ΟΤΑΝ ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ …

ΟΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΣΙΩΠΟΥΝ ;

Τη Δευτέρα 9-3-09 δικάζονται παιδιά. Τα παιδια μας. Οι μαθητές μας.

Τι έκαναν ; Οργίστηκαν.

Ακουσαν πως ένας συμμαθητής τους δολοφονήθηκε στην πλατεία που

βρισκόταν με την παρέα του.

Τα σχολεία ηταν σε κατάληψη.

Μπορούσαν να πάνε σπίτια τους να κοιμηθούν.

Μπορούσαν να πάνε σε «ινφο-καφε» να παίξουν «ον-λάιν» παιχνίδια.

Ενιωσαν, όμως, πως συμπάσχουν σε μια κοινωνία ωχαδελφισμού.

Και βγήκαν να πορευτούν διαμαρτυρόμενοι.

Εμεις τους μαντρώσαμε και τους δικάζουμε.

Αντιμέτωπους με το κράτος και τα δεσμά στην τρυφερή τους ηλικία.

Ποιό μάθημα δίνουμε ;

Αυτό, που κουνώντας το κεφάλι τόσα χρόνια, σιχτιρίζαμε ;

“Σημερα η νεολαια δεν εχει αξιες, η νεολαια του φραπε”.

Και ετσι τους ξαναστέλνουμε στα καφε ;

Αβουλους – απολίτικους

Χωρίς συμμετοχή στα κοινά ‘ανταμα να περιμένουν ενα θάμα’.

Εμείς οι δάσκαλοί τους , που τους διδάξαμε Πρεβέρ πως:

“Βγαινοντας απ’ το σχολείο…

πάνω στο σιδηρόδρομο

Αρχίσαμε να τρέχουμε να τρέχουμε

Πίσω από το χειμώνα

Ώσπου στο τέλος τον πατήσαμε.

Κι έτσι το σπίτι πια σταμάτησε να τρέχει

Κι η άνοιξη που ήταν σταθμάρχης

Βγήκε και μας χαιρέτησε”.

Θα τους χαιρετήσει η ανοιξη ; Ειμασταν τάχατες μόνο λόγια ;;;

· Στάση εργασίας και συγκέντρωση.

· Τη Δευτέρα 9/3/09

· Μπροστά στα δικαστήρια του Πειραιά

· Να δώσουμε το παρόν, οπως μας αντιστοιχεί…

· Να είμαστε όλοι εκεί…

· Να εκφράσουμε ενεργά την αλληλεγγύη μας στους

δικαζόμενους μαθητές μας…!

«Πρωτοβουλία γιά την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση»