Kαμία ανοχή στο  κράτος και το κεφάλαιο

Ο  σύγχρονος  καπιταλισμός  έχει   μπεί σε  μία βαθιά  συστημική  κρίση , που απειλεί σοβαρά   την συνέχιση της  αναπαραγωγής  του κεφάλαιου. Για να αντιμετωπίσει την κρίση αυτή  το αστικό κράτος καταφεύγει  στην διαρκή υποτίμηση  του άμεσου και έμμεσου μισθού,  σε  μαζικής κλίμακας απολύσεις και σε ενίσχυση της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας  και της επισφάλειας για τους νέους. Έτσι όμως  αυξάνεται με ραγδαίο ρυθμό η  φτώχεια, η  ανεργία, η εργασιακή περιπλάνηση και ανασφάλεια.  Η  σημαντική  αυτή επιδείνωση των όρων αναπαραγωγής της εργατικής  δύναμης  έχει ως  αποτέλεσμα να    απονομιμοποιούνται μέσα στη συνείδηση  των προλετάριων οι επικρατούσες εκμεταλλευτικές και εξουσιαστικές σχέσεις .  Η απονομιμοποίηση αυτή  οδηγεί   σε  αυθόρμητες εκρήξεις  ταξικής  οργής και  σε νέες  κοινότητες αγώνα.

Το Δεκέμβρη  του 2008 η έκρηξη οργής  πήρε μαζικές  διαστάσεις  και γενικεύθηκε σε όλη την Ελλάδα. Απ’ τη μητρόπολη ως τις απομακρυσμένες κωμοπόλεις,  διαφορετικά  υποκείμενα, μαθητές, φοιτητές, άνεργοι, μετανάστες, επισφαλείς εργαζόμενοι, αναίρεσαν τις διαχωρισμένες τους ταυτότητες και  συνεργάστηκαν σε πράξεις εξεγερτικής βίας.

Ο Δεκέμβρης  δεν άφησε μόνο υλικές καταστροφές πίσω του. Άφησε κάτι ακόμα πιο επικίνδυνο για την εξουσία: τις κοινότητες αγώνα . Στις οδομαχίες, τις καταλήψεις, τις συνελεύσεις στις γειτονιές και τις ευφάνταστες δράσεις παντού, συναντήθηκαν για πρώτη φορά οι «ξένοι» με τους «ντόπιους» και οργανώθηκε μια απειθαρχία και μια ανταρσία που απονομιμοποίησε όλους τους θεσμούς του παλιού κόσμου.

Οι κομματικοί μηχανισμοί, τα ΜΜΕ, η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, καθώς και το δόγμα της μηδενικής ανοχής του  κράτους στάθηκαν ανίκανα να εμποδίσουν αυτήν τη συνάντηση. Φυσικά δεν έμειναν παθητικοί θεατές .Προχώρησαν σε εκτεταμένη χρήση χημικών , άγριους ξυλοδαρμούς , μαζικές συλλήψεις , προφυλακίσεις και απελάσεις και διώξεις διαδηλωτών με τον … τρομονόμο. Επιχείρησαν να συκοφαντήσουν  τους  εξεγερμένους, και να τους διαχωρίσουν  τους σε «έλληνες ειρηνικούς διαδηλωτές» από τη μια και «κουκουλοφόρους» και «αλλοδαπούς πλιατσικολόγους» από την άλλη.

Τους μήνες που ακολούθησαν  κλιμάκωσαν τα πογκρόμ εναντίον των μεταναστών  και  ανέλαβαν να  καθαρίσουν την Αθήνα και την Πάτρα από τους  εξαθλιωμένους. Ανέπτυξαν  συνεργασία με τις  φασιστικες συμμορίες και οργάνωσαν συστηματική πλύση εγκεφάλου των τηλεθεατών με εικόνες από το Εφετείο και τα στενά της πλατείας Θεάτρου .

Στις  26 Σεπτέμβρη 2009  μέσα στο Αστυνομικό  Τ μήμα Νίκαιας βασανίζεται με ηλεκτροσοκ και βάρβαρο ξυλοδαρμό ο Πακιστανός Καμράν Ατίφ. Ο οργανισμός του κακοποιημένου μετανάστη δεν άντεξε και μετά από 13 ημερες ο Καμράν πέθανε. Το Σάββατο  17  Οκτώβρη  οργανώθηκε   πορεία διαμαρτυρίας στο ΑΤ  Νίκαιας. Παρά τη δυνατή βροχή η συμμετοχή ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Όταν η πορεία έφθασε στο ΑΤ Νίκαιας οι διαδηλωτές έρριξαν πέτρες και μπογιές . Ακολούθησε  άγρια επίθεση των  ΜΑΤ με χημικά και συγκρούσεις σώμα με σώμα.  Συνελήφθησαν 8 διαδηλωτές ( οι περισσότεροι εκτός του χώρου των συγκρούσεων )και παραπέμφθηκαν με το νέο κουκουλονόμο. Ο νέος αυτός κατασταλτικός νόμος μετατρέπει τα μέχρι χθές πλημελήματα σε κακουργήματα. Ετσι οι συλληφθέντες διαδηλωτές βρίσκονται σήμερα κατηγορούμενοι  σε βαθμό κακουργήματος …!

Το πιό προκλητικό στοιχείο της νέας κυβερνητικής  εξουσίας είναι ότι  η έξαρση της καταστολής συνοδεύεται από ψεύτικες  και  παραπλανητικες λεκτικές μεταμφιέσεις . Δεν φτάνει η βία και τρομοκρατία των ΜΑΤ, μας εμπαίζουν κόλας.  Προκαλώντας τη νοημοσύνη μας  οι κρατούντες ισχυρίζονται ότι είναι  ευαίσθητοι , σέβονται τους ασθενέστερους  και με απίστευτη θρασύτητα αυτοαποκαλούνται …. «αντιεξουσιαστές»!

Το σκηνικό συμπληρώνεται με την ενορχηστρωμένη μαύρη προπαγάνδα ενατίον του Πανεπιστημιακού ασύλου και με την εκτεταμένη αστυνομική τρομοκρατία στα Εξάρχεια.  Μαζικές συλλήψεις, εξευτελισμοί  στη μέση του δρόμου, παράνομες  κρατήσεις  και  σωματικές  έρευνες  μέσα στα Αστυνομικά Τμήματα και στη ΓΑΔΑ έγιναν πιά καθημερινότητα.

Το κράτος επιχειρεί να διαλύσει κάθε χώρο συνάντησης και αντισυστημικής οργάνωσης της νεολαίας και να καλλιεργήσει το φόβο, την παθητικότητα και το μίζερο ατομικισμό Με την πολύτιμη συνδρομή των ΜΜΕ   καλλιεργούν  το έδαφος για να ένα συναινετικό  δόγμα της μηδενικής ανοχής :

·    βαρύτατες ποινές για όσους διαπράττουν «αδικήματα» ,
·    επαναφορά του αδικήματος της Περιύβρισης Αρχής (παλιά διάταξη της δικτατορίας του Μεταξά),
·     εφαρμογή μεγαλύτερης αστυνόμευσης με νέα σώματα ένστολων (Πολυδωρικά μέτρα που τα συνεχίζει η νέα «σοσιαλιστική» κυβέρνηση),
·    επιχειρήσεις-σκούπα στο κέντρο εναντίον μεταναστών και τοξικομανών,
·     απειλή καταστολής των καταλήψεων δημόσιων κτιρίων  είτε υπάρχουν εδώ και χρόνια είτε προέκυψαν μέσα από το Δεκέμβρη,
·    απειλή κατάργησης του πανεπιστημιακού ασύλου.

Ενώ όμως  ενορχηστρώνεται ένας «ηθικός πανικός» εναντίον κάθε μορφής «παραβατικότητας», μάλλον  ο πανικός έχει καταλάβει εδώ και δέκα μήνες  το στρατόπεδο των κρατούντων.   Δεν είναι το φάντασμα του Δεκέμβρη μόνο ως παρελθόν που τους φοβίζει αλλά κυρίως  η ενδεχόμενη  επανεμφάνισή του. Οι ιθύνοντες  γνωρίζουν πολύ καλά ότι  μία νέα εξέγερση μπορεί να συμπεριλάβει όλους όσους είχαν μείνει το Δεκέμβρη έξω.

Πρώτα –πρώτα οι  υποσχέσεις για «έξοδο από την κρίση» αντιμετωπίζονται μάλλον  με διαρκώς αυξανόμενη  δυσπιστία από όλους τους προλετάριους.

Δεύτερον οι άνεργοι, οι απολυμένοι, οι προσωρινοί που πολλαπλασιάζονται , ίσως αρχίσουν να συνειδητοποιούν ότι  αυτό που πρέπει να φοβούνται δεν είναι η βία των εξεγερμένων αλλά η βία του κεφαλαίου και του κράτους του πάνω τους . Ισως αρχίσουν  να συνειδητοποιούν ότι η ποινική διαχείρηση της κοινωνικής ανασφάλειας  είναι ένας άθλιος χειρισμός σε βάρος τους.

Ας συμβάλουμε όσο μπορούμε σ’ αυτήν  την  αλλαγή  συνείδησης   συνεχίζοντας τους ταξικούς αγώνες μέσα στους εργασιακούς χώρους, τις καταλήψεις, τις συνελεύσεις γειτονιών, τους ελεύθερους δημόσιους χώρους· συνεχίζοντας όλα τα  εγχειρήματα μετά το Δεκέμβρη!

·    Κανένας όμηρος στα χέρια του κράτους – Nα  σταματήσει κάθε  διώξη  στους  συλληφθέντες της 17ης Οκτώβρη στη διαδήλωση  της Νίκαιας
·    Να σταματήσουν τα πογκρόμ και οι επιχειρήσεις σκούπας εναντίον των μεταναστών και της νεολαίας
·    Να καταργηθούν όλοι οι τρομονόμοι
·    Κάτω τα χέρια από τα Εξάρχεια και από το Πανεπιστημιακό Ασυλο
·    Μηδενική ανοχή στο κράτος και τα έκτακτα μέτρα προστασίας του

« Πρωτοβουλία για την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση »

//ekpaideysi.espivblogs.net/

ΔΙΑΡΚΕΣ  ΣΥΝΕΔΡΙΟ  ΣΤΟΥΣ  ΔΡΟΜΟΥΣ  !

“ Η  καθημερινή πρακτική απαρτίζεται από τις ξέχωρες  δραστηριότητες  πολυάριθμων εργαζομένων , οι οποίες  απορροφούν όλο το χρόνο τους .  Σε τακτά χρονικά διαστήματα, τις ημέρες των εκλογών των σωματείων, οι εργαζόμενοι πρέπει να δώσουν σημασία στις γενικές ρυθμίσεις.  Kαλούνται μέσω της ψήφου τους να επιλέξουν τους καταλληλότερους υπερασπιστές των ταξικών τους συμφερόντων. Έτσι οι γενικές ρυθμίσεις  αφήνονται  στους «ειδήμονες»… ”  (Αντον Πάνεκουκ)

Μετά τις εκλογές, οι εργαζόμενοι επιστρέφουν στις ασχολίες τους και αφήνουν τις γενικές υποθέσεις στους «ειδήμονες», που εξέλεξαν με την ψήφο τους. Μέσα στα συνέδρια οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι ενεργούν και ψηφίζουν, κατά κανόνα, όχι με βάση μία δεσμευτική εντολή όσων τους εξέλεξαν, αλλά καθοδηγούμενοι από παραταξιακές σκοπιμότητες και παρασκηνιακές συμφωνίες. Ακόμα και οι πιο έντιμοι εκπρόσωποι, ενσωματώνονται σ’ αυτή την  πρακτική, γιατί αφήνονται σε μία ιδιόμορφη μοναξιά και βρίσκονται παγιδευμένοι.
Ιδιαίτερα στο δημόσιο, όπου ο θεσμοθετημένος συνδικαλισμός εμπλέκεται  με τη διοίκηση, οι εκλογικές διαδικασίες  των συνδικαλιστικών συνεδρίων συνοδεύονται και από άλλες σκοπιμότητες. Είναι κοινό μυστικό ότι πολλοί χρησιμοποιούν τη συνδικαλιστική τους δράση για να αποσπάσουν διοικητικές θέσεις και ότι αρκετοί εκλεγμένοι γίνονται, μετά από κάποιο χρόνο, προϊστάμενοι ή καταλαμβάνουν σημαντικές θέσεις στα Υπουργεία.

Αποκλεισμός των ασθενέστερων

Οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί  δεν έχουν δικαίωμα να ψηφίσουν στις εκλογές για το συνέδριο της ΟΛΜΕ. Ακόμα και αν  έχουν γραφτεί σε κάποιες ΕΛΜΕ, δεν έχουν όλα τα δικαιώματα του μέλους. Αντίθετα οι διευθυντές των σχολείων και οι προϊστάμενοι των γραφείων ψηφίζουν κανονικά!
Οι ωρομίσθιοι εκπαιδευτικοί εργάζονται μέσα στα δημόσια σχολεία  και διδάσκουν  τα  ίδια  μαθήματα στους  ίδιους μαθητές , κάνουν δηλαδή την ίδια εργασία στον ίδιο εργασιακό χώρο με τους διορισμένους εκπαιδευτικούς. Και  όμως  αποκλείονται από τη διαδικασία του συνεδρίου, ενώ αντίθετα δεν αποκλείονται οι διευθυντές και οι  προϊστάμενοι. Ποιός είναι λοιπόν  ο χαρακτήρας του συνδικάτου των εκπαιδευτικών;
Τι είναι η  ΟΛΜΕ ; Μάλλον είναι  συνδικάτο των περισσότερο εξασφαλισμένων, των εργαζομένων με τις καλές και σταθερές εργασιακές σχέσεις , των διευθυντών και των προϊσταμένων…
Αυτή είναι η πικρή αλήθεια και ας μην εξωραϊζουμε την πραγματικότητα με ευτελείς  δικαιολογίες.

Το  ΔΣ  της  ΟΛΜΕ

Τα  11 μέλη του  ΔΣ  δεν είναι άμεσα ανακλητά. Δεν εκλέγονται από  Γενικές Συνελεύσεις για ένα συγκε-κριμένο ζήτημα. Εκλέγονται για να διαχειρισθούν (επί 2 χρόνια)  ζητήματα εφ’ όλης της ύλης.  Δεδομένου ότι οι γενικές συνελεύσεις είναι σπάνιες και ιδιαίτερα άμαζες η διαχείριση  γίνεται ουσιαστικά εν λευκώ. Τα μέλη του  ΔΣ  σχοινοβατούν μεταξύ  υπουργικών αποφάσεων, εγκυκλίων της διοίκησης, παραταξιακών σκοπιμοτήτων και άπειρων καθημερινών  προβλημάτων.
Ενόψει του 14ου  συνεδρίου δόθηκε στη δημοσιότητα ο απολογισμός  πεπραγμένων  του Δ.Σ. για τη διετία 2007-2009. Μέσα σε 30 σελίδες  βερμπαλιστικού, τυχοδιωκτικού λόγου αποκαλύπτεται μία  θλιβερή εικόνα.  Ανίκανοι ή επικίνδυνοι ;  Ας επιχειρήσουμε να καταγράψουμε μερικά σημεία αιχμής :
·    Το Δ.Σ. της ΟΛΜΕ προτείνει προς τον κλάδο πραγματοποίηση απεργίας διαρκείας από τη 1 ∆εκέμβρη 2008 με τη μορφή των 5νθήμερων επαναλαμβανόμενων απεργιακών κινητοποιήσεων. Η πρόταση δεν εγκρίνεται από  την πλειοψηφία των ΕΛΜΕ, και δεν γίνεται απεργία. Χωρίς  καμία προετοιμασία, χωρίς επιτροπές αγώνα  που θα οργανώσουν τις κινητοποιήσεις, χωρίς απεργιακά ταμεία, χωρίς προπαγάνδα μέσα στη κοινωνία, χωρίς τη σύνδεση με άλλους εργαζόμενους, καλούμαστε σε απεργία και μάλιστα διαρκείας. Ποιον νομίζουν ότι ξεγελάνε;  Δεν ξέρουν άραγε από οργάνωση απεργιών; Η πρόταση έγινε με  σκοπό να απορριφθεί. Προτείνοντας με αυτό το τρόπο απεργίες, “βουλώνουν” τα στόματα όσων πραγματικά υποστηρίζουν και αγωνίζονται να οργανωθούν  απεργίες διαρκείας.
·    Έχουν περάσει 18 χρόνια από τη δολοφονία του Τεμπονέρα. Εδώ και χρόνια έπρεπε να έχουμε κηρύξει την 9η Ιανουαρίου ως ημέρα αγώνα και διεκδικήσεων. Αντί για αυτό, περιμένουμε κάθε χρόνο, μήπως και η ΟΛΜΕ αποφασίσει να τιμήσει τον Τεμπονέρα με κάποια στάση εργασίας. Ίσως όταν η μνήμη κάποιων γεγονότων δε θα είναι τόσο “επικίνδυνη”, η μέρα αυτή να γίνει και σχολική εορτή.
·    Η εξέγερση του Δεκέμβρη αντιμετωπίστηκε από την ΟΛΜΕ όπως αρμόζει σε γραφειοκράτες. Εκπαιδευτικοί βρέθηκαν στο δρόμο μαζί με μαθητές, φοιτητές, άνεργους, μετανάστες. Η ηγεσία της ΟΛΜΕ, αλλά και οι ΕΛΜΕ απέφυγαν επιμελώς να καλέσουν  γεν. συνελεύσεις, προσφέροντας έτσι πολύτιμη  βοήθεια  στην εξουσία
·    Ιδιαίτερα στο εκρηκτικό ασφαλιστικό ζήτημα αποκαλύφθηκε η απροθυμία της ηγεσίας να οργανωθούν οι απεργίες  με διαδικασίες βάσης. Καμία από τις πρόσφατες πανεργατικές απεργίες ( 10/12/08, 25/2/09 , 2/4/09 ) δε συνοδεύτηκε από γενικές συνελεύσεις και απεργιακές επιτροπές. Ήταν απεργίες αποφασισμένες με διαδικασίες κορυφής. Καμία δεν προετοιμάστηκε για να γίνει με όρους μάχης, με παραδειγματική περιφρούρηση και με πραγματικό κόστος για το κεφάλαιο και το κράτος.

Η κυβέρνηση στο όνομα της οικονομικής κρίσης εξαγγέλει το πάγωμα μισθών  και διαφορετικό μισθολόγιο για τους νεοδιοριζόμενους δημόσιους υπάλληλους. ΑΔΕΔΥ και ΟΛΜΕ διαμαρτύρονται για τη “μονόπλευρη”  λιτότητα. Ουσιαστικά  δέχονται ότι πρέπει και οι εργαζόμενοι να  πληρώσουν  εν μέρει το κόστος  της  κρίσης που τους αναλογεί. Αποδέχονται δηλαδή ότι για  την κρίση ευθύνονται και οι εργαζόμενοι.

Νέες  συνθήκες

Με το ευτελές πρόσχημα της οικονομικής κρίσης κεφάλαιο και κράτος επιχειρούν να πάρουν  πίσω όλα τα εργασιακά δικαιώματα, που έχουν καταχτηθεί με πολυετείς και σκληρούς αγώνες. Η  απροκάλυπτη αυτή λεηλασία των εργασιακών δικαιωμάτων και η ραγδαία αύξηση της ανεργίας, της φτώχειας και της μαύρης ανασφάλιστης εργασίας δημιουργεί νέες συνθήκες.
Η εξέγερση του Δεκέμβρη  έδειξε ότι ένα συσσωρευμένο ανθρώπινο δυναμικό εργατών, ανέργων, μεταναστών, μαθητών ,φοιτητών  γεμάτο οργή αποφάσισε να αναμετρηθεί με την εξουσία εκτός των καθιερωμένων ορίων. Οι μαζικές διαδηλώσεις  και οι  συγκρούσεις στο δρόμο διεύρυναν τις συνειδήσεις  και έφεραν στην επιφάνεια καταπιεσμένες ιδέες και πρακτικές της νεολαίας και των εκμεταλλευομένων, από τον κοινωνικό βυθό. Γέννησαν  τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια, στα σχολεία, στη  ΓΣΕΕ, στην ΕΣΗΕΑ, στα Δημαρχεία , στα Εργατικά Κέντρα, στην “Altec”, στη Λυρική σκηνή , στο εργοστάσιο ΦΑΡΟΣ, αλλά και πολλές λαϊκές συνελεύσεις, που συνεχίζουν απτόητες να συγκεντρώνουν τους ανθρώπους και να σπάνε την απομόνωση των πόλεων. Αυτές οι  νέες μορφές  επικοινωνίας, αλληλεγγύης, οργάνωσης και δράσης  δείχνουν ένα νέο δρόμο: το δρόμο της αυτοοργάνωσης.
Η  οικονομική  κρίση  και ο Δεκέμβρης  επαναφέρουν   τη  συζήτηση  για το χαρακτήρα  των οργάνων που γεννιούνται μέσα σε συνθήκες εξέγερσης και για τα όρια  της  δράσης  μέσα  στα θεσμοθετημένα συνδικάτα.

Να  γίνουμε  η  κρίση  τους !

Απέναντι στην επίθεση κράτους και κεφάλαιου να αντιτάξουμε τον αγώνα, την αλληλεγγύη, την παραδειγματική περιφρούρηση των απεργιών, την αυτοοργάνωση  με επιτροπές αγώνα στους χώρους δουλειάς και την  προετοιμασία της  νέας εξέγερσης.
Απέναντι στην αμαρτωλή εμπλοκή του θεσμοθετημένου συνδικαλισμού με την διοίκηση, να αντιτάξουμε τη δημιουργία σωματείων βάσης όλων των εργαζομένων στα σχολεία, όσων δεν κατέχουν διευθυντική  θέση. Κανένας διευθυντής ή προϊστάμενος δεν μπορεί να είναι μέλος ενός  σωματείου βάσης.
Απέναντι  στα συνέδρια  του θεσμοθετημένου συνδικαλισμού και την εκλογή Διοικητικού Συμβουλίου κάθε 2 χρόνια, να αντιτάξουμε τις  αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες, δηλαδή εκπροσώπους άμεσα ανακλητούς που μεταφέρουν  αποφάσεις γενικών συνελεύσεων. Nα μην αναγνωρίζουμε σε κανένα ειδήμονα  να μιλά και να αποφασίζει για μας.
Απέναντι στις  παραταξιακές σκοπιμότητες, τις ψηφοφορίες μέτρησης των «κουκιών» και τις παρασκηνιακές συμφωνίες, να αντιτάξουμε τη σύνθεση των ιδεών και την παραγωγή πολιτικής σκέψης μέσα στις συνελεύσεις των σωματείων και όχι μέσα στα γραφεία των παρατάξεων. Οι εργαζόμενοι είναι σκεπτόμενοι άνθρωποι και όχι πιστοί οπαδοί.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ, ΓΙΑΤΊ ΔΕΝ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΝΑ ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΕΤΑΙ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ.

ΔΕΝ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ, ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΛΟΓΙΚΕΣ ΤΗΣ ΑΝΑΘΕΣΗΣ , ΤΗΣ ΣΥΓΚΑΛΥΜΜΕΝΗΣ

ΥΠΟΤΑΓΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΗΤΤΑΣ.

ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΟΛΙΚΑ ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΣΤΙΣ ΕΠΙΤΑΓΕΣ ΤΟΥ  ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΣΜΟΥ  ΚΙ ΟΧΙ ΥΠΕΡ  ΤΗΣ  ΛΟΓΙΚΗΣ  ΤΟΥ ΛΙΓΟΤΕΡΟΥ ΚΑΚΟΥ

ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΤΗΝ  ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑ ΜΜΕ ,ΣΥΝΔΙΚΑΤΩΝ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΩΝ OTI :
«ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΥΣΕΙΣ ΤΑΞΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΕΣ KAI OTI ΑΡΓΑ Η ΓΡΗΓΟΡΑ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ:
ΓΙΑ ΕΝΤΑΣΗ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΠΙΕΣΗΣ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ.
ΓΙΑ  ΠΑΡΑΠΕΡΑ ΕΛΑΣΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΜΑΥΡΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΣΕ ΚΑΘΕ ΧΩΡΟ ΔΟΥΛΕΙΑΣ         ΚΑΙ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ , ΓΙΑ ΕΠΙΒΟΛΗ ΤΟΥ ΡΑΤΣΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΦΥΛΕΤΙΣΜΟΥ ΩΣ  ΚΑΘΗΜΕΡΙΝO ΠΡΟΤΥΠΟ… »

ΔΙΑΡΚΕΣ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΓΙΑ ΛΥΣΕΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ  ΤΟΥΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥΣ , ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΧΟΛΕΙΟ ΑΝΟΙΧΤΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ , ΧΩΡΙΣ ΤΑΞΙΚΟΥΣ  ΦΡΑΓΜΟΥΣ , ΠΟΥ Η ΓΝΩΣΗ ΤΟΥ ΘΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕ ΘΑ ΣΚΛΑΒΩΝΕΙ.

AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ   –  ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ –  ΕΞΕΓΕΡΣΗ.

blogs.espiv.net/ekpaideysi
ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ  ΓΙΑ  ΤΗΝ  ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ  ΣΤΗΝ  ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

ΜΑΖΙΚΟΣ ΜΑΧΗΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ
ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ

Έχουν συμπληρωθεί σχεδόν 8 μήνες από τη στιγμή που ξέσπασε η παγκόσμια οικονομική κρίση και όλα δείχνουν ότι η έξοδος από το τούνελ της αργεί πολύ ακόμα.
Μέχρι χθες μας έλεγαν ότι είναι μόνο χρηματοπιστωτική και σήμερα βλέπουμε να αγγίζει όλες τις πλευρές της ζωής και της καθημερινότητάς μας. Μας έλεγαν ότι είναι ένα στιγμιαίος τριγμός, σήμερα βλέπουμε ότι είναι σεισμός πολλών ρίχτερ.
Μέχρι χθες μας έλεγαν ότι η θεά «ελεύθερη αγορά», στην οποία προσκυνούν η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, η ΕΕ και οι εργοδότες, έχει σχεδόν μαγικές ιδιότητες, εξαλείφει τα προβλήματα, ικανοποιεί κάθε ανάγκη. Σήμερα βλέπουμε πως είναι ένα οδοστρωτήρας που ισοπεδώνει τα δικαιώματά μας.
Μέχρι χθες μας έλεγαν πως η μισθωτή εργασία –ή μήπως σκλαβιά;-, η κοινωνία της εκμετάλλευσης, η κρατική καταπίεση και καταστολή είναι το «τέλος της ιστορίας», είναι μονόδρομος. Και σήμερα βλέπουμε πως τούτος ο μονόδρομος το μόνο που έχει να υποσχεθεί είναι ότι το αύριό μας θα είναι χειρότερο από το σήμερα και το χθες.
Μέχρι χθες μας έλεγαν πως η «παγκοσμιοποίηση», η «ανάπτυξη» και η ΕΕ, φέρνουν πρόοδο και βελτιώνουν το επίπεδο ζωής, πως ο κόσμος που οικοδομούν είναι λίγο πολύ «όμορφος, ηθικός και αγγελικά πλασμένος». Σήμερα βλέπουμε πως είναι ένα κόσμος που λεηλατεί δικαιώματα, καταστρέφει τη φύση, στραγγαλίζει την επιστήμη, πνίγει τη δημοκρατία, χειραγωγεί τη σκέψη, ευτελίζει τον πολιτισμό και παραδίδει τον κοινωνικό πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι σε μια μικρή φέτα πολυεθνικών και αφεντικών.

ΔΕ ΦΤΑΙΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ – ΔΕ ΘΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΜΕ ΓΙ’ ΑΥΤΗ

Οι εργαζόμενοι και οι νέοι είναι οι μόνοι που δεν φταίνε για την κρίση. Ας ψάξουν αλλού τον ένοχο. Όχι απλώς στην κακή κυβέρνηση, στα γκόλντεν μπόις, στο νεοφιλελευθερισμό, τις υπερβολές των ελεύθερων αγορών και στην ακόρεστη δίψα για κέρδος των επιχειρηματιών και των τραπεζιτών. Αλλά στο ίδιο το σύστημα του κέρδους και της ελεύθερης αγοράς, της εκμετάλλευσης και της ανταγωνιστικότητας, στην ίδια την πολιτική που ακολουθούν χρόνια τώρα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, η ΕΕ και το ΔΝΤ, και θυσιάζει τις ανάγκες μας στο βωμό των χρηματιστηριακών δεικτών, των προγραμμάτων σταθεροποίησης, των κριτηρίων κερδοφορίας.
Γι’ αυτό δεν «τσιμπάμε» σε όσους παρουσιάζουν τη κρίση σαν μια συμφορά που πλήττει λίγο πολύ «το κοινό σπίτι όλων μας», την «επιχείρησή μας», την «εθνική οικονομία μας». Ούτε σ’ αυτούς που μας προτρέπουν να «βάλουμε πλάτη», να κάνουμε θυσίες (βλέπε μείωση μισθών και συντάξεων, ωράριο τύπου Μίχαλου, αύξηση φόρων κ.λπ.) προκειμένου να σωθεί η «επιχείρησή μας» ή «εθνική οικονομία μας» και να ξανανεβούμε στο «τραίνο της ανάπτυξης», που δήθεν θα αυξήσει τους μισθούς, θα μειώσει την ανεργία, θα κάνει ανθρώπινη την κοινωνική ασφάλιση.
Η κρίση, επομένως, δεν είναι ίδια για όλους – ούτε η έξοδος από αυτήν. Για τους εργοδότες η κρίση σημαίνει απλώς μείωση των κερδών που είχαν υφαρπάξει εκμεταλλευόμενοι τη δική μας δουλειά. Για μας σημαίνει λιτότητα, ακρίβεια, ανεργία, ανασφάλεια, κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων.
Σημαντικό πρόβλημα για το χώρο μας είναι και η ελαστική εργασία (ωρομίσθιοι, αναπληρωτές), που έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις, όπως και στους υπόλοιπους εργαζόμενους,  με ανυπολόγιστες συνέπειες για την εργατική οικογένεια και τη ζωή μας.
Ιδιαίτερα οδυνηρές είναι οι συνέπειες για τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα, καθώς η κρίση συναντάει την αντιασφαλιστική  πολιτική όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων (νόμοι Σιούφα και Πετραλιά από τη ΝΔ, Ρέππα από το ΠΑΣΟΚ κ.λπ.).
Φτάσαμε έτσι σήμερα, το Ταμείο Πρόνοιας των Δημοσίων Υπαλλήλων να καθυστερεί έως και τρία χρόνια το εφάπαξ (κάθε χρόνο γίνονται 1.200 αιτήσεις και εγκρίνονται 400-500), διότι δήθεν δεν φτάνουν τα αποθεματικά του για να το αποδώσει, να υπάρχουν  80 συνάδελφοί μας που πέθαναν πριν προλάβουν να το πάρουν.
Κι όμως, τόσα χρόνια εμείς από το υστέρημά μας πληρώναμε τις ασφαλιστικές μας εισφορές με την προσδοκία μιας καλύτερης ζωής έστω και μετά τη σύνταξή μας. Αυτές όμως γίνονται βορά στον τζόγο του Χρηματιστηρίου, στα δομημένα ομόλογα ή στα υπερκέρδη της κάθε Εθνικής Τράπεζας. Όπως ακριβώς και οι εισφορές των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα καταληστεύτηκαν από το κράτος, τις τράπεζες και τους εργοδότες (60 τρις ευρώ χάθηκαν, όταν πριν από λίγους μήνες η περιουσία των ταμείων ήταν 31 τρις.). Και αυτά τα 31 τρις όμως μόνο τους τελευταίους μήνες μειώθηκαν λόγω της κρίσης και του ότι ήταν στο χρηματιστήριο κατά 25%.
Κι όχι μόνο αυτό. Ο νόμος Ρέππα που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ και εφαρμόζει η ΝΔ αυξάνει τις κρατήσεις μας, τα όρια συνταξιοδότησης και μειώνει τη σύνταξη (καθώς δεν υπολογίζονται τα δώρα και η άδεια). Και αυτός ο νόμος, χέρι χέρι με το νόμο της Πετραλιά, με τις συγχωνεύσεις ταμείων,  αντί να εξισώσουν τις ασφαλιστικές παροχές όλων των εργαζομένων προς τα πάνω (μεγαλύτερες συντάξεις, καλύτερο εφάπαξ, μείωση ορίων συνταξιοδότησης κ.λπ.), μοίρασαν τις ζημιές που δημιούργησαν αυτοί που εκμεταλλεύτηκαν τόσα χρόνια τη δουλειά μας.
Φτάσαμε ακόμα στο σημείο ο ΟΠΑΔ να χρωστάει παντού (σε νοσοκομεία, γιατρούς, φαρμακοποιούς) και παρά τις συνεχείς δεσμεύσεις της (η τελευταία είναι για 31/3) η κυβέρνηση να μην καλύπτει ως οφείλει τα χρέη αυτά. Έτσι, όλο και περισσότεροι συνάδελφοι αναγκάζονται να πληρώσουν μόνοι τους για φάρμακα, γιατρούς, εξετάσεις, νοσηλεία, για να πάρουν τα χρήματα που τους αναλογούν «κάποτε» από τον ΟΠΑΔ. Έτσι, η  υγεία από δωρεάν κοινωνικό αγαθό γίνεται όλο και περισσότερο εμπόρευμα για όσους μπορούν να το απολαύσουν και πολυτέλεια για την πλειοψηφία των εργαζομένων.
Τελευταία ξανάνοιξε το ζήτημα μια νέας «εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης» και καλούμαστε από την κυβέρνηση σε ένα διάλογο χωρίς προαπαιτούμενα. Μα τα προαπαιτούμενα υπάρχουν ήδη. Οι δαπάνες για την παιδεία μειώνονται αντί να αυξάνονται. Το δημόσιο σχολείο –ιδεολογικός και οικονομικός μηχανισμός της άρχουσας τάξης- αναβαθμίζει το ρόλο του στον ταξικό καταμερισμό της εργασίας (βλέπε ΕΠΑΛ), οξύνει τους ταξικούς φραγμούς, συμβάλλει στην πνευματική και πολιτιστική λοβοτομή την νεολαίας, προετοιμάζει νέους ελαστικά εργαζόμενους και ανθρώπους μη κριτικά σκεπτόμενους. Δεν υπάρχει, λοιπόν, tabula rasa.
Ο διάλογος που καλούμαστε να συμμετάσχουμε και τον οποίο πρέπει αποφασιστικά να αρνηθούμε μόνο στόχο έχει να ενισχύσει κοινωνικά την πολιτική και οικονομική εξουσία, τις κυβερνήσεις της και την ΕΕ, να τους δώσει άλλοθι νομιμοποίησης. Καμιά σχέση δεν έχει με τους δικούς μας αγώνες για ένα άλλο σχολείο, που θα ανταποκρίνεται στις πραγματικές ανάγκες της νεολαίας και της κοινωνίας, για ουσιαστική γνώση που θα απελευθερώνει τον άνθρωπο, μακριά από τις ανάγκες της ελεύθερης αγοράς, του κέρδους και της μισθωτής σκλαβιάς.                                                                                                                         Συνάδελφοι  ,συναδάλφισσες                                                                                                                Για τους εργοδότες, τους τραπεζίτες και τους κεφαλαιοκράτες η διέξοδος από την κρίση περνάει μέσα από τη μείωση των μισθών, τις απολύσεις, την εκ περιτροπής εργασία, τη μερική απασχόληση, τα νέα αντιασφαλιστικά πακέτα, τις ενέσεις ρευστότητας από το κράτος τύπου 28 δις (που για να καλυφθούν θα οδηγήσουν σε άγρια φορομπηξία), το ζουρλομανδύα του Συμφώνου Σταθερότητας. Για τους εργαζόμενους και τους νέους, η διέξοδος από την κρίση βρίσκεται στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση, στη ρήξη με αυτή την πολιτική και στην ανατροπή της, στο συλλογικό αγώνα για τα δικαιώματά μας, στην κοινή αναζήτηση και πάλη για μια πορεία της κοινωνίας που δεν θα υπαγορεύεται από τα απαγορευτικά στοπ της πολιτικής της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, της ΕΕ, των αφεντικών και της μισθωτής εκμετάλλευσης αλλά θα έχει ως φωτεινούς σηματοδότες τις πραγματικές ανάγκες, τα όνειρα και τις απαιτήσεις των εργαζομένων.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΈΝΩΝ

Δεν προσδοκούμε τίποτα αγωνιστικό από τη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Αντίθετα, τους βλέπουμε απέναντί μας, φραγμό και τείχος σε κάθε αυθεντικό και μαχητικό αγώνα. Τους βλέπουμε να υπογράφουν κοινά πορίσματα με τον ΣΕΒ για την «αντιμετώπιση της κρίσης» και να δηλώνουν υποταγή στον Καραμανλή όταν απαίτησε το Δεκέμβρη να μη γίνει η απεργιακή πορεία, αλλά να είναι απόντες από τα εργοστάσια που απολύουν και από τους αγώνες της νεολαίας, να απέχουν από τις πρωτοβουλίες για την Κούνεβα και να μη δέχονται στη δύναμή τους τους ελαστικά εργαζόμενους.
Δεν προσδοκούμε, επίσης, από συνδικαλιστικές πρακτικές που δεν ενώνουν τους εργαζόμενους, δεν δίνουν πραγματικές μάχες και αρκούνται σε κάποιες παραπάνω έδρες στα ΔΣ και στις διαδηλώσεις διαμαρτυρίας.
Δεν προσδοκούμε, τέλος, ότι η απάντηση στην κρίση από τη σκοπιά των εργαζομένων μπορεί να έρθει μέσα από τις εκλογές, με την όποια κυβερνητική εναλλαγή ή τις προσθαφαιρέσεις στα ποσοστά των κοινοβουλευτικών κομμάτων.
Αντίθετα, προσδοκούμε μόνο από το συλλογικό αγώνα και την αλληλεγγύη των ίδιων των εργαζομένων, από τη μαχητική διεκδίκηση και την αυτοοργάνωση, από την άμεση δημοκρατία στην απόφαση και τη διαχείριση του αγώνα, από την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, από μια πολιτική ταξική, εργατική και ανατρεπτική που θα ασκείται από εμάς για εμάς.
Απαιτούμε:                                                                                                                                 – Το Ταμείο Πρόνοιας (ΤΠΔΥ) να αποδίδει άμεσα, τη στιγμή της συνταξιοδότησης, το εφάπαξ, χωρίς την παραμικρή καθυστέρηση. Να μας επιστρέψουν τα χρήματα που μας έκλεψαν τόσα χρόνια ή χάθηκαν με ευθύνη κυβέρνησης και τραπεζών στο χρηματιστήριο. Έξω τα ταμεία από το χρηματιστήριο. Καμιά αύξηση εισφορών – αύξηση των συντάξεων.
– Πλήρης υγειονομική-φαρμακευτική περίθαλψη από τον ΟΠΑΔ. Να απαιτήσουμε ταυτόχρονα πραγματική δημόσια υγεία, που δεν θα στηρίζεται στους ιδιώτες μικρούς ή μεγάλους.                                                                                                                                            – Να μην περάσει η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης στα 65 χρόνια για τις γυναίκες.
– Κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ (Σιούφα, Ρέππα, Πετραλιά κ.λπ.).
– Αυξήσεις για ζωή και όχι για επιβίωση. Κανένας καθαρός βασικός μισθός κάτω από τα 1.400 ευρώ. Την κρίση να πληρώσουν αυτοί που τη δημιούργησαν.
– Καμιά απόλυση – μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, ενιαία εργασιακά δικαιώματα για όλους τους εκπαιδευτικούς.                                                                                                    Κατάργηση της ωρομισθίας και της αναπλήρωσης. Κατάργηση του νόμου για τα ΣΔΙΤ και κάθε εφαρμογής του στην εκπαίδευση. Κατάργηση του ΑΣΕΠ.                                                         – Κατάργηση της ημιαπασχόλησης και κάθε μορφής ελαστικής εργασίας και των δουλεμπορικών εταιριών.
– Άμεσος διπλασιασμός των δαπανών για την παιδεία από τον κρατικό προϋπολογισμό. Μείωση των στρατιωτικών δαπανών, αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου και των χρηματιστηριακών πράξεων. Ούτε ευρώ στις τράπεζες – και τα 28 δις στους εργαζόμενους.
– Μείωση της φορολογίας των μισθωτών – μείωση τιμών και κατάργηση ΦΠΑ στα είδη πρώτης ανάγκης. Δωρεάν πρώτη κατοικία για όλους .
– Ενιαίο 14χρονο βασικό δημόσιο και δωρεάν σχολείο, για όλους, χωρίς εξεταστικά φίλτρα και ταξικούς φραγμούς, ως μορφή της υποχρεωτικής εκπαίδευσης. Μαζικές προσλήψεις εκπαιδευτικών.
-Ελεύθερη πρόσβαση σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και για  όλους, κατοχύρωση επαγγελματικού δικαιώματος μόνο με το πτυχίο .
– Κατάργηση όλων των αντιεκπαιδευτικών νόμων (Αρσένη, Γιαννάκου κ.λπ.). Όχι στην οδηγία της ΕΕ για την αναγνώριση των ιδιωτικών κολεγίων.
– Δωρεάν επαγγελματική και τεχνική εκπαίδευση και κατάρτιση για όλους μετά το ενιαίο βασικό σχολείο, ενταγμένη στο δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα. Κατάργηση των ιδιωτικών OEEK-IEK-KEK Άνοιγμα νέων ΕΠΑΛ-ΕΠΑΣ και όχι στο κλείσιμο τους. Μόνιμη σταθερή δουλειά στους εκπαιδευτικούς των τεχνικών ειδικοτήτων .
-Να πληρώσουν οι ένοχοι και οι ηθικοί αυτουργοί της απόπειρας δολοφονίας της Κ.Κούνεβα .
-Να πάψει τώρα κάθε δίωξη απέναντι σε μαθητές αλλά και κάθε εργαζόμενο και άνεργο για την εξέγερση του Δεκέμβρη.

7-5-09           ΤΑΞΙΚH ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΒΑΣΗΣ      ΛΑΚΩΝΙΑΣ

είμαστε όλοι εκπαιδευτικοί;

Είναι 2009 και οι νηπιαγωγοί δύο χρόνια μετά τη μεγάλη απεργία δασκάλων – νηπιαγωγών ζητούν ακόμη το αυτονόητο χωρίς καμία συμπαράσταση από τη Δ.Ο.Ε., τα κόμματα και τις παρατάξεις.

-να αναγνωριστεί το νηπιαγωγείο ως σχολείο και η δουλειά τους ως εκπαιδευτικού

-να γίνουν υποχρεωτικά και τα δύο χρόνια του νηπιαγωγείου

-να οριστεί το ωράριο του νηπιαγωγείου όμοιο με του δημοτικού σχολείου                                                                                               (κανονικό-ολοήμερο)

-να οριστεί δε επίσημα ως ωράριο των νηπιαγωγών ό,τι ισχύει στο διδασκαλικό κλάδο  (με μείωση ωραρίου αναλογικά με την αύξηση των χρόνων υπηρεσίας)

βλέπε http://nipiagogoi.gr

Συμπαραστεκόμαστε στον αγώνα τους και γενικεύοντας διεκδικούμε:

-14χρονη δωρεάν – “υποχρεωτική” εκπαίδευση για όλα τα παιδιά

-ενιαία αντιμετώπιση όλων των εκπαιδευτικών από Δ.Ο.Ε. , Ο.Λ.Μ.Ε., Υπουργείο Παιδείας  , κόμματα και συνδικαλιστικές παρατάξεις (νηπιαγωγών – δασκάλων – καθηγητών, νεοδιοριζόμενων- “παλιών”, μόνιμων – αναπληρωτών – ωρομίσθιων, Π.Δ.Σ. κλπ

-μόνιμη σταθερή δουλειά και δωρεάν κοινωνική ασφάλιση για όλους (“ντόπιους ” και μετανάστες)

αυξήσεις για ζωή και όχι για επιβίωση

Αποφασίσαμε να ασχοληθούμε με το θέμα καθώς

-παντού επιχειρείται διάσπαση των εργαζομένων , προπαγάνδα και καταστολή

-ο θεσμοθετημένος συνδικαλισμός αδιαφορεί (η Δ.Ο.Ε. για τους νηπιαγωγούς όπως και η Ο.Λ.Μ.Ε. για τους ωρομίσθιους)

-οι ωρομίσθιοι και οι νηπιαγωγοί δείχνουν το δρόμο της αυτοοργάνωσης με τα συντονιστικά τους και τις ανοικτές τους συνελεύσεις

-είμαστε όλοι εκπαιδευτικοί

Πρωτοβουλία για την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση

blogs.espiv.net/ekpaideysi

ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΕΡΓΑΤΕΣ, ΟΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΠΑΡΑΓΩΓΟΙ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΔΕ ΘΑ ΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ

Αυτό που εδώ και χρόνια ζούμε στους χώρους εργασίας είναι η καταστρατήγηση δικαιωμάτων που έχουν κατακτηθεί μέσα από πολύχρονους αγώνες. Τώρα, στην παρούσα ιστορική συγκυρία που το καπιταλιστικό σύστημα δημιούργησε την οικονομική κρίση, τα αφεντικά γενικεύουν περαιτέρω την επισφάλεια στην εργασία αξιώνοντας την πειθάρχηση και την συναίνεσή μας. Οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας εμφανίστηκαν αρχικά τη δεκαετία του ’90 με την ακραία υποτίμηση των μεταναστών εργατών και επεκτάθηκαν σταδιακά και σε άλλα κομμάτια εργαζόμενων. Έτσι, η ανασφάλιστη και η μαύρη εργασία, τα ελαστικά ωράρια και οι αμέτρητες υπερωρίες, τα stage και οι συμβάσεις έργου, η δουλειά με το κομμάτι και τα γραφεία επενοικίασης εργαζομένων, η περικοπή επιδομάτων και η υπονόμευση των ασφαλιστικών μας δικαιωμάτων, η συνεχής εναλλαγή ανεργίας και εργασίας αποτελούν την πραγματικότητα που βιώνουν πολλοί από εμάς, τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία. Αποτελούν την πραγματικότητα που έχει δημιουργήσει μια διερυμένη ζώνη «αόρατων εργαζόμενων», όπου ο καθένας τρέχει συνέχεια, ανασφαλής και μόνος του, για την επιβίωση. Όμως το καινούριο στοιχείο της εργασιακής μας μιζέριας είναι ότι η γενίκευση της επισφάλειας αφορά εξίσου, ειδικά το τελευταίο διάστημα, και κομμάτια εργαζομένων που μέχρι τώρα εργάζονταν σε πιο «ασφαλείς» συνθήκες και υπό ευνοϊκότερες όρους. Η επέκταση του καθεστώτος των συμβασιούχων στο δημόσιο και του θεσμού των ωρομίσθιων στα σχολεία (τους οποίους το κράτος καθυστερεί ή και αρνείται να τους πληρώσει!), το άνοιγμα του ζητήματος του ασφαλιστικού των δημοσίων υπαλλήλων, οι εξαγγελίες για πάγωμα μισθών και επιδομάτων, η επιβολή διαθεσιμότητας σε πολλές βιομηχανίες και οι απειλές για ομαδικές απολύσεις είναι πλέον στην ημερήσια διάταξη της επίθεσης των αφεντικών.

Επιπλέον η ωμή βία και η ένταση της εκμετάλλευσης στα σύγχρονα κάτεργα που παρουσιάζονται ως «χώροι εργασίας» εντείνεται το τελευταίο διάστημα. Τα παραδείγματα των δολοφονημένων σε «εργατικό ατύχημα» εργατών στη ναυπηγοεπισκευαστική ζώνη του Περάματος, στους οποίους πρόσφατα το δικαστήριο επέρριψε την ευθύνη για το ατύχημα, και της επίθεσης με βιτριόλι εναντίον της συνδικαλίστριας Κωνσταντίνας Κούνεβα αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της απόπειρας επιβολής του φόβου και της διάχυσης του κλίματος τρομοκρατίας μέσα στους χώρους δουλειάς. Η επιδιώξη τους είναι ξεκάθαρη: να το βουλώσουμε και να πειθαρχήσουμε στη συνεχή υποτίμησή μας.

Μπροστά σε αυτή την πραγματικότητα είναι απαραίτητο ως εργαζόμενοι-ες να ξεκαθαρίσουμε, αρχικά στη σκέψη μας, δύο-τρία βασικά πράγματα. Πρώτο: η κρίση δεν είναι φυσική καταστροφή, όπως αγκομαχούν να μας πείσουν δημοσιογράφοι και οικονομικοί αναλυτές, είναι δομικό πρόβλημα του καπιταλιστικού συστήματος. Εμείς, ως οι εκμεταλλευόμενοι-ες αυτού του συστήματος, δεν έχουμε καμμία «ευθύνη συνδιαχείρισης» της κρίσης μαζί με τους ιδιοκτήτες αυτού του κόσμου. Επίσης δεν έχουμε την πρόθεση να δώσουμε καμμία πνοή ζωής στο σύστημά τους. Δεύτερο: η επέκταση και η πειθάρχηση στις επισφαλείς σχέσεις εργασίας αποτελούν τη συγκεκριμένη μεθόδευση των αφεντικών προκειμένου να πληρώσουμε εμείς για την κρίση τους. Καλούν λοιπόν εμάς να πληρώσουμε για την κρίση που αυτοί δημιούργησαν, σφυρίζοντας αδιάφορα για όλα όσα τόσα χρόνια συστηματικά κατάκλεψαν. Και αυτό γιατί η μετακύλιση του κόστους της κρίσης είναι ο αποτελεσματικότερος αυτή τη στιγμή τρόπος προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες κερδοφορίας για τις επιχειρήσεις τους άμεσα. Η πρόσφατη κοινωνικοποίηση της χασούρας των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων είναι παραπάνω από ενδεικτική: αυτοί που για χρόνια μας παραμύθιαζαν ότι δεν υπάρχουν χρήματα για τους μισθούς και τις συντάξεις βρήκαν μέσα σε λίγες μέρες 28 δις για τους τραπεζίτες φίλους τους! Τρίτο: η δημόσια συζήτηση για την υποτιθέμενη «έκρηξη της εγκληματικότητας» δεν είναι καθόλου άσχετη με την επέκταση της επισφάλειας και την κρίση. Όλοι όσοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι αυτό που χρειαζόμαστε είναι «περισσότερη και καλύτερη αστυνομία» γνωρίζουν πολύ καλά ότι πίσω τους είναι η εξέγερση του Δεκέμβρη και μπροστά τους οι ενδεχόμενες κοινωνικές εκρήξεις εξαιτίας της όξυνσης του ταξικού πολέμου από τα αφεντικά. Έτσι το κράτος από την πλευρά του με πρόσχημα το «αίσθημα ανασφάλειας που νιώθει ο πολίτης» επιλέγει την αστυνομοκρατία και την σφοδρή καταστολή ως το μοναδική διέξοδο προκειμένου να καταφέρει να διαχειριστεί το κοινωνικό ζήτημα. Οι πρώτοι αποδέκτες της καταστολής είναι οι μετανάστες, απέναντι στους οποίους το κράτος ήδη προσπαθεί να ενεργοποιήσει την διαδικασία του «κοινωνικού αυτοματισμού».

Το κράτος και ο επιχειρηματικός κόσμος έχουν ήδη λάβει θέσεις μάχης εναντίον μας. Μαζί με αυτούς ο υποταγμένος συνδικαλισμός των γραφειοκρατών και των εργατοπατέρων που εδώ και χρόνια αδιαφορούν για τους εργατικούς αγώνες ή τους ξεπουλούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων. Είναι πλέον προφανές ότι από τον υποταγμένο συνδικαλισμό δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτα παραπάνω από εθιμοτυπικές απεργίες. Όχι μόνο γιατί, εδώ και χρόνια, είναι επιλογή των συνδικαλιστικών δομών να μην υπερασπίζονται τα αιτήματα του κόσμου της επισφαλούς εργασίας και των «αόρατων» εργαζομένων, ντόπιων ή μεταναστών. Αλλά και γιατί είναι δηλωμένη η πρόθεση των συνδικαλιστών γραφειοκρατών να συνδιαχειριστούν την κρίση μαζί με τα αφεντικά: ήδη η ΓΣΕΕ ετοιμάζεται να προτείνει μαζί με τον ΣΕΒ σειρά μέτρων «για τη διάσωση των επιχειρήσεων». Αντί λοιπόν να παρακολουθούμε τι κάνουν τα κάθε απόχρωσης συνδικαλιστικά και κομματικά στελέχη πρέπει να στρέψουμε το βλέμμα μας στους αγώνες που δίνει η ίδια η τάξη μας.

Τα τελευταία χρόνια, όσες φορές οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν συλλογικά και πήραν τον αγώνα στα χέρια τους κατάφεραν να κερδίσουν μικρές, αλλά σημαντικές, νίκες. Η εξέγερση των μεταναστών εργατών γης στη Νέα Μανωλάδα, η ολιγοήμερη κατάληψη των εγκαταστάσεων της Altec από τους εργαζόμενους, οι συντονισμένες δράσεις ενάντια στις απολύσεις στους χώρους του βιβλίου, του εμπορίου και των ταχυμεταφορικών εταιριών, ο αγώνας της ΠΕΚΟΠ, και οι μαζικές κινητοποιήσεις αλληλεγγύης, για να καταργηθεί το καθεστώς δουλεμπορίου των εργαζόμενων στις εταιρίες καθαρισμού… Όλα αυτά αποτελούν παραδείγματα αγώνων από τα οποία μπορούμε να αντλήσουμε δύναμη για να πιστέψουμε ξανά στις δικές μας δυνάμεις. Όλοι αυτοί οι αγώνες, και μαζί τους η εξέγερση του Δεκέμβρη (που, εκτός από τους μαθητές και τους μετανάστες, έφερε στο προσκήνιο και τους επισφαλείς νέους εργαζόμενους που έχουν αποκλειστεί από τις δομές του επίσημου συνδικαλισμού), αποδεικνύουν έμπρακτα πως υπάρχει ένα κομμάτι εργαζομένων σήμερα που αναζητά χώρο προκειμένου να εκφράσει τα συμφέροντά του, να οργανωθεί και να δράσει με σκοπό να απαντήσει στην επίθεση εναντίον του.

Ως εργάτες-τριες λοιπόν που ζούμε μέσα στην καθημερινότητα της γενικευμένης επισφάλειας απαντάμε με το σύνθημα όλων των πρόσφατων εργατικών διαδηλώσεων στις πόλεις όλου του κόσμου: δε θα πληρώσουμε εμείς για την κρίση σας! Σε καμμία περίπτωση δε μας ενδιαφέρει η σωτηρία των επιχειρήσεων. Αντίθετα, σε κάθε περίπτωση επιδιώκουμε συλλογικά την ικανοποίηση των δικών μας αναγκών και επιθυμιών. Απέναντι στην επίθεση κράτους και αφεντικών αντιτάσσουμε την πρακτική του αγώνα και της συλλογικής διεκδίκησης. Απέναντι στην αδιέξοδη και αναποτελεσματική πρακτική της ανάθεσης επιλέγουμε την αυτοοργάνωση στους χώρους δουλειάς μας για την άμεση διεκδίκηση όσων μας ανήκουν. Πράγμα που συγκεκριμένα σημαίνει: τη δημιουργία εργατικών επιτροπών και σωματείων βάσης, τη δημιουργία εργατικών ομάδων και πυρήνων αντίστασης, σε κάθε μικρό ή μεγάλο χώρο δουλειάς, που θα λειτουργούν με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι ώστε να κατακτήσουμε ξανά τη συναδελφική και ταξική αλληλεγγύη μέσα από την πάλη, την αξιοπρέπεια μέσα από τον αγώνα. Είναι πια καιρός να συνειδητοποιήσουμε τη συλλογική μας δύναμη και να μην χαριστούμε σε κανέναν!

Στη βάση αυτή, μια πρωτοβουλία από πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες, από αγωνιζόμενους εργάτες-τριες, από επισφαλείς εργαζομένους-ες και άνεργους-ες, συναντηθήκαμε με αφορμή τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά. Αναγνωρίζοντας ότι η γενίκευση της επισφάλειας οδήγεί τις εργασιακές σχέσεις πίσω στα τέλη του 19^ου αιώνα, τότε που οι εργάτες διεκδικούσαν το οχτάωρο στις ματωμένες πρωτομαγιάτικες απεργίες, προχωρούμε στη διοργάνωση μιας πρωτομαγιάτικης πορείας και μιας εκδήλωσης-συζήτησης που θέλουμε να ανήκουν στους «αόρατους εργαζόμενους» της επισφάλειας…

ΕΚΔΗΛΩΣΗ-ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Τετάρτη 29 Απρίλη, 6.00 μμ, Πλατεία Κουμουνδούρου

ΠΟΡΕΙΑ

Παρασκευή 1^η Μάη, 11.00 πμ, Πλατεία Βικτωρίας

ΑΥΤΟΟΡΓΑΝΩΣΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ – ΤΑΞΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Εργατική Συνέλευση για την Πρωτομαγιά του 2009

2  ΑΠΡΙΛΗ  : ΟΛΟΙ  ΣΤΗ  ΓΕΝΙΚΗ  ΑΠΕΡΓΙΑ
Αλληλεγγύη     –   Αυτοοργάνωση    –    Εξέγερση

H  νέα λεηλασία
Τα μέχρι χθές αυτονόητα στοιχειώδη εργασιακά δικαιώματα λεηλατούνται απροκάλυπτα.   Η τιμαριθμική αναπροσαρμογή του εισοδήματος των εργαζομένων  είναι ένα  στοιχειώδες αμυντικό αίτημα. Και όμως τα νέα έκτακτα  μέτρα προστασίας του κράτους  και του κεφάλαιου καταπατούν ακόμα κι’ αυτό.

Περίπου 500.000 εν ενεργεία δημόσιοι υπάλληλοι θα έχουν ετήσια απώλεια εισοδήματος 350-500 ευρώ.  Η απώλεια αυτή μεταφέρεται στα δώρα Χριστουγέννων και Πάσχα  και στις μελλοντικές αποδοχές αλλά και στη σύνταξη. Για τους συνταξιούχους το πάγωμα προκαλεί ετήσιες απώλειες 480-720 ευρώ.

Τα αυτονόητα δικαιώματα της περίθαλψης και το εφάπαξ έγιναν  ένας Γολγοθάς. Κεφάλαιο και κράτος  οδηγούν συνειδητά τη δημόσια υγεία και την κοινωνική ασφάλιση στον αφανισμό. Ο ΟΠΑΔ και το ΤΠΔΥ βουλιάζουν στα χρέη.

Με τις πρόσφατες δικαστικές αγωγές της Ευρωπαϊκής Ένωσης κράτος και κεφάλαιο επιδιώκουν να καταργήσουν την έννοια της κοινωνικής ασφάλισης. Η σύνταξη χαρακτη-ρίζεται …«ετεροχρονισμένη αμοιβή» και γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες. (Ο νέος εφιάλτης λέγεται «επαγγελματικά ταμεία»). Ταυτόχρονα καταργείται η προστασία της μητρότητας και βάλλονται τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα των γυναικών με το ευτελές πρόσχημα της… «ισότητας ανδρών-γυναικών»

Επιχείρηση διάσπασης των εργαζομένων
Ο Παπαθανασίου ανακοινώνει ότι θα θεσμοθετηθεί νέο μισθολόγιο γιά τους νεοδιορι-ζόμενους δημόσιους υπαλλήλους (από το Γενάρη 2010) και το Ταμείο Πρόνοιας προτείνει να κρατηθεί ένας ολόκληρος μισθός επίσης από τους  νεοδιοριζόμενους υπερ του… εφάπαξ !

Γιγαντώνεται η εργασιακή ανασφάλεια και η ανεργία. Χιλιάδες απολυμένοι εργάτες συσσωρεύονται κάθε μέρα δίπλα στα προκλητικά δισεκατομμύρια ευρώ που κερδίζουν οι τραπεζίτες. Οι αστοί αναλυτές προβλέπουν ότι μέχρι το τέλος του 2009, αν δεν ξεσπάσει μαζική εξέγερση, οι άνεργοι στην Ελλάδα θα φθάσουν το ένα εκατομμύριο…!

Οι   εργασιακές  σχέσεις  μέσα  στα δημόσια  σχολεία επιδεινώνονται  διαρκώς. Χιλιάδες   εκπαιδευτικοί,  που εργάζονται με καθεστώς ωρομισθίου είτε στο κανονικό πρόγραμμα , είτε στο ολοήμερο δημοτικό σχολείο , είτε στην Πρόσθετη Διδακτική Στήριξη βιώνουν ανασφάλεια, ομηρία, ολίγη ή καθόλου ασφάλιση , σπαστό  ωράριο , απλήρωτες αργίες , ευτελή αμοιβή  και απίστευτη  καθυστέρηση  πληρωμών.

Μαύρη προπαγάνδα και ένταση της καταστολής
Μετά την τρομοκρατική μαφιόζικη επίθεση στην Κ.Κούνεβα έρχεται η επίθεση με χειροβομβίδα στο στέκι μεταναστών και ο ύποπτος θάνατος της Κατερίνας Γκουλιώνη. Με καθημερινή τρομοκρατία  και μεσαιωνικά βασανιστήρια  χτυπούν τον αγώνα  των φυλακισμένων  ανθρώπων για αξιοπρέπεια και στοιχειώδη δικαιώματα. Με συλλήψεις και τραυματισμούς διαδηλωτών επιχειρούν να καταστείλουν κάθε φωνή αλληλεγγύης.

Μία απίστευτη πλύση εγκεφάλου των τηλεθεατών έχει επικρατήσει πιά στα δελτία των ειδήσεων. Βαφτίζοντας “τρομοκράτες”  και “κουκουλοφόρους” , όσους  τολμούν να δρούν έξω από τα καθιερωμένα  πλαίσια , προσπαθούν να απαξιώσουν τον αγώνα της νέας γενιάς ενάντια  στο μαύρο παρόν και μέλλον που της επιφυλάσσουν.

Με τη βοήθεια της μαύρης προπαγάνδας των ΜΜΕ  ετοιμάζουν κατάργηση του Πανεπιστημιακού άσυλου και  ποινικοποίηση   κάθε μέσου αυτοπροστασίας από τις χαφιεδοκάμερες και από τα χημικά της αστυνομίας. Ταυτόχρονα  σχεδιάζουν νέες μεθόδους καταστολής των διαδηλώσεων και νέες τεχνικές συλλήψεων .

Ο θεσμοθετημένος συνδικαλισμός
Οι γραφειοκράτες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα και διαμαρτύρονται για την άδικη κυβερνητική πολιτική , χωρίς  όμως να παραλείπουν να  κάνουν εποικοδομητικές  προτάσεις προς την κυβέρνηση. Πρόσφατα η ΓΣΕΕ διαμόρφωσε μαζί με το ΣΕΒ  πλαίσιο 9 κοινών «αιτημάτων»

Η  ΑΔΕΔΥ με  συνεντεύξεις και  Δελτία Τύπου (3/2/09) πρόβαλε μία  θλιβερή  λογική κρατικής συνδιαχείρησης , που μπορεί εύκολα να χαρακτηρισθεί ως  μία ύπουλη εμπλοκή των  εργαζομένων σε κινητοποιήσεις για την… «αναβάθμιση» της Δημόσιας Διοίκησης.

Ωστόσο   το μέγεθος της καπιταλιστικής επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα , είναι τόσο μεγάλο , ώστε  ακόμα και οι πιό ενσωματωμένοι γραφειοκράτες πιέζονται να «κάνουν κάτι». Αποφασίζουν λοιπόν να κηρύξουν μία 24ωρη Γενική Απεργία , προσδοκώντας  ότι αυτή θα μείνει μέσα στα  πλαίσια μίας  συνηθισμένης ,άσφαιρης ,ειρηνικής διαμαρτυρίας.

Ο λεγόμενος «διάλογος των κοινωνικών εταιρων» και οι βαθυστόχαστες αναλύσεις για τις εναλλακτικές «φιλεργατικές » πολιτικές επηρεάζουν τη συνείδηση των ανθρώπων όσο ακόμα τα αντίπαλα στρατόπεδα δεν έχουν αρχίσει την αναμέτρηση. Όσο ακόμα η κυβέρνηση εξαγγέλλει μέτρα και υποκρίνεται ότι κάνει «διάλογο», μπορεί κάθε «συνδικαλιστής» ή «αναλυτής » να υποδύεται τον αντιστασιακό.

Αυτοοργάνωση- εξέγερση

H συζήτηση των πολιτευτών και των θεσμικών συνδικαλιστών , κάποια στιγμή τελειώνει και τότε αρχίζει  η αναμέτρηση στους δρόμους.  Οι μέχρι χθες τηλεαστέρες αστοί πολιτευτές και συνδικαλιστές  εξαφανίζονται και στο κέντρο της αντιπαράθεσης βρίσκονται οι εξεγερμένοι και οι δυνάμεις καταστολής. Την ιστορία δεν την γράφουν τα τηλεπαράθυρα ούτε οι βαθυστόχαστες αναλύσεις. Την γράφουν οι καταλήψεις , τα οδοφράγματα και οι βίαιες αναμετρήσεις.

Μία απεργία των επίσημων συνδικάτων μπορεί να έχει αποτέλεσμα , μόνο αν ένα    συσσωρευμένο ανθρώπινο δυναμικό εργατών, ανέργων, νεολαίων γεμάτο οργή αποφασίσει να αναμετρηθεί με την εξουσία εκτός των συνηθισμένων , καθιερωμένων ορίων.  Μία τέτοια  εξέγερση όμως, συνοδεύεται κατά κανόνα και από νέες μορφές οργάνωσης, δηλαδή  δομές αυτοοργάνωσης

Η αυτοοργάνωση ιστορικά, είναι η απάντηση στη διαβρωτική κρίση των αστικών και  κρατικών θεσμών. Εκφράζει την ανάγκη ριζικής αλλαγής της οργανωτικής δομής των συνδικάτων, των παραγωγικών ενώσεων και της αναπαραγωγής της καθημερινής ζωής. Η οριζόντια σύνδεση, οι ανακλητοί εκπρόσωποι, η άμεση (και όχι κοινοβουλευτική – εξουσιαστική) δημοκρατία, η ακηδεμόνευτη διεκδίκηση και οι συνελεύσεις, είναι μερικά στοιχεία, που αποδεικνύουν ότι  η αυτοοργάνωση αντιστρατεύεται αποτελεσματικά το κράτος και το κεφάλαιο.

·       ΝΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ ΟΛΟΙ ΟΙ ΟΜΗΡΟΙ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ.
ΝΑ ΠΑΥΣΕΙ ΚΑΘΕ ΔΙΩΞΗ
·       ΕΞΩ ΟΙ ΕΡΓΟΛΑΒΟΙ  ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ – ΝΑ ΤΙΜΩΡΗΘΟΥΝ  ΟΙ  ΔΟΛΟΦΟΝΟΙ ΤΗΣ Κ.ΚΟΥΝΕΒΑ
·       ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΕΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΓΚΟΥΛΙΩΝΗ & ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΙΣΜΕΝΩΝ
·       ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΣ  ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ !
·            ΚΑΜΙΑ ΑΝΟΧΗ !  ΚΑΜΙΑ ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ !
·       ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΓΙΑ ΖΩΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΓΙΑ ΕΠΙΒΙΩΣΗ
·        ΔΩΡΕΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ , ΝΤΟΠΙΟΥΣ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ.
·       ΜΟΝΙΜΗ ΣΤΑΘΕΡΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
·       ΑΓΩΝΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ – ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ
·       ΑΠΕΡΓΙΑΚΕΣ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΠΑΝΤΟΥ – ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΣ
«Πρωτοβουλία για την αυτοοργάνωση στην εκπαίδευση»
blogs.espiv.net/ekpaideysi