Όλα τα εργατικά συνδικάτα στην Ελλάδα λειτουργούν και οργανώνονται σύμφωνα με τον τρόπο που οργανώνεται και επιβάλλεται απο το κράτος. Οι Σύλλογοι των δασκάλων , των καθηγητών (ΕΛΜΕ), η ΔΟΕ, η ΟΛΜΕ και η ΑΔΕΔΥ, ως συνδικαλιστικά όργανα αναγνωρισμένα από το κράτος, είναι οργανωμένα εξουσιαστικά, ιεραρχικά – οι αποφάσεις παίρνονται από πάνω και επιβάλλονται προς τα κάτω.
Όλες οι μορφές αγώνα και οι διαδικασίες που ακολουθούνται ανεξάρτητα από τις κυβερνήσεις και ανεξάρτητα από την πλειοψηφία κάποιου κόμματος στα Δ.Σ. αποδέχονται ως καταστατικό χάρτη το κοινωνικό συμβόλαιο της εξουσίας. Στα συνδικάτα συναντάμε όλα τα χαρακτηριστικά του κόσμου των εξουσιαστών ή των αφεντικών.
Ας πάρουμε τα πράγματα ένα ένα:
1. Η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ είναι ομοσπονδίες. Τι σημαίνει ομοσπονδία; Είναι μια λέξη χωρίς σημασία; Χωρίς περιεχόμενο; Η ομοσπονδία είναι η ένωση των σωματείων των εργαζομένων για την επίτευξη κοινών σκοπών. Έχει χαρακτήρα εκτελεστικό. Υλοποιεί τις αποφάσεις των Γ.Σ. των πρωτοβάθμιων σωματείων. Η ΔΟΕ και η ΟΛΜΕ, αντίθετα, παίρνουν τις αποφάσεις που κρίνει μια ολιγομελής διαχειριστική ομάδα –πολλές φορές αντίθετη σε αποφάσεις Γ.Σ. των σωματείων- και επιβάλλει αυτές τις αποφάσεις από πάνω προς τα κάτω με τη δημοκρατική επίφαση της πρότασης και όχι της επιβολής.
2. Τα συνδικάτα είναι κοινωνικοί εταίροι. Είναι θεσμοποιημένα όργανα του κράτους και άρα λειτουργούν υπέρ του κράτους, φροντίζοντας να μη διαταραχτεί η ευνομία και η ευταξία του.
3. Ο συνδικαλισμός πέθανε όταν έπαψε να ναι επαναστατικός. Όταν ανέλαβαν την υπόθεσή του οι κομματικές γραφειοκρατίες και επιπλέον έγινε και επαγγελματικός. Έτσι, τα ίδια συνήθως πρόσωπα ηγούνται των συνδικάτων για πολλά χρόνια. Άνθρωποι που δε μοχθούν στην καθημερινή εργασία και αμείβονται πολύ καλά και μάλιστα και με παραπάνω παροχές από το κράτος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που πολλοί “πατέρες” συνδικαλιστές μετατρέπονται, μέσω των κομμάτων που τους ελέγχουν, σε πολιτικούς παράγοντες, δημάρχους ή βουλευτές.
4. Η αντιπροσωπευτική (και άνιση) δημοκρατία είναι το πρότυπο οργάνωσης όλων των σωματείων. Οργανώνονται και λειτουργούν όπως το κοινοβούλιο. Εκλέγονται οι αντιπρόσωποι με πλειοψηφικές διαδικασίες και αναλαμβάνουν μέσω της διαμεσολάβησης και της ανάθεσης από τους ψηφοφόρους να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις των εργαζομένων. Φυσικά, όταν το Δ.Σ. εκλεγεί, κανείς δεν μπορεί να τους ελέγξει ή να τους καταργήσει και να ορίσει άλλους στη θέση τους.
5. Οι γενικές συνελεύσεις υπάρχουν μόνο για να υιοθετούν ή να απορρίπτουν τις προτάσεις του Δ.Σ. Να επικυρώνουν ή να καταψηφίζουν τα πεπραγμένα του. Να διασταυρώνουν τα ξίφη τους οι παρατάξεις για το ποια έχει περισσότερο εκπαιδευτική και κοινωνική πολιτική (ποιος είναι καλύτερος διαχειριστής της εργατικής δύναμης, δηλαδή). Όλα αυτά τα πολιτικά παιχνίδια για ένα ατέλειωτο κυνήγι ψήφων. Άλλωστε οι συνελεύσεις γίνονται λίγο πριν την εκλογή του νέου Δ.Σ. !!
6. Όλες οι διαδικασίες που ακολουθούνται είναι διαχωριστικές και ως προς τους εργαζόμενους του κλάδου και ως προς τους εργαζόμενους των άλλων κλάδων. Δεν απαντούν ποτέ στο συνολικό ζήτημα της εκπαίδευσης, ούτε στα συνολικά ζητήματα του εκπαιδευτικού σώματος. Δεν ξεκινούν απεργιακές κινητοποιήσεις με στόχο τη νίκη. Από την άλλη, δεν υπάρχει πουθενά η κοινωνική αλληλεγγύη, η συνεργασία και η ένωση με άλλους κλάδους. Ο κάθε ένας κλάδος διεξάγει έναν αγώνα μέσα στη μοναξιά του! Αποτέλεσμα ο κοινωνικός κατακερματισμός και η κοινωνική πολυδιάσπαση.
Συμπερασματικά:
Στα συνδικάτα υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά της ιεραρχικής – εξουσιαστικής κοινωνίας. Αρχομανία, παραγοντισμός, προνόμια στους διοικούντες και στους ηγέτες, γραφειοκρατία, ανισότητα μεταξύ των μελών – αφού κάποιοι είναι πιο ίσοι από τους ίσους – έλλειψη διαφάνειας στις αποφάσεις (όλοι ξέρουμε πως πολλές αποφάσεις παίρνονται στους σκοτεινούς διαδρόμους των γραφείων και όχι στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων), κ.ά.
Όλη αυτή η λειτουργία που περιγράψαμε παραπάνω είναι άμεση συνέπεια του ατομικισμού και της συντεχνιακής λογικής που διαπνέει πολλούς εργαζόμενους. Γι’ αυτό και δεν είναι καθόλου παράξενο που αυτοπαγιδεύονται σε μια χρησιμοθηρική σχέση με τους συνδικαλιστές (όταν υπάρχει εργασιακό ζήτημα) ή αυτο-υποτιμώνται παίρνοντας το ρόλο του απλού ψηφοφόρου. Για τους περισσότερους συνδικαλισμός σημαίνει συμφέροντα, παραγοντισμός, εμπλοκή με τη διοίκηση, ξεπούλημα απεργιών, αναρρίχηση στην πολιτική εξουσία, συναποφάσιση με τους ιθύνοντες για το μέλλον των αγώνων … και πάει λέγοντας!
ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΠΑΝΩ
Όλοι εμείς οι εργαζόμενοι δε χρειαζόμαστε διοικητικό συμβούλιο για να μας διοικεί καλύτερα και αποτελεσματικότερα. Δε θέλουμε διοικητές. Διοικητές έχει ο στρατός. Μας φτάνουν αυτοί που μας έχουν ήδη κάτσει στο σβέρκο.
Θεωρούμε άμεση και επιτακτική την ανάγκη για άμεση συμμετοχή όλων των εργαζομένων στη δράση και στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων. Μόνο οι αυτοοργανωμένοι αγώνες δασκάλων και καθηγητών θα καταφέρουν να καταργήσουν αυτό το ιεραρχικό μοντέλο οργάνωσης, να διώξουν αυτή την “αρχαία σκουριά” που δε λέει να φύγει από πάνω μας από την εποχή των πυραμίδων!
Είναι απαραίτητη η δημιουργία μόνιμων επιτροπών αγώνα που θα συζητούν και θα αποφασίζουν όλες τις μορφές δράσης ενάντια στα σχέδια οποιασδήποτε κυβέρνησης και οποιασδήποτε μεταρρύθμισης.
Οι επιτροπές αγώνα θα λειτουργούν με εθελοντική συμμετοχή των συναδέλφων, στη βάση των αρχών της άμεσης δημοκρατίας, έξω, πέρα και ενάντια σε οποιαδήποτε ιεραρχική λογική. Οι επιτροπές δεν πρέπει να ασχολούνται μονομερώς μόνο με εργασιακά ζητήματα και προετοιμασία διεκδικητικού πλαισίου ή απεργιακών κινητοποιήσεων, αλλά και με εκπαιδευτικά και παιδαγωγικά ζητήματα, και κυρίως την κριτική στη δομή, στο περιεχόμενο και την ιδεολογία της παρεχόμενης από το κράτος εκπ/σης.
Να αναδείξουμε τα προβλήματα του εκπ/κου συστήματος. Να αποδείξουμε ότι δε θέλουμε να έχουμε το ρόλο αυτού που διαπλάθει υπάκουες συνειδήσεις, αυτού που διαμορφώνει τον αυριανό εργάτη, ψηφοφόρο, καταναλωτή και στρατιώτη.
Μέσα από τον αυτοοργανωμένο αγώνα μας, να διεκδικήσουμε όχι μόνο καλύτερες συνθήκες εργασίας για όλους αλλά πάνω απ’ όλα να αμφισβητήσουμε το ίδιο το περιεχόμενο της εργασίας μας. Να προτείνουμε και να διεκδικήσουμε το σχολείο που θέλουμε, που ονειρευόμαστε. Αν δεν το κάνουμε εμείς, τότε θα το κάνουν κάποιοι άλλοι για μας. Οι ειδήμονες, οι ειδικοί, οι τεχνοκράτες.
