ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΤΩΝ ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ
«Ζούμε απ΄ το μέλλον τη σύγχρονη υπερένταση της Ιστορίας τον Άξεστο Φασουλή που κρέμεται στο παλκοσένικο ένθεος Η ελπίδα μου σώπασε, ω Πολύμνια! Δίχως θέαση το Απόλυτο λιμοκτονεί, μα η ώρα του θα΄ρθει ωσάν ορμητική βλάβη της αντικειμενικότητας. Χρήσιμο αναβλύζει από το άχρηστο. Προφορική είναι πάντα η αλήθεια!». Νίκος Καρούζος
Η επίθεση στους εκπαιδευτικούς δεν είναι κάτι ξέχωρο από την επίθεση που δέχονται όλοι οι εργαζόμενοι ιδιωτικού και δημόσιου τομέα.
Συνοπτικά τα τρία τελευταία χρόνια στην εκπαίδευση:
* Δύο χιλιάδες καταργήσεις σχολείων (συγχωνεύσεις τις ονομάζουν, αφού έχουν αναγάγει σε άθλημα τη διαστρέβλωση του νοήματος των λέξεων) και δημιουργία τμημάτων με 30 μαθητές.
* Κλείσιμο 800 σχολικών βιβλιοθηκών, βιβλία σε cd και φωτοτυπίες, σχολεία χωρίς θέρμανση, κάλυψη μέρους εξόδων των σχολείων από γονείς αλλά και λεγόμενους χορηγούς.
* Ο εισαγωγικός μισθός του μόνιμου πήγε 640 ευρώ. Όλοι οι εκπαιδευτικοί μέχρι 10 – 15 χρόνια και οι αναπληρωτές πλήρους ωραρίου, αμείβονται πια με 800 – 900 ευρώ. Συνολικές μειώσεις μισθών μέχρι 60 %.
* Προσλήψεις ωρομίσθιων μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ με 200-300 € το μήνα.
* Συρρίκνωση και ουσιαστικά κατάργηση της ειδικής αγωγής.
* Με όχημα την αξιολόγηση έχουμε επαναφορά του επιθεωρητισμού, θεσμοθέτηση αγοραίων όρων λειτουργίας των σχολείων, πειθάρχηση, εργασιακό κανιβαλισμό, διευθυντές μάνατζερ.
* Απολύσεις, διαθεσιμότητα, αργία με το 1/3 του μισθού για “ανάρμοστη ή αναξιοπρεπή συμπεριφορά εντός ή εκτός υπηρεσίας” ή γιατί υπάρχει νομική αντιδικία οποιασδήποτε μορφής, καταστρατηγώντας ακόμη και το τεκμήριο της αθωότητας.
* Χιλιάδες οργανικές θέσεις χάνονται λόγω και της αύξησης ωρών διδασκαλίας, με αποτέλεσμα 10.000 αναπληρωτές να απολυθούν και 5.000 μόνιμοι να μείνουν χωρίς ωράριο, κινδυνεύοντας με υποχρεωτικές μετακινήσεις, αναγκαστικές μεταθέσεις και τέλος απόλυση.
* Οι εκπαιδευτικοί όλων των βαθμίδων ανέρχονται στους 160.000 σε σύνολο 450.000 υπαλλήλων στο δημόσιο (εκτός μπάτσων-στρατιωτικών) και έχουμε εξαγγελίες για 150.000 απολύσεις, δηλ. το ένα τρίτο του συνόλου.
* Αυτοδίκαιη απόλυση όσων αναπληρωτών υπερβούν τις 15 μέρες αναρρωτικής άδειας (η προστασία των εγκύων πάνω απ’ όλα).
Η κατάρρευση των εργασιακών δικαιωμάτων εντείνεται και μοιάζει να μην έχει τέλος. Στο δημόσιο οι εργαζόμενοι είχαν (και εν πολλοίς έχουν ακόμη) εργασιακή και μισθολογική ασφάλεια, πενθήμερο, προστασία από αυθαιρεσίες διευθυντών-εργοδοτών, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, αδιαπραγμάτευτα συνδικαλιστικά δικαιώματα. Η κατάσταση όμως εκτάκτου ανάγκης, με στόχο διαρθρωτικές αλλαγές και τη μέγιστη υποβάθμιση της εργατικής δύναμης, δε θα ήταν δυνατόν να προχωρήσει, από τη στιγμή που ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων είχε αυτά τα «προνόμια». Υπάρχει ο φόβος των αφεντικών μην τυχόν και οι συγκεκριμένες εργασιακές συνθήκες στο δημόσιο αποτελέσουν στόχο για όλη την εργατική τάξη αλλά και αφετηρία για διεκδίκηση ακόμη καλύτερων συνθηκών.
Επιλογή, λοιπόν, ο διασυρμός και ο διαχωρισμός. Για μία ακόμη φορά μοναδικό όπλο των κυβερνώντων ο κοινωνικός αυτοματισμός. Αφού όλοι κάνουν θυσίες, δε γίνεται να υπάρχουν εξαιρέσεις. Αφού υπάρχουν 1,5 εκατ. άνεργοι, πώς κάποιοι ζητάνε σταθερή και μάλιστα πληρωμένη εργασία; Η πολιτική αυτή της εξαπάτησης οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι έχει ριζώσει όχι μόνο στα μεσαία υποταγμένα στρώματα, αλλά ακόμη και μέσα στο υπάρχον εργατικό κίνημα.
Η εργατική τάξη όμως γνωρίζει ότι μία ενδεχόμενη ήττα των εκπαιδευτικών θα είναι ήττα όλης
της τάξης. Όπως ήττα της τάξης μας ήταν η ήττα των χαλυβουργών, η ήττα των εργαζομένων στο μετρό κτλ., τις οποίες ήττες τις μετράμε με την αδυναμία μας να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να βγούμε στην επίθεση. Αντίθετα, αν οι εκπαιδευτικοί καταφέρουν να κερδίσουν, θα αποτελέσει αρχή αγώνων, ταξικής αισιοδοξίας και επαλήθευσης των φόβων των εξουσιαστών. O αγώνας, να μην περάσουν οι απολύσεις και η διάλυση των σχολείων, αφορά όλη την κοινωνία που πλήττεται από την ανεργία, τη φτώχεια, την κατάργηση των συμβάσεων και των εργασιακών δικαιωμάτων.
Αναδύονται, βέβαια, σημαντικά θέματα από τη συγκεκριμένη κοινωνική στάση έλλειψης αλληλεγγύης στους εργαζόμενους στο δημόσιο. Αλλοτριωμένοι οι περισσότεροι εκμεταλλευόμενοι, λειτουργούν χωρίς καμία συνείδηση, χωρίς ίχνος ταξικής αλληλεγγύης, αποθεώνοντας τον ατομισμό, την υποταγή και την ιδιώτευση. Ακόμη και στους εκπαιδευτικούς οι οποίοι σε μεγάλο ποσοστό βιώνουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση υπάρχει ριζωμένη η ψευδαίσθηση ότι η βελτίωση θα έρθει μέσω ατομικών ενεργειών, γνωριμιών, απόκτησης περισσότερων προσόντων, προσκόλλησης σε εξουσίες. Όλα αυτά δε σημαίνουν όμως ότι πρέπει να αφεθεί μία ακόμη δημόσια δομή, βορά στα νεοφιλελεύθερα σχέδια και την απαξίωση. Δεν σημαίνει ότι οι εκπαιδευτικοί αξίζει να εξαθλιωθούν περισσότερο και να εξαφανιστεί το δημόσιο σχολείο.
Ορισμένες αλήθειες
Όλος αυτός ο θόρυβος για τις εξετάσεις αποτελεί ευκαιρία να ανοίξει η συζήτηση για το ρόλο της εκπαίδευσης ως μηχανισμού του καπιταλιστικού κράτους, που αναπαράγει τις κοινωνικές ανισότητες, την ιεραρχία, καλλιεργεί τον ατομικισμό, τον ανταγωνισμό, τους αποκλεισμούς. Διαχωρίζει και κατανέμει, παρέχοντας δήθεν “ίσες ευκαιρίες σε όλους”, ενώ στην πραγματικότητα το διακύβευμα της εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά και της περαιτέρω πορείας είναι κοινωνικά προκαθορισμένο. Ο ιδεολογικός ρόλος και ο μηχανισμός ταξικής διαλογής των εισαγωγικών εξετάσεων, που προβάλλονται ως κοινωνικά ουδέτερες-αταξικές, πασχίζουν να μείνει στο απυρόβλητο. Μιλάνε σαν να είναι ο μοναδικός προορισμός της εκπαίδευσης οι εισαγωγικές εξετάσεις και όχι η μόρφωση. Δεκάδες απεργίες των εκπαιδευτικών ποτέ δεν έγιναν θέμα, γιατί δεν αμφισβήτησαν τις εξετάσεις.
Πώς μπορούμε όμως να μην αναφερθούμε στα παιδιά που εγκαταλείπουν το σχολείο λόγω φτώχειας. Στα παιδιά που δε πάνε ποτέ τους σχολείο (ρομά, μετανάστες, κ.ά.). Στα παιδιά που θα αναγκαστούν να εγκαταλείψουν τη σχολή που θα περάσουν μετά τις εξετάσεις. Στα παιδιά που θα έρθουν αντιμέτωπα με το τέρας του 65% ανεργίας των νέων, ασχέτως αν έχουν πτυχία, διπλώματα, ικανότητες.
Για την απεργία
Η απεργία, ως προωθημένη μορφή εργατικής πάλης έχει 3 προϋποθέσεις: Μέγιστη δυνατή συσπείρωση-συμμετοχή του κλάδου, αποφασιστικότητα σε κινήσεις τακτικής και στο δρόμο, έμπρακτη αλληλεγγύη των υπόλοιπων εργαζομένων. Το χρόνο της απεργίας ουσιαστικά τον επέλεξε η κυβέρνηση θεωρώντας ότι θα καθαρίσει εύκολα. Αυτό υποτίθεται ότι της δίνει σχετικό προβάδισμα κινήσεων. Το ζήτημα όμως είναι τι κάνουμε εμείς.
Η κυβερνητική προπαγάνδα και ο νεοφιλελεύθερος λόγος, αποδομούνται όσο περνάνε οι μέρες. Έχει γίνει σαφές ότι αυτή η απεργία είναι η μόνη πολιτική και ταξική επιλογή απέναντι στις αντικοινωνικές πολιτικές. Ο επικοινωνιακός πόλεμος απέναντι στους βρικόλακες των καναλιών και της κυβέρνησης, μπορεί να κερδηθεί. Είναι τόσο μισητοί άλλωστε, που δεν είναι και τόσο δύσκολο. Το θέμα είναι αυτή η θετική γνώμη για την απεργία να μπορέσει να βρει διαύλους να εκφραστεί.
Από την άλλη υπάρχει κίνδυνος οι εκπαιδευτικοί να δουν και αυτή την απεργία ως διεκπεραιωτική. Να επιλέξουν ως συνήθως την ασφάλεια της αδράνειας και της ανάθεσης που τόσο καλά γνωρίζουν,“αφού οι απεργίες γίνονται από τους συνδικαλιστές”. Να κρυφτούν πίσω από την επιστράτευση και να περιμένουν ως μάννα εξ ουρανού την αλληλεγγύη που δε θα έρχεται. Οι θρήνοι όμως για το πόσο αδικημένοι είμαστε, η τακτική του καλού παιδιού, η επαιτεία, ήταν για άλλες εποχές.
Το πρώτο βήμα είναι η μεγάλη ενεργητική συμμετοχή στις συνελεύσεις, οι οποίες από την πρώτη στιγμή πρέπει να επιχειρήσουν το άνοιγμα σε κομμάτια του κινήματος που θα βρεθούν αλληλέγγυα. Στις κατά τόπους απεργιακές-συντονιστικές επιτροπές που θα προκύψουν μέσα από τις γενικές συνελεύσεις, θα ζυγιστεί η ετοιμότητα του όποιου κινήματος και των ευρύτερων κοινωνικών αγώνων. Η ευκαιρία για σύνδεση με άλλα κομμάτια αγωνιζόμενων είναι στο χέρι μας, μέσω ανοιχτών συνελεύσεων ή ανοιχτών απεργιακών επιτροπών. Εδώ λοιπόν η συσσωρευμένη ιστορική-εργατική πείρα έχει να μας διδάξει. Μια εμπειρία που λέει ότι μόνο αν τολμήσουμε την επίθεση έχουμε ελπίδες. Ιδέες υπάρχουν και στο επίπεδο της τακτικής, αλλά και στο επίπεδο της πολιτικής και κοινωνικής σύγκρουσης.
Η εξέλιξη της πολιτικής επιστράτευσης δεν αιφνιδίασε κανένα, αποτελεί όμως δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία μπορεί να αποτελέσει ταφόπλακα των αγώνων για μεγάλο διάστημα. Από την άλλη, έχοντας κατά νου και τις πρόσφατες επιστρατεύσεις, μπορούμε να αντιστρέψουμε το βέλος του πανικού προς εκεί που ονειρευόμαστε. Αν καταφέρουμε να κηρυχτεί γενική απεργία την παρασκευή 17 Μάη, όλα θα πάρουν διαφορετική τροπή. Η πίεση προς γσεε – αδεδυ να αποδείξουν για μοναδική φορά τα τελευταία χρόνια ότι είναι συνδικάτα των εργαζομένων και όχι των εργοδοτών και της κυβέρνησης, να είναι ανυποχώρητη.
Στις συνελεύσεις λοιπόν, επιτέλους να αναλάβουμε το βάρος και την ευθύνη που μας αναλογεί. Με απεργιακές-συντονιστικές επιτροπές, απεργιακά ταμεία, συλλογικές και οργανωμένες εξορμήσεις ενημέρωσης σε όλη την κοινωνία, επικοινωνία με σωματεία, με συλλογικότητες, με συνελεύσεις γειτονιάς, με τοπικές κινητοποιήσεις.
Να γίνει σαφές ότι αυτή η απεργία έχει τη δυναμική να μείνει στην ιστορία προκαλώντας αλυσιδωτές αντιδράσεις προς όφελος της εργατικής τάξης.
* ΑΙΤΗΜΑΤΑ –ΑΙΧΜΕΣ ΤΗΣ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΗΣ
1. Καμία απόλυση εκπαιδευτικού – Διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων μονίμων και αναπληρωτών.
2. Άμεση απόσυρση του Π.Δ. για τις υποχρεωτικές μεταθέσεις.
3. Άμεση κατάργηση των νόμων για το νέο Πειθαρχικό Δίκαιο (ν.4093/12 και 4057/12) που έχει θέσει υπό διωγμό τους εκπαιδευτικούς.
4. Απόσυρση του ΠΔ για την Αξιολόγηση. Κατάργηση του ν.4142/13 για την Αρχή Διασφάλισης Ποιότητας.
5. Διασφάλιση των οργανικών θέσεων που απειλούνται από την αύξηση του διδακτικού ωραρίου (ν.4152/13, παρ. Θ). Κατάργηση του ν.4152/13.
6. Ουσιαστική οικονομική αναβάθμιση των εκπαιδευτικών, ιδιαίτερα των νεότερων. Κατάργηση του ν.4024/2011.
7. Καμία κατάργηση – συγχώνευση σχολείου. 25 μαθητές κατ’ ανώτατο όριο στην τάξη.
8. Να μην περάσουν τα σχέδια νόμων για το Γενικό και Τεχνολογικό Λύκειο που είχαν δοθεί στη δημοσιότητα το προηγούμενο διάστημα.
9. Όχι στις μνημονιακές πολιτικές που διαλύουν τη δημόσια εκπαίδευση.
* ΟΛΟΙ ΣΤΙΣ ΓΕΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΛΜΕ, ΤΡΙΤΗ 14/5
* ΚΑΤΩ Η ΕΠΙΣΤΡΑΤΕΥΣΗ – ΜΑΖΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΥΠΑΚΟΗ !
Σάββατο 11 Μάη 2013 Εκπαιδευτικοί από τα κάτω
