“Κατεληξα στο τρομακτικο συμπερασμα οτι ειμαι το αποφασιστικο στοιχειο στην ταξη:
το προσωπικο μου πλησιασμα δημιουργει το κλιμα.
Η καθημερινη μου διαθεση φτιαχνει την ατμοσφαιρα.
Σαν δασκαλος, κατεχω μια τρομερη δυναμη για να κανω τη ζωη ενος παιδιου μιζερη ή χαρουμενη.
Μπορω να γινω ενας τυραννος ή ενας εμπνευστης.
Μπορω να ταπεινωνω ή να προκαλω χιουμορ, να πληγωνω ή να θεραπευω.
Ειμαι εγω που αποφασιζω εαν η αντιδραση μου την κρισιμη στιγμη θα ειναι ανεξελεγτη ή ελεγχομενη κ το παιδι να αισθανθει ειτε προσβεβλημενο ή να νιωσει οτι ο δασκαλος εσκυψε με σεβασμο στο προβλημα του”
Haim Ginott
…κι όμως, ακόμα νομίζουμε ότι “είμαστε το άπαν, οι μεσσίες που όλοι περίμεναν να μπουν στην τάξη τους, επιτέλους!”…
Πρέπει να κατέβουμε από την έδρα, να κάτσουμε ξανά στο θρανίο, να ξαναβγούμε στο δρόμο, να ξανατσακωθούμε με την κοινωνία, να ξαναποθήσουμε…
ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ, ΤΗΝ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, όλα, τέλος πάντων, που μας ανθρωπεύουν, ε;
Ευχαριστώ, γενικώς, αλλά και ειδικώς για το παραπάνω…
Κι όποιο κι αν είν’ το μάθημα που διδάσκουμε, να ‘ναι πάντα συνδεδεμένο με την αλήθεια μας, την αγάπη μας γι’ αυτό, κι όχι να κυνηγάμε τους σκοπούς διδασκαλίας που επιβάλλονται. Να συμβαδίζουμε μ’ αυτούς όσο ταιριάζουν στο κλίμα της κάθε τάξης.
Να ‘ναι ο χρόνος ελαστικός, για κάθε παιδί άλλο τόξο, κι ο δάσκαλος, μαέστρος όπως είναι συμφωνιών πρωτόγνωρων, να μην προσπαθεί να ελέγχει τις κατευθύνσεις, αλλά να τις γεύεται και να προσθέτει τα απαραίτητα ακόρντα υπενθυμίσεις – γνώσεις απαραίτητες ώστε ο μαθητής εξόν από κατανόηση ύλης, να εξασκεί και κρίση περιεχομένου και αποστολέα.