επιβραβεύσεις (ποιες άραγε σε εποχή γενικευμένης λιτότητας;) και τις ποινές της. Έπειτα, τα «ενδεικτικά σχέδια δράσης» της επιστημονικής επιτροπής και οι φόρμες αυτοαξιολόγησης που αφορούν τους πόρους της σχολικής μονάδας, τη διοίκησή της, την αξιολόγηση των μαθητών, τη φοίτηση και τη διαρροή τους, τις σχέσεις μεταξύ εκπαιδευτικών, μαθητών και γονέων (πράγματα ήδη γνωστά στο υπουργείο), παραπέμπουν σε μια τεχνοκρατική αντίληψη λειτουργίας μιας ανταγωνιστικής επιχείρησης, παρά σε ένα «ποιοτικό σχολείο» που έχει μότο «πρώτα ο μαθητής». Η αναφορά στην οικονομική στήριξη του σχολείου από το Δήμο, την Κοινότητα και το Σύλλογο Γονέων δείχνει προς ποια κατεύθυνση πρέπει να κινηθεί η σχολική μονάδα για την εξασφάλιση των πόρων της απαλλάσσοντας το κράτος από τις υποχρεώσεις του προς αυτήν. Στην ουσία η αυτοαξιολόγηση εμπλέκει τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς (καθώς και τους μαθητές και τους γονείς) σε μια διαδικασία ενοχοποίησής τους για το «παραγόμενο έργο», γινόμενοι κριτές του εαυτού τους τη στιγμή που τα κριτήρια είναι προεπιλεγμένα από το κράτος. Είναι σαφές ότι οι επιδόσεις των μαθητών θα αποτελέσουν το βασικό κριτήριο αξιολόγησης των εκπαιδευτικών και αυτοί θα χρεωθούν την αποτυχία ή επιτυχία τους στις εξετάσεις. Γενικότερα, στο κέντρο της αυτοαξιολόγησης, βρίσκεται η μετάθεση ευθυνών για την κατάσταση των σχολείων και η μετακύλιση των δαπανών τους σε όλους τους «εμπλεκόμενους» προς άγραν χορηγών εκτός από το κράτος που όχι μόνο επιβάλλει την εκπαιδευτική πολιτική αλλά και θα έρθει να επιβάλλει τις αναμενόμενες ποινές. Τη δημοσίευση των αποτελεσμάτων της αυτοαξιολόγησης δε θα αργήσει να την ακολουθήσει η κατηγοριοποίηση των σχολείων και η ανάλογη χρηματοδότησή τους, όπως μας δείχνουν τα άφθονα παραδείγματα από το εξωτερικό.

Κανένας  δεν πρέπει  πια να  αμφιβάλει  για τις προθέσεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας που στην καλύτερη περίπτωση θα προσπαθήσει να εκτονώσει την οργή με ολιγοήμερες κλαδικές και σίγουρα αποτυχημένες απεργίες, αλλά ούτε και να  τρέφει καμιά ψευδαίσθηση για τα όρια του εναλλακτικού συνδικαλισμού των επαγγελματιών της ανάθεσης. Κι αν το ζήτημα της αυτοαξιολόγησης μπορεί να αντιμετωπιστεί με την άρνηση κάθε συλλόγου διδασκόντων να την εφαρμόσει σε συνεργασία με τους γονείς (και με τους μαθητές ακόμα, στη δευτεροβάθμια), τη γενικότερη επίθεση στο μισθό, τις εργασιακές σχέσεις και την ασφάλιση μόνο μια διευρυμένη ταξική συμμαχία με άλλους προλετάριους του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα μπορεί να αναχαιτίσει.

ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΑΓΩΝΑ ΓΙΑ ΑΔΙΑΜΕΣΟΛΑΒΗΤΗ ΔΡΑΣΗ!

ΑΡΝΗΣΗ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΔΙΔΑΣΚΟΝΤΩΝ ΕΦΑΡΜΟΓΗΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΥΞΗΣΗΣ ΤΟΥ ΩΡΑΡΙΟΥ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΩΝ ΥΠΕΡΩΡΙΩΝ ΚΑΙ ΚΑΛΥΨΗ ΤΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΛΜΕ!

ΕΚΤΑΚΤΕΣ ΚΟΙΝΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ ΠΡΩΤΟΒΑΘΜΙΑΣ ΚΑΙ ΔΕΥΤΕΡΟΒΑΘΜΙΑΣ!

ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΩΝ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ!

ΟΧΙ ΣΕ ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΚΕΣ ΑΠΕΡΓΙΕΣ-ΝΤΟΥΦΕΚΙΕΣ – ΚΟΙΝΟΣ ΑΓΩΝΑΣ

ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΓΕΝΙΚΕΥΜΕΝΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ!

Πρωτοβουλία  για  την Αυτοοργάνωση  στην εκπαίδευση

Ομάδα συμβουλιακών κομμουνιστών (Scorcher Publications)

1956 – Η Ουγγρική Επανάσταση

_